Ntare V van Burundi

"Ntare V Ndizeye (Kitega, 2 december 1947 - aldaar, 29 april 1972) was de laatste Mwami (= koning) van Burundi van september tot november 1966.

Ntare V stond voor zijn kroning bekend als prins Charles Nadizeye. Hij was de zoon van (Tutsi)-koning Mambutsa IV, die sedert 1915 aan de macht was en diens tweede vrouw, koningin Baramparaye. Hij was een jongere broer van kroonprins Louis Rwagasore (1932-1961).

Hij volgde privé-onderwijs in Zwitserland. Na de moord op zijn broer in oktober 1961, werd Charles Ndizeye kroonprins. In juli 1962 werd Burundi een onafhankelijk constitutioneel koninkrijk. In maart 1966 droeg koning Mambutsa IV na rellen zijn koninklijke macht over aan Charles, die regent werd. Na de coup van kapitein Michel Micombero, de staatssecretaris van Defensie, op 11 juli 1966, werd Mambutswa afgezet en werd kroonprins Charles staatshoofd. Op 1 september 1966 werd Charles onder de naam Ntare V Ndizeye koning (Mwami) van Burundi en werd de absolute monarchie hersteld.

Tijdens een bezoek aan Congo-Kinshasa, in november 1966, werd Ntare V door Micombero afgezet. De laatste riep Burundi uit tot een republiek. Van 1966 tot 1972 verbleef Ntare V in ballingschap in West-Duitsland. In maart 1972 werd hij in opdracht van Idi Amin tijdens een bezoek aan Oeganda uitgeleverd aan Burundi. Ntare V kreeg toestemming zich in het voormalig koninklijk paleis te vestigen. In april 1972, tijdens een mislukte bevrijdingspoging, werd Ntare V vermoord." Foto - Bron

... opmerkelijk door het tragische en korte leven ...

Adriaan Florenszoon Boeyens Paus Adrianus VI

"Adrianus VI (ook wel Adriaan VI; Latijn: Hadrianus VI) (Utrecht, 2 maart 1459 – Rome, 14 september 1523) was de eerste, en tot nu toe enige, uit de Nederlanden afkomstige paus. Adrianus VI werd in de Brandstraat in Utrecht geboren als Adriaan Florenszoon Boeyens. Zijn vader was scheepstimmerman. Hij studeerde eerst te Zwolle, en vanaf 1478 studeerde hij in Leuven theologie, waar hij in 1489 hoogleraar werd en pastoor van het Groot Begijnhof daar. Vanaf 1507 was hij een van de leermeesters van Karel, de kleinzoon van Ferdinand II van Aragón. Hij werd in 1515 naar Spanje gehaald met als opdracht ervoor te zorgen dat Karel erfgenaam zou worden. Daarbij werd hij in 1516 tot bisschop van Tortosa gekozen. Sindsdien leidde hij de regering, samen met kardinaal Francisco Jimenez de Cisneros, en, na diens dood in 1517 en het vertrek van Karel uit Spanje, alleen. Karel werd in 1519 namelijk tot keizer Karel V gekroond.

Adriaan Florenszoon was in 1517 tot kardinaal gepromoveerd. Na een lang conclaaf, dat hij zelf overigens niet bijwoonde, werd hij op 9 januari 1522 tot paus verkozen. Hij twijfelde bijna een half jaar of hij die uitverkiezing wel zou aanvaarden, maar werd op 31 augustus van datzelfde jaar in Rome toch gekroond. Als zijn voornaamste taken zag hij het tegenhouden van de Reformatie, de hervorming van de Kerk en vereniging van de christelijke machten tegen de aanvallen van de Turken in Hongarije en op het Griekse eiland Rhodos.

Als paus betrachtte hij in Rome de uiterste soberheid, waardoor hij zeer gehaat werd. Door zijn weifelende houding in die complexe tijd en zijn aarzeling om kordate beslissingen te nemen, kreeg hij de bijnaam videbimus, wat zoveel betekent als 'we zullen wel zien...'. Tussen de grote wereldlijke vorsten van zijn tijd trachtte hij, ondanks de aandrang van zijn vriend Karel V, een neutrale houding aan te nemen, maar kon dit niet volhouden. Tenslotte schreef hij koning Frans I van Frankrijk op 15 april 1523 een wapenstilstand met Karel V voor, onder bedreiging van excommunicatie en interdict. Dit leidde tot een volledige breuk met Frankrijk. Adrianus sloot zich daarom op 3 augustus 1523 geheel aan bij Karel V en de anti-Franse liga in de Italiaanse Oorlog van 1521 - 1526. Tijdens zijn pontificaat namen de Scandinavische landen het lutheranisme aan. Bovendien probeerde hij tevergeefs zijn landgenoot Erasmus te bewegen tot een duidelijke uitspraak ten aanzien van de Reformatie. Adrianus VI haalde de schilder Jan van Scorel naar Rome als conservator van de pauselijke verzamelingen; deze schilderde ook twee portretten van hem.

