Het is volledig donker. Er klinkt gestommel. Een grote stenen deur wordt weg geschoven. Wat fakkel licht schijnt naar binnen. Een jonge man wordt naar binnen geduwd door twee bandieten. "Waar is de buit?" zegt een bandiet als hij de ruimte in stapt. Een tweede volgt. De ruimte wordt vaag verlicht. Er ligt een sarcofaag in het midden van de ruimte. Er liggen brokstukken in de half ingestorte ruimte. De jonge man wijst naar de sarcofaag. "Open het." De jonge man stribbelt tegen en krijgt een ram van de bandiet. "Na duizend jaar kunnen we de ruimte openen, en jij wil niet meewerken?" De jonge man doet wat hem is opgedragen en schuift het lid van de sarcofaag. Er ligt een geraamte in, maar meer is niet te zien. "Waaat?!? Geen buit?!? Al die moeite voor niets?!?" Een bandiet steekt de jonge man dood en gooit het lichaam in de sarcofaag. De bandieten beginnen de kamer te doorzoeken. Het bloed van de jonge man druipt op het skelet. Het skelet neemt het bloed op en er begint weefsel te vertonen. Na een tijdje gezocht te hebben bedenkt een bandiet dat er misschien iets onder het skelet zou kunnen liggen. Hij gooit het lijk van de jongeman die flink is leeg gebloed uit de sarcofaag. Op het moment dat de bandiet het skelet aan de kant wil gooien, komt het skelet overeind en bijt de bandiet in de nek. De bandiet gilt het uit. Zijn partner kijkt van schrik achterom en ziet wat er gebeurt. Tegen ondoden is hij niet opgewassen en vlucht uit de tombe. De net wakker geworden vampier zuigt z'n slachtoffer helemaal leeg...

Ik leg mijn kleren netjes opgevouwd achter een boom…. Naakt ga ik in het midden van het bos op de grond liggen. Ik denk aan mijn kat-vorm.. Ik voel dat mijn beenderen veranderen in mijn kat-vorm. Ik ruik om mij heen, hef mijn kop op en kijk naar mijn poten.
……
Mijn zwarte vacht glinstert in de nacht… Ik slaak een zucht van verlichting… Wat is die geur..? SHAKRA:

Offtopic:
Shakra is Indry’s innerlijke kat

maat!! Maat!!! Shakra, hou op anders schakel ik je uit. SHAKRA: ok.. ok… ik stop al.. Ik gooi mijn kop nog een keer naar achteren en vang een geur op… zoethout, vanille met dennengeur… Nee, nee, nee… geen maat nu…. nee, nee!!!! SHAKRA: waarom niet? We zijn een van de weinigen van onze soort die nog over zijn… dat kan niet, Shakra… vooral niet wolven… dat is niet verstandig…

Als de bandiet leeg gezogen is, duwt de vampier het lichaam van zich af. De meest essentiële lichaamsdelen hebben zich gevormd. De zintuigen zijn volledig aanwezig. De hersenen ook. De spieren half, evenals de huid. Hij ziet eruit als een zombie. Hij heeft dorst. Maar hij handelt niet meer vanuit instinct. De vampier kijkt rond. Hoe lang heeft hij geslapen? Wat was er gebeurd? Hij kijkt even rond. Een half open holte onder het puin van het ingestorte gedeelte herinnert hem aan zijn uitrusting. Hij maakt een gebaar met z'n klauw, en een kist wordt zichtbaar. De vampier opent de kist en haalt er een half vergaan rood metalen harnas uit, met een verroeste rood metalen zwaard en half vergane rood metalen schild. Hij trekt het allemaal aan voor zover dat gaat, en loopt naar de uitgang. De vampier kan uitstekend zien in het donker. Hij klautert naar buiten. Een gang loopt naar een geopende geheime deur. Boomwortels steken op sommige plekken door het plafond. Er ligt overal stof, spinnenwebben hangen overal. Op sommige plekken is het plafond losgekomen en ligt op de grond. Als hij door de deur heen gaat, staat hij in een geruïneerde ruïne. De buitenmuren staan nog half. Een aantal kamers is qua structuur nog intact van het ooit sterke fort, maar daar is niet veel van te zien. De slotgracht ligt vol met stenen van de ingestorte muren. Mijn kasteel... In het dal ligt een dorpje. Er is commotie in het dorpje. De vampier besluit op onderzoek uit te gaan.

Laatste edit 24-07-2018 22:15

Jordan, ik verveel mij… JORDAN: laten we gaan rennen, Josh… Ik leg mijn kleren netjes opgevouwd achter een struik… Ik zie bij een boom in de buurt een hoopje kleding… Er is nog iemand… Nog een wolf? Het ruikt anders… Ik kan het niet omschrijven.. Ik ga dicht achter de struik liggen… Ik denk aan mijn wolf-vorm… Ik ben een speciale wolf… Een van de weinige spierwitte mannelijke wolven die in de wereld nog over is. Ik voel mijn beenderen vormen. Ik kijk naar mijn poten en zie mijn spierwitte vacht. De geur die het andere dier afgeeft is heerlijk. Rozen, aardbeien en bosbessen. Ik haal mijn snuit op, snuif de lucht op en loop langzaam aan door. Ik volg haar geur en zie een zwarte poema staan…. Maat… nee, nee, nee, dat kan niet….mijn maat is een zwarte poema? JORDAN: MIJN! Jordan, je helpt niet… JORDAN: Josh, jij ook niet…. Maat is ook een van de weinigen over van haar soort…. Jordan… Hou op… Ik slaak een zucht van vermoeidheid en schakel Jordan uit… mijn puberende harmonale innerlijke wolf maakt het alleen maar erger… Ik wandel langzaam naar de poema toe. Ze kijkt mij aan. Legt haar kop op de grond haar staart begint te zwiepen. Jordan? JORDAN: Wat nou weer?….. Wat wil ze Jordan? JORDAN: Weet ik veel… Ik voel gewoon dat ze geïrriteerd is..
Ik ga naast haar liggen er zitten een paar centimeters tussen ons verwijdert. Ze kijkt mij aan…. Ik kijk haar aan…. Tegelijkertijd: MIJN…

