Midden in de nacht worden we beiden wakker. Ik aan de linkerkant van het bed, Josh aan de rechterkant van het bed. We kijken elkaar aan. MIJN! klinkt er in ons hoofd. Josh en ik kijken elkaar nogmaals aan en schieten in de lach. Ik krijg een knipoog van mijn lief terwijl hij zegt: “Silver en Gold hebben elkaar gevonden.. eindelijk.” Ik rol met mijn ogen en zucht. “Ja, ze begon me al irritante vragen te stellen.” Josh buldert van het lachen en kijkt mij aan. “Zij ook al?” Samen liggen we dubbel. Ik ga de badkamer in en ga douchen… even later kom ik aangekleed en wel de badkamer uit. Josh doet hetzelfde. Zijn natte haar zit tegen zijn schedel aangeplakt. Ik kijk hem aan en glimlach. Liefste, wat is er? vraagt Josh. Je ziet er mooi uit, met je natte haar in je gezicht. Dat is iets wat we niet willen weten, jongens! Josh en ik kijken elkaar verbaasd aan… “WTF, hebben zij de rituelen al gedaan?” vraagt Josh aan mij. Ik begin te lachen en kan mijn lach bijna niet meer inhouden. “Nee,” zeg ik met een knalrode kop,”ik heb per ongeluk ge-open-mind-linked. Wist ik veel dat zij nu ons beiden kunnen verstaan in hun hoofd.” Hij kijkt mij hoofdschuddend aan en begint te lachen.
………….
Ik zie mijn meisje met een knalrode kop naast mij zitten. Ik sluit mijn gedachten voor iedereen even voor een paar seconden af/uit Awww… ik kan niet zonder haar. Ik pak haar hand vast en kijk haar aan. Ik kijk haar aan en vraag “Gaat het, schat?” Ze knikt zachtjes. Hey, lieverd, schaam je niet… Ze weten toch al dat we maten zijn. Ze kijkt mij dankbaar aan, staat op en vraagt. Weet jij een plek waar wij veilig zonder problemen uit kunnen gaan?
Hier in Twintown heb je een hardrock-café. Hoezo? Wil je uitgaan? Ze knikt. “Ja, graag.”

Madarian gaat terug naar het dorpje vlakbij z'n fort en vraagt om een kaart van de omgeving. In de lokale herberg hangt er eentje. Hij gaat de bar binnen en loopt naar de kaart. Er wordt op z'n schouder getikt. "Wilt u iets bestellen?" Madarian "Ik weet dat dit normaal wel de bedoeling is, maar nee dank u. Normaal eten zit er niet meer in voor mij." Hij geeft de waard een zilverstuk. De waard knikt en gaat weer achter de bar staan. Madarian bekijkt de omgeving. Er zijn meerdere ruïnes en dorpen in de omgeving, en een handvol grotere steden. Twintown ligt precies tussen dit dorp en de dichtstbijzijnde grotere stad. De naam kan hij niet lezen door een biervlek op de kaart. Dus daar kwam die gloed 's nachts vandaan. denkt Madarian als hij zich het uitzicht van het fort herinnert. Een vleermuis hangt aan het dak. Madarian gaat naar buiten. De vleermuis gaat door een luchtgat bij het dak naar buiten richting Twintown. Als hij net buiten het dorp is zegt hij luid: "Iemand in de gaten houden is niet je sterkste kant. Of wel soms?" Dan draait Madarian z'n hoofd en kijkt de vleermuis recht aan. De vleermuis schrikt. Madarian: "Wat wil je?" De vleermuis vliegt er vandoor. Hoewel de vleermuis er vandoor is, voelt Madarian dat hij nog steeds in de gaten gehouden wordt.

Ze lopen het café binnen. De vrouw heeft lang roze haar, de man een kortgeschoren blonde hanenkam. Ze kijkt verschrikt om zich heen. Haar geur is anders. Hij is wolf, net zoals ik. Maar zij is een ander weer-dier. Ik kan het niet zo goed plaatsen. Als ik langskom om hen drank te laten bestellen, probeer ik stilaan te achterhalen wie ze is. Ze intrigeert mij. Ze kijkt hem aan en praat waarschijnlijk tegen haar weer-dier of zijn wolf. Hij knikt. “Meneer kunt u uw geur maskeren, het is irriterend intens. Ik zou het graag vriendelijker willen verwoorden, maar ik kan het niet anders omschrijven dan dat u stinkt naar rotte eieren.” fluistert hij mij in mijn oor. Ik kijk hem verbaasd aan en schiet in de lach. Ik maskeer mijn geur en fluister hem toe: “Excuseer mij, mijnheer.” “Wat willen jullie drinken?” vraag ik iets luider.
…….
Als we bij de bar staan, hand in hand, komt er een man, waarschijnlijk een serveerder, naar ons toe. Ik ruik dat hij een weer-woestijnwolf is. Ik word misselijk van de geur en kijk de serveerder aan.
Jordan, hij stinkt naar rotte eieren. Kun je dat aan hem vertellen op een vriendelijke manier, lieverd?
Inderdaad dat klopt. Ik zal het proberen, schat.
Josh fluistert de serveerder in het oor:“Meneer kunt u uw geur maskeren, het is irriterend intens. Ik zou het graag vriendelijker willen verwoorden, maar ik kan het niet anders omschrijven dan dat u stinkt naar rotte eieren.” De serveerder kijkt hem verbaasd aan en schiet in de lach. Hij maskeert zijn geur en fluistert in Josh zijn oor:“Excuseer mij, mijnheer.” Daarna vraagt hij iets luider:“Wat willen jullie drinken?” Ik kijk hem aan en zeg: “een rode wijn”. “Ik zal de beste wijn voor u uitzoeken, mevrouw. En u mijnheer?” “Doet u mij maar een whisky-cola, meneer.” “Ik kom zo terug met jullie drank.”
………….
“Ik kom zo terug met jullie drank.” De serveerder loopt naar de bar achter ons. Ik draai mij om en kijk naar de serveerder die de drankjes klaarmaakt. Als ik mij weer even later omdraai zie ik mijn metgezellin al dansen op de maat van de muziek.
Je bent ook een wolf en een loner?zend de serveerder in een open-mind-link naar me. Ik draai mij verbaasd om.
Ja. Hoezo?
Aha, gelukkig. Ik begon mij samen met mijn maat, die overigens een gewone mannelijke grijze wolf is, te vervelen. Er zijn weinig wolven over in Twintown. De meesten zijn vertrokken naar Hometown of vermoord.
Even later loopt hij weer eens naar ons toe met de drankjes.
Dus je hebt een mannelijke maat, zoals ik, vriend? vraagt Indry aan de serveerder.
Of ik homo ben? Ja. , is het antwoord op haar vraag.
Hoe heet je? En hoe heet je woestijnwolf? vraagt mijn levensgezellin.
Mijn mens heet John. Mijn wolf heet Flow.
Mijn wolf heet Jordan en ik heet Josh.
Ik ben zijn maat en heet Indry. Mijn poema heet Shakra
Poema? Vandaar dat ik je geur niet kon plaatsen!reageert John verbaasd.
Tegelijkertijd schieten we alledrie in de lach.
…………
Ik hoor drie mensen lachen. Ik kijk en zie John met een paar staan. Ik grom zachtjes.
John zend naar mij persoonlijk: Oh, schat, kom maar dichterbij. Ze doen je niets.
Ik zie een mooie slanke vrouw met roze haar. Ze houdt de hand van haar vriend stevig vast. Haar vriend heeft een kortgeschoren blonde hanenkam. Ik probeer hun geur op te vangen. De man is een wolf, dat staat vast. Dat ruik ik goed. Maar de geur van de vrouw kan ik niet plaatsen. Ik kijk om mij heen. Voor de rest allemaal mensen om ons heen. De vrouw is een ander weer-dier, maar ik kan het niet plaatsen.
John draait naar mij en geeft mij een stevige kus op mijn mond. In een open-mind-link zend hij: Dit is Jay. Zijn wolf heet Slow.
Slow? vragen de man en vrouw verbaasd tegelijkertijd. Ze schieten ervan in de lach.
De vrouw kijkt mij recht in de ogen aan: Ik ben Indry, mijn poema heet Shakra.
Poema? Vandaar dat ik je geur niet kon plaatsen! zend ik. John en het paar ligt dubbel van het lachen.
Je maat zei exact hetzelfde. zendt de man.. Even later vervolgd hij het zenden: Ik ben Josh, mijn wolf heet Jordan.
Laatste edit 14-08-2018 20:55

Hmm. Vliegen is geen goed idee. Eens kijken of het na zoveel tijd nog werkt. Madarian maakt een beweging met z'n hand. Er vormt een donkere rookwolk voor hem. Uit die rookwolk komt een zwarte hengst tevoorschijn. Madarian: "Hoi Shadow. Lange tijd niet gezien. Hoe gaat het?" Shadow schudt z'n manen en briest. Madarian: "Mooi. Klaar voor een ritje?" Shadow springt een paar keer in de rondte van blijdschap. Madarian: "Oké. Dan gaat we."
---
Als Madarian bij Twintown is aangekomen rijdt hij rustig door het dorp. Een gebouw is nu open. Er komt vreemde muziek uit de deuropening, en wat luide stemmen. Er zitten wel vreemde geuren in de lucht. Een café blijkbaar. De uitsmijter kijkt Madarian met argusogen aan. Madarian ruikt dat het geen mens is. Vrij snel komen er een paar mannen naar buiten die Madarian op enige afstand volgen. Als Madarian Twintown uit rijdt, houden de mannen op hem te volgen, maar blijven hem wel in de gaten houden.
---
Na een tijdje komt Madarian aan bij de stad Red Rock. Madarian groet de poortwachters, die hem zonder oponthoud doorlaten. Hij rijdt naar het centrum toe. Daar aangekomen ziet hij een aanhangbord met flink wat berichten. Hij leest ze allemaal door. Madarian: Overal hetzelfde. Bandieten, monsters, en verloren of gestolen voorwerpen. Maar de beloningen zijn mooi. Nog steeds voelt Madarian ogen op zich gericht, maar kan niet achterhalen waar het vandaan komt.