Hij is niet lang paus geweest; op 5 augustus 1523 werd hij ernstig ziek, en hij overleed al op 14 september van datzelfde jaar, na een pontificaat van slechts 1 jaar en 2 weken. Hij werd eerst bijgezet in de Sint-Pieterskerk, later in de Duitse nationale kerk te Rome, de Santa Maria dell'Anima." Schilderij - Bron

Een Paus is ook een staatshoofd ...

Maria Theresia van Oostenrijk

Een opmerkelijk type ... waarom ? Omdat haar munt van 1780 door 'de Arabieren' als 'vast geld' werd beschouwd en tot in deze eeuw is geslagen [!] in diverse munthuizen.

"Maria Theresia van Oostenrijk (Wenen, 13 mei 1717 – aldaar, 29 november 1780),(Hongaars: Mária Terézia, Kroatisch: Marija Terezija), aartshertogin van Oostenrijk, koningin van Hongarije en Bohemen van 1740 tot 1780. Daarnaast was ze getrouwd met Frans I Stefan en in die hoedanigheid ook keizerin van het Heilige Roomse Rijk van 1745 tot 1765. Tevens ondersteunde ze haar zoon Jozef II als mede-regentes in zijn rol als Duits keizer. Maria-Theresia gold als één van de meest invloedrijke en verlichte monarchen van het absolutistische tijdperk.

Maria Theresia's jeugd was onbekommerd en ze ontwikkelde zich tot een zelfstandige en zelfbewuste vrouw, met de wetenschap dat zij de troon zou moeten bestijgen. Sinds 12 februari 1736 was Maria Theresia getrouwd met Frans I Stefan, hertog van Lotharingen, met wie ze zestien kinderen kreeg. Frans Stephan stierf in 1765. De toewijding aan haar man was zo groot dat ze zich vanaf zijn dood tot haar eigen dood 15 jaar later enkel nog in rouwkleren hulde. Volgens de overlevering was hun huwelijk een huwelijk van liefde en toewijding. Ze begon zich ook meer toe te leggen op het behouden van de vrede dan op het heroveren van Silezië, waarbij ze ervoor zorgde dat haar dochters strategisch werden uitgehuwelijkt.

Maria Theresia stierf in 1780 en was de enige regerende vrouw in de Habsburg-dynastie. Ze ligt samen met haar man in één graf in de Kapuzinergruft in Wenen." 'De munt' - Bron

Francisco (Pancho) Villa Leider Mexicaanse revolutie

... okee, geen officieel staatshoofd, wellicht ...

"Francisco (Pancho) Villa (San Juan del Río, 5 juni 1878 - Parral, 23 juli 1923) was een Mexicaans revolutionair, generaal en bandiet. Hij was een van de bekendste en legendarische leiders in de Mexicaanse Revolutie.

Lange tijd was Villa's afkomst onbekend. Na een grootschalig onderzoek in 2000 bleek dat zijn eigenlijk naam José Doroteo Arango Arámbula was. Hij was een onwettige zoon van Luis Férman Gurrola, een rijke grootgrondbezitter uit Durango, en Micaela Arámbula, een dienstmeid.

Nadat zijn vader overleed werkte hij als landarbeider om zijn moeder en vier zussen te kunnen onderhouden. Toen hij op een dag in 1894 terugkwam van zijn werk kwam hij er achter dat de hacendado zijn zuster had verkracht. Villa schoot de man dood. Hierna vluchtte hij de bergen in, en nam de naam Pancho Villa aan. Hij sloot zich aan bij een groep bandieten en werd later hun leider. Doordat hij stal van de rijken en gaf aan de armen kreeg hij een Robin Hood-achtig imago.

[Ingekort] Villa ontpopte zich tot de bekwaamste generaals van de constitutionalisten. Dit was Villa's meest roemruchte periode. Hij behaalde tal van overwinningen, waarvan de slag bij Ojinaga wel de meest bekende is, en groeide uit tot een haast mythisch persoon. Villa financierde zijn revolutie door overvallen op treinen en het afpersen van grootgrondbezitters. Ook liet hij eigen geld drukken, waarvan hij de waarde liet koppelen aan die van de Mexicaanse peso. Hij dwong iedereen op straffe van executie dit geld te accepteren. Villa's status was zo hoog dat dit geld ook geaccepteerd werd in delen van de Verenigde Staten.

[Ingekort] Na (nog) een mislukte aanval op Agua Prieta te hebben gedaan werd Pancho Villa gedwongen zich terug te trokken in de bergen en zijn strijd voort te zetten als guerrillaoorlog. Villa staakte zijn acties toen hij in 1920 vrede sloot met de nieuwe president Adolfo de la Huerta. Drie jaar later werd hij samen met kolonel Miguel Trillo in zijn Dodge vermoord." Foto - Bron

Lees de bron eens, bijvoorbeeld : 'Villa's laatste woorden waren: "Laat het niet zo eindigen. Vertel maar dat ik iets gezegd heb." Hij sprak deze woorden tegen een journalist die aanwezig was op het moment dat hij werd vermoord.'

