Een paar tanden in mijn been doen me weer wakker schrikken, en op dat moment zie ik een zwaard net langs mijn been gaan.

Lekker, dat bloed zo in je gezicht

Ook mijn hele hoofd bonkt alsof in net een goede klap heb gekregen. Langzaam schat ik de omgeving in. Ik zie een man in volle uitrusting die zombie aan de kant slaan, een mooie vrouw met pijlen schieten. Ook zie ik ergens nog een figuur lopen. Kwa uiterlijk lijkt ze op eens mens, maar daarvoor beweegt ze te ligt en te sierlijk

Is dat een elf. Hier, op deze wereld en nog meer van dat soort gedachten schieten door mijn hoofd.

De manier waarop ze met deze wezens omgaan zie ik dat ze er vaker mee te maken hebben.
Snel mijn wapen weer in mijn hand, en het grote gevecht kan weer beginnen.

Snel, en met veel gratie hief Akroma haar zwaard. Haar doorbloedde kleding zat in de weg voor wat ze wilde doen, maar ze had geen andere keus. Met een gewelddadige klap liet ze haar zwaard neerkomen. Een kwartslag en daarna een trekkende beweging aan haar hand zorgde ervoor dat botten versplinterde.

Van links naar rechts schoten haar ogen alle kanten op. Elk gaatje wat je kon vinden stak ze haar zwaard doorheen. Soms leek het wel alsof ze volledig in trance was. Elke keer dat ze toestak nam ze zon beest mee. Geen tijd verspillen aan het verwonden, doden ging het nu om.

Achteloos liep Phæn het strijdveld op, en naarmate hij naderde bleef hij niet onopgemerkt. Al gauw sneed een zwaard door de dunne laag huid op zijn schouder heen, om vervolgens op het harde bot af te ketsen. Hij keek opzij en nam het onachtzame wezen kort in zich op. Subiet hulde diens gezicht zich in een vlaag van verbazing over het gebrek aan reactie op een dergelijk toegebrachte wond, terwijl het zwaard werd geheven voor een volgende hopelijk succesvollere aanval. Het wezen zette echter niet veel kracht achter zijn halen, toen hij merkte dat zijn slachtoffer volledig ontwapend was. Vol spot richtte het diens zwaard nauwkeurig op Phæns hart en bewoog de punt toen naar de andere kant van Phæns lichaam, om hem wat extra lijden toe te brengen voor zijn dood. Het wezen stuwde het zwaard naar voren, maar werd tegengehouden door Phaens hand die bebloed, maar volledig onverschillig het zwaard vasthield en uit zijn klauwen trok.

Het wezen viel op zijn knieën terwijl de pupillen schokkend groter werden, als laatste reactie op wat het leven het getoond had. Zachtjes plofte het op de grond, gelijk als tientallen anderen van zijn soort, maar dit maal om iemand te wapenen. Phæn liep ondertussen rustig door met zijn net verworven wapen, terwijl hij het bloed van zijn handen schudde, wat echter gelijk weer zijn hand bedekte toen hij deze om het gevest klemde.

Uitgeput maar blij dat ze iet echt gewond is, loopt akroma richting haar strijdgenoten.

"Mag ik jullie bedankt voor deze ondersteuning, ik ben bang dat ik het anders niet had overleeft. Mag ik jullie vragen wat er hier aan de hand is? Nadat ik deze verstoring in het evenwicht rook, ben ik zo snel mogelijk deze kant op gekomen."

Linctus keek op naar Odysseus. Hij kon nu wel hun gaan helpen tegen het harnas van de zwarte kapitein, maar Linctus moest tijd rekken. Zoals Demion nu tijd aan het verzamelen was om zijn krachten te vergroten, probeerde Linctus hetzelfde voor zijn bezweringen.