Als de vampier bij het dorpje is aangekomen ziet hij dat de zes dorpelingen bijeen gedreven zijn. Ze zitten op hun knieën. De gevluchte bandiet wijst naar het fort. "Lafaard!" roept de leider. Naast de leider zijn er nog drie bandieten, inclusief de gevluchte bandiet. De vampier heeft genoeg gezien. Hij loopt half slepend met z'n benen, met helm naar beneden gebogen recht op de leider af. Als hij redelijk dichtbij is, komt hij in het licht van de fakkels. "Wat hebben we hier?" De bandieten omcirkelen het rode harnas. Een bandiet pakt een jonge vrouw op en houdt deze als gijzelaar vast. De leider komt dreigend op hem af. De vampier heeft z'n zwaard niet getrokken. Als de leider bij de vampier is, trekt de vampier in een flits z'n zwaard, en steekt deze dwars door het metalen harnas. Zeer snel daarna bijt de vampier de leider in z'n nek en gebruikt de leider als menselijk schild. De jonge vrouw wordt neergestoken en op de grond gegooid. De andere bandieten vluchten, maar de gijzelnemer haalt eerst nog uit, waardoor de hand van de vampier wordt afgehakt. Omdat de vampier niets van pijn laat merken vlucht de gijzelnemer ook weg. Even later duwt de vampier de leeg gezogen leider van zich af. De vampier kijkt rond en ziet z'n hand vlakbij de zwaar gewonde vrouw liggen. Een flinke bloedvlek op de mond van de vrouw zegt de vampier genoeg, vooral als de jonge vrouw het bloed doorslikt. De vampier pakt zijn hand op en houdt deze op de goede plek. Na een aantal seconden zit z'n hand weer vast. De dorpsbewoners kijken met angstige ogen naar de vampier: "Heb medelijden heer!" De vampier gaan naar de jonge vrouw toe. Hij scheurt een stuk stof van haar jurk af en verbindt de wond. "Hou haar goed in de gaten. Als ze het overleeft kan het zijn dat ze vervloekt is, maar niet zoals ik." "Wie bent u, heer?" "De eigenaar van dat ooit mooie kasteel." "Heer Madarian. U bent terug gekomen! Wij zijn uw trouwe volgelingen." Madarian kijkt raar op. het kasteel is vervallen. Hij moet erg lang geslapen hebben. Hoe kan het dat ze hem kennen? "Heer, neem ons bloed." Madarian is inmiddels bijna zoals hij ooit was. "Verzorg haar eerst. En ik zal er voor zorgen dat die bandieten jullie niet meer lastig zullen vallen." Madarian gebruikt bloedmagie en maakt van de bandietenleider een ondode slaaf. "Jou straf voor je misdaden is het volgende: Jij zult voor honderd jaar mijn slaaf zijn. Repareer en bewaak mijn fort. Ik zorg voor meer hulp." "Nee. Laat me rusten." "Dat verdien je niet. Als je mij niet gehoorzaamt zal je pijn lijden zoals je nog nooit hebt gevoeld! Aan de slag!" Daarna volgt Madarian de sporen van de andere bandieten.

Laatste edit 24-07-2018 22:59

Hey, wolfie, wie ben jij? Mijn mensvorm heet Indry. Mijn katvorm Shakra. De witte wolf kijkt de poema speels aan Haha, poesje… Mijn mensvorm heet Josh. Mijn wolf heet Jordan De poema staat op en kijkt naar haar maat. Ok bij tien gaan we naar onze kleren en transformeren we terug naar onze mens-vorm. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9… Ze rent naar de boom… de wolf rent achter haar aan…. Hij voelt de aarde onder zich uitvallen, hij rent naar de struik toe. En denkt aan zijn mens-vorm. Achter de boom komt een mooie slanke vrouw vandaan. Ze heeft mooi zwart haar, haar ogen zijn donkerpaars, haar gezicht is perfect om te zien…
……
Ik loop achter de boom vandaan. Kijk recht in de ogen van een gespierde, grote, knappe, blonde jongeman met diepgroene ogen. De man kijkt mij recht aan en zegt: “Dus, jij bent ook alleen…, Indry”.
“Ja, Josh, een van de weinigen nog over van mijn soort.. Jij?”
“Je weet hoe de wolven zijn.. Verschilt mijn verhaal veel met jouw verhaal?”
“Vertel mij wat..” zeg ik sarcastisch. Ik kijk hem aan en vraag hem prompt verloren: “Wat wil je doen? Motel? Hotel? Mijn huis? Jouw huis? Bar?” Josh kijkt mij aan en begint keihard te lachen.
Ik kijk hem verwachtingsvol aan en schiet ook in de lach.
“Ik zie daar een blokhut. Laten we daar maar overnachten. Morgen gaan we wel naar mijn huis.” zegt Josh. Ik kijk hem aan en hoor mijn kat nog in mijn gedachten roepen. SHAKRA: Jeej… JORDAN: Jeej…
……
Beide mensen lopen de blokhut binnen. Het is een verlaten blokhut, diep in het bos… Twee bedden staan daar al een tijd lang. Het stof ligt metershoog in het huis. Indry begint te vegen met een bezem die in de hoek staat. Ze is binnen een minuut klaar met hulp van haar kat… Josh ligt al op bed Indry schuift het andere bed tegen zijn bed aan en valt tegen hem aan in slaap. Slaap lekker, Shakra, Josh en Jordan…. Slaap lekker, Jordan, Shakra en Indry

De bandietenleider begint met frisse tegenzin naar het fort te lopen en mompelt: "Waar moet ik beginnen..." "Begin ergens en het zal zichzelf wijzen." antwoordt Madarian terwijl hij met z'n ogen rolt. Terwijl Madarian de sporen begint te volgen van de andere bandieten, fladdert een vleermuis van een tak weg. Heel even gaan de mondhoeken bij Madarian naar boven. Na een tijdje komt Madarian bij een plek die hij niet vertrouwt. Een smalle nis tussen twee steile wanden. Hij haalt diep adem door z'n neus. Hoewel hij weer normaal kan lopen, begint hij op dezelfde manier te slepen met z'n benen als dat hij deed toen hij het dorp binnen kwam. Als hij halverwege de pas is, krijgt hij drie pijlen door z'n lichaam geschoten. Madarian valt neer en beweegt niet. "Ga kijken of hij dood is." "Hij was al dood, en toch bewoog hij! Hoe moet ik dat controleren?" "Het was jou plan!" "Oké, oké! Ik ga al!" Een bandiet komt voorzichtig dichterbij. Met z'n voet draait hij Madarian om en legt hem op z'n rug. De borstkas gaat niet op en neer. Met twee handen pakt hij het handvat van z'n zwaard goed vast. Als het zwaard van de bandiet omhoog gaat slaat Madarian toe. Met een snelle steek doorboort het zwaard van Madarian de buik van de bandiet. Die laat van schrik z'n zwaard vallen. Een seconde later is Madarian de bandiet aan het leegzuigen, terwijl hij de pijlen uit z'n lichaam haalt. De twee andere bandieten zetten het op een lopen. "Dat was een slecht idee!" "Vertel mij wat!" Madarian glimlacht iets om de opmerkingen van de bandieten. Het bloed wat op het harnas is gekomen herstelt het harnas op die plaats. Het roest van z'n zwaard begint ook te vervagen. Als Madarian klaar is met de bandiet, maakt hij een nieuwe ondode slaaf. De slaaf wil het op een lopen zetten, maar alleen al door een gedachte van Madarian krijgt de slaaf een helse pijn. "Oké, oké! U wint Ik ga meehelpen het kasteel opnieuw op te bouwen." Madarian kijkt de slaaf kwaad in de ogen. "Laat ik het nooit meer merken dat je ook maar tegenstribbelt. Dit was alleen maar een voorproefje van de pijn die je dan zult lijden." Intussen heeft Madarian eindelijk z'n originele gedaante terug. Even zet hij z'n helm af. Madarian Een gespierde blonde man met blauwe ogen. Hij heeft een onnatuurlijke charismatische uitstraling voor iedereen. Nog twee bandieten te gaan. Hij zet de achtervolging rustig in. Hij heeft alle tijd van de wereld. De nacht is nog jong.