Cuffy Opstandeling in Guyana

'Ook' geen officieel staatshoofd, maar wel een leider

"Cuffy of Kofi was aanvoerder van een slavenopstand van meer dan 2500 slaven in de Hollandse kolonie Berbice (in het huidige Guyana) in 1763. Cuffy was van Akan afkomst. Op 23 februari 1763 kwamen de slaven in het gebied in opstand onder leiding van Cuffy, Cosala, Accabre, Atta, Akara en Goussari. In die tijd telde de hele kolonie slechts 346 blanken (mannen, vrouwen en kinderen) en 3833 Afrikaanse slaven. Vrijwel alle blanken ontvluchtten hun plantages. Ongeveer veertig van hen vonden de dood.

De opstandelingen hielden het grootste deel van Berbice gedurende tien maanden bezet. Plantages werden verwoest, huizen verbrand en suikermolens onklaar gemaakt. Vanuit Plantage Lilienburg vielen Cuffy en zijn mensen de plantages Magdalenenburg, Juliana, Mon Repos, Essendam, Lilienburg, Elizabeth en Alexandra, Hollandia en Zeelandia aan en namen ze in waarna ze naar Fort Nassau trokken. De mulatten kozen veelal de kant van de blanken. Peerboom werd aangevallen en gevangen genomen op 3 maart 1763, voordat Cuffy en zijn mensen hun laatste strijd om Fort Nassau planden.

Verdeeldheid onder de rebellen en aanvallen door de Nederlanders leidden er echter toe dat de opstand werd neergeslagen. Akara leidde niet afgesproken aanvallen op Dageraad, op een moment waarop Europese versterking aangekomen was en het Afrikaanse slavenleger leed zware verliezen. Cuffy kreeg een hevig meningsverschil met Akara. Akara werd afgezet en gedwongen te werken tussen de manschappen. Vervolgens sloot Akara een bondgenootschap met Atta tegen Cuffy. Daarna werkte hij samen met de Nederlanders, en nam deel aan de geslaagde aanslag op Accabre die een eind maakte aan de opstand. Kort daarna pleegde Cuffy zelfmoord. De Europese hulptroepen van Barbados en elders heroverden Berbice. Bij de herovering van de kolonie op de slaven kwamen meer dan 1800 slaven om.

De slavenopstand van Berbice was de eerste serieuze poging van een grote groep slaven in Guyana om hun vrijheid terug te winnen. Ook was het de eerste georganiseerde poging van slaven om hun vrijheid te herwinnen in het hele Amerikaanse continent. Ondanks de onderlinge verdeeldheid, en de uiteindelijke nederlaag van de opstandelingen, gaf deze eerste groep Guyanese revolutionairen toch het startschot voor de strijd tegen de koloniale onderdrukking." Afbeelding - Bron

Simón José Antonio de la Santísima Trinidad Bolívar y Palacios, of kortweg Simón Bolívar Zuid-Amerikaanse vrijheidsstrijder

... en staatshoofd Tamelijk ingekort

"Simón Bolívar (Caracas, 24 juli 1783 – Santa Marta, 17 december 1830) was een Zuid-Amerikaanse vrijheidsstrijder. Hij stond aan de wieg van de landen Panama, Colombia, Ecuador, Peru, Venezuela en Bolivia. Dat laatste land is naar hem genoemd.

Bolívar werd geboren op 24 juli 1783 te Caracas (in het huidige Venezuela) in het toenmalige Nieuw-Granada. Hij was een telg van een aristocratische familie die oorspronkelijk afkomstig was uit het Baskische Bolibar. De achternaam Bolívar stamt af van de naam van dat dorp. In de zestiende eeuw vestigde de familie zich in Venezuela.

In 1802 trouwde hij in Spanje met María Teresa Rodríguez del Toro y Alaysa, maar tijdens een kort bezoek aan Venezuela in 1803 bezweek zij aan de gele koorts. Bolívar keerde in 1804 terug naar Europa, waar hij enige tijd deel uitmaakte van het gevolg van Napoleon. In die periode (in 1807 te Cádiz in Spanje) trad hij toe tot de vrijmetselarij.

In 1812 schreef hij het Cartagena Manifiesto (Cartageens Manifest), tijdens zijn verblijf in het Colombiaanse Cartagena waarheen hij was gevlucht nadat Francisco de Miranda zich in juli van dat jaar had overgegeven aan de Spanjaarden.

In 1813 leidde hij een invasie in Venezuela. Op 23 mei arriveerde hij in Mérida, waar hij zijn bijnaam El Libertador ("De Bevrijder") kreeg. Op 6 augustus 1813 veroverde hij Caracas, en werd de republiek Venezuela uitgeroepen. Vervolgens trok Bolívar naar Colombia, waar hij de nationalisten aanvoerde en waar hij in 1814 Bogota veroverde.