Linctus stond op uit zijn "Sneeuwpop Imitatie". Hij trok zijn zwaard en vloog hiermee op de zwarte kapitein af. Linctus penetreerde het harnas gemakkelijk met zijn zwaard. Deze steek moest Linctus echter weer bekopen, met een van zijn kenmerkende vlucht tegen de muur aan. Bijna direct stond Linctus weer op. Nog even moest hij de zwarte kapitein bezig houden. Dan zouden de bezweringen tot uiting komen. Linctus keek hierbij naar zijn rune die hij net had gemaakt en de bezweringen die hij 350 jaar geleden had geschreven.

Cassius schreeuwde nog maal en viel op zijn knieën. Hij wist niet waar zijn vader heen was en wat zijn lot was geworden. Was hij dood? Hij kon het niet weten. Al gauw hoorde hij een stem achter hem, terwijl er een hand op zijn schouder viel. “Dus Cassius, waar heb jij je vader gelaten?”. Cassius schudde de hand van zijn schouder, sprong overeind en keek Raven in zijn ogen. “Wat moet jij nou weer!”. Raven keek even om zich heen en zag dat er achter hem een groep orcs begon te verzamelen die zijn commando zaten af te wachten. “Ik ben eigenlijk alleen opzoek naar Demion, waar heb je hem gelaten?”. Cassius keek Raven kwaad aan “Ik wilde het zelfde aan jouw vragen”. Raven keek even onbewogen en moest even lachen “Oh, op die manier”. Cassius raakte langzaam geïrriteerd door de aanwezigheid van Raven en trok zijn zwaard. Raven stapte een stap spottend naar achter “Oh nee, wat ga je nu doen…hahaha”. Cassius bewoog niet en wachtte tot Raven in beweging kwam. Dat deed hij en hij liep langzaam in zijn richting. Hij stopte vlak voor zijn gezicht, maar op net genoeg afstand dat Cassius zijn wapen niet door Raven heen kon steken. “Ga weg Raven of ik zal je doden”. Raven was verrast door Cassius vastberadenheid en trok ook zijn zwaard. “Kom maar kleintje, wat wilde jij nou doen dan?”. Cassius Aura schoot ineens alle kanten op. Hij draaide om zijn as en gaf een achterwaartse schop tegen Ravens borstkas. Hij vloog achteruit de groep orcs in en ze vielen allemaal op de grond. Snel rende Cassius weg de andere kant op tot Raven hem uit het oog verloor. Raven stond op en keek rond. “Dus Cassius is sterker dan hij ooit heeft laten blijken… interessant”. Hij borg zijn zwaard op en verdween weer in een schaduw.

De Sonya en Tanya kwamen weer bij bewustzijn. Ze keken om naar de muur die ze wilde beschermen, maar ze wisten dat het te laat was. Linctus en Odysseus waren hun voorbij gekomen, maar waarom? Ook wisten ze dat er nog een duister figuur langs was gekomen. Ze voelde aan de muur, maar ze konden niet meer door de geheime ingang komen. Hij was magisch gesloten.

Ryu en Bruce vochten voor hun leven, rug tegen rug. Ze stonden midden in het slagveld vlak voor het gat dat in de muur was geslagen. Hordes wezens bleven komen en bleven tegen de grond gesmakt worden door de twee guardians. De soldaten om hun heen vochten dit maal beheerst en leken wel zonder angst. Ze wisten dat ze moesten winnen, of stervend ten onder te gaan.

Het is eenzaam. Het kwaad heerst. Waarom juist hierheen? Waarom heeft de wachter deze dimensie gekozen? Zouden mijn vrienden mijn nog herkennen? Zou ik hun nog herkennen?