Charlene kijkt mij aan en pakt mijn hand vast. Laten we maar naar Hometown gaan, Gold. Ik knik.
Silver, dat is goed. We zijn er over een uur. Als we daar zijn kan ik mijn broertje waarschuwen. Charlene knikt en loopt met mij mee richting Hometown.
………..
Waar gaan jullie zo naartoe? vraagt Indry als ik de tent bijna wil sluiten. Ik kijk Jay aan en zend aan onze twee nieuwe vrienden. Huis. Zijn jullie op zoek naar een slaapplek? Ze knikken. Jay en ik kijken hen aan en zenden: Kom anders bij ons slapen. Het huis is groot genoeg. “Ok”, zegt het paar. Ze knikken en lopen met ons mee.
……….
Ik haal mijn neus op. Ik ruik gevaar en hoor tumult in het centrum van Twintown. Ik beperk mijn mindlink nu tot mijn maat en kijk hem aan. Ik ruik van alles maar geen wolven of andere weerdieren, liefste. Maar we zijn in gevaar, als we richting het centrum gaan.
Flow, we kunnen beter in wolfvorm naar onze hut in de bossen rennen. Ze kunnen met ons meegaan. antwoord mijn maat. Ik kijk hem aan en knik.
We hebben 1 probleem. In het centrum is tumult. We kunnen beter achterom via wolfvorm en poemavorm naar ons huis in de bossen. Tweeënhalf uur hier vandaan.
Ik zie Indry naar Josh kijken. Ze pakt zijn hand steviger vast en knikt. Ok, we gaan mee..
……..
Ik kijk om mij heen. Zie de mannen achter een struik verdwijnen. Mijn maat’s wolf zie ik achter een struik vandaan komen. Hij kijkt mijn kant op. Ik loop naar een boom toe, stop mijn kleren in mijn rugzak. Ik ga op de grond liggen. Ik denk aan mijn poema. Shakra… ga je gang. Mijn botten kraken, mijn handen veranderen in poten. Ik zie een grijze wolf en bruine woestijnwolf mijn kant op kijken. Ik knik. Pak de rugzak in mijn bek. Gooi de rugzak op mijn rug. Steek mijn poten er door heen. En ren recht vooruit als een speer er vandoor. De drie wolven rennen achter mij aan.
Bij een beekje minder ik vaart. Ik struikel bijna over mijn poten, maar wordt tegengehouden door een boom pal voor mijn snuit. Ik knal met mijn voorpoten tegen de boom op en kom een paar centimeter van het beekje vandaan tot stilstand. Ik hoor de mannen in gedachten gniffelen. Ze praten in gedachten tegen hun wolf. Jordan komt naast mij staan en geeft mij een stevige kop en een lik op mijn kop. Gaat het Shakra?
Ja, hoor, schat. Iets te voorbarig en te enthousiast geweest. Waar heb jij je rugzak gelaten?
Ik heb alles van mij bij jou er in gestopt. Hoezo?
Onze nieuwe vrienden minderen vaart en komen naast ons lopen.
Gaat het al een beetje?vraagt Slow in een open-mindlink. Ik knik. Nog voordat hij nog een andere vraag kan stellen, sprint Flow op hem af en vliegen ze stoeiend en al het beekje in.

Alle personen die Madarian tegenkomt bekijken Madarian goed. Het bloedrode harnas trekt flink wat aandacht. Er lopen meerdere wachters door de straten. Madarian herkent een herberg van de visioenen van de vampier die hij heeft laten leven en stijgt af. Het paard lost in rook op. Een wachter die al richting Madarian aan het lopen was schrikt even en besluit Madarian in de gaten te houden. Madarian gaat naar binnen. Even later volgt de wachter. Madarian kijkt rond voor een 'bekend' gezicht. De waard komt hem erg bekend voor. Madarian sluit even z'n ogen en probeert zich de herinneringen van de andere vampier boven te halen. Ja. Dat is een vampier. Hij gaat op de waard af. Zonder op te kijken vraagt de waard: "Wat wilt u eten of drinken?" Madarian: "Informatie." De waard kijkt omhoog en herkent Madarian meteen als een vampier, maar kan hem niet plaatsen. Waard: "Van welke clan bent u?" Madarian: "Clan?" Waard: "Oké. niet hier. Wilt u me volgen? Erna, neem de zaak even waar!" Achterin klinkt een "Oké!" De waard gaat naar een lege slaapkamer, en Madarian volgt. Intussen heeft de wachter plaatsgenomen aan een tafel, en vraagt aan de bediende Erna of ze weet wie ie gast in het bloedrode harnas is. Erna schudt nee. De waard vraagt opnieuw: "Van welke clan bent u?" Madarian: "Ik ben pas geleden wakker geworden sinds weet ik veel hoe lang geleden. Blijkbaar is het hier nu een keizerrijk." De waard kijkt Madarian vol ongeloof aan. "Wat wilt u?" Madarian: "Kira vinden. Mijn vrouw. Bestaat ze nog?" De waard: "Kira? Uw vrouw?" De waard denkt even na en zet dan: "Ik zal dit moeten navragen. Waar kunt u bereikt worden?" Madarian: "Als u Kira kunt bereiken, zeg dan maar dat ik ons fort aan het herbouwen ben." De waard: "Mag ik uw naam?" "Madarian." De waard trekt wit weg. Madarian: "Is er iets mis?" De waard schudt nee, maar Madarian weet dat er iets is. Hij besluit het er echter bij te laten. Madarian voelt nog steeds dat hij bekeken wordt. Hij kan zelfs net een soort vreemde schaduw detecteren, maar besluit te doen alsof hij niets in de gaten heeft. Madarian geeft de waard een zilverstuk voor z'n tijd. Hij en de waard gaan de kamer uit. De waard gaat weer aan het werk, en Madarian loopt naar buiten. Daar roept hij z'n paard weer op, terwijl de wachter ook naar buiten gaat. Madarian stijgt op en rijdt rustig de stad uit, op weg naar de dichtstbijzijnde plek waar hij een beloning kan verdienen. De wachter volgt hem op een afstandje. Madarian: Twee achtervolgers. Dat kan nog leuk worden.

Ik verdwijn achter een boom, verander terug in mijn mens-vorm en kleed mij om. Ik zie Charlie naar mij toe komen. Charlene, ben je klaar met omkleden? Ik kom achter de boom vandaan en kijk recht in de ogen van mijn metgezel. Ik knik en pak zijn hand vast. Ja.. hier ben ik.
…….
Ze pakt mijn hand. Ja.. hier ben ik. Ik kijk haar in de ogen en glimlach. Ik beperk mij even tot mijn eigen gedachten: Wat is ze mooi. Ze is niet Silver, ze is voor mij Gold. Ze knipoogt en vraagt : “Wat is er Charlie?” Ik bloos. “Oh, niets. Laten we maar Hometown ingaan.” Zwijgend lopen we Hometown in.
……
Het dorp ziet er verlaten uit. Ik snuif de lucht op, adem in en moet hoesten. Ik zie rook uit één van de huizen komen. We lopen verder. Ik zie Charlie verdrietig om zich heen kijken. Ik hoor dat Charlie zijn neus ophaalt.. Ik hoor een zucht van verlichting. Hij mind-linked mij Gelukkig, mijn broer ligt niet tussen de doden. Je zusje toch hopelijk ook niet?
Nee, Gold, ik denk dat beiden nu veilig bij elkaar zijn. Zo niet, dan behoede de goden ons.
……
We lopen Hometown uit. Ik loop samen met Charlene de andere kant op… Silver. Als Twintown er uit ziet als Hometown wil ik niet die kant op gaan. Ik wil voorlopig ieder ander dorpje of stadje vermijden. Jij?
Gold, laten we inderdaad maar ieder dorp of stadje vermijden. Zolang ik bij jou ben, vind ik alles goed. Ik hou van je. Laten we maar een blokhut opzoeken.

Een tijdje later komt Madarian bij een kruising, omringd met muren. Z'n twee achtervolgers volgen hem nog steeds. Dan ruikt hij meerdere personen. Volgens een van de posters op het bord moest dit de plek zijn waar meerdere personen zijn verdwenen. Madarian stijgt af en doet alsof hij de omgeving probeert te onderzoeken. Shadow loopt de weg af op zoek naar wat gras. Madarian merkt dat hij wordt omsingeld, maar de daders houden zich schuil. Hij doet alsof hij niets gemerkt heeft. Dan gaat hij door z'n hurken, terwijl hij de muur bekijkt. Er zitten bloedspetters op. Vijf bandieten sluipen tevoorschijn. Madarian komt snel overeind terwijl hij z'n zwaard trekt, en weet een slag met een knuppel af te weren. "Kijk eens aan wie we hier hebben. We willen alles hebben wat jij hebt!" Madarian: "Kijk goed naar dit harnas en m'n zwaard. Dit harnas en mijn zwaard zijn gemaakt van het bloed van mijn tegenstanders. Van het ijzer dat zit in bloed. Laat jullie wapens vallen en geef je over, of jullie zullen voelen hoe scherp het zwaard is." De bandieten lachen. "Dat ga je met de dood bekopen!" De bandiet die dit zei was maar net klaar met z'n zin, als Madarian in een flits het hoofd van de bandiet af hakt. Madarian: "Zoals je wenst. Dachten jullie dat ik een geintje maakte? Geef jullie over of sterf!" Ze vallen alle vier aan. Madarian ontwijkt alle slagen en weet er eentje in een houdgreep te nemen en bijt hem in de nek. "Vampier!" Madarian breekt de nek van z'n slachtoffer. Madarian: "Inderdaad. Geef jullie over, of eindig als je vriend!" De bandieten geven zich over. Madarian draait naar de wachter in de verte en wil hem een seintje geven als er een zwaard dwars door z'n torso gestoken wordt van voren. Madarian: "Wat hoop je te bereiken? Ik ben al dood!" Madarian schuift over het complete zwaard en bijt de bandiet in z'n nek. Daarna trekt Madarian het zwaard uit z'n lijf en gooit deze neer. De wachter komt in volle vaart aanrijden, en hoort Madarian nogmaals zeggen dat de bandieten zich moeten overgeven. De laatste twee laten hun wapens vallen. Madarian draagt de bandieten over aan de wachter.