In de periode daarna leed Bolívar een aantal militaire nederlagen. Dat dwong hem ertoe om in 1815 naar Jamaica te gaan, waar hij hulp vroeg aan de Haïtiaanse Alexandre Pétion. Met Haïtiaanse hulp wist Bolívar vanaf 1816 weer de nodige gebieden te veroveren.

In 1819 kon heel Colombia gevoegd worden bij het gebied dat niet meer onder Spaanse controle stond. In december van dat jaar riep Bolívar de Republiek van Groot-Colombia uit: een federatie die grote delen van het huidige Venezuela, Colombia, Panama en Ecuador omvatte. Bolívar zelf werd president. Bolívar trad terug als president in 1828. Simón Bolívar stierf op 17 december 1830 in Colombia aan tuberculose." Afbeelding - Bron

Nguyen Sinh Cung oftewel Ho Chi Minh Vietnamees revolutionair en politicus

Uiteindelijk hebben zijn strijdkrachten de Amerikanen verslagen; dus met recht een opmerkelijk staatshoofd ...

"Ho Chi Minh, Vietnamees '"Hồ Chí Minh'" (19 mei 1890 - 2 september 1969) was een Vietnamees revolutionair en politicus. Ho Chi Minh werd geboren als Nguyễn Sinh Cung. Toen hij tien jaar was werd zijn naam veranderd in Nguyễn Tất Thành. Gedurende zijn leven heeft hij gebruikgemaakt van vele namen en door de Vietnamezen wordt hij ook wel "Bác Hồ" (Ome Ho) genoemd. Hij was oprichter van de Viet Minh, minister-president van Noord-Vietnam in 1954 en president van Noord-Vietnam van 1954 tot 1969.

Ho omarmde het communisme terwijl hij in Engeland woonde (1915 - 1917) waar hij een opleiding genoot tot banketbakker onder Auguste Escoffier en terwijl hij in Frankrijk (1917 - 1923) woonde. Zijn vader was een confucianistisch leraar en Ho zelf genoot dan ook een strenge confucianistische opvoeding. In Frankrijk probeerde hij de Franse regering te bewegen tot de onafhankelijkheid van de Unie van Indochina. Hij probeerde dit ook onder de aandacht van de geallieerden te brengen bij de vredesconferentie die leidde tot het vaststellen van het verdrag van Versailles. In 1930 hielp hij bij de oprichting van de Indochinese communistische partij in Vietnam.

Na omzwervingen door veel landen in de regio keerde Ho pas in 1941 terug in Vietnam en nam daar de naam Ho Chi Minh (hij die verlicht) aan. Hij vocht met de Viet Minh tegen de Japanse bezetters tijdens de Tweede Wereldoorlog. Op 2 september 1945 verklaarde hij in Hanoi de onafhankelijkheid van Vietnam en hij las daarbij passages uit de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring voor waarbij hij het woord Engeland verving door Frankrijk. Deze verklaring was hem ter beschikking gesteld door een lid van de OSS, een voorloper van de CIA. Vrijwel onmiddellijk hierna werden Ho en zijn Viet Minh door de Fransen uit Hanoi verdreven en vochten een zware oorlog uit met de Fransen. Op 2 maart 1946 verklaarde hij zichzelf tot president van Vietnam. Op 6 maart 1946 bereikte hij een akkoord met de Franse regering over de onafhankelijkheid van Vietnam binnen de Unie van Indochina en de Franse unie, maar nog niet een volledige onafhankelijkheid. Teleurgesteld door dit resultaat zette hij de strijd voort. In 1954 brachten de Viet Minh onder leiding van generaal Vo Nguyen Giap een zware slag toe aan het Franse leger in de slag van Dien Bien Phu. Hierna werd op 21 juli 1954 in de Genève-akkoorden een wapenstilstand gesloten en moesten de strijdende partijen zich tijdelijk terugtrekken langs de 17e breedtegraad.

Na de onafhankelijkheid werd de strijd in het zuiden onofficieel voortgezet door oude leden van de Vietminh die nu als de Vietcong tegen de Zuid-Vietnamese regering streden. Ho's leven werd hierdoor voor het grootste gedeelte gekenmerkt door oorlog. Eerst tegen Frankrijk en later tegen Zuid-Vietnam en haar geallieerden waaronder de Verenigde Staten en Australië.

Tijdens zijn presidentschap was Ho het middelpunt van een persoonlijkheidscultus die sterker werd na zijn dood. Dit was in tegenstelling tot Ho's persoonlijkheid: hij was iemand die er een simpele levensstijl op na hield, zelfs als hem luxe werd aangeboden. Ook stond hij bekend onder zijn vrienden als een gematigd politicus en iemand met een hoge integriteit. Hierdoor kreeg hij de bijnaam Ome Ho.