"versto- je praat al net zoals Demion en odysseus.." Arya stak haar zwaard weer weg waar die hoorde. "Mijn naam is arya, en wat er hier aan de hand is... voor zover ik op de hoogte ben gesteld is er hier een veldslag aan de gang tussen de inwonders van leavington en een zwarte generaal, een stel necros en een compleet leger erbij. ohja, en nog wat onderlinge twisten tussen oude vijanden en een draak die ik van plan ben na te jagen." Arya maakte een paar geluiden met haar handen doormede van klappen en knippen, en na een paar tellen kwam Cerianne aanhollen.
Ze keek angstig naar alle dingen die op de grond lagen en moest haar instincten onderdrukken. ook al hoorde ze bij de schijnbare tegenpartij, ze wilde er niet bij zijn als iemand stierf. haar blik ging naar Arya haar zwaard, waar nog wat bloed aan vastkleefde en soms een druppel van af viel. dit was geen plek voor een elf, maar dat leek Arya te zijn vergeten. Cerianne stond echter wel fiers overeind, en keek naar de onbekende vrouw die bij Arya stond.

"Dit is mijn vriendin, Cerianne.. Misschien is het handig haar even te controleren of je ergens nog een botbreuk of andere verwonding heeft. ze was de beste heelster uit mijn oude dorp." Arya deed het om twee redenen, de vrouw zou waarschijnlijk niet heel veel wonden hebben, misschien wat door elkaar geschudde hersenen van de klap die ze had gekregen, maar ook om Cerianne even met haar gedachten ergens anders te laten zijn. ze mocht er dan zelfverzekerd genoeg uitzien het hele leger van de necros aan te kunnen, Arya wist wel beter, want ze stond bijna in haar broek te schijten van angst.

Madarian: "Ik ben Madarian, en dit is m'n verloofde Amber. Maar veel tijd hebben we nou ook weer niet. Een groep cavalerie is gelukkig bezig met een grote schoonmaak, maar er kunnen altijd nog vijanden opduiken."

*Madarian wil net de hoek omlopen als hij Cassius ziet wegrennen van Raven, die op een groepje orcs ligt. Dan verdwijnt Raven in de schaduw, maar de orcs blijven staan. Madarian geeft meteen een teken dat de anderen stil moeten zijn.*

Madarian: Wat doen we? Die orcs aanvallen of op zoek naar de anderen?

Cassius rende over de daken. Hij kon zijn vader nergens in de buurt meer waarnemen. Zijn aura, zomaar verdwenen. Waar kon hij heen zijn gegaan zonder dat Cassius het had waargenomen? Met deze gedachte sprong hij naar beneden en rende verder door de straten. Hij sprong over een hoopje lijken die opgestapeld werden door soldaten. Cassius keek niet om. Hij moest zich concentreren op de aanval van de necros. Het kon niet lang meer duren voordat ze langs de guardians en soldaten waren. Even keek hij om, om te kijken of Raven hem volgde. Dit was gelukkig niet het geval. Cassius heeft door zijn woede even zijn ware kracht laten zien, wat Raven verraste. Hoe kon hij het uitleggen, dat zijn kracht bijna even groot was als die van Demion. Hij heeft alleen nooit geweten waarom Raven zich zo geobsedeerd voelde ten opzichte van Demion. Waarom moest hij hem altijd aanvallen? Waarom was hij altijd in de buurt?

Ryu en Bruce waren nog bezig met het afslachten van de groep goblins voor hun neus toen ze van achter een leger uit Leavington hoorden naderen. Eindelijk was het gelukt om de Necros uit de stad te verdrijven en ze vochten nu net buiten de muren. Hopelijk konden ze dit volhouden zodat reparaties en soort gelijk verricht konden worden. Nu stonden de twee legers weer tegenover elkaar en gingen vanouds verder met elkaar afslachten. Ineens draaide Bruce en Ryu tegelijk om. Ze keken elkaar aan en hun ogen werden groter. Demions aura was compleet verdwenen. Was hij dood?!

Tanya en Sonya voelde langs heel de muur, maar er was geen weg naar binnen te vinden. Ze moesten binnen komen. Ze moesten de geheime kamer verdedigen. Op de een of andere manier werden ze toch geweigerd om binnen te komen. Sonya begon haar magische gave aan te spreken en begon zacht woorden te fluisteren. Tanya draaide zich om naar de uitgang en Sonya onderbrak haar woorden. Ook hun voelde dat Demion niet meer in de stad was. waar was hij heen?