Ik word wakker met mijn arm om Indry’s schouders. “Wakker worden, Indry. Laten we maar vertrekken.” fluister ik in haar oor. Ik kijk haar aan. Ze wordt wakker en glimlacht. Ze vraagt: “Wil je niet ontbijten?”
…..
“Wil je niet ontbijten?” Hij kijkt mij met een grijns aan en zegt: “Tuurlijk wel, maar we pakken wel wat voor onderweg. Laten we eerst rennen, dan pakken we onze spullen bij elkaar, gaan we iets verderop in het eerstvolgende stadje voor kleding winkelen en daar ook ontbijten.”
Ik knik. “Kom.” zeg ik. Ik loop naar buiten. Ga achter een boom staan, vouw mijn kleren netjes op en ga naakt op de grond liggen. Ik denk aan mijn kat-vorm en voel mijn beenderen kraken. Binnen een korte tijd zie ik mijn zwarte vacht verschijnen, ik laat een luide brul horen en zie Jordan naar buiten rennen. Ik ren achter Jordan aan het bos in. Hij stopt bij het meertje in het bos. Eenmaal bij het meertje in het bos aangekomen verlies ik de controle over mijn lijf. Ik struikel over mijn eigen poten heen en plons in het water. Jordan rent naar de waterkant toe en springt in het water. Hij zwemt naar mij toe. Zijn witte vacht is vies aan het worden. Jordan begint in het water met zijn staart te kwispelen. Poesje, gaat het?
Ik kijk hem aan. Zwem naar de kant. Schud het water uit mijn vacht, lik mijn vacht schoon en antwoord met: Ja, ik ben alleen zo nat… Ik haat water. Ik ben een kat, weet je.. Jordan komt ook uit het water. Schudt het water uit zijn vacht en grinnikt. Hij komt naast mij liggen en hijgt een beetje na van het zwemmen. Jeez… is er iets met het water van dit meertje aan de hand? Ff zwemmen in dit meertje, kost mij een energie. vraagt Jordan aan mij. Ik kijk hem verrast aan en hijg nog na van het zwemmen: Waarschijnlijk wel, wolfie. Hij komt dichter tegen mij aan liggen en zegt dan na een aantal minuten: Kom we gaan.. Wie het eerst bij de blokhut is Hij staat op en trekt een sprint. Ik kijk hem na en zie zijn staart kwispelen. Ik sta op en ren tot de boom, waar ik mij omkleed. Even later zie ik Josh al bij de ingang van de blokhut staan. Hij glimlacht, wenkt mij en gaat naar binnen. Ik ren naar de blokhut en ga naar binnen. We pakken zo gauw mogelijk onze spullen in en lopen de blokhut uit. Lieverd, wil je in mensvorm het stadje binnengaan? vraag ik aan Josh. Het lijkt mij veiliger van wel. Zolang je bij mij blijft, zolang we bij elkaar blijven staan we waarschijnlijk sterker, Indry. Hij pakt mij hand en we beginnen te wandelen.

Een vleermuis vliegt door het open raam een grote villa in, en neemt een menselijke gedaante aan. Een vrouw staat verbaast op met een glas bloed in haaar hand. "Uwe excellentie, vergeef me dat ik u stoor. Madarian is wakker!" De vrouw laat het glas van schrik vallen. Snel herstelt ze zich, denkt even na, en zegt: "Hou hem constant in de gaten, en doe dat niet alleen. Ik wil alles weten." "Zoals u wenst." Dan roept de vrouw: "Wachters, roep de raad bij elkaar." De vrouw pakt een nieuw glas en vult deze trillend met bloed. Ze neemt een slok en mompelt: "Mijn liefste, wat ben je van plan? Herinner je de momenten nog voordat je ging slapen?" Ze drinkt in één teug haar glas leeg en zet deze hard op de tafel neer. Dan loopt ze met grote stappen de deur uit.
---
Na even gewandeld te hebben vind Madarian het wel genoeg geweest. Uit twee sleuven op z'n rug komen vleugels naar buiten. Even rekt hij z'n vleugels helemaal uit en stijgt op. Het spoor van de laatste twee bandieten is makkelijk te volgen, zelfs vanuit de lucht. De geur van hun angst is makkelijk te ruiken. In de verte ziet hij ze snel lopen. Ze kijken angstig achter hun, maar zien Madarian niet. Als Madarian dichtbij is, zien de bandieten een schaduw over de grond heen gaan. Ze kijken omhoog en zien op dat moment het zwaard van Madarian op volle snelheid komen. Ze hebben beide een flinke wond in de zij als Madarian tussen hun door vliegt. Bijna meteen daarna landt Madarian en draait zich om. Hij loopt rustig naar de op de grond liggende kermende bandieten.

Even later lopen de twee tot ondode tot slaaf gemaakte bandieten naar het fort. Madarian besluit ook terug te gaan. Met z'n gedachten volgt hij alle ondode slaven en geeft ze opdrachten. Als hij bij het dorp aankomt gaat Madarian naar de gewonde vrouw toe. Het ziet er niet goed uit. Een normaal persoon zou al dood zijn, maar ze vecht door. Haar vader kijkt Madarian wanhopig aan. "Heer, kunt u iets voor haar doen?" Madarian weet dat als ze leeft, ze verdoemd is, vooral als hij besluit te helpen. Hij kijkt naar de mooie jonge vrouw. Dan sluit hij z'n ogen. Hij trekt z'n zwaard, en snijdt in z'n hand. "Drink. Denk niet. Drink." zegt hij als hij het bloed in de mond van de vrouw laat lopen. De vrouw drinkt het bloed op. Madarian: "Dit is alles wat ik kan doen om haar in leven te houden. Als het werkt, dan weet ik niet of ze heit werkelijk had gewild, of jullie het hadden gewild. Tijd zal het leren." Madarian gaat naar het fort om te kijken hoe het daar gaat.

Indry en Josh komen aan in het stadje.. Ik ruik wolven, maar ook katten, Jordan. Maskeer je geur, lieverd. Ik wil niet dat iemand ons ruikt, Shakra. Ze hoeven niet te weten wie en wat we zijn. Indry knikt en kijkt haar metgezel aan. Ze glimlacht. Ze maskeert haar geur, net zoals Josh zijn geur maskeert. Hand in hand lopen ze een restaurant binnen, die aan een hoofdweg ligt. Ze pakken het eten van de balie, eten het en betalen voor hun eten. “Zal ik ook wat milkshakes bestellen, Josh?” “Ja, doe maar, lieverd.” Indry bestelt twee chocolade-milkshakes en loopt naar Josh. Kom laten we naar een motel gaan… Ik verveel me hier, Jordan. Josh knikt. Ze lopen hand in hand verder naar een motel ietsje verderop. Weet je trouwens hoe dit stadje heet, Jordan? Het stadje heet: Nowhere… Eerlijk gezegd, geeft dit stadje mij de rillingen.. Jou, Shakra? Zolang ik jou bij mij heb, overleef ik het wel, Jordan. zegt Indry terwijl ze hem indringend aankijkt.
Indry en Josh lopen het motel binnen. Josh loopt naar de balie en vraagt om een kamer. Ze krijgen de sleutels mee en lopen gelijk naar de kamer toe. Het is een ruime nette motelkamer. In het midden van de kamer staat een tweepersoonsbed. Josh kijkt naar Indry. Indry glimlacht, Josh glimlacht terug. Josh loopt naar het bed toe en gaat erop zitten. Hij wenkt Indry om naast hem te gaan zitten.
….
Josh wenkt mij om naast hem op het bed te gaan zitten. Ik ga naast hem zitten en kijk hem recht in de ogen aan. Ik haal mijn neus op en snuif een paar keer. Je ruikt lekker voor een wolf, Jordan Josh begint te lachen en haalt zijn neus op. Snuift een paar keer. Jij ruikt ook lekker voor een kat, schat. Hij kijkt mij indringend aan en geeft mij een stevige kus op mijn mond. Ik beantwoord de kus met een stevige kus terug. Hij kijkt naar mijn schouder. Zijn tanden groeien, Josh laat een zachte grom horen en bijt in mijn schouder terwijl hij ook aan mijn schouder likt. De beet doet niet eens pijn, hij voelt zelfs lekker aan. Ik kijk naar mijn rechterhand… Ik denk aan mijn rechterklauw. Mijn klauwen groeien en mijn hand word een poot. Ik kus Josh op zijn nek, ga met mijn mond naar zijn rechterschouder en lik, ik zet mijn rechterpoot rustig op zijn rechterschouder en plaats mijn klauwen in zijn vel. Ik laat een zachte brul horen. Mijn klauwen groeien weer in, mijn poot veranderd weer terug in een hand. Er verschijnt een mooie tatoeage op onze schouders. Maat, de tattoo is mooi! zegt Josh. Ja, lieverd, hij is enorm mooi. Ik kus hem op zijn mond en ga op het bed liggen. Josh komt naast mij liggen en slaat een arm om mij heen. Zo vallen we dicht tegen elkaar aan in slaap.
Laatste edit 27-07-2018 00:03