Ho stierf op 2 september 1969 op 79-jarige leeftijd. Zijn lichaam werd, tegen zijn wens, geplaatst in een granieten mausoleum. Hij wilde zelf echter gecremeerd worden en zijn as laten plaatsen op drie Vietnamese bergtoppen. Hij schreef zelf: Niet alleen is crematie goed vanuit het oogpunt van hygiëne, maar het bespaart ook landbouwgrond." Foto - Bron

Marcus Aurelius Romeinse Keizer

Zomaar eentje tussendoor ...

"De filosoof-keizer Marcus Aurelius (26 april 121 - 17 maart 180) regeerde over het Romeinse Rijk van 161 tot 180 en was de vijfde en laatste van de adoptiefkeizers. Hij was het toonbeeld van een rechtvaardig en menselijk heerser en belichaamde de voor-christelijke Stoïcijnse deugden van Rome.

Marcus Aurelius werd in 121 in Rome geboren als Marcus Annius Verus en was een neef van Faustina de Oudere. Na het vroegtijdig overlijden van zijn vader werd hij door zijn grootvader (ook M. Annius Verus) grootgebracht. Keizer Hadrianus leerde hem vroeg kennen en was onder de indruk van de jongeman.

Toen hij 15 was, arrangeerde Hadrianus een verloving tussen Marcus en de dochter van zijn adoptiefzoon en toekomstige opvolger, Aelius. Aelius stierf echter voortijdig en de plannen moesten worden gewijzigd. Hadrianus bepaalde in 138, korte tijd voor zijn dood, dat Marcus geadopteerd moest worden door Hadrianus' nieuwe opvolger, Antoninus Pius. Lucius Verus, de zoon van Aelius, moest ook geadopteerd worden.

Een jaar later, in 139 verwierf hij de titel Caesar, werd zijn verloving met de dochter van Aelius ontbonden en een verloving gearrangeerd met Faustina de Jongere, de dochter van zijn adoptiefvader. Het huwelijk vond plaats in 145. Zij kregen 13 kinderen waarvan meer dan de helft gedurende de kinderjaren stierf. Van hun zoons overleefde slechts één, Commodus, zijn kinderjaren. Tijdens zijn jeugd en ook later gedurende zijn keizerschap, dat meer dan 20 jaar duurde, besteedde Marcus Aurelius veel tijd aan de filosofiestudie.

(Oorlog, oorlog en nog eens oorlog)

In 177 keerde Marcus Aurelius terug naar Rome en verhief zijn zoon Commodus tot Augustus. Tot zijn dood drie jaar later, zou de keizerlijke macht worden gedeeld tussen Marcus Aurelius en Commodus.

In 178 braken er echter opnieuw oorlogen uit en weer moest de keizer naar de grensgebieden. In de film Gladiator wordt onder meer een treffen van Marcus met de Germanen verbeeld.

Op 17 maart 180 stierf Marcus Aurelius, op 59-jarige leeftijd, uitgeput door jaren van oorlog, een natuurlijke dood. Hij brak met de traditie van de adoptiefkeizers sinds Nerva om een capabele adoptiefzoon als opvolger te benoemen. Zijn zoon Commodus volgde hem op. De klassieke geschiedschrijving, bijvoorbeeld Historia Augusta, moest niets van Commodus hebben. De benoeming van zijn eigen zoon tot zijn opvolger was in die optiek de grootste fout van de anders zo wijze Marcus Aurelius. Zo kwam een eind aan de gouden eeuw van het Imperium. Het rijk werd door Aurelius' opvolgers in toenemende mate omgevormd tot een strenggeregelde militaire dictatuur." Afbeelding - Bron

Marcus Aurelius Romeinse Keizer

@Igor-Aanstaande vrijdag op The History Channel.

Bedankt voor de tip, Gio
___________________________________________

Alarik I Veroveraar van Rome in 410 n.Chr,

"Alarik I was een Visigotische leider die tussen 395 en 410 koning was van de Visigoten. Hij werd geboren omstreeks 370 op het eiland Peuce aan de monding van de Donau. Alarik stamde af van een oud Visigotisch koningsgeslacht, de Balten en werd geboren op het eiland Peuke aan de monding van de Donau. Toen het Visigotische volk de grens met het Romeinse rijk overstak, was hij een jaar of vijftien oud. Op jonge leeftijd deed hij mee aan de strijd tegen de Romeinen, o.a. in de slag bij Adrianopel en de gevechten daarna. Later vocht hij als generaal voor de Romeinen, waarna hij zich tehen het Romeinse Rijk keerde. Hij was de eerste Germaanse leider die Rome innam.