Flow en Slow lopen traag het beekje uit. We kijken hen hoofdschuddend aan, maar kunnen de lol er wel van inzien. Mijn poema tuurt recht in de verte. Het begint donker te worden, maar mijn kat-vorm kan beter zien in de nacht dan de wolfvorm van mijn maat. Ik open-mindlink mijn metgezellen We moeten nog één uur. We kunnen beter in onze weerdier-vorm rennen dan in mensvorm, anders raken we te veel energie kwijt. De rest stemt in met een knik en rent verder. Even later stoppen we bij een open stuk in het bos. Snel vliegen we ieder naar een kant. We willen alle vier geen slachtoffer worden van een net gegraven val in het midden van een open stuk in het bos. Half uur later komen we bij de blokhut in de buurt. Ik stop abrupt en verschuil mij achter een struik. Jongens, verstop jullie! mindlink ik ze nog op tijd. Op de railing van het terras kijkt een vleermuis stug voor zich uit.
Ik kijk om mij heen. De wolven snuiven de lucht op en ruiken de vleermuis. Die vleermuis kan een spion zijn. Ik vertrouw m niet. zend ik naar mijn metgezellen.
Jij ziet beter in het donker. Wij ruiken beter in het donker, liefste.zend mijn maat naar mij in een beperkte mindlink. Ik kijk hem aan en knik.
…..
Ik kijk naar de anderen. Mijn maats poema is nog steeds erg mooi en interessant om te zien. Haar zwarte pels is compleet het tegenovergestelde van mijn witte vacht, maar erg glanzend.
Jij ziet beter in het donker. Wij ruiken beter in het donker, liefste. zeg ik tegen Shakra. Ze kijkt mij aan en knikt. Ze kijkt naar de hut en vraagt in een open-mindlink: Zal ik uit het niets brullen? Of zal dat de spion alleen maar aantrekken?
Flow schudt zijn hoofd en reageert in open-mindlink: we kunnen beter in mensvorm naar de hut gaan, maar maskeer je geur. Je weet nooit wat hij doorgeeft en wie zijn opdrachtgever is. We knikken. Shakra verdwijnt achter een boom. Ik zie haar de rugzak van haar rug af halen. Ze vervalt in gedachten en denkt aan haar mensvorm. Ze pakt de kleren uit de rugzak en kleedt zich aan. Dan kruipt ze naar mij toe. Verscholen achter de struiken, aait ze mijn wolf. Mijn wolf kijkt haar aan. Hij likt haar hand, dan hef ik mijn hoofd naar de maan. Ik denk aan mijn mensvorm en verander in Josh. Ik pak mijn kleren doe ze aan en sta op. Ik loop met de lege rugzak naar de andere twee mannen toe. Indry staat ook op en volgt zwijgend.

De wachter ziet de wond van Madarian dichtgroeien, en dan herstelt het harnas zichzelf ook. De wachter is zichtbaar bang. Madarian: "Wilt u dat ik u assisteer met het afleveren van deze bandieten?" De wachter: "Nee... Nee dank u. Nu ze geboeid zijn is dat niet nodig. Dank u wel." Madarian: "Uitstekend. Het gaat u goed. Ik kom binnenkort de beloning halen." De wachter knikt bang. Madarian hoort de wachter bijna denken dat Madarian ter plekke dood had moeten neervallen, maar hij had het geluk dat de bandiet hem alleen doorboord had, en geen slagbeweging had gemaakt. Madarian besluit de omgeving te verkennen. De buit van die bandieten moet ergens gebleven zijn. Daar zitten een paar waardevolle dingen tussen die weer terug moeten. Een amulet, een ring en sierdolk. Hij zoekt in een cirkel om de hinderlaagplek heen. Dan vindt hij een spoor die hij volgt. Hij komt bij de ruïne van huisje aan. De muren zijn maar een paar stenen hoog. De rest van het huis ligt verspreid over de grond, die flink begroeid is. Plotseling houdt het spoor op. Madarian onderzoekt de grond en vind een luik die hij opent. De kelder lijkt intact. Hij ruikt geen personen, en besluit naar beneden te gaan. Dan kijkt hij rond. De bandieten zijn zo te zien al even bezig, of ze waren in korte tijd redelijk succesvol. Er liggen flink wat spullen verspreid over de kelder. De inrichting lijkt op een mooi uitgeruste kamer. De meubels zullen ook wel gestolen zijn. Madarian ziet een grote jute draagzak liggen en besluit zoveel mogelijk de buit in de draagzak te stoppen. Een tijdje later heeft hij alles behalve de meubels in de draagzak zitten. Hij bindt een stevig touw aan de zak en gaat de kelder uit. Dan hijst hij de zak op. Hij roept Shadow op, die de draagzak meteen opmerkt. Hij wil Madarian in eerste instantie niet toelaten de draagzak te bevestigen, maar Madarian belooft Shadow te trakteren als Shadow het toelaat. Shadow stemt in. Madarian brengt de spullen naar de stadswacht. Hij geeft de precieze locatie aan waar de rest te vinden is en int de beloningen. Dan gaat hij terug naar z'n fort.
---
Bij terugkomst ziet hij dat het fort er weer beter uit ziet. Er wordt nog druk gewerkt. Madarian besluit z'n fort een nieuwe naam te geven. Fort Hoop. Er is inmiddels een mooie stal gebouwd. Madarian geeft een bediende de opdracht Shadow te verwennen. Selene komt op Madarian af met een smekende blik. Hij weet hoe laat het is. Hij snijdt in z'n hand en laat Selene een beetje van zijn bloed drinken. Madarian neemt Selene apart en zegt: "Selene. Ik moet je wat vertellen. Je bent een ghoul geworden. Je heelt sneller, je bent sterker dan een normale persoon, maar je bent ook verslaafd aan mijn bloed. Ik heb je geprobeerd te redden van de dood, maar of dit is wat je had gewild weet ik niet. Ik hoop dat er een medicijn tegen is tegenwoordig." Selene: "Als ik maar bij u kan blijven maakt het me niet uit." Madarian: "Is dat de verslaving die spreekt? Zou je dat ook gezegd hebben als je geen ghoul zou zijn?" Madarian kust Selene op haar voorhoofd. Selene wil Madarian op z'n mond kussen, maar Madarian staat dat niet toe en zegt: "Selene, ik ben getrouwd. Zolang ik niet weet of mijn vrouw nog bestaat of niet, zal ik niet vreemd gaan. Ik heb m'n principes, en die zal ik niet breken, wat mijn gevoelens ook zijn voor een ander." Selene kijkt Madarian teleurgesteld aan, maar knikt begripvol. Dan zegt ze: "Mag ik met u mee als u weer naar buiten gaat?" Madarian: "Kun je jezelf verdedigen?" Selene schudt nee. Madarian: "Dan krijg je nu les." Madarian pakt een paar stevige stokken als alternatief voor wapens en ze beginnen te trainen. Selene reageert elke keer instinctief, maar wel op de goede manier. Ze maakt erg snel vorderingen. Dat zal door het bloed zijn vermoed Madarian. Na een tijdje stoppen ze. Het is te laat om nog naar een winkel te gaan. Madarian geeft Selene een flinke som geld en zegt: "Koop zodra het kan hiervan een harnas en een paar wapens die jou het beste gevoel geven. Het harnas moet als gegoten zitten, en de wapens moeten goed in de hand voelen. En wil je ook wat voedsel regelen voor iedereen hier?" Selene knikt en verlaat het fort.