Raven liep door de straten van de stad en werd door niemand waargenomen. Hij sprong omhoog tegen een muur en klauterde op een dak. Hij voelde rond, maar kon zelfs niet Demions aura voelen in een straal van 100 kilometer. “waar is hij verdomme heen!” sprak Raven boos. Hij had nog wel een appeltje te schillen met Demion na hun laatste gevecht. Raven had meer vertrouwen gekregen in zijn eigen krachten en wist dat hij genoeg kracht zou hebben om Demion te doden mocht hij hem weer tegen komen. Raven dacht even na en hij was ineens verward. Waarom werd hij zo gedreven om achter Demion aan te zitten? Hij kon het niet begrijpen, maar van binnen werd hij gedreven.

Vele jaren zijn voorbij. Zouden de andere al dood zijn? Hoe zou het zijn met Leavington? Hoe zou het zijn met Odysseus, Arya, Muad, Madarian en Linctus? Hoe zou het zijn met zijn oudere vrienden Bruce, Ryu, Sonya en Tanya? En natuurlijk, hoe zou het zijn met zijn zoon, Cassius?….Hopelijk had de wachter gelijk… hopelijk gaat de tijd anders in deze dimensie… hopelijk is er nog niks veranderd sinds mijn vertrek… hopelijk… misschien kom ik wel terug in een andere wereld…. Een door duisternis geregeerd, net als deze waar de Necros de macht heeft overgenomen. Waar al mijn vrienden dood zijn en op mij hebben gewacht om hun te helpen. Dat ze mijn naam zacht spraken voordat een wapen diep in hun hart verdween. Dat ze niet op mij konden rekenen wanneer zij mij nodig hadden… Nee! Zo mag ik niet denken. Ik zal terug keren, sterken dan ooit. Sneller, krachtiger en machtiger dan tevoren. Raven en de Necros weten niet wat hun overkomt, als ik terug keer… ik zal er voor mijn vrienden zijn, net zo als zij er voor mij zijn. Nog even…nog even….

*Helaas hadden de orcs Madarian gezien. Ze komen in rap tempo op hem af, maar ze hadden de anderen nog niet gezien. Als ze vlakbij zijn, haalt Madarian uit. Dan komt Amber plotseling tevoorschijn, en hakt bij een tweede orc een arm af, waarna het bloed van de orc alle kanten op spoot. Intussen komt de cavalerie ook dichterbij terwijl de vijandelijke troepen flink worden uitgedund.*

"Mijn naam is arya, en wat er hier aan de hand is... voor zover ik op de hoogte ben gesteld is er hier een veldslag aan de gang tussen de inwonders van leavington en een zwarte generaal, een stel necros en een compleet leger erbij. ohja, en nog wat onderlinge twisten tussen oude vijanden en een draak die ik van plan ben na te jagen." Is wat de elven vrouw zij.

Wat zijn Nercos? En een draak hier, Hoe kan dat? Schoot door mijn hoofd.
Daarna begon de vrouw die zich Arya noemde verder te praten."Dit is mijn vriendin, Cerianne.. Misschien is het handig haar even te controleren of je ergens nog een botbreuk of andere verwonding heeft. ze was de beste heelster uit mijn oude dorp."

Aan haar toon hoorde ik dat ze wist dat het niet nodig was, maar dat het meer om de andere vrouw ging.

"Een Controle kan nooit kwaad denk ik, ook
al voel ik me naar omstandigheden goed."

Daarna begon de man te praten: Madarian: "Ik ben Madarian, en dit is m'n verloofde Amber. Maar veel tijd hebben we nou ook weer niet. Een groep cavalerie is gelukkig bezig met een grote schoonmaak, maar er kunnen altijd nog vijanden opduiken."