Onder keizer Theodosius de Grote maakte hij carriere in het Romeinse leger. In 394 streed hij tegen de usupator Eugenius die in de slag aan de Frigidus verslagen werd. Toen in januari 395 Theodosius stierf, stuurde zijn opperbevelhebber en plaatsvervanger regent Stilicho, om politieke redenen de Visigoten van Alarik terug naar haar woongebieden in Moesie. Alarik ging daarmee niet accoord, omdat hij zelf op een hoge postitie had gerekend. In plaats van zich weg te laten sturen zou hij hij met zijn volk in opstand komen, zodra de situatie daar gunstig voor was. Door zijn eigen volk werd Alarik tot koning gekozen.

Hij sloot een vredesverdrag met Theodosius I. Na diens dood ging hij met zijn legers naar Macedonia en Griekenland. In 401 trok hij Italië binnen, maar hij werd door Stilicho naar Illyrië teruggedreven. In 409 trok hij met zijn manschappen weer Italië binnen. In 410 plunderde zijn leger Rome, dat voor de eerste keer sinds de Gallische inval in 390 v.Chr. door niet-Romeinse troepen werd bezet. Hij moest wegens voedselschaarste verder trekken tot in Zuid-Italië, waar hij een oversteek naar Africa voorbereidde, maar hij stierf in de stad Cosenza, voordat het plan uitgevoerd kon worden. Soldaten verlegden tijdelijk de loop van de rivier Busento, zodat ze zijn lichaam in de drooggelegde bedding konden begraven. Om de plaats van zijn graf te geheim te houden werden de grafdelvers gedood door enkele van Alariks officieren. Deze bewaarden het geheim tot hun dood. Niemand weet tot op heden waar koning Alarik I precies begraven ligt in de Busento." Afbeelding - Bron

Voer voor schatgravers ...

Joshua Norton Keizer Norton I van Amerika
Joshua Norton Joshua Abraham Norton (Londen, 14 februari 1819 – San Francisco, 8 januari 1880) was een inwoner van San Francisco die zichzelf als Norton I tot keizer van de Verenigde Staten kroonde. Ook verklaarde hij zich zelf Beschermheer van Mexico.

Dit fait divers kreeg grote belangstelling van de bevolking door de publiciteit die er rond gevoerd werd.

Joshua Norton werd geboren in 1819 in Londen, Verenigd Koninkrijk. Hij verhuisde al jong naar Zuid-Afrika. In 1849 verhuisde hij naar San Francisco in de USA. Hij verklaarde zichzelf tot keizer op 17 september 1859:

At the pre-emptory request of a large majority of the citizens of these United States, I Joshua Norton, formerly of Algoa Bay, Cape of Good Hope, and now for the last nine years and ten months past of San Francisco, California, declare and proclaim myself the Emperor of These United States.

Dit deed hij door naar het kantoor te gaan van de krant de San Francisco Bulletin, met een papier in zijn hand met deze woorden. De aanwezige redactieleden speelden het spelletje mee, en plaatsten een artikel in de krant. De burgers van San Francisco vonden het het einde en speelden het spelletje ook mee. Norton was een veel geziene persoonlijkheid in de stad, wanneer hij met zijn blauw-grijs uniform door de straten wandelde (als compromis tussen de blauwbloezen van de Unie en de grijze uniformen van de Confederates). Daarbij werd hij door iedereen gegroet. Hij inspecteerde ook wat er allemaal gebeurde in zijn naam, openbare werken e.d. konden altijd een paar maal de keizer verwachten. De politie deed ook mee, tenslotte salueerden alle agenten als Norton langskwam. Toch was dit meespelen niet geheel vrijblijvend; een rederij in San Francisco, die Zijne Majesteit een gratis overtocht had geweigerd, zag zich genoodzaakt zich bij Zijne Majesteit te verontschuldigen, nadat de keizer een proclamatie had uitgegeven, waarin hij zijn onderdanen opriep tot een boycot van de bewuste rederij.

Om zijn rekeningen te betalen, gaf hij zelf bankbriefjes uit met zijn beeltenis. De San Francisco Bulletin, die in Norton een leuke stunt zag, betaalde de waarde ervan terug. Van de stad kreeg hij een fiets als zijn keizerlijk vervoer, en hij kon ook altijd rekenen op een plaats in de opera. De krant zorgde goed voor zijn keizer, en Norton I ging eten in de beste restaurants van San Francisco.

Maar Norton voerde ook een echt beleid (alleen werd het niet uitgevoerd natuurlijk). Zo schafte hij in 1869 de Republikeinen en Democraten af. Dit waren subversieve bewegingen, beweerde hij. Ook zou hij pleiten voor het oprichten van een Liga der Naties, waarin geschillen vreedzaam zouden opgelost worden, een soort Volkenbond of Verenigde Naties avant la lettre. Deze besluiten en vele anderen werden allemaal gepubliceerd in de San Francisco Bulletin. De lezers waren er dol op, en de oplage van de krant schoot de hoogte in.

Joshua Norton stierf in 1880 kinderloos (en dus zonder opvolger), plotseling midden op straat, aan een hartaanval. Op zijn begrafenis waren 30.000 mensen aanwezig.