Wanneer Madarian bij het fort is, ziet hij dat de laatste twee bandieten ook zijn aangekomen. Ze beginnen ruzie te maken waar ze het beste kunnen beginnen. Madarian geeft de twee orders om als eerst de tombe zoveel mogelijk te repareren en op te ruimen. Dan herinnert hij zich de twee lijken daarbinnen. Hij gaat terug naar de tombe en verandert de dode bandiet naar ondode slaaf. Dan kijkt hij naar het lijk van de jongeman. "Wie van jullie heeft hem omgebracht?" Een bandiet bekent schuchter schuld. "Dan is het aan jou om hem waardig naar het dorp te brengen zodat ze afscheid van hem kunnen nemen. Je zult de gevolgen onder ogen moeten zien. En doe de dorpelingen niets!" Als de bandiet het lichaam naar buiten draagt ziet Madarian dezelfde vleermuis aan een tak hangen. Tijd voor antwoorden. Madarian gaat terug naar het dorp, en ziet hoe de dorpelingen de bandiet slaan en schoppen. De bandiet vlucht terug naar het fort en laat het lichaam achter. De dorpsoudste komt naar Madarian toe en vraagt: "Heer, waarom heeft u die bandieten weer tot leven gewekt en hem niet?" Madarian: "De bandieten zijn nu ondoden. Het is geen zegen, maar een vloek voor ze. Hun lichaam is dood, maar de geest niet, en blijft verbonden met het lichaam. Ze zullen ervaren hoe het is om 'levend' te verrotten. Letterlijk. Elke wond zal niet helen, maar het verrottingsproces versnellen." "De dood is te snel voor hun." hoort Madarian uit de groep. Dat, en mijn fort moet opgebouwd worden. denkt hij. Madarian: "Nu de bandieten verslagen zijn heb ik een aantal vragen voor jullie." De dorpsoudste: "We zullen ons best doen om al uw vragen te beantwoorden, heer." Madarian knikt instemmend...

Ik sta vroeg op en kijk naar het bed. Wat is ze mooi als ze slaapt, Jordan. Ze draait zich om en kijkt mij recht aan en glimlacht. Jij bent ook mooi als je slaapt, Josh. Ik word rood van schaamte en duik onder de douche. Terwijl ik onder de douche sta, moet ik lachen. Natuurlijk was ik vergeten dat ze mijn gedachten net zo goed kan lezen als ik haar gedachten kan lezen. Zolang de rare gedachten maar binnenkamers blijven, mag je alles horen, Shakra. Ik hoor haar lachen in de slaapkamer. De douche was warm, ik ga er onderuit en loop terug de slaapkamer in. Ik ga naar mijn kleding toe en doe mijn beste pak aan.
….
Ik zie Josh zijn beste pak aan doen. Ik loop naar hem toe. Geef hem een sterke knuffel, leg mijn hoofd tegen zijn schouder aan en fluister hem in zijn oor: “Ik ga ook even douchen. Neem de tijd, liefste, ik kom zo terug.” Hij draait zich om en loopt naar de spiegel aan de andere kant van de kamer en glimlacht. Ik ga zo even mijn haar scheren, schiet je even op? Ok. Ik loop naar de badkamer, stap onder de douche, ben er binnen 5 minuten uit, want als mens hou ik er ook niet van om lang onder het water te staan. Ik kam mijn haar helemaal door, er zitten een aantal klitten in, maar dat is normaal. Mijn ravenzwarte haar is nog steeds mooi om te zien. Ik zie Josh vanuit de deuropening naar mij kijken. Mijn handdoek valt. Hij raapt de handdoek op en slaat die terug over mij heen en zegt: “niets om je voor te schamen. Ik heb het gisteravond toch al gezien.” Ik grijns. Ik geef hem een kus op zijn wang en loop naar de slaapkamer. Ik pak mijn favoriete paarse jurk en trek hem aan. Ik hoor hem scheren en ben benieuwd hoe hij zijn haar heeft gedaan.
…..
Josh loopt de badkamer uit. 90% van zijn blonde haar ligt in de wasbak van de badkamer. Zijn gemillimeterde hanenkam zit precies in het midden van zijn kale kop. Indry kijkt hem aan met een grote glimlach. Wow… Josh buldert van het lachen, Indry lacht mee en zegt: “Kom laten we maar gaan ontbijten.”

Even kijkt Madarian naar de maan. Deze is bloedrood geworden. "Zo te zien heb ik een lange tijd geslapen. Van het fort is niet veel meer over. En toch wist u mijn naam..." zegt Madarian. De dorpsoudste: "We zijn allemaal afstammelingen van uw personeel, heer. Ze zijn nooit weggegaan nadat u plotseling verdween." Madarian draait z'n hoofd in verwarring. "Verdween?" Intussen lopen ze een huis binnen en gaan zitten. "Ja, heer. Op een avond was u plotseling verdwenen. In tijd die daarop volgde brak er een onderlinge strijd uit tussen de vampiers, en ze gingen uit elkaar. Ze hebben zich zo misdragen dat vampiers nu opgejaagd worden. Ze houden zich verborgen, maar hebben meestal veel macht." zegt de dorpsoudste. De gewonde jonge vrouw ligt in bed te slapen. Madarian schudt z'n hoofd en zegt: "Heersen is dienen! Alleen op die manier kun je je handhaven! Volgen jullie het nieuws over vampiers?" De dorpsoudste: "Hee heer. Dat is de enige manier om te zorgen dat we geen doelwit worden van de vampiers of degenen die op hun jagen." Madarian knikt met een begrijpende glimlach. "Tenminste iemand heeft die les begrepen." zegt hij. Dan wordt de jonge vrouw wakker en kreunt zacht als ze haar ogen open doet. Ze kijkt recht in de ogen van Madarian. Madarian: "Oké. Ik moet gaan. Ze heeft rust nodig." Madarian staat op en gaat naar buiten. Het begint licht te worden. Dan raken de eerste zonnestralen Madarian. Hoewel de zon hem wat zwakker maakt, kan hij er tegen om overdags rond te lopen. Hij gaat naar het fort.