De vleermuis ontwaakt uit een dutje. Kijkt op en ziet de mensen op zich afkomen. Hij probeert hun geur waar te nemen, maar vind niets. Ze zijn dus gewoon mens.. Indry loopt naar de hut toe. De mannen volgen haar zwijgend. “Vriend, weet jij hoeveel kamers deze blokhut heeft?” vraagt ze aan een donkerharige man. “3. 2 slaapkamers en 1 gemeenschappelijke kamer.” De vleermuis kijkt op: Verdomme, niet interessant genoeg! Hij slaat zijn vleugels uit en vliegt weg de duisternis in.
…….
“Laat mij maar…”, zegt Josh na een stilte van een paar minuten. Hij grijpt langzaam naar de deurknop en gilt het uit van de pijn. De deur vliegt open met een klap. “Die verdomde vleermuis! Kwikzilver!” gilt Josh het uit. Hij strompelt met zijn linkerbeen en linkerarm tijdelijk verlamd meeslepend naar de bank toe. Hij gooit zichzelf op de bank, kermend van de pijn. Als ze de hut binnenkomen. De anderen volgen hem. Indry gaat naar hem toe. Ze kijkt hem aan en zend: Lieverd, laat mij even kijken.
Ik heb zo’n pijn. Kijk maar..
Ze kijkt naar zijn handen. Er zitten blaren op. Ze geeft een brul, gaat in gedachten en haar poema-tong komt naar buiten. Ze loopt naar haar geliefde toe en likt zijn handen. Josh glimlacht. Zijn tranen zijn verdwenen. Hij kijkt in haar ogen, kijkt haar dankbaar aan en slaakt een zucht van verlichting. Na de pijn weg gelikt te hebben, gaat ze op de bank liggen. Weer helemaal in mensvorm legt ze haar hoofd op Josh zijn schoot en valt ze in slaap op zijn schoot.
……
John en Jay kijken verbaasd naar de twee geliefden. Josh, heb je nog hulp nodig? vraagt John. Josh kijkt hen aan en zegt: “Sluit de deur zachtjes. Ze slaapt.” John en Jay knikken. Ze gaan naast het stel zitten in de woonkamer. Jay zucht. Hij zend naar Josh: Shakra had gelijk, die vleermuis was niet te vertrouwen. Het is al goed. Ze slaapt. Ze is moe door de genezing van mijn handen. Jay en John knikken. Ze begrijpen gelijk wat hij bedoelt.
Ze heeft de pijn en het gif dus van je overgenomen?
Josh knikt. Ze is mijn maat. Blijkbaar voelde zij mijn pijn al.
Klopt, het was een helse pijn voor jou, maar voor mij een peulenschilletje. zendt ze gapend. Indry valt daarna gelijk weer in slaap op zijn schoot. De drie mannen kijken naar de slapende vrouw en gniffelen.
Je hebt een leuke vrouw aan de haak geslagen, Josh! Ze is perfect voor jou.
Haha, inderdaad.. zendt Josh met een glimlach.
Wij gaan slapen. We nemen de linkerkamer. Als er wat is.. laat het weten. Welterusten, buddy!
Welterusten, John en Jay. Ze verdwijnen de linkerkamer in en het wordt muisstil in de hut. Josh pakt zijn vriendin op en verdwijnt de rechter slaapkamer in. Hij legt haar op bed en gaat naast haar in bed liggen. Welterusten, lieverd. Hij geeft een kus op haar voorhoofd en valt naast haar in slaap.Laatste edit 12-09-2018 13:57

Een koerier komt naar het fort en levert een bericht af voor Madarian. Er staat de naam van een grot op, en een symbool van een staf. Madarian gaat naar een van de verkenners toe van het leger en vraagt: "Wat weet je van deze grot?" Verkenner: "Alleen dat iedereen die daar naar binnen is gegaan nooit meer gezien is. Of het is een doolhof daar beneden, of er zitten monsters in, of beide." Madarian: "Bedankt voor je informatie." Dit lijkt op een val. Maar waarom, Kira? Ik neem geen enkel risico. Madarian: "Jou boog ziet er beter uit dan de Hoeveel voor je boog en je pijlen?" De wachter kijkt hem even alsof hij in de maling genomen wordt. Maar hij ziet al snel dat Madarian geen geintje maakt. Ze spreken een prijs af en Madarian koopt de boog. Hij richt en schiet van een flinke afstand richting een doel, maar de pijl komt net onderaan het doel. Madarian schiet nog een keer: direct in de roos. "Dus dat is wat deze boog kan doen. Mooi." Madarian haalt de pijlen uit het doel en gaat naar de grot.
---
Na een halve dag is hij bij de grot aangekomen. Van buitenaf ziet hij geen wachters. Hij ruikt wel vaag iets vreemds. Bloed? Hadarian sluipt naar de ingang en probeert iets te zien. Het verschil in licht is te groot. Voorzichtig sluipt hij naar binnen, en laat z'n ogen even wennen aan het donker. Het eerste stuk van de grot lijkt leeg, en Madarian gaat op verkenning uit. Na een paar bochten ziet hij een skelet staan. Madarian bekijkt het skelet goed. Ja, het beweegt. Hij ziet niets anders in de buurt. Voorzichtig sluipt hij zodanig richting het skelet dat hij erachter komt. Met één beweging trekt hij z'n zwaard en slaat het skelet uiteen. De botten kletteren op de grond. Madarian kan zich wel voor de kop slaan. Hij had niet aan het geluid gedacht. Snel sluipt hij verder en zoekt een donkerder hoekje. Hij wacht eventjes. Geen reactie. Dan sluipt hij verder. Na nog een paar bochten komt hij bij een grote ruimte. Hij gaat nog niet naar binnen, maar kijkt eerst rond. In die ruimte staat de ruïne van een fort. Er staan meerdere skelet boogschutters klaar om iemand neer te schieten. Dan hoort hij achter zich gestommel. Hij kijkt om en ziet een groepje gewapende mannen naderen. Madarian besluit de grote ruimte in te sluipen, en het lukt hem ongezien. Hij pakt z'n boog en een pijl en wacht af wat komen gaat. Zodra de eerste de ruimte in loopt wordt hij door zes pijlen doorzeeft. De anderen stormen de ruimte in, en weten een paar pijlen te ontwijken, terwijl ze op de eerste paar skeletten af rennen. De botten kletteren op de grond. Een spreuk weergalmt door de grot. De botten verzamelen zich weer tot een skelet, en zojuist gedode aanvaller staat op en begint z'n eigen mensen aan te vallen. Madarian kijkt naar de plek waar de spreuk vandaan kwam. Hij ziet een vampier staan bij een van de kantelen van het fort. Even later is er maar een aanvaller over, die naar buiten vlucht. De anderen zijn gedood. Echter ze staan op en beginnen te patrouilleren. Zombies.

Madarian besluipt het fort. Met zijn vampierogen kan hij uitstekend zien in het donker. Wat hij in het fort ziet vindt hij walgelijk. Er zijn redelijk wat gevangenen van bijna elke ras. Elven, orcs, mensen, en ook een aantal weerdieren. Er worden experimenten met hen gedaan.

Stofwolken en wolken van zand vliegen om de dieren heen. De crème-kleurige wolf en grijze poema rennen vliegensvlug door de woestijn. Na een paar uur door de woestijn gerend te hebben, gaan ze onder een boom liggen rusten aan de rand van het bos. Over de uitgestrekte vlakte van de woestijn hangt een zwoele hete damp. Silver wacht tot het donker is. Als ze opstaat is de hitte afgekoeld. Ze kijkt naar Gold en heft haar kop. Ze geeft een ferme brul. Gold wordt wakker en hoort haar brul. Ze stopt, loopt naar Gold toe en geeft hem een kop. Terwijl ze dat doet spint ze. Gold kijkt haar aan, heft zijn kop en jankt. Broeder, waar zijt gij?
.. Ze geeft nog een brul Zus, ik mis je! Hij geeft nog een jank naar de maan. De twee dieren kijken elkaar aan en gaan er als een speer vandoor dieper het andere volgende bos in.
….
Midden in de nacht wordt ze wakker. Ze stoot Josh aan en zendt: ze zijn in diervorm. Ik hoor haar brul. Is dat je broer die ik hoor janken? Josh kijkt Indry aan. Hij knikt en kijkt haar droevig aan. Ik mis hem. Ik zou jou zus ook wel willen leren kennen.
Ik mis haar ook. Ik zou je broer ook wel willen leren kennen, Jordan. Ze gaat dichter tegen hem aan liggen en valt op zijn borstkas in slaap.
….
Ik word wakker. Ik zie dat de plek waar John lag leeg is. Ik raak met mijn hand de lege plek aan. Zijn geur komt diep mijn neus in. Ik moet mijzelf onderdrukken om geen jank om mijn maat te geven. Plotseling hoor ik gelach en gefluister in de woonkamer. Indry.. Haar stem is mooi. Ze is bijzonder. Josh treft het met haar.
Maar goed. Mijn gedachten gaan terug naar mijn maat. John houdt onvoorstelbaar veel van me. Ik hoor John lachen en besluit de slaapkamer te verlaten, nadat ik mij heb omgekleed. Zucht.. Lieverd, wat is er?
John draait zich naar mij om en glimlacht. “Ah, schat.. Je bent wakker.”
Ik kijk ze aan. Indry glimlacht en zegt: “Goedemorgen. Lekker geslapen, Jay? John vertelde mij net hoe jullie elkaar ontmoet hebben.” Ik krijg een lach op mijn gezicht van oor tot oor. Ze kijken mij allebei verbaasd aan. Dat waren nog eens tijden… zond ik naar hen. Ze schieten in de lach. Ik hoor een slaapkamerdeur opengaan. “Heb ik iets gemist?” vraagt Josh.
Nee, hoor.. zeg ik. Alleen maar het verhaal hoe ik en John elkaar hebben ontmoet.
Ver*.. ik ben altijd te laat voor dat soort geweldige verhalen.
Ik kijk hem aan en samen schieten we in de lach. Ik vertel het verhaal wel opnieuw. zend ik naar Josh met een knipoog.

Rhythrin’s ogen vlogen open. De kamer vulde zich met donkere schaduwen. Een bed, en een bureau was alles wat er in de kleine kamer stond. Geen ramen, en maar één deur. Rhythrin had op het bed gelegen, maar nu lag ze in een hoek van het vertrek. Hoe lang heb ik geslapen? Ze stond langzaam op, haar haar golvend over haar schouders. Haar boek lag nog op het bureau, open op dezelfde pagina als waar ze hem gelaten had. De pagina was leeg. Ze pakte het boek op en klemde het in haar armen. “Tijd om te gaan, oude vriend.” Het leek bijna alsof het oude leer van het boek een kreun van instemming gaf. Rhythrin trok haar kleren recht, boek in hand, en opened de deur. Achter de deur was niks, of weinig te zien. Een donkere leegte gevuld met sterren. De ruimte? Rhyth stapte naar buiten en viel de leegte in. En viel, en viel, en viel…..