Bron

Mao Zedong

Wilhelm II van Duitsland

Friedrich Wilhelm (Willem1) Viktor Albert (Potsdam, 27 januari 1859 - Doorn, 4 juni 1941), uit het Huis Hohenzollern, was van 1888 tot 1918 de laatste koning van Pruisen en de derde en laatste keizer van het Duitse Keizerrijk.

bron

M-Cyclone ... een mooie, die 'Keizer Norton I van Amerika'.
_______________________________

Willem III van Oranje-Nassau Stadhouder van 'de Nederlanden' en koning van Engeland, Schotland, Ierland 'en Frankrijk'

Sterk ingekort "Willem III Hendrik (Engels: William) (Den Haag, 14 november 1650 - Hampton Court Palace, 8 maart 1702), Prins van Oranje was stadhouder van Holland, Zeeland, Utrecht, Gelderland en Overijssel (1672-1702) en koning van Engeland, Schotland en Ierland (1689-1702). Ook voerde hij de titel koning van Frankrijk, zoals alle koningen van Engeland van Eduard III tot George III deden. Bekende bijnamen zijn koning-stadhouder, Dutch William en King Billy. Willem III was een van de kundigste, belangrijkste, minst geliefde en een van de meest vergeten Britse monarchen.

In 1702 stierf Willem aan longontsteking, als complicatie bij een gebroken sleutelbeen, na een val van zijn paard dat struikelde over een molshoop."

Lees de bron voor meer details Afbeelding - Bron

Bob Denard Huurling

Wellicht helemaal geen staatshoofd, maar degeen die de Islamieten op de Comoren {Religie: Islam} aan de macht heeft geholpen.

"Bob Denard, werkelijke naam Robert Denard (Bordeaux, 7 april 1929 – Parijs, 13 oktober 2007) was een bekende Franse huurling, die betrokken was bij talrijke Afrikaanse conflicten en die op de Comoren vier staatsgrepen uitvoerde. Voor thrillerschrijver Frederick Forsyth was Denard de grote inspiratiebron bij het schrijven van de bestseller The Dogs of War.

Denard diende bij de Franse mariniers in Indochina en Algerije, en was lid van de koloniale politie in Marokko van 1952 tot 1957. Vervolgens werkte hij voor de Franse geheime dienst tijdens de Algerije-oorlog.

Zijn carrière als huurling begon hij in Katanga, waarschijnlijk in december 1961. Denard noemde zich kolonel en voerde een groepje huurlingen aan dat, wegens de niets en niemand ontziende strijdmethoden, ’Les Affreux’ werd genoemd, de verschrikkelijken.[1] Nadat het bewind van Moise Tshombe was gevallen, vluchtte de groep naar Portugees Angola. Denard was daarna betrokken bij conflicten in Zimbabwe, Jemen, Iran, Nigeria, Benin, Angola, Zaïre en de Comoren. Meestal werden zijn acties achter de schermen gesteund door de Franse geheime dienst. Op instigatie van de presidentiële adviseur Jacques Foccart was Frankrijk bereid door militair ingrijpen in het voormalige Franse-koloniale Rijk, om een welgevallig regime te steunen of een onwelgevallig regime omver te werpen.

In juni 2006 werd Denard, die destijds al aan de ziekte van Alzheimer leed, veroordeeld voor zijn betrokkenheid bij een staatsgreep op de Comoren. Omdat de Franse autoriteiten ervan op de hoogte waren dat de staatsgreep zou worden gepleegd werd Denard geen straf opgelegd. In hoger beroep werd hij in juli 2007 echter tot vier jaar gevangenisstraf veroordeeld, waarvan drie jaar voorwaardelijk.

Op 14 oktober 2007 maakte zijn zuster zijn dood bekend. Bob Denard die op 78-jarige leeftijd overleed, had acht kinderen uit zeven polygame huwelijken." Foto - Bron

Verder niets op de Islam 'an sich' op tegen, hoor ...

Theodore Roosevelt

Theodore Roosevelt (New York City, New York, 27 oktober 1858 - Oyster Bay, New York, 6 januari 1919) was de 26e President van de Verenigde Staten, van 1901 tot 1909. Hij was Republikein en de eerste Amerikaan die een Nobelprijs voor de Vrede ontving.

Niemand minder dan de Amerikaanse president Theodore Roosevelt is de naamgever van de teddybeer. De 26e president van de Verenigde Staten werd ook wel liefkozend 'Teddy' genoemd en als hij in 1902 tijdens een jachtpartij weigert een berenwelpje te doden is de link met de beer geboren.

Het verhaal over de president die weigerde een berenwelp te doden haalt al snel de media. De cartoonist C.K. Berryman maakt een cartoon van het voorval en laat die publiceren in de Washington Evening Star. De Amerikaanse speeldgoedwinkel-eigenaar Morris Michtom ziet de cartoon en besluit samen met zijn vrouw een beer te maken en deze te vernoemen naar hun president 'Teddy' Roosevelt. De beer krijgt dus de naam teddybeer.Voordat het echtpaar de teddybeer op de markt brengt vragen ze Theodore Roosevelt overigens nog wel of hij er bezwaar tegen heeft. Roosevelt liet weten er geen bezwaar tegen te hebben.