De man en vrouw lopen de kroeg binnen. Zij heeft ravenzwart lang haar, hij een gemillimeterde hanenkam. Ze kijken elkaar verliefd aan en houden elkaar stevig vast. De kroeg is in de nacht een nachtclub en in de ochtend een eetgelegenheid waar men lekker van een uitgebreid ontbijt kan genieten. Nadat de twee geliefden hun ontbijt (bacon met eieren. ) hebben genuttigd vervolgen ze hun weg.
….
Het is nu dag. De kroeg is dus bomvol met ochtendmensen die genieten van hun ontbijt. Indry en ik zitten dus samen te ontbijten aan een tafeltje dicht bij de bar in de buurt. Terwijl ik aan het eten ben vraagt Shakra: Jordan, waar komen jullie vandaan? Shakra, lieverd, laat die jongen nou eens lekker van zijn ontbijt genieten. Ik zie Indry glimlachen, ze moet haar lach inhouden en moet uitkijken dat ze zich niet verslikt. Oorspronkelijk uit Greenville, maar we zijn gevlucht naar Hometown toen onze ouders werden vermoord.. Mijn oudere broer en beste vriend woont nog in de buurt van Hometown… Jordan, gaat het? Sorry… je hoeft niet alles gelijk te vertellen, als je dat niet wilt. Nee, het gaat wel, Shakra, ik ben alleen zo moe en ik mis Charlie.. mijn broer. Er valt een traan in mijn eten.. Indry kijkt mij aan. Ze pakt mijn hand. Uhmm… wij komen oorspronkelijk uit Italië.. Mijn moeder, zus en ik vluchten naar dit land toe, omdat er een jacht was naar zwarte poema’s. Mijn vader en broer waren in Italië voor onze ogen vermoord. Mama, is hier vermoord door een groep grijze wolven. Hun alpha wilde ons niet opnemen. Mijn zus en ik zijn gevlucht. Beetje rare vraag, Shakra, maar hoe oud is je zus? 24. Hoezo? Charlie, ook. Is Charlie ook wit? Nee, crème-kleurig. Indry kijkt mij verdrietig aan. Mijn zus, Charlene, is een grijze poema. Ik kijk haar verbaasd aan en verslik mij bijna. WAT??? Die zijn helemaal zeldzaam. Zij is dan echt de laatste van haar soort. Ik kijk naar Indry. Ik zie tranen op haar bord vallen. Ik vraag de rekening, betaal en pak haar hand. “Kom, we gaan.” Ze knikt en kijkt mij verdrietig aan. We moeten ze zoeken… Charlie is ook de laatste crème-kleurige weerwolf op deze wereld.

Na een aantal dagen en nachten zijn er minder bandieten in de omgeving. Madarian heeft ze verandert in ondode slaven en aan het werk gezet in het fort. Het fort staat een berghelling. Daarom zijn de veranderingen aan het fort van veraf te zien. Er begint een geruchtenstroom op gang te komen. 's Nachts is het fort verlicht, en er zijn geluiden van werkzaamheden te horen. Madarian zelf heeft bouwtekeningen gemaakt hoe het kasteel eruit moet komen te zien. Een aantal buitenmuren zijn provisorisch opgebouwd. Het voldoet voor een eerste aanval.

De jonge vrouw die Madarian gered heeft komt vroeg in de avond naar het fort. De ondode bandieten kleden haar in gedachte uit als ze langs loopt. Net als een paar bandieten haar insluiten, komt Madarian naar buiten. Madarian: "LAAT DAT!" De bandieten die dat proberen krimpen ineen van de pijn. "Een ieder die haar ook maar zonder toestemming aanraakt lust ik rauw! Dit is nog maar een voorproefje!" "Dank u wel, heer. Voor dit, en voor het redden van mijn leven." Die glimlach. Die mooie glimlach. "Ik wil u mijn diensten aanbieden. Ik wil alles voor u doen." Madarian weet even niet wat hij moet zeggen of doen. Dan schiet hem iets te binnen. Madarian: "Het was niets. Weet u zeker dat u mij wilt dienen?" Jonge vrouw: "Jazeker heer." Madarian: "Voordat ik u kan aannemen, wat is uw naam?" Jonge vrouw: "Selene, mijnheer." Madarian: "Selene? Mooie naam. Zie zal ik niet snel vergeten. Wat zijn uw kwaliteiten?" Selene: "Ik kan goed dingen regelen, heer." Madarian: "Ik ben nog bezig met het dort opbouwen. Kunt u daar sturing aan geven?" Selene: "Denkt u dat ze naar een vrouw zullen luisteren?" Madarian: "Ze zullen anders ervaren hoe het voelt als ze niet luisteren..." Madarian roept alle ondode slaven bij elkaar en zegt: "Mannen, dit is Selene. Jullie zullen haar met respect behandelen en al haar bevelen opvolgen. Zo niet, dan zal ik passende maatregelen nemen. Begrepen?" Er zijn mokkende geluiden, maar er is geen tegenspraak. Madarian laat haar de plannen zien en legt uit wat allemaal de bedoeling is. Dan zegt hij: "Ik raad aan dat je morgenochtend begint. Jullie slapen meestal 's nachts. Ik rust meestal overdags. De heren hier slapen niet. Ze gaan dag en nacht door." Dan legt Madarian uit wat ze precies zijn, en waarom hij ze tot ondode slaven gemaakt heeft.

Hand in hand lopen we naar buiten. Ik kijk naar Josh en vraag: “Waar naartoe?” Laten we eerst een douche nemen in het motel. We kleden ons om en we halen onze spullen op in het motel en gaan dan naar de hoofdweg. Trek zomerse wandelkledij aan want het is warm, Shakra. Ok, liefste.. “Daarna zien we wel wat we doen.”
…….
Ze loopt naar binnen en draait zich om. Het is de eerste keer dat ik haar goed zie. Het licht van de lamp maakt haar nog mooier dan ze al is, haar zachte lichte mooie huid glanst. Haar ravenzwarte haar valt mooi over haar schouders. Ze kijkt over haar rechterschouder mijn kant op. Kun je het zien, Jordan? Uhh, ik ga maar eens douchen.. stamel ik er in gedachten op los. Ik loop rood aan van schaamte. Ik hoor haar nog lachen in de slaapkamer en vlucht de badkamer in. Ik vouw mijn pak op en leg die op een stoel. Naakt ga ik onder de douche staan.
…….
Ik hoor de douche aan gaan. Ik loop stiekem de badkamer in.. Ik pak zijn pak en leg een zwembroek neer. Zijn pak leg ik in zijn rugzak, met al zijn andere kleren en in mijn rugzak stop ik mijn kleding. Ik hoor een gil uit de badkamer komen. Ik zie Josh staan met een fel groen-geel zwembroekje aan. Hij komt naar mij toegerend. “JIJ! Ga, jij maar eens gauw douchen!” Ik loop naar de badkamer.. Kam mijn ravenzwarte haar door en hoor de deur van de badkamer langzaam open gaan. Mijn handdoek valt naar beneden. Ik voel een hand op mijn schouder. Draai om en kijk recht in de ogen van Josh. Ik moet lachen. Wilde je mij zo laten schrikken, Jordan? “Mag ik je haar wassen, liefste, onder de douche?” Hij doet zijn zwembroek uit en komt bij mij in de douche staan. Hij begint mijn hoofdhuid te masseren en mijn haar te wassen. Ik weet dat hij iets van plan is, maar ik moet nog maar eens zien wat het resultaat is. Hij zet de douche uit, doet zijn zwembroek aan… Ik loop naar de spiegel en zie knalroze haar. Jordan? JORDAN? Ik zie hem lachen. Josh buldert van het lachen. Ja, Shakra? Wat is er, liefste? Ik hoop dat deze haarverf tijdelijk is, anders heb je een groot probleem. Ja, deze gaat zo’n drie maanden mee… hij knipoogt naar me. Ik kijk nog eens in de spiegel en zeg: “hmm, eigenlijk vind ik mijn haar niet eens zo lelijk uitzien, Josh. “