“Goedemorgen, prinses! Lekker geslapen?” vraagt John opgewekt de volgende ochtend. Ik kijk om mij heen en zie dat de andere mannen nog niet aanwezig zijn. Ik knik. John staat met een ijzeren spatel boven de kachel. Ik zie vier eieren in de pan liggen. Er liggen al vier borden klaar met op ieder bord twee boterhammen. Ik kijk naar theeglazen en vraag. “Zal ik maar alvast thee klaarzetten?” Hij knikt. Ik pak een fluitketel uit die keukenkast en zet hem op het aanrecht neer. Ik loop naar buiten en haal water uit de put. Giet dit water over in een emmer en loop terug naar binnen met de emmer met koud water. Ik zet de emmer op de grond en vul de fluitketel met het water uit de emmer. John haalt de pan met eieren van het vuur en ik plaats de fluitketel op de kachel. We zijn een goed team, meis. zend John.
Ik knik. De fluitketel gaat af en fluit. Ik pak m van het vuur en schenk alvast thee voor ons tweeën in. Met de warme thee lopen we naar de bank toe. John en ik zitten zwijgend op de bank. Weet je hoe ik Jay ontmoet heb? vraagt John. Ik schud mijn hoofd. Tuurlijk niet. Ik ken jullie pas een paar dagen, Flow. zend ik met een knipoog. Hij glimlacht en vervolgd zendend zijn verhaal.
Het was ochtend. Mijn wolf nam de overhand. Ik moest rennen. Ik was net uit de kast gekomen. Mijn pack waarin ik opgroeide was tegen een intieme band tussen weerwolven van hetzelfde geslacht. Mijn ouders hadden de overige wolven het teken gegeven om mij te verbannen en een gevecht met mij aan te gaan als ik niet van gedachten zou veranderen. Ik kijk hem aan. Ik zie het verdriet in zijn ogen. Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel. Even later vervolgd hij na een zucht zijn verhaal.
Ik rende in wolf-vorm een end het bos in. Net zo hard tot ik bij een rivier kwam. Op het moment dat ik bij de rivier kwam, hoorde ik vier achtervolgers aankomen. Ik sprong het water in en zwom naar de overkant. Ik wist dat mijn achtervolgers mij niet meer achterna zouden gaan, als ik eenmaal de overkant zou bereiken. Op het moment dat ik weer aan wal was, keek ik nog 1 keer om. Ik gaf een grote jank en bezegelde daarmee mijn lot. Ik liep gedesoriënteerd verder en kwam even later bij een splitsing aan. De weg naar links liep naar een grote villa. Ik vertrouwde de geur in de omgeving bij de villa niet. De weg rechts liep verder het bos in. Ik liep verder en verder tot een geur mijn snuit in beslag nam. Jay’s geur. Ik wist het, het was mijn maat. Ik rende als een gek, geïndoctrineerd door de geur richting Jay. Ik was bezeten van zijn geur en rende als een speer de geur achterna. Ik rende en lette daarbij niet op waar ik naartoe rende. Ik struikelde en knalde met mijn volle gewicht op de rots waar Jay’s wolf, Slow, lag te slapen.
Ik stelde mij het verhaal voor en lachte. Josh keek mij aan en lacht met mij mee. Waarom lach je, Shakra?
Ik beeldde mij gewoon het verhaal in, Flow. Hij vervolgt zijn verhaal met een knipoog.
Slow werd wakker van de knal tegen de rots aan, strekt zich uit en gromde eerst naar mijn wolf. Even later nam hij mijn geur op en besefte dat ik zijn maat was. Sindsdien huilen wij samen naar de maan en genieten we samen van het leven.

Na even rond gekeken te hebben, ziet Madarian een open raam op de derde verdieping. Tussen de stenen zit voldoende ruimte om omhoog te klimmen. Bij de tenen van het harnas zitten scherpe uitsteeksels om extra schade toe te brengen, maar ze zijn ook geschikt om te klimmen. Hij zet de scherpe uitsteeksels precies zo neer dat de uitsteeksels in de voegen tussen de stenen komen. En hij probeert dit zo stil mogelijk te doen. Als hij er bijna is wordt het raam gesloten. Even is hij bang dat hij ontdekt is. Er klinkt geen alarm. Geen geren. Hij besluit door te klimmen naar boven. Voorzichtig kijkt hij langs een kanteel. Eén wachter loopt heen en weer. De vampier die hij van veraf zag staan. Madarian hoort hem mompelen. Dit was niet degene die de spreuk uit sprak. Als de vampier weg loopt, klimt Madarian over de muur, en slaat de vampier bewusteloos. Dan sleept hij de vampier in een donkere hoek. Madarian kijkt om zich heen. Het is niemand opgevallen. Dan bijt Madarian de vampier in z'n nek en drinkt een beetje bloed. Wat hij daarna voor visioenen krijgt tart alles waar hij in gelooft. Het uiteen vallen van de vampieren nadat hij uitgeschakeld werd. De oorzaak hiervan was onbekend. Leugens en verraad intern tussen de clans. Het vervormen van de vampier wetten. Walgelijke vormen van bloedmagie. En visioenen van het creëren van levensgevaarlijke monsters door bepaalde lichaamsdelen te combineren. Blijkbaar voert deze stam een oorlog met alle andere rassen. Er zijn twee namen die naar boven komen. Sabbat en Tzimisce. Sabbat is de naam van de clan. Tzimisce de naam van de leider. Dit moet gestopt worden. Madarian pakt z'n zwaard en schakelt de vampier voorgoed uit. De vampier valt uiteen in stof. Een neveneffect is, dat meerdere skeletten tegelijk uiteen vallen. Het gekletter van botten komt van alle kanten. Het fort is in rep en roer. Madarian verandert in rook, gaat naar een andere donkere hoek en wacht af...

Tijdens de val vervormde de tijd en ruimte. Om haar heen dansten vlekken van sterren in de nacht. Het leek wel eeuwen voordat ze de grond raakte. En opeens was er licht. Rhythrin kwam met haar voeten zacht op het gras. Haar ogen wende aan de plotselinge verandering van omgeving en ze besefte dat ze in een bos beland was. Haar boek was nog steeds stevig in haar armen omklemd. Ze had geen besef van waar ze was, maar ze wist dat ze hier met een reden naartoe gestuurd was. Wat die reden dan ook mocht zijn. Rhythrin opende vluchtig het boek, maar de pagina's waren nog steeds even leeg. Nog altijd even blank als de dag ervoor.... Ze sloot het boek en begon door het bos te lopen. Eerst gedesorienteerd, daarna begon ze de noordelijke richting aan te houden, terwijl ze het bos in zich opnam. Het rook er naar zoetzurige bessen. Ze nam even de tijd om er een paar te plukken, en deze in haar zak te stoppen. Het zag eruit als een heerlijke bes, maar Rhyth wist wel beter. Deze waren giftig voor vele soorten mensen, en alles wat daarop lijkt. Misschien komen ze nog van pas...

Meerdere groepen skeletten met een paar vampieren doorzoeken de omgeving. Een groepje komt dichtij. Zeer dichtbij. De rest van de groepen die Madarian ziet lopen van hem weg. Madarian ruikt z'n kans en verandert opeens van rookwolk naar z'n normale gedaante. Nog voor de twee vampieren en de skeletten kunnen reageren worden ze horizontaal doormidden gehakt door Madarians zwaard, precies op harthoogte. Nog voordat de botten van de skeletten op de grond vallen en de twee vampieren tot stof vergaan zijn, is Madarian al weer verandert in een rookwolk. Daarvoor heeft hij wel wat bloed verbruikt. Hij begint een lichte honger te krijgen. Het geluid trekt de aandacht van twee andere groepen, die op het geluid afrennen. Ze beginnen de omgeving te verkennen. Deze twee groepen maken dezelfde fout als de eerste groep. Te dicht bij elkaar gaan staan. Madarian haalt dezelfde truc toe, en weet drie van de vier vampiers uit te schakelen, samen met de meeste skeletten. De vierde vampier valt zwaargewond op de grond. Snel schakelt Madarian de laatste twee skeletten uit. De vampier kijkt angstig naar Madarian. Madarian bijt de vampier van voren in de nek, terwijl hij de vampiers buik doorboort. Intussen houdt Madarian de omgeving in de gaten. Hij weet dat er meer groepen zijn. Hij heeft ze gehoord.