Mandriaan, Amber, Aray en Cerianne dus. 3 Potentiele beondgenoten in het gevecht, en 1 die volgens mij meer kan dan zij laat blijken.Dan kijkt de man die zich Mandriaan noemt om een hoek, en gebaart dat we stil moeten zijn.

Ik merkt dat hij op een of andere manier met de rest praat, en probeer hem te laten weten dat ik het niet kan verstaan.

Via handgebaren probeer ik hem te laten weten, dat het misschien beter is dat ik iets meer te weten kom, en dat ik ze vertel wie ik ben.Op dat moment hoor ik een paar van die wezens schreeuwen, en zie dat de man hulp nodig heeft.
Geen moment laat ik op me wachten, en voordat de beesten ook maar bij hem in ed buurt zei, sta ik op het afdakje boven hem.

Dan zie ik stof opkomen vanaf de grond, en zie nog meer mensen aankomen.
Het slaan van de hoeven van de paarden lijkt deze beesten bang te maken. Zonder ook maar een moment te wachten, spring ik ertussen ik, en laat mijn zwaard en Thumb hun werk doen.

De zwarte kapitein voelde de pogingen om de kamer binnen te komen van de guardians. Hij begon tegenspreuk te spreken in een oude vreemde taal. Deze tegenspreuken weerhielden hem er echter niet van om vol in het gevecht met Odysseus en de witte raaf te storten. Linctus was voor hem van onbelang, alhoewel de zwarte kapitein zich wel afvroeg hoe Linctus telkens zo snel kon opstaan. Waarom penetreerde het zwaard van Linctus wel zijn harnas. Daar voelde hij opeens iets vreemds. Linctus leek helemaal niet bezig te zijn met het gevecht, maar ook bezweringen aan het bekrachtigen. Hij wist nog niet precies hoe of wat, maar Linctus was nog wat van plan.

"Odysseus" Riep Linctus tijdens het gevecht. "Er is een hamer speciaal voor jouw opgeslagen in deze kamer." Linctus zwaaide met zijn zwaard tegen een grote steen aan en Odysseus zag dat deze los zat. "Ik denk dat deze geschikt is voor zwarte magie te bestrijden."

Odysseus werkte zich naar de grote losse steen en kon deze met grote moeite aan de kant duwen. Daar achter bevond zich een grote hamer die zeker anderhalve meter hoog was. De kop bestond uit een grote steen met op elke zijde een rune teken. Wat moest hij nu doen. Zou hij Linctus vertrouwen en de hamer gebruiken of op zijn eigen wapens vertrouwen die hem al zo vaak goed had geholpen.

Lord likmevessie zet de large hadron collider op * FULL POWER * er ontstaat een zwart gat waar het hele universum in verdwijnt.. en nu klaar met die onzin

mee wil doen? het moest eens afgelopen zijn, wat ik je brom!

hiervoor, heb ik inderdaad geen fantasie. Echter óók geen jaloezie.. Hopelijk heb ik u hiermee voldoende geinformeerd. Hoogachtend, Amazing Idiot.

PS: En deze ook

You where right about the fact that i don't have anything useful to say here, hence i will resign from posting new comments in this thread. But, you are unmistakebly wrong about me just entering Highschool. Just so you know Sorry for replying in English, it's just that it's easier for me to express myself in my native language.

goh, wat fijn voor je...gefeliciteerd

De vrouw gebaart iets, maar de betekenis is onbekend voor Madarian. Die orcs zijn toch al hier. De onbekende vrouw is ook al flink aan het hakken, dus wat maakt het uit... Madarian: "Pas je op.." Madarian slaat een orc neer die de vrouw van achteren wou aanvallen. "...waar je zwaait met je wapens?" Amber ontwijkt het zwaard van de vrouw net op tijd. Madarian: "Als het straks IETS rustiger is kun je je voorstellen." Een orc haalt uit naar Amber, die de slag ontwijkt. Een uithaal van Amber snijdt de keel door van die orc.

