De voorbereidingen van de Koningsspelen op de basisschool zijn gestart. Na diepgaand overleg binnen het lerarenteam over het wel of niet aanvragen van een vergunning is besloten een formele aanvraag in te dienen bij de gemeente Rotterdam.
Vandaag werd de school gebeld door een medewerker van de gemeente die zich bezighoudt met de vergunningsaanvraag. Hij vraagt of het spel ‘Schipper mag ik overvaren’ geen verdrinkingsgevaar oplevert voor de basisschoolleerlingen?

ergens in de jaren vijftig ging ik -toen nog jonge man- naar de paardenraces en ontmoette daar een jongedame van een jaar of zestien....
onder de indruk van alle chique die we daar zagen, bleven we erg vormelijk. na een tijdje vroeg ik haar of het niet tijd werd om elkaar te gaan tutoyeren....
antwoordt het wicht: 'jesses nee, het gras is nog zo nat'
(tussen ons is het dus verder niets geworden )

In de trein naar Haarlem zit ik tegenover een somber kijkende dame, die af en toe een diepe zucht slaakt. De vrouw naast wie ik zit zoekt oogcontact, en trekt haar wenkbrauwen hoog op als onze medereizigster zachtjes kreunt.

Vlak voordat we Haarlem bereiken grijpt de sombere dame een boek uit haar tas. Zou dat boek ons iets kunnen verklaren? Samen met de andere vrouw probeer ik onopvallend de titel te lezen. Dat lukt, het boek heet Mindfulness, of de weg naar een gelukkig leven. Maar nadat er één bladzijde in gelezen is wordt het boek alweer bozig weggestopt.

Ik kijk de vrouw naast me aan. We schudden allebei lichtjes het hoofd. Dat wordt niks meer.

@botte bijl: Dat is geen anekdote, dat is een oeroude grap die je in diverse vormen tegenkomt

De lamp in een lantaarnpaal in mijn straat is kapot. Op de gemeentelijke website slaag ik erin om dit digitaal te melden. Enkele dagen later verschijnen er twee mannen in een vrachtwagen met hoogwerker die de lamp komen repareren. Ondertussen zijn er nog twee lampen defect. Dit meld ik bij de twee. Ze geven aan dat ze dat helaas niet mogen repareren ‘zonder officiële melding’. Op mijn vraag of ze dan de volgende dag weer terugkomen als ik het vandaag nog ga melden, antwoorden ze ‘dat dat zo maar zou kunnen’. Ik maak weer een melding. En ja hoor, de volgende ochtend verschijnt het duo – met hoogwerker – weer in de straat.

Als ouder echtpaar (72-74) probeerden wij zo snel mogelijk de steile trap naar het perron van Station Leiden te beklimmen om de Sprinter naar Heemstede te halen. Het fluitje had al geklonken en de deuren waren al dicht.

De machinist die ons zag zwoegen opende zijn cabine en zei: „Kom hier maar binnen, dan kunnen jullie nog mee.”

Prettig verrast overlaadde ik de machinist met mijn complimenten. De conducteur had het allemaal gezien, hij liep ons tegemoet en ook tegen hem zei ik: „Wat een service, dank u wel!” Hij spoedde zich langs ons en riep: „Ik ga hem eens even goed op zijn lazer geven!”

ergens rond de eeuwwisseling werkte ik in een tuinbouwbedrijf waar de baas met zijn opvattingen over het privé-leven van de werknemers nog in de jaren '50 leefde....
steeds meer mensen namen in die tijd internet, en dat was het gespreksonderwerp in de kantine. net toen ik mijn Israelische collega vertelde dat een vriend in Hamburg het plaatje grappig vond dat ik van hem had gekregen, vond de baas dat we 's avonds beter konden gaan fietsen....
ik (woonde in de Bijlmer en was kort daarvoor door de politie uit het Gaasperpark 'geplukt' omdat daar mogelijk een serieverkrachter was) flapte er spontaan uit dat ik dacht dat ik dat niet mocht van de politie

Op een drukke zaterdag sta ik in een lange rij bij de kassa van een supermarkt en vermaak me met alle verhalen die ik links en rechts hoor.

Voor mij staan twee vrouwen die het over hun kwaaltjes hebben en wat ze er niet allemaal aan gedaan hebben. Ik hoor ze tegen elkaar zeggen dat ze niet gauw klagen maar…

Kortom: kommer en kwel. Dan komt het op „de kou”, waarop de een tegen de ander zegt: „Dat is de schuld van het weer.”