"Waarom heeft u ons bij elkaar geroepen, Kira?" vraagt een raadslid. "Om u te informeren en te overleggen." Een groep vampiers zit in een met haardvuur en kaarsen verlichte eetkamer aan een grote tafel. De vampiers hebben een verschillend uiterlijk. Een lijkt gekropen uit een nachtmerrie: een Nosferatu, een ander is erg knap: een Toreador, een met dierlijke kenmerken: een Gangrel, een die reageert als een verstrooide geleerde: een Malkavian, een magiër: een Tremere, en een die eruit ziet als een sterke dorpeling: een Brujah. Kira ziet eruit als iemand van de hogere klasse, met een mooie jurk en stola. Kira: "Ik dank u allen voor het komen. En ik zie dat niemand ontbreekt. Mooi." De Toreador: "Kunt u er geen doekjes om winden? ik wil zo snel mogelijk weg van die lelijkerd." Hij wijst naar de Nosferatu. Kira: "Ik wil u allen erop wijzen dat dit een veilige haven is. Een ieder die de regels hier verbreekt wordt ter plekke terecht gesteld. Ik zal het zo kort mogelijk houden. De reden dat ik u allen heb laten komen is als volgt..."
De Malkavian roept: "Madarian is terug." Een doodse stilte vult de kamer. Kira: "Dat klopt. U heeft het goed. Madarian is terug. Hij is voor het eerst gezien op de dag van de rode maan." De Malkavian: "Gehenna..." Kira: "Gehenna? De eindtijd dat de oudsten de vampier rassen van de kaart vegen? Daar geloof ik niet in." De Tremere: "De profetie is honderden jaren oud, en wordt wel zo omschreven." Kira: "Dat weet ik. Wat gaan we doen? Hoe gaan we deze situatie aanpakken? Hij wordt op dit moment in de gaten gehouden, en hij is het oude fort aan het heropbouwen."
---
Madarian heeft al z'n plannen uitgelegd. Selene gaat naar huis, Voordat ze het fort verlaat kijkt ze nog even om naar Madarian, en ziet dat hij haar nakijkt. Ze glimlacht. Madarian voelt wel degelijk iets voor haar, maar hij is getrouwd. Hoe zou het met met zijn vrouw Kira zijn? En waar zou hij die informatie kunnen halen?

Laatste edit 01-08-2018 18:32

Haar kat-vorm is uitgeput van het rennen. Nooit meer…, nooit meer… Charlene komt bij een rivier. Ze gaat met een sprint door de bedding heen. Ze likt haar vacht schoon. Haar grijze vacht is in vergelijking met haar zuster een doffe verschijning. Shakra… Ik mis je, zusje. Waar ben je? Het word donker. Waar ben ik? Verdikkeme, waar heb ik mijn kleding gelaten? Ze hoort iemand dichterbij komen.. een geur komt haar tegemoet. Ze snuift. Het is een lekkere geur. Maar wordt gauw gemaskeerd. Voor haar staat een crème-kleurige wolf. Met haar kleding in zijn muil. Hij loopt naar haar toe. Zijn staart kwispelend. Hij buigt en leg haar kleren voor haar neer. Dankbaar kijkt ze hem aan en knikt. Ze gaat achter een boom staan en kleed zich om. Even later komt een blonde jongeman naar haar toe met haar schoenen. “Wie ben je?” vraagt hij. “Charlene. Hoe heet jij?” “Charlie.. Hoe heet je poema?” “Silver… Hoe heet jouw wolf?” Charlie moet lachen. Ze kijkt hem verrast aan.. “Nou, Sliver… hier heb je Gold.”
Lachend lopen ze verder het bos uit. Shakra… ik heb een vriend voor het leven gevonden.. Ik mis je zusje.

"Aargh! M'n nagel! M'n nagel valt eraf!" Madarian draait zich om en zegt: "Je bent een ondode. Je lichaam is aan het vergaan." "Nee! Nee! Dit is onmenselijk!" Madarian: "Er is maar één manier om dat niet lang mee te maken. Qua gevoel bedoel ik dan. En dat is vrijwillig op de brandstapel gaan." De bandiet kijkt hem vol ongeloof aan. Madarian: "Je zult alles voelen. Het langzame ontbinden, of de intense pijn van de vlammen. Hoewel de vlammen veel meer pijn doen, duurt het veel korter dan het ontbinden. Dit is je straf voor al je misdaden. Kies maar." De bandiet zwijgt en gaat weer aan het werk. Even later maakt de bandiet een brandstapel en steekt deze aan. Dan gaat hij vrijwillig erop staan. Hij schreeuwt het uit van de pijn. Na een klein tijdje zijn alle zenuwen verbrand en houdt de pijn op. De bandiet is nu stil. Dan stapt het overgebleven skelet van de bandiet van de brandstapel af. het skelet bekijkt z'n botten. "Hoe... Hoe kan dit?" Madarian: "Zoals ik al zei, je bent een ondode." Een tweede bandiet stapt vrijwillig op de brandstapel als er twee wachters te paard het fort binnen rijden. De bandieten omsingelen de wachters die hun zwaard trekken. Madarian: "Stop! Doe jullie wapens weg!" De bandieten stoppen hun wapens weg. De wachters echter niet. Madarian loopt naar de wachters toe, vergezeld door het skelet. Madarian: "Heren, wat komt u doen?" Een wachter: "Wij komen poolshoogte nemen. We hoorde dat hier bandieten zouden zitten. En dat klopt zo te zien. Geef je over!" Madarian: "Uw informatie klopt half. Dit waren bandieten, maar nu zijn het ondode slaven." Inmiddels komt het tweede skelet van de brandstapel. Madarian vervolgt: "De heer des huizes is teruggekeerd, en ik tolereer het niet als de buurt geterroriseerd wordt door tuig als hun." Wachter: "Leugens!" De wachter steekt een bandiet door z'n hart. De bandiet blijft staan en trekt z'n wapen. Madarian geeft de bandiet een sein dat hij niet moet aanvallen. Madarian: "Ziet u? Als u kiest om aan te vallen, dan weet ik niet of ik ze tegen kan houden. En zo'n gevecht zal u verliezen. Als ik naar uw harnas kijk, dan denk ik dat u van een groot rijk bent. Daarom mijn volgende voorstel. Ik ben mijn woning aan het heropbouwen. Ik zal me daarbij aan de regels houden die gelden in uw rijk. Ik ken die regels nog niet. Om dat te laten controleren sta ik toe dat er een aantal wachters in het fort komen die een oogje in het zeil houden. Deze wachters zullen mijn orders volgen tenzij ze tegenstrijdig zijn met de orders van uw rijk. Hoe klinkt dat in uw oren?" De wachter had zo'n voorstel niet verwacht. Wachter: "Dit is iets wat ik niet kan beslissen." Madarian: "Dat begrijp ik. Ik wacht het antwoord af van uw rijk. Ik ben niet altijd aanwezig hier. Ik vertrouw op de wijsheid van uw leiders. Mannen, laat deze heren met rust en ga aan het werk."