Haar grijze vacht kleurt mooi bij het felle licht van de maan. Ik neem haar geur extra op in mijn snuit. Ik snuif een aantal keren. Haar poema draait zich om en kijkt recht in mijn ogen. Zij heft haar kop en snuift mijn geur beter op, een paar seconden later loopt ze naar mij toe en geeft mij een kop. Ik hoor haar spinnen van genot. Zo staan wij een aantal minuten kopjes aan elkaar te geven en elkaar te likken. Mijn wolf-vorm kan haast niet wachten om de hare te worden. Mijn staart zwiept bij die gedachte. Ik voel een poot zachtjes aan mijn staart tikken en kijk om. Daar ligt Silver in volle glorie speels mijn staart te bestuderen en te vangen.
……….
Na ontbeten te hebben, staken wij vieren de koppen bijeen. Wat gaan we vandaag doen, was de vraag. Ik kijk naar Josh. Mijn maat glimlacht. Zijn hanenkam is al iets langer geworden. “Ik ga voor een run, makkers..” De drie mannen kijken mij aan. Ze bulderen van het lachen. “Jij? Of je poema?” is wat mijn maat zegt. Ik kijk hem aan, strijk door zijn hanenkam en knipoog. “Wat denk je zelf, lieverd.” Dit is waarom ik van je hou. Je verveelt nooit, Shakra!
Indry en Josh, kappen nou! Wij zijn er ook nog! zegt John schertsend, terwijl hij knipoogt naar zijn vriend. Hoe zou het zijn als wij vieren een troep vormen met jou als alpha en mij als luna, Jordan? Hij knikt. Of willen jullie alpha en luna zijn? vraagt Josh plagend aan John en Jay. Beide mannen schudden hun hoofd en grinniken. Laat ons maar beta zijn. We knikken. “Laten we maar gaan rennen in diervorm.” zeg ik. De mannen knikken. John en Jay gaan naar hun slaapkamer toe, maken een raam open, in wolfvorm springen ze uit het raam. Mijn geliefde en ik rennen naar onze slaapkamer, we doen het raam open. Ik kijk naar Jordan, die bij zijn wolvenbroeders staat. Ik klim zonder kleren aan het raam uit en doe beide ramen dicht , voordat ik denk aan mijn poema-vorm en in een zwarte poema verander. ………….
De vier beesten kijken elkaar gespannen aan. De witte wolf gaat op een grote rots staan en kijk verliefd naar zijn maat. De zwarte poema komt naast hem staan. Hij jankt, zij brult. De twee andere wolven janken mee met de witte wolf. De poema hangt haar kop naar beneden en buigt, ze draait zich om en strekt haar rechter-achterpoot uit voor de witte wolf. Zijn tanden zetten zich in haar achterpoot, ze geeft een brul van erkenning. Ze draait zich om en gaat op de punt van de rots staan en geeft een ferme brul. Dan rent ze naar beneden. Flow, de woestijnwolf gaat naar de rots toe en geeft een buiging bij de witte wolf. Hij draait zich om strekt zijn rechterachterpoot uit voor de witte wolf. Jordan’s tanden zetten zich in Flow’s achterpoot. Flow geeft een grote jank en gaat tegenover de poema staan. Slow, de grijze wolf gaat naar de rots toe en geeft een buiging bij de witte wolf. Hij draait zich om strekt zijn rechterachterpoot uit voor de witte wolf. Jordan’s tanden zetten zich in Slow’s achterpoot. Slow geeft een grote jank en gaat bij de twee andere dieren staan. De kleur van de ogen van de vier dieren zijn nu paars geworden. Laatste edit 20-10-2018 15:35

Laatste edit 20-10-2018 15:37

Na het aanvullen van z'n bloed verlost Madarian de vampier uit z'n lijden. De visioenen van het verleden verontrusten hem erg. Deze clan heeft de complete geschiedenis van de vampieren verdraaid. En toch voelt iets niet goed. Alsof het niet compleet de schuld is van de clan zelf. Maar de gestolen herinneringen laten ook zien wat de strategie is van de clan om deze grot te beschermen. Voorzichtig beweegt Madarian naar een gat in de muur. Hij kijkt zo op de binnenplaats. Daar ziet hij de resterende vampieren. Zes stuks, met twaalf skeletten. Madarian mist een vampier: de leider, oftewel de Tzimisce. Slim zijn de vampieren niet. Ook deze staan te dicht bij elkaar en kijken rond. Madarian sluipt weg naar de dichtstbijzijnde grot muur en klimt zo geruisloos en zo onopvallend als hij kan langs het plafond. Als hij recht boven de vampieren is, breekt een klein stukje van het plafond af. Madarian zet zich af. De vampieren kijken naar boven. Madarian draait snel om z'n as in z'n sprong, terwijl hij z'n zwaard goed vast houdt. Twee weten de aanval te ontwijken van Madarian. De andere vier lijken geraakt te zijn door een gigantische boor, voordat ze in stof uiteen vallen, en de skeletten die ze hadden opgeroepen vallen als botten uiteen. De laatste twee vampieren vallen tegelijk aan, nog voordat de skeletten in actie kunnen komen. Eén probeert met een snelheidsaanval op z'n hoofd deze eraf te hakken, waarbij de vampier over Madarian heen springt, terwijl de ander op de benen van Madarian af gaat. Madarian springt zodanig op dat hij horizontaal tussen beide vampieren door gaat. Z'n zwaard hakt daarbij de bovenste vampier doormidden. De laatste kijkt angstig naar Madarian. De twee overgebleven skeletten rennen op Madarian af. Een beuk met Madarians schild laat een skelet uiteen vallen, en met een draai om Madarians as slaat hij de laatste skelet neer. De laatste vampier weet niet hoe hij moet reageren. Het lijkt net een standbeeld. Madarian loopt rustig naar hem toe en hakt de vampier in een slag van onder naar boven doormidden. Madarian hoort iemand klappen, en draait zich om. De Tzimisce staat op de tweede verdieping. Tzimisce "Knap gedaan. Ik herken je niet. Dus zou je een nieuwe vampier moeten zijn. Maar jij vecht als een veteraan. En ik weet zeker dat ik dat harnas eerder gezien heb, al kan ik me niet herinneren waar. Maar nu houdt je geluk op." De Tzimisce haalt een hendel over. Een hek gaat omhoog en een gedrocht komt de binnenplaats op. Drie bovenlichamen van verschillende wezens aan elkaar genaaid. Twee stuks voor lopen, een die rake klappen uit kan delen. Het resultaat van de experimenten blijkbaar. Madarian zet vol de aanval in. Hij krijgt een flink aantal rake klappen, maar het gedrocht ook. Het gaat redelijk om en om. Madarian hakt steeds weer een arm af, totdat het gedrocht niet meer kan aanvallen. Dan schakelt Madarian het gedrocht uit. Madarian kijkt naar de Tzimisce. Hij legt z'n zwaard in z'n nek en wenkt naar de Tzimisce. Madarian: "Kom je, of ben je bang?" De Tzimisce kijkt naar Madarian en zegt: "Ik kan het ruiken als iemand bang is. Bij jou ruik ik dat niet." Madarian: "Bij jou ruik ik dat juist wel. Kom je nog, of moet ik naar jou komen?" Tzimisce: "We zullen elkaar weer ontmoeten!" De Tzimisce verandert in rook en verdwijnt uit de grot, maar hoort Madarian nog net roepen: "Lafaard!"

Madarian doorzoekt de asresten en vindt een paar sleutels. Daarmee gaat hij naar de kerkers. Allemaal verzwakte wezens. Madarian: "Jullie zijn vrij." Hij opent deur voor deur. Madarian: "Degenen die dit gedaan hebben zijn allemaal dood, behalve de leider. Die is gevlucht. "En jou moeten we zeker geloven, vampier?" Madarian: "Jullie kunnen dat zelf zien als jullie willen. De meeste asresten en botten liggen op de binnenplaats." Een paar wezens zitten vastgeketend aan de muur. Madarian maakt de ketens los en gaat naar de volgende cel, net zolang tot iedereen los is. Madarian: "Ik raad aan deze grot zo snel mogelijk te verlaten. Als jullie eerst wat moeten eten en drinken zal geen wachter je tegenhouden." Gevangene: "Wat is uw naam?" "Madarian." "Dank u heer Madarian." "Vertrouw nooit een vampier!" Madarian: "Waarom niet? In het verleden waren de vampieren waardige bondgenoten." "Duizend jaar geleden misschien! Toen wijzigde iets in de rangen van de vampieren. Wat is altijd onbekend gebleven. De vampieren vielen uiteen in clans, en die hebben elk hun eigen agenda." Madarian schudt z'n hoofd. Dat stuk van de visioenen klopt dus. Iets wat hij gaat proberen recht te zetten.