ZOnder dat ze het door heeft, staat Akroma in het groupje orcs. Niet wetende dat de rest al te hulp is gechoten, zwaait ze als een gek in het rond met haard zwaard, terwijl haar Thumb alles slagen afweerd.

"Pas je op, waar je zwaait met je wapens" Hoort ze Madarian schreeuwen. ALs het straks IETS rustig is, kan je je voorstellen"

"Ik Heet Akroma" is mijn reactie daarop.

Nu wel uitkijkend voor de rest van de groep gaat ze op een iets slimmere manier te werk. de meeste slagen afwerend, pakt ze ieder beest 1 op 1.

"Hun wapens zijn zwak, en breken onder onze zwaarden"Roept ze nar de rest.

Dan schiet er een stuk ijzer langs haar hoofd.

"Wel een beetje uitkijken waar je mikt alsjeblieft!"Schreeuwt ze uit.

*Amber weert een slag af van een orc met haar dolken. Het wapen van de orc breekt in stukken, waarbij één stuk vlak langs het hoofd van Akroma vliegt.*

"Wel een beetje uitkijken waar je mikt alsjeblieft!" roept Akroma.

*Amber steekt de ontwapende orc in de zij net onder de arm. Daarna wordt de andere dolk diep in het oog van de orc gestoken, waarna deze dood neervalt.*

Amber: "Sorry... Waar hebben de Necros deze orcs vandaan? Dit zijn echt zwakkelingen!"

*Madarian let even niet goed op, waardoor een andere orc beide zwaarden in één klap uit z'n handen slaat. Daarna probeert de orc hem vol op het gezicht te raken, maar Madarian weet deze slag makkelijk te ontwijken en de orc in een houdgreep te nemen. De orc staat nu wat achterover, waarbij Madarian z'n arm om de orc z'n nek heeft geslagen. Met een luide knak van z'n nek stort de orc naar beneden.

Madarian: "Ze proberen zeker te winnen door veel troepen. Ze hadden beter ervaren troepen kunnen sturen..."

Madarian pakt z'n zwaarden weer van de grond. De laatste paar orcs die over zijn voelen nattigheid, maar weten wat de leiders hun aan zouden doen als ze zouden vluchten, dus vallen ze toch maar aan. Amber en Madarian staan het verst van ze verwijderd...*

Waarom zou je zulke zwakke beesten de oorlog in sturen Vraag ik me af

De laatste paar orks komen langzaam op akroma af, zichtbaar vol angst. Veel tijd en zin heeft ze er niet meer in, dus rent ze op een paal midden in de groep af. MEt de snelheid die ze heeft haakt ze haar polsband erachter, en haar zwaard in de lucht, sneuvelen er veel hoofden.

"Dat waren de laaste" Roept iemand.Rustig stop ik mijn wapens in hun gordels, en loop weer naar de rest toe.

"Mischien heb ik nu tijd om mijn verhaal te vertellen"

Ik hoop maar, dat die elven me niet herkennen

"Zoals ik net al zij, ik ben Akroma. Jullie zullen me zien als mens, echter niks is minder waar." Geen angst in hun gezichten? Dat is me nog nooit overkomen bij deze zin "Mijn broer en ik zijn schepsels uit de vuren van Balthor. Mijn broeder is het vuur, ik ben het staal, en samen zijn wij zo goed als onoverwinnelijk. Echter, lang geleden ben ik hem kwijt geraakt, en tot nu toe heb ik hem niet kunnen vinden. Deze wereld en vele anderen heb ik afgezworven om hem te vinden, maar no steeds is het niet gelukt. Ik vrees dat hij is omgekomen. Sindsdien heb ik gezworen me te wreken op alles wat niet in deze of andere werelden thuis hoort, en daarom ben ik hierheen gekomen."

"Iemand nog vragen?"