Ze snuift lucht op. Ik kijk naar mijn levensgezellin. De zwarte poema is in trance. Ze hoort haar innerlijke poema. Ik voel mijn poten beter in de grond vastgrijpen. Broeder,…. Ik leef nog. Ik vond Silver… Gold? Ben jij dat broeder? Waar ben je? Ik ben bij Silver.. Wij komen elkaar wel tegemoet. Zorg goed voor jezelf, Jordan. Gold? Ja? Ik vond maat… Maat is mooi en ruikt lekker. Haha, zorg goed voor haar. Gold? Zorg ervoor dat je Silver niet laat gaan.. En zorg goed voor jezelf. Is goed. Komt goed, broer..
…….
Ik snuif de lucht op… Ik ruik heel ver weg de geur van mijn zuster. Maar ze is te ver weg om te zien waar ze precies is. Ik trek mijn klauwen in en haak ze dan weer verder in de grond, waardoor er een spoor wordt achtergelaten van poema-pootafdrukken. Ik kijk om naar Jordan.. Hij lijkt erg in zichzelf gekeerd. Shakra… ik heb een vriend voor het leven gevonden.. Ik mis je zusje. Silver? Ben jij dat? Ja, Shakra.. Ik ben het… Ik vond Gold. Gold? Hahaha Silver? Ja, lief zusje? Ik vond maat… Maat is mooi en ruikt lekker.. Haha, zorg goed voor hem.., Shakra. Silver. Laat Gold niet gaan en kijk goed uit. Goed, Shakra, kijk ook goed uit zusje. Ik kijk naar de mooie witte wolf voor mij. Zijn staart zwiept op en neer van vreugde. Samen zenden we in vreugde en in koor naar elkaar. Haha… Silver vond Gold!

Wachter: "Voordat we uw voorstel voorleggen, wat is uw naam?" "Mijn naam is Madarian." De wachter schrikt licht. Madarian: "U kent mijn naam?" Wachter: "Alleen van mythes. Een mythe was dat ene Madarian in z'n eentje een heel leger heeft uitgeschakeld." Madarian: "Een heel leger zonder aantallen zegt niet veel. Als het een klein leger is, dan gaat dat stukken makkelijker dan een groot leger. En 's nachts is dat veel makkelijker te doen dan overdags. Maar het klopt wel dat ik een klein leger heb uitgeschakeld." De wachter gelooft z'n oren niet. Madarian: "Zijn er nog beloningen uitgeloofd?" De wachter: "Voor wat bandieten." De wachter geeft de details. Alle ondode slaven hebben een prijs op hun hoofd. Alles samen een flink bedrag. Madarian: "Hmm. Met dat bedrag kan ik personeel betalen, en het fort echt leven in blazen. Hoe kan ik de beloningen innen?" Wachter: "We kunnen ze meenemen. Levend waren ze meer waard." Madarian: "Ik kan niet alles hebben. Ondood is geen optie zeker?" De wachter schudt z'n hoofd en zegt: "Nee. het is tegen de wet om mensen lang te laten herrijzen." Madarian: "Oké. Mannen, horen jullie dit? Het is jullie geluksdag. Ik kan jullie niet allemaal in een keer laten gaan, maar de komende dagen krijgen jullie rust. In de tussentijd werken jullie door. Degenen die het beste werk geleverd hebben laat ik als eerst gaan." De ondode slaven juichen.
---
Na een paar dagen zijn alle ondode slaven weg. De schatkist bij het fort is nu redelijk gevuld, en de personen van het dorp werken nu weer allemaal voor Madarian. Het land dichtbij het fort heeft boerderijen en er zijn wachters van het rijk ingetrokken. Selene heeft ook goed werk verricht. Voor haar werk heeft ze ook een beetje bloed mogen drinken van Madarian. Selene is inmiddels volledig in de ban van Madarian.

Een wolf jankt in de verte. Ik weet dat het mijn broeder is… Ik loop mijn snuit achterna en zie mijn vriendin voor mij lopen.. Haar zwarte vacht krijgt in het licht van de maan een mooie blauwe gloed. Ik kan mij niet onderdrukken en ren langs mijn maat en stop bij een rots. Ik jank terug naar Gold.. Shakra komt naast mij staan en geeft een grote brul. In de verte horen we Gold en Silver antwoorden. Kom we kleden ons aan en gaan verder, lieverd. zegt Shakra tegen mij. Ze likt de bovenkant van mijn kop slaat een poot op mijn nek. Ik antwoord met een lik vol in haar gezicht. Ze heft haar kop naar de maan, geeft nog een brul en draait zich om, terug naar haar kleding. Ik kijk naar de maan, jank, hoor een antwoord van Gold en Silver en ga mijn maat achterna. Ik verdwijn achter een struik en kom even later met mijn kleding aan naar Indry toe. Ze staat al op mij te wachten. Ze pakt mijn hand en zegt:”Is dat in de verte Hometown?” “Nee, dat is een dorp verderop, dit wat wij zien is geloof ik Twintown.” …….
Ik kijk naar Josh. De zon schijnt op zijn kale schedel. Ik ga met mijn hand door zijn weinige haar die nog op zijn hoofd staan. Zijn haar voelt warm aan. Hij gaat nog een keer met zijn hand door zijn haar. Ik zie het zweet op zijn voorhoofd staan. We moeten even in mensvorm langs de steden gaan en onze geur markeren, lieverd. Ik zucht. Als outkast, verschoppeling, rogue (=ellendeling, schurk) en loner (=kluizenaar, individualist) , had ik nooit verwacht om mijn maat te ontmoeten, laat staan dat maat net zo’n bedreigde en beruchte status heeft als ik. Ik knik en kijk hem direct aan. Lieverd, we komen er wel. Ik loop dichter tegen hem aan. Het word donker en koeler. Ik pak mijn flesje water uit mijn rugzak. Ik kijk naar maat en zie dat hij hetzelfde doet. Ik zet mijn lippen aan de fles en neem een slok. Ik pak Josh zijn hand en stop abrupt voor zijn neus. Ik geef hem een kus op zijn mond en zie een glimlach op zijn gezicht. Ik ga weer naast hem lopen en zucht. Hoe lang nog? We zijn er bijna, lieverd. Hij plaatst zijn rechterarm om mij heen en zo lopen wij verder. Twee geliefden die van stad naar stad, van dorp naar dorp op zoek zijn naar hun familie.

Madarian kijkt naar z'n fort. Van een ruïne naar een redelijke vesting in een korte tijd. Hij knikt tevreden. Het personeel doet ook z'n best. Hij kan nu de omgeving gaan verkennen. Uit de verhalen van de wachters en het personeel begrijpt hij dat deze omgeving flink afgetakeld is. Er zijn weinig banen en er zijn veel bandieten en roofdieren in de omgeving. Er zijn redelijk wat beloningen uitgeloofd om de omgeving veiliger te maken. Eentje heeft z'n aandacht getrokken. Een vampier schijnt de omgeving onveilig te maken ten noorden van zijn fort. Er zijn een paar leeggezogen dorpelingen gevonden. Hij besluit op onderzoek uit te gaan. Misschien kan hij een aanwijzing vinden over Kira, of over andere vampiers in de omgeving. Madarian heeft altijd een stelregel aangehouden: Als je drinkt van dorpelingen, zorg ervoor dat je eerst toestemming vraagt, en als je dat krijgt, drink dan niet zoveel dat ze sterven. Als je dorstig bent, ga dan achter bandieten aan.