De poema voelt zich nu meer op haar gemak, als Luna van de kleine pack die zojuist is gevormd. Shakra kijkt om zich heen. Ze ligt bij een rivier, dicht in de buurt van de rots. Haar maat ligt op de rots over haar te waken. De twee andere wolven liggen zij aan zij onderaan de rots. Even later klinkt er zacht gejank uit struikgewas in de buurt. Shakra draait haar kop traag om naar haar geliefde. Hij knikt. Ze staat op en sluipt geruisloos naar het struikgewas. Pas op, Shakra! zend Flow. Je weet niet. Het kan een val zijn. vervolgt zijn maat. Shakra legt haar kop op de grond en gaat in de aanvalshouding staan. Ze neemt zachtjes een paar stappen achteruit en springt in de struiken. De overige dieren horen een piep. Mannen, dit geloof je nooit! zend ze naar de drie mannen. Wat is er, liefste? vraagt de alpha. De poema springt terug uit de struiken en loopt met een rood-oranje bolletje vacht naar de alpha toe. Ze legt het bolletje vacht bij hem neer en legt haar poten er beschermend om heen. Het bolletje trilt. Het is een weer-vosje.. Een meisje. Ze is bang. Ik weet niet hoe lang ze al in de struiken heeft gelegen, Jordan.. Jordan kijkt naar zijn levensgezellin. Je wil er voor zorgen? Ze knikt. Slow en Flow kunnen haar trainen, in diervorm. Ik leer haar sluipen en jagen. De rest mogen Slow en Flow leren. De blokhut kunnen wij als huis voor de pack gebruiken. Wij leren haar dan alles in mensvorm. Het beestje piept en zit nog steeds te trillen. De poema streelt zachtjes met haar poot over de rug van het rood-oranje bolletje. Blijkbaar kalmeert ze een beetje. Shakra legt haar dichter tegen zich aan en begint te spinnen. Het kopje van het vosje steekt opeens uit de bol. Als Shakra haar schoon begint te likken, begint het weer-vosje ook te spinnen. “Purrr, purrr.” Jordan kijkt naar het tafereel en loopt langzaam naar het puntje van de rots en geeft een jank naar de maan. Pack, spoedberaad! Kom naar de rots. De woestijnwolf en de grijze wolf komen naar de rots toe. Het vosje komt dichter bij de punt van de rots. De grote witte wolf kan haar nog net op tijd tegen houden om niet van de rots af te vallen. Slow en Flow, maak kennis met ons nieuw lid. Dit was het rood-oranje bolletje dat Shakra gevangen heeft. Het kleintje heeft geen benul wat er aan de hand is. De witte wolf komt dicht naar het klein beestje toe. Het vosje beeft, maar voelt een zachte aai over haar rug. Ze kijkt om en ziet Shakra. Dat geeft haar meer rust en zekerheid. Het vosje draait zich om naar Shakra. De witte wolf bijt het beestje zachtjes en snel in haar rechter-achterpoot. Ze piept en gaat verschuilt zich achter de grote poot van Shakra. Sorry, kleintje, maar dat moest hij doen, anders kunnen wij niet met je communiceren. Kom maar naar voren. Hoe heet jouw vos? En hoe heet jouw mens? zend de poema naar het vosje. Het vosje kijkt met grote ogen naar de poema. Mijn vos heet Red. Als mens heet ik Katie. Jij? De poema aait Red over haar rug. Red spint. Mijn poema is Shakra. Mijn mens heet Indry. Terwijl Jordan zijn kop op de punt van de rots legt, zend hij kalm naar het vosje. Ik ben alpha van deze kleine troep. Shakra is de luna. Ik heet als wolf Jordan en als mens Josh. Shakra is mijn maat.
Wat is een maat, Shakra? vraagt het vosje aan de poema.
………
Wat is een maat, Shakra? vraagt Red aan mijn poema. Ik hoor de wolven gniffelen. Red, een maat is een levensgezel. Als je ouder bent leg ik het nog beter uit en zul je het ook beter begrijpen. Slow en Flow komen dichterbij en ruiken aan het vosje. Slow geeft Red een kopje even later geeft zijn maat Red een kopje. Ik ben Slow en heet Jay in mensvorm. Dit is mijn maat Flow. Ik heet John in mensvorm.
Jordan heft zijn kop, gaat staan en zend: Kom we gaan naar huis. Red, we gaan morgen beginnen met je training. Mannen, de luna en ik hebben overlegd. De blokhut kan dienen als hoofdkwartier voor ons pack, maar dan moet die wel uitgebreid worden. Hoe denken jullie daar over? De andere wolven knikken en vervolgen: Alpha, dat zouden wij graag in overweging nemen, maar dan moeten we wel meer mankracht hebben of jullie zouden moeten helpen met bouwen.

Rhythrin had een lange tijd door het bos gelopen, er leek geen eind aan te komen. Het bos begon meer op een moeras te lijken. Het was er drassig en voelde klam aan, de mist danste rond haar benen, zo dik dat ze bijna haar eigen voeten niet meer zag. Soms dacht Rhyth een geritsel te horen van achter haar, maar telkens als ze zich omdraaide, zag ze niks of niemand. Ze wist niet zeker of haar zintuigen tegen haar aan het keren waren of dat er echt iemand in de achtervolging zat. Rhyth nam het voordeel van de twijfel en besloot stug door te lopen, hopend om de achtervolger af te schudden, en anders om haar zintuigen te laten focussen op iets anders.

Rhyth's passen waren zacht, een doffe klop op de donkere, vochtige aarde. Even later hoorde Rhythrin het geritsel weer, dit keer dichterbij. Rhythrin draaide zich om, en kon nog net een poging doen om weg te duiken. Helaas had de gedaante haar toch omver gekregen, en ze vielen samen op de grond. Het boek slingerde een meter verderop en plofde op de grond. Het leer gaf een kreun. De achtervolger klom bovenop Rhyth met een snelheid die ze nog nooit eerder had gezien, en ontblootte zijn tanden. De meeste tanden bleken menselijk te zijn, maar de uiterste twee voortanden waren merkwaardig puntig. Een vampier? Het beest begon te kwijlen over Rhyth's lichaam, terwijl Rhyth zich probeerde los te klauteren uit zijn grip. De vampier maakte rare dierlijke geluiden. Een minder intillegente vampier soort? Wat een kracht! Rhyth gaf het op, en schreeuwde. "Kom op dan! Volg je instinct en neem een hap!" Rhythrin begon te lachen terwijl de vampier in haar nek beet, even begon hij er gulzig op los te drinken. Slierten blauw bloed sijpelde uit Rhythrin's huid. De vampier slobberde en zoog het bloed met genot op. Totdat hij opeens zijn kop ophefde en naar zijn buik greep. Het ijs begon zich te verspreiden over zijn lichaam. De vampier keek met een onbegrijpelijke blik naar de demoon. Rhyth gaf hem een scheve glimlach and knipoogde naar hem. Een paar seconden en de vampier was een groot blok ijs.

Rhythrin stond op en klopte zichzelf af. “Dat krijg je als je het bloed van een ijsdemoon drinkt…!” Ze greef de ijsklomp bij de schouder en duwde het om. De vampire viel in duizend stukken ijs aan diggelen. Rhyth moest toegeven dat hij een paar flinke slokken had gedronken, en ze voelde zich beduidend zwak. Ze liep naar het boek en veegde het af met haar shirt. Ze keek even naar haar witte haar dat over haar schouder hing en zag de modderige vegen, ze slaakte een zucht van irritatie. Ze lie peen paar passen om tegen een boom aan te gaan zitten om te rusten, en haar bloeddruk weer omhoog te krijgen. Ze begon zachtjes te zingen terwijl ze haar vingers door haar haar haalde, haar boek op schoot. Langzamerhand begon ze in slaap te vallen, haar ogen werden zwaar en haar ademhaling werd rustiger. Rhyth liet het zichzelf toe om even te rusten.

Red kijkt met grote ogen naar de drie wolven. Op de een of andere manier vertrouwt ze de poema meer. Ze is bang maar ook nieuwsgierig. Dan voelt ze een kop tegen haar reet aan. Opschieten, kleintje. We zijn over een paar minuten thuis. Dan kun je daar wel kleren lenen van mij. Ik maak ze wel korter voor je. Red loopt ietsje sneller achter de drie wolven aan. De witte wolf is groter dan de woestijnwolf naast hem. De grijze wolf loopt dicht tegen de woestijnwolf aan. De zon schijnt feller dan voorheen. De poema komt naast haar lopen. Red, wat is er? Waarom ben jij de enige vrouw in deze pack, Shakra? Shakra kijkt Red aan en zend omdat deze pack nog pas net actief is, Red. De poema grijpt het vosje bij de nekvel. Eenmaal aangekomen bij het raam staat een man met een blonde hanenkam bij het raam, te kijken naar zijn geliefde in poema-vorm met een klein vosje in haar bek. Hij loopt door het open raam naar binnen, pakt een deken en knikt. Ze legt het vosje voorzichtig in de deken. Het vosje trilt. Josh legt het vosje op het grote bed, gaat naar de kledingkast en pakt kleding voor zichzelf en zijn vriendin eruit. De poema is binnen en zend: Ik ga even naar de badkamer, ben zo terug, lieverds.
Ze pakt met haar bek de kleding uit de hand van Josh.
Josh, laat haar rustig in haar eentje in mensvorm veranderen, maak anders maar de bank gereed voor Katie om daar vannacht te kunnen slapen. Josh knikt en knipoogt naar het vosje, dat nu is gerustgesteld. Even later komt Indry, aangekleed de slaapkamer in. Ze ziet een meisje met rood haar, van rond de 15 jaar met grote ogen, de slaapkamer te bekijken. Ze kijkt rond en vraagt: “Hoe lang zijn jullie hier al?”
“Een paar weken. Vier of zo. Dit is eigenlijk de woning van Jay en John. Ik zal even kijken of ik wat kleding voor je heb. Gelukkig ben je niet zo groot, dus misschien pas je zelfs mijn kleding zonder dat ik het in hoef te nemen.” Ze kijkt Indry aan en knikt. “Dankjewel, Luna, dat zou fijn zijn.”… “Ach, meis, hou op met die formaliteit, noem mij gewoon Indry hierbinnen.” ze knikt en kijkt zwijgzaam en verlegen naar de oudere dame die voor haar staat.
……….
Ondertussen bij Charlie en Charlene. Ze zijn in diervorm, maar hebben wat kleding gevonden van andere mensen om aan te doen. Charlene staat achter een boom en vind kleding van een vrouw. De kleren zijn groot genoeg. Ze loopt naar Charlie toe. Ze pakt zijn hand vast en kijkt hem aan. Hij heeft de vorige keer in een hotel zijn haar geschoren in een gemillimeterde hanenkam. Zijn crèmekleurige haar is nu wel iets langer geworden. Hij kijkt haar aan en snuift de lucht op. Zij kijkt verder het bos in en ziet een hoog hek rondom het gehele bos. Er is een poort met wachters er om heen. “F*-a-duck… ” is alles wat ze zegt. Charlie lacht en vraagt wat er is. Hek met muur om het bos en wachters bij de poort. …. Welke poort en welk bos? zend opeens iemand terug. Charlene krijgt een knalrode kop en kijkt Charlie aan, die nog harder begint te lachen. Kraaien vliegen uit het bos, het wordt donkerder. Wie ben jij? En waarom hoor ik jou?…
Ik weet dat jij Silver bent… Je bent de maat van mijn broer. Even later vervolgt hij met Broer, ik weet dat je dit hoort. Kom gauw deze kant op ik mis je en mijn vriendin mist haar zus. Ik hou zo een meeting met de anderen en laat jullie de rest weten.…. Ze kijken elkaar aan. “F*-a-duck… , we zijn de verkeerde kant op gegaan.” Net als ze weg willen gaan, kijkt een jongen vanuit de bosjes hun kant op. Hij heeft rood haar en is rond de 15 jaar oud. Hij kijkt vanuit de andere kant van het hek naar hen. Charlie snuift zijn lucht op en fluistert in Charlene’s oor: “Hij is ook een weerdier. Volgens mij een vos. We moeten hem helpen.” ze knikt.