Zondagochtend..... Ik trakteer mezelf op een mooie film in de Uitkijk in Amsterdam: Inch’ Allah, een fijne plek om te zijn op een vrije dag.

Ik heb me goed ingelezen en verheug me. Om 12.15u komt een medewerker van de bioscoop naast me zitten. „Mevrouw, ik mag niet draaien, u bent alleen.” Wat blijkt, veiligheidsverordening, als mij iets zou overkomen zou niemand het zien. Ik kan me, eerlijk gezegd, geen mooiere dood voorstellen, midden in een boeiende film…

Deze week reed ik al vroeg naar het winkelcentrum. Ik wilde de boodschappen gedaan hebben voordat ik aan het werk ging. Onderweg naar huis viel mijn oog op een kleine zwarte bestelwagen op een parkeerstrook langs de weg. Het raam aan de bestuurszijde was open en de chauffeur hing zijwaarts geleund en met zijn hoofd helemaal opzij naar buiten. Hij bewoog niet. Ik vreesde het ergste.

Ik stopte, reed achteruit en vroeg of hij in orde was. Langzaam hief hij zijn hoofd op en keek me een beetje schuldig aan, zich realiserend in welke positie hij werd aangetroffen. Na een paar seconden zei hij: „Ja hoor, alles is oké. Ik heb net oordruppels ingedaan.”

In een plaatselijke krant las ik dat de man van een kennis was overleden. Na een meelevende kaart te hebben geschreven, plakte ik een postzegel op de enveloppe.

Daarbij viel het me op dat het wel een erg uitbundig gekleurde postzegel was voor zo een droevige gelegenheid.

Vervolgens las ik wat er op de postzegel stond. De wel zeer confronterende tekst luidde: „Recycling geeft nieuw leven.”

Iemand had zijn boekenkast geleegd op de stoep. Naast de chaotische berg bladzijden zat een man in een scootmobiel, bijgelicht door een lantaarnpaal, de schat te ontleden. Zijn karretje puilde aan alle kanten uit van de boeken.

„Thuis heb ik er vierduizend”, zei hij. „Van Anne Frank. En Winnetou.”

Of hij die allemaal had gelezen, vroeg ik. „Nee”, zei hij apathisch. „Geeneen.”

In een poging om een parkeerplekje in de schaduw te bemachtigen, had de automobilist de ruimte die hij nog had enigszins overschat en reed in één soepele beweging de gracht in. Het leek bijna alsof hij het zo bedoelde. Alsof hij zijn auto op een warme dag als deze ook een frisse duik gunde.

Gelukkig kon hij snel uit zijn auto ontsnappen. Door toegesnelde omstanders werd de man weer op de kade getrokken. Beteuterd keek hij toe hoe zijn auto bubbelend in het ondoorzichtige, groene water verdween.

„Shit, hij was net nieuw”, mompelde de man. „Je auto?”, vroeg één van de omstanders. „Nee, mijn telefoon.”

Ik wandel over de vrijmarkt aan de Rotterdamse Heemraadssingel. Ik zie verschillende kinderen achter bergen knuffeldieren en moet denken aan de dag dat ik zelf op een markt stond met mijn oude, zorgvuldig bijeen gespaarde knuffelberen.

Ik heb een kleine berenobsessie gehad als 8-jarige en had dus een uitgebreide collectie. Maar ze lagen al enkele jaren achterin mijn kast te verstoffen dus ik vond de tijd rijp om ze van de hand te doen. De verkoop verliep niet al te vlot, tot een hippe dame en haar partner interesse toonden. De dame begon een vuilniszak vol te laden met mijn waar. Ik beeldde me een dochtertje in, dat net als ik uren zou doorbrengen met het aan- en uitkleden van mijn beren, er gesprekken mee zou voeren en hun thee zou serveren.

Terwijl de dame mij het geld overhandigt vertelt ze echter vrolijk: „Dan heeft onze hond weer iets om op te kauwen de komende maanden.”

klinkt niet zo aardig

hoe is t @ledi? gaat alles weer redelijk goed met jou?

Laatste edit 16-03-2014 09:39

@allone: klinkt inderdaad nogal harteloos en ondoordacht.
Ja hoor gaat naar omstandigheden redelijk. Slaap alleen heel veel.
------------------------------

Door een wolkbreuk kom ik doorweekt aan bij de boekwinkel. In de rij voor de kassa dwalen mijn gedachten af naar voorbije vakanties.