Na een korte reis komt Madarian aan bij een dorpje dat Twintown heet. Madarian vraagt rond hoe het zit met de lijken. Al snel hoort hij waar ze gevonden waren: in een open veld ten westen van het dorp, dicht bij de weg. Madarian gaat er naartoe en inspecteert het terrein. Er hangt een specifieke geur in de lucht. Madarian volgt het spoor. Het gaat Twintown in. Hij komt bij een loods. Madarian glipt naar binnen en kijkt rond. Er hangt iets aan het dak. In eerste instantie lijkt het op een opbergzak, maar het is de vampier die hij zoekt. Het lijkt op een kruising van een vleermuis en een man. Madarian: "Wakker worden." De vampier schrikt wakker, ziet Madarian en valt vliegend aan. Een vuistslag later ligt de vampier op de grond. Madarian: "Maak die vergissing niet nog eens." De vampier staat zo snel hij kan op en valt nog eens aan. In een flits staat Madarian achter de vampier en neemt hem in een houdgreep. Madarian: "Dan maar zo..." Madarian bijt de vampier en zuigt wat bloed op. Hij krijgt visioenen over de vampiers. Van verraad, machtsmisbruik en een oorlog tussen vampiers onderling en tussen andere rassen. Madarian walgt van wat hij ziet. In de visioenen ziet Madarian dat deze vampier ervoor heeft gekozen om dat allemaal de rug toe te keren. Madarian vol ongeloof: "Wat is er allemaal in mijn afwezigheid gebeurd?" Dan zegt hij: "Ik zal je laten gaan voor nu, maar een ding. Drink nooit meer een dorpeling leeg. Ga dan achter bandieten aan. Breek dit verbod, en ik zal je vinden!" De vampier knikt, waarna Madarian de vampier loslaat. Madarian: "Vind een andere schuilplaats. De buurt is zo veranderd dat ik geen andere plek voor je weet." Net nadat de vampier in rook oplost, komt er een wachter binnen. "Wat moet dat daar?" Madarian: "Ik dacht dat dit een winkel was. Maar ik vind nergens een verkoper." Wachter: "Natuurlijk. En ik ben een prins. Ga naar buiten alstublieft!" Madarian knikt en gehoorzaamt. Hij heeft tijdens de visioenen een paar gebouwen en vampiergezichten gezien waarmee hij z'n zoektocht kan voortzetten.

Mijn kat rent door het hete zand. Gold blijft trouw achter mij rennen, zijn wolf laat mij sinds dagen al niet met rust. Ons mensvorm heeft al vaak goed gecommuniceerd, maar mijn kat kan en wil zijn wolf nog niet in haar buurt accepteren. Zijn geur is lekker, maar ik blijf mijn geur maskeren. Ik heb nu geen zin om een maat te ontmoeten. Als Gold mijn maat is, dan ben ik mooi de pineut. Ik ben de laatste van mijn soort. Zusje, hoor je mij?
Silver? Wat is er zus?
Weet jij of de ceremonie ook kan tussen kat en wolf?
Wat bedoel je? Of een wolf en een poema maten kunnen zijn?
Ja, dat bedoel ik. Is dat niet vreemd?
Shakra zucht. Ja, dat kan. Hoezo?
Shakra, hoe weet je dat zo zeker?
Uhh, had ik je dan niet verteld dat mijn maat, Jordan, een wolf is?
Nee, niet echt.
Oh, sorry, Silver.. Ik weet alleen niet of wij samen welpen kunnen krijgen, maar dat zal de tijd leren. Sluit je niet af van je maat, dat gaat je uiteindelijk breken, zus, en pas goed op jezelf. We zien elkaar snel genoeg. Ik hou van je, Silver.
Ik hou ook van jou, Shakra. Let goed op, zusje.
Ik laat mijn kop even hangen en geef daarna een ferme brul en laat mijn geur vrij. Ik voel een kop tegen mijn rechterflank aan. Ik kijk opzij en zie Gold.
………
De eerste keer dat ik met Silver contact maakte vond ik haar kat al enorm mooi laat staan, toen ik haar geur vandaag voor het eerst rook. Met de dag wordt ze aantrekkelijker. Haar verschijning doet mijn gedachten even afdwalen naar mijn broertje. Ik mis hem.
Even teruggaan naar Silver, Gold. Waarom ruik ik nu pas haar geur? Ze ruikt naar viooltjes, seringen en honing… Ik snuif nog beter haar geur op en loop langzaam naar haar toe. Ik zie haar mooie grijze vacht nu in de maneschijn. Ik ga naast haar zitten en ga met mijn kop zachtjes tegen haar rechterflank aan. Ze voelt het aan en kijkt recht in mijn. Met mijn snuit ga ik naar haar kop en geef ik een zachte lik in haar kop. Ze kijkt verschrikt op. Ze was erg in gedachten en gromt een beetje. Waarschijnlijk geïrriteerd dat ik haar uit gedachten had gehaald. Mijn staart begint te kwispelen. Ik loop van haar weg, totdat ik ietsje uit haar zicht ben. Verdorie, verdorie, mijn staart, mijn staart. Verdorie, dat kan ik nu niet hebben. Wat denkt ze nu wel van me…
Ze draait traag met haar kop mijn kant op, rent naar mij toe en probeert speels mijn staart te vangen. Eenmaal mijn staart gevangen begint ze aan mijn staart te likken. Ik kijk haar speels aan, zij kijkt mij aan… Na een paar minuten elkaar indringend aangekeken te hebben:MIJN!Laatste edit 09-08-2018 23:55

Madarian loopt naar buiten. "Kijk eens aan. Een dief." Madarian kijkt om en wordt door twee jonge mannen benaderd. Ze beginnen te duwen. De wachter grijpt niet in. Madarian: "Bezint eer gij begint." Eentje haalt uit, maar Madarian weert de stoot af. Met een snelle beweging klemt hij de rechterarm tussen z'n eigen linkerarm en z'n torso in. Daarna geeft hij snel een klap op het gezicht van de aanvaller, en trekt daarna het lichaam naar zich toe en geeft een kniestoot in de buik van z'n tegenstander. Meteen daarna klemt hij het hoofd van de aanvaller tussen z'n rechterarm en z'n torso, en begint kniestoot na kniestoot te geven. Intussen zorgt Madarian dat z'n slachtoffer tussen hem de andere aanvaller zit. Na een aantal kniestoten laat hij z'n aanvaller los. Madarian: "En. Genoeg gehad?" De andere aanvaller deinst terug. Madarian kijkt naar de wachter. De wachter kijkt hem terug aan. Dan draait Madarian zich om en wil weglopen. De tweede aanvaller haalt uit. Madarian bukt voorover en geeft een trap achterwaarts tegen het hoofd van de tweede aanvaller, die bewusteloos op de grond valt. Madarian: "Van achteren aanvallen. Wat is men toch diep gezonken." Dan loopt hij het dorp uit. Een groepje van vijf jonge mannen komt hem tegemoet. Ze hebben hun gezicht bedekt en hebben wapens slagklaar. "Stoppen jij. Geef ons al je bezittingen." De wachter komt de hoek om. Madarian: "Draai jullie om en kom hier nooit meer, of jullie hebben een groot probleem." De leider: "Jij hebt een grote mond. Daarvoor zal je boeten!" De leider staat op het punt om uit te halen als Madarian plotseling in een ander houding staat: met getrokken zwaard naar rechts wijzend met z'n rechterarm. Dan valt het hoofd van de leider z'n romp. Madarian: "Geef je over aan de wachter. Of er gaan nog vier koppige koppen op de grond rollen." De bandieten laten hun wapens vallen en geven zich over.

De wachter weet even niet wat hij moet doen, maar Madarian blijft wachten. Dan voert de wachter ze af naar de cellen, vergezeld door Madarian. Zodra dat gedaan is, krijgt Madarian een gedlbuidel. Er stond blijkbaar een beloning open voor ze. Madarian gooit de buidel even omhoog en vangt hem weer op. "Bedankt." zegt hij, en loopt naar buiten. De twee vechtersbazen zijn inmiddels weer wat aanspreekbaar, en kijken Madarian zwijgend na.