Igor Svyatoslavich Prince Igor

"Prins Igor" - Alexander Borodin ... en dit is de hedendaagse uitvoering : Rapsody - Prince Igor

"Novgorod-Seversky (April 3, 1151 – 1202) was de prins van Novgorod-Seversky van 1180 tot 1202. Igor was de zoon van Svyatoslav Olegovich, en de kleinzoon van Oleg van Chernigov. Zijn moeder was was Catherine van Novgorod. ..." 'Schilderij' - Bron

Uit de film/Opera : Prince Igor / Polovetsian Dances

"Igor Svyatoslavich (April 3, 1151 – 1202)" hoort er te staan in plaats van : " Novgorod-Seversky (April 3, 1151 – 1202)"

Liliuokalani Laatste koningin van Hawai

"Liliuokalani (Honolulu, 2 september 1838 - aldaar, 11 november 1917) was koningin en de laatste monarch van het koninkrijk Hawaï. Ze werd ook wel Lydia K. Dominis genoemd. Liliuokalani's broer, koning Kalakaua stierf op 17 januari 1891, waarop ze op 29 januari de troon besteeg. Ze probeerde na haar kroning een nieuwe grondwet in te voeren, omdat de op dat moment geldige Bayonet Constitution de macht van de vorst hevig inperkte en ook de politieke inspraak van inheemse Hawaïanen. De suikerhandel tussen Hawaï en de Verenigde Staten was in handen van een groep Amerikaanse zakenmannen, die Hawaï zonder steun van de Amerikaanse overheid probeerden in te lijven bij de VS om hun handel te beschermen. In 1893 werd de koningin afgezet en een pro-Amerikaanse regering aangesteld.

De overheid van de Verenigde Staten verklaarde de machtsovername illegaal en bood Liliuokalani haar troon aan, als zij alle verantwoordelijken voor de coup zou pardoneren. De koningin wees dit aanbod af vanwege het geweld dat was gebruikt bij haar afzetting; president Grover Cleveland legde de zaak voor aan het Congres, dat prompt de Republiek Hawaï uitriep met Sanford Dole als eerste staatshoofd.

In januari 1895, enkele dagen na een mislukte staatsgreep van Robert Wilcox, werd Liliuokalani gearresteerd op verdenking van het illegaal bezitten van vuurwapens. In 1896 werd ze vrijgelaten, en leefde tot haar dood door een beroerte in 1917 op het paleis Washington Place. Tijdens haar verblijf aldaar schreef ze boeken en liederen, waaronder het volkslied van Hawaï." Foto - Bron

Simeon II, de laatste Tsaar, van Bulgarije

Op zijn zesde koning, op zijn negende weer afgezet

afbeelding

Meer informatie

Ronald Webster 'President' van de Republiek Anguilla Bron een

Aangepast Ronald Webster (2 maart 1926), was 'President' van Anguilla in 1967. Anguilla is een eiland in de Caribische Zee dat behoort tot de Kleine Antillen en deel uitmaakt van de Britse overzeese gebieden.

Vroeger was het onder Britse heerschappij in een confederatie met Saint Christopher en Nevis (Saint Christopher is hernoemd naar Saint Kitts). Deze confederatie (Saint Christopher, Nevis en Anguilla) kreeg op 27 februari 1967 zelfbestuur. De inwoners van Anguilla voelden zich achtergesteld ten opzichte van de andere eilanden en zagen dit zelfbestuur als een mogelijkheid tot afscheiding. Zo waren er in 1967 geen verharde wegen, was er geen elektriciteit, geen telefoon, geen waterleiding en geen havenfaciliteiten.

Op 30 mei 1967 werden de politieagenten teruggestuurd naar Saint Kitts. Op 11 juli 1967 werd een referendum gehouden voor onafhankelijkheid. De separatisten wonnen met een overweldigende meerderheid: 1813 stemmen voor en slechts 5 stemmen tegen. De Britten weigerden. Er werd wel een interim-regering opgezet, waarbij Anguilla gedurende een jaar gedeeltelijk zelfbestuur kreeg. In dat jaar probeerden Anguilla en de regering van de confederatie een compromis te sluiten. Dit mislukte en nadat een tweede referendum was gehouden in 1969 (uitslag: 4 voor en 1739 tegen terugkeer naar de confederatie) werd de onafhankelijke republiek Anguilla uitgeroepen. Nadat 400 Britse parachutisten op 19 maart 1969 de orde herstelden (het enige verzet bestond uit spugen en schelden) werd Anguilla de facto een aparte kolonie. Anguilla is 91 km² groot en had in 1967 amper 7000 inwoners. Kaart - Bron twee