De caissière haalt me uit mijn dagdroom: „Waar kan ik je mee helpen”, vraagt ze. „Ik zou graag een aantal postzegels hebben”, antwoord ik. Ze kijkt me gepikeerd aan. „Sorry, maar dan moet je toch echt bij het postkantoor wezen”, zegt ze terwijl ze naar de onbemande kassa naast haar wijst. Boven de toonbank hangt een oranje bordje van ‘Post NL’ .

Ik ga uit de rij en wacht voor het ‘postkantoor’. De caissière helpt wat andere klanten en doet vervolgens een stap naar rechts. „Postzegels was het toch?”

@ledi: veel slapen is de makkelijkste en beste manier om te genezen, toch?!

======
Als echte Leidenaar heb ik een onlesbare dorst naar de geschiedenis van mijn mooie stad. Ik was dan ook verheugd toen ik las dat het Regionaal Archief Leiden een expositie organiseerde over de strijd die de stad met het water heeft gevoerd, vanaf de tijd dat Leiden nog een hoop aarde was op de splitsing van de Rijn tot nu. Bijzonder dat hier geld en tijd in wordt gestopt, terwijl het kabinet wil bezuinigen op dit soort linkse hobby’s. Vol verwachting stapte ik het gebouw binnen door een krap halletje. „Waar is de expositie?”, vroeg ik enthousiast aan de receptioniste. Droogjes antwoordde ze: „U bent er net in de hal voorbij gelopen.”

Terwijl ik aanstalten maak om mijn bestelde medicijnen op te gaan halen bij onze dorpsapotheek, vraagt mijn vriendin om daar pittige dropjes voor haar ontstoken keel te kopen.

Aangekomen in de apotheek zie ik nergens dropjes uitgestald. Ik vraag aan de baliemedewerkster of ze soms dropjes verkopen.

„Nee”, is haar antwoord:

„Anders eten wij er te veel van op .”

Nadat we in de ijssalon ijsjes besteld hebben, fluisteren we onze zoon in, dat hij ‘de mevrouw’ even zou kunnen bedanken.

De pronte jongedame van het ijs stelt dat ze dat inderdaad wel zo fatsoenlijk vindt. Laatst had ze immers het omgekeerde meegemaakt. Toen een kleinzoon, daartoe aangespoord door oma, haar beleefd bedankte voor het ontvangen ijs, siste deze grootmoeder: „Nee, niet haar! Opa!”

arme kleinzoon
doet mij denken aan een artikel over pretparken in Europa dat ik een jaar of 20 geleden las, waar gevraagd werd waarom Franse pretparken zo weinig kindvriendelijk waren....
was omdat de kinderen de entree niet betaalden

@botte bijl: wat een snertreden.

@allone: dit Leidende verhaal herken ik???

De Franse kandidaat doorloopt moeiteloos het sollicitatiegesprek. Het wordt mij al snel duidelijk: hij is geboren voor deze functie.

Dan vraag ik hem naar zijn voorkeur voor de standplaats: Londen of China? „Mijn vrouw is erg gehecht aan Frankrijk. Verhuizen naar Londen zal ze niet leuk vinden, dus emigreren naar China zou zeker het einde van mijn huwelijk betekenen” Een korte lach. Ik zie hem twijfelen.

Om vervolgens met hoorbare opluchting in zijn stem te melden: „Mijn voorkeur gaat uit naar China.”

@ledi: het is dus duidelijk, waarnaar zijn voorkeur uitgaat..

@wortel: zelf meegemaakt?

Afgelopen donderdag had Frits Abrahams het in zijn column over bedelmeisjes in Parijs. In Praag zijn die nog veel opdringeriger dan in de Franse hoofdstad.

Tijdens een studiereis naar Praag, vragen mijn zoon en enkele scheikundestudenten in de buurt van het station de weg aan een meisje. Ze staat daar helemaal in haar eentje. Haar Engels is niet zo goed en ze geeft vaag antwoord.

Opeens grijpt ze in het kruis van mijn zoon: „Do you want to fuck? I am very good.”

Mijn zoon is ‘nogal verbaasd’ en stamelt: „Eh no, thank you, have a nice day.”

Even later merkt hij dat zijn portemonnee is gerold.