Madarian laat de sleutel vallen. "Ik zal alles doen wat ik kan om ervoor te zorgen dat vampieren weer goede bondgenoten worden." Nu pas ziet Madarian dat een van de wezens een armwond heeft. Hij kijkt rond en ziet een stuk stof liggen. Hij klopt dit zo goed als hij kan uit. Dan zoekt hij wat alcohol. Hij maakt het verband hiermee nat, in de hoop het wat te steriliseren. Dan verbindt hij de wond zo goed als hij kan. Als hij zicht omdraait hoort hij zacht "Geen woorden maar daden." Madarian knikt goedkeurend en zegt: "Dat is enige manier om te laten zien dat iets wat gezegd is ook gemeend is. Moge jullie nog lang van jullie vrijheid genieten." Madarian inspecteert de grot nog een keer snel. De lichamen van de gewapende mannen liggen roerloos op de grond. Madarian doorzoekt de lichamen om hun identiteit te achterhalen, maar dat vindt hij niet. Die gevluchte gast. Madarian gaat de grot uit en zoekt naar sporen. Van de leider van de Sabbat zijn ze niet te vinden, maar wel van de enig overgebleven gewapende mannen. En hij merkt weer dat hij in de gaten gehouden wordt door iets onzichtbaars. Al snel heeft Madarian de laatste man gevonden. Die probeert weg te kruipen. "Gaat het?" De man draait zich verschrikt om. Een pijl steekt uit z'n schouder. Madarian "Niet dus. Ik doe je niets." Madarian loopt naar de man toe en bekijkt de wond. Deze bloedt flink. De geur van het bloed maakt Madarian hongerig, maar hij houdt zich in. Het enige wat Madarian kan doen is de wond verbinden, maar hij heeft niets bij zich. Madarian zegt: "Sorry, maar het is nodig." terwijl hij een stuk van de kleding af scheurt. Daarmee verbindt hij de wond. Madarian: "Wat deden jullie eigenlijk in de grot?" "We... We waren gestuurd om een bericht af te geven aan u. We waren echter verlaat en zagen u net de grot in gaan." Madarian: "Een bericht? Een groep gewapende mannen om een bericht af te geven?" "Het... Het is niet zoals u denkt." De man reikt naar achteren. Madarian verwacht een mes, maar er zit een stuk papier in de hand van de man. Madarian vouwt het papier open. Hetzelfde symbool: een staf. Hij leest het bericht: "Lieve Madarian, Ik heb je laten komen omdat je dit bericht privé moet krijgen. Als eerst: ga de grot zelf niet in. Deze is gevaarlijk. Er zijn veel vermissingen in die buurt. Als tweede: Kom naar het landgoed twee kilometer ten zuiden van Twintown. Je kunt het landgoed herkennen aan mijn symbool. Liefs Kira." Madarian: "Je kent Kira?" Man: "Ja. Ze is mijn leidinggevende." Madarian: "Mooi omschreven." De man raakt bewusteloos. De wond is blijkbaar ernstiger dan Madarian dacht. Hij draait de man om zodat hij op z'n buik ligt. Dan roept hij Shadow onder de man op. Daarna bindt hij de man zo vast dat deze er niet vanaf kan vallen. De enige plek die Madarian kan bedenken om de man te kunnen redden is z'n fort. Madarian stijgt op en laat Shadow met commando's weten dat ze snel naar huis moeten. Shadow rent zo snel als maar kan.

Na een tijdje neemt Shadow een sluipweg om sneller bij het fort te zijn. Bijna botst Shadow tegen een wezen op die bessen aan het plukken is en steigert even. Madarian en de man blijven daarbij gelukkig op het paard zitten. Madarian: "Sorry. Kwestie van leven en dood." Shadow herstelt zich snel en galoppeert verder zonder op een reactie van het wezen te wachten.

Ik zie Charlene haar haren in de war gooien. Ze fluistert mij toe: “Ik probeer hen met charme af te leiden, ga jij aan deze kant van muur onopvallend de jongen over de muur helpen.” Ik knik. Charlene loopt naar de wachters toe, als ik naar de muur loop zie ik dat de jongen mijn kant op kijkt. Ik snel naar zijn kant toe en fluister hem toe: “Spring nu! Ik vang je wel op.” De jongen springt snel het hek over. Ik vang hem voorzichtig op en kijk de kant van mijn maat op.
“Jongens? Zin in een verzetje?” vraagt ze nog verleidelijk. Ik grom zacht. “Nee, we vallen niet op vrouwen.” Ik moet mijn lach inhouden. Ze knipoogt en zegt: “Ik zie jullie nog wel een keer. Tot ziens.” Ze loopt onze richting op en zend naar mij: Volg mij, lieverd, en zend naar je broer dat we met zn drieën zijn. Ik knik en fluister de jongen toe: “We moeten mijn vriendin volgen.“ De jongen staat geruisloos op en stilletjes vervolgen wij drieën onze weg. We gaan weer richting de woestijn en moeten weer door de hele woestijn door om bij het vorige bos aan te komen. Ik kijk naar de jongen en zeg zachtjes tegen hem dat we eerst een beschutte plek zoeken om te transformeren naar diervorm en dan een lange reis voor de boeg hebben. Hij knikt en wijst naar een rotsformatie recht voor onze neus in de woestijn. Charlene en ik knikken. We rennen alledrie snel geruisloos op de rotsformatie af. Charlene kijkt rond. Ik zie niemand anders. Ze gaat achter een rots staan. “Niet schrikken.. ze is een poema..” Mijn maat verschijnt even later achter de rots vandaan. De jongen heeft een glimlach van oor tot oor. “…en ik ben een wolf.” “Hoe heet haar poema? Ik moet het allemaal nu vragen want ik kan niet met jullie zenden.” ….”Kom mee.” Liefste ik ga nu even in mensvorm nog even met de jongen praten. Mijn maat knikt en knikt naar de jongen. Ze is kalm en haar poema is in haar element. “We moeten zachtjes fluisteren. Ik ben Charlie in mensvorm. Mijn wolf heet Gold. Haar poema heet Silver. Ik ga zo met mijn broer zenden, hij zegt dat hij bij anderen is. Moet ik nog wat aan hem vragen?”… De jongen kijkt mij kalm aan, hij neemt alles wat ik zeg woord voor woord in zich op. Rustig antwoord hij fluisterend: “Ik heet Kevin, mijn vos heet Hood. Vraag hem met hoeveel man ze zijn en of ze mij bij zich op kunnen nemen.” Ik antwoord: “Ik had al doorgegeven aan mijn broer dat je meekomt. Volg ons in mensvorm en in diervorm, dan kan niets je overkomen. Ik weet dat mijn maat haar leven voor je zou willen geven. Dat zou ik ook willen doen.” Hij kijkt mij zwijgend, maar dankbaar aan en geeft een knuffel. Draait zich om en gaat in gedachten. Even later zie ik hem transformeren in een klein vosje met een grote pluimstaart. Ik draai mij om van hem en denk aan mijn wolf. Mijn handen worden poten. Even later ben ik geheel in mijn wolf getransformeerd en geef ik een knipoog naar mijn geliefde. Ik loop naar de vos toe en geef een kop. Hood wordt wat kalmer en loopt richting mijn geliefde. Hij maakt een vriendschappelijke buiging naar haar en zij geeft hem een lik op zijn kop. Hey, maat niet flirten met het mannetje.…Ben je jaloers? Niemand is zo belangrijk voor mij als jij, liefste. Ik denk dat Hood en ik alleen hele goede vrienden worden. zend ze naar mij terwijl ze begint te spinnen.
Broeder, wat is er aan de hand? Waar zijn jullie?
Hey, Jordan. Oh, niets even een onderonsje tussen mij en Silver. Omdat het nacht is zijn we beschutting gaan zoeken bij een rotsformatie dicht aan het einde van de woestijn vanuit jullie gezien? Waar zijn jullie?
Wij zijn diep in het eerste bos bij ons nieuwe pack-huis.
Pack-huis? Zit jij nu in een pack?
Yep, ik ben Alpha, Gold… Silver’s zus is Luna. Voor de rest bestaat de pack nog uit een woestijnwolf, een grijze wolf en een vos.
Een vos?…Ja, broer… Hoezo?…. Onze reisgenoot is ook een vos.…Een mannetje? Hoe oud?….Ja, een mannetje.. volgens mij 15 jaar ofzo. Hoezo?….Ons vosje is een vrouwtje. Ze is ook rond de 15 jaar. Misschien kennen ze elkaar. Als jullie hier zijn merken we het wel. In ieder geval zijn jullie alledrie welkom. Veilige reis en hopelijk tot gauw, Gold.
Ik ga nu maar eens slapen, tot gauw, Alpha Jordan.. Ik hoor zijn wolf aan de andere kant lachen, hoor nog een welterusten en val tegen de andere twee weerdieren aan in slaap.