‘Het gaat gewoon over mensen’ - deel 9.
Mijn beste slechtste beslissing. Ontslag nemen. Niet per direct (na de opzegtermijn), maar aan het eind van het schooljaar en eventueel eerder. Je geeft (financiële) zekerheid op. Je geeft een stukje invulling van de dag op. Je geeft een bepaald levensritme op. Het is allemaal waar. Ik heb al die clichés allemaal gehoord naarmate mijn ontslagneming meer en meer gelekt werd.
Ik had weinig woorden vuil gemaakt in mijn ontslagbrief. Het omvatte niet veel meer dan de mededeling zonder verdere opgaaf van reden. Ik vond dat er al genoeg over gepraat was. Maar dan nog vroeg mijn directe leiding wat nou de aanleiding was voor mijn ontslag. In eerste instantie dacht ik echt: ‘waarom hebben we dan die gesprekken voor gevoerd, als je nu nog naar de reden moet vragen?’, aan de andere kant was het ook voor mij tijd om het op een rijtje te zetten. Het antwoord heb ik nu ook, in de loop der tijd verzameld en het is nogal wat. Ik was de sleur zat. Steeds maar van schooljaar naar schooljaar leven, van vakantie naar vakantie, van rapport naar rapport, van examens naar examens. Verplichte vakanties gingen me ook tegenstaan. Je hebt geen keuze voor je vakantiedagen. Het aantal vakantiedagen wordt door de buitenwereld overschat. Je moet echt wel bijkomen van een jaar of een periode tussen de vakanties in. Voor je goed en wel bent uitgerust, moet je weer aan de bak. De sfeer is zwaar achteruitgegaan, waar ik in elk geval gevoelig voor ben. Een collega die ook tot het meubilair behoort, heeft op eigen houtje (met medeweten van de directie en management) het personeel bij elkaar geroepen om zijn zorgen erover te uiten. Ik heb die bijeenkomst overgeslagen, ik was toch een paar maanden later weg. En voor mij het belangrijkste: ik miste de waardering van de mensen die mij hadden moeten waarderen. Sterker nog, ik voelde me her en der zelfs nog geschoffeerd, ik kreeg nog wat trappen na na mijn brief. Op een gegeven moment deed m’n directe leiding alsof ik al weg was. Nou, dat is lekker motiverend... Was er dan niets meer goed? Ja, toch wel. Aan leerlingen heb ik het een en ander uitgelegd, open kaart gespeeld. Ik denk niet dat ze dat direct hadden verwacht om het zo openlijk te horen, maar wel wederzijds begrip. Ze vonden het oprecht jammer van mijn beslissing, dat zou later ook in de laatste lesweek blijken. Ik vond het ontzettend mooi van ze. Tegelijk vind ik het vreemd dat kinderen en jongelui in de leeftijd van ongeveer 11 tot 19 jaar (en enkele van hun ouders) de situatie beter begrepen dan volwassenen die de toko moeten leiden. Tsja... Kennelijk was de boter het hele jaar in de aanbieding, want met mij zouden er aan het einde van het schooljaar in totaal zo’n 25 man personeel vertrokken zijn en de directie en management zijn er heilig van overtuigd dat het niet aan hen of hun beleid ligt... Dubbel tsja... Leerlingen begonnen zich zorgen te maken, omdat ook een aantal gerenommeerde docenten vertrokken, die anders hen zouden begeleiden naar hun eindexamen. Heel handig om misschien zo een mindere optimale start te hebben in hun examenjaar... Driedubbel tsja...
(Wordt vervolgd in deel 10.)

25 mensen weg... die arme leerlingen.. vertrekken die ook?

@EruYagami: Echt diep respect dat je voet bij stuk hebt gehouden voor jezelf. Wat lief dat je leerlingen het begrepen, en het jammer vonden. Vervelend inderdaad, dat zij het beter leken te begrijpen dan de leidinggevenden... Ik herken het wel een beetje.

‘Het gaat over mensen en menselijkheid’ - deel 10.
Boter op hun hoofd. Een hele berg spotgoedkope en bedorven boter op hun hoofd. Zo mag ik de rector, andere directieleden en management wel bestempelen. Gaat er dan echt geen lampje branden bij die lui? Blijkbaar niet. Bij brandt het ook. Maar dan meer: het brandt op. De hele business vreet aan me. Ik kon nergens meer echt van genieten. Zag alles behoorlijk negatief en positieve dingen wilde ik niet zien. Als je je daarvan bewust wordt, dan weet je dat je de juiste beslissing hebt genomen. Wat ik diep in m’n hart al wist, heb ik doorgezet en ik wil in principe niet meer terug in het onderwijs. Ik ga de fijne omgang met leerlingen missen. Wat ik in de voorgaande delen heb beklaagd, ga ik niet missen.
Na de kerstvakantie is het langzaamaan verder gaan lekken, dat ik de toko zou gaan verlaten. Sommige collega’s vonden het oprecht jammer, anderen jammer uit beleefdheid en anderen zeiden niets (waar ik ook niet vaak mee zal hebben gesproken). Ook uit enkele onverwachte hoeken kwam er steun. Een tweetal collega’s bleken toch nog hun warme kanten te laten zien, van wie ik dacht dat ze koel zakelijk waren naar iedereen. Juist die twee bleken naderhand er echt mee te zitten dat er in twee jaar tijd zo’n 40 man de deur uit gingen (waarvan niet meer dan 10 met pensioen). Ik vond het wel mooi om ze een beetje te zien “ontdooien”.
De leerlingen hadden het niet van mij verwacht. Waar mogelijk zouden ze tot en met hun diploma graag mijn steun en begeleiding hebben. Dat werd prompt de grond in geboord. Niet iedereen weet alles, maar een groepje waar ik in het begin de nodige moeite mee heb gehad, weten nu eigenlijk het meest over mijn situatie en wat mij tot die beslissing gedreven heeft. Ik vind het niet altijd even makkelijk en zeker niet leuk, maar weet je een moeilijke leerling of moeilijke groep echt te raken, zijn juist die leerlingen net ruwe diamanten die geslepen moeten worden.
Dat zijn de lichtpuntjes die me tot het einde van het schooljaar erdoorheen hebben gesleept. Al die verplichte uitspraken van m’n directe leidinggevende dat de school me zou steunen en helpen... Bah, door de plee ermee! Me aan de zijlijn houden om me niet te veel te belasten, akkoord. Maar vervolgens me totaal niet zien staan of me zelfs naar de uitgang proberen te manoeuvreren? Dan hoef ik je kop niet meer te zien. Het zijn echt de koppies van de leerlingen die me net dat beetje energie gaven om ze echt vooruit te helpen. Zij wisten mijn negativiteit ook een beetje te relativeren. Zij konden met hun hebben en houden mij toch gemotiveerd houden om voor ze te strijden. Ook al wisten zij dat ik er straks niet meer zou zijn, ze deden misschien daardoor nog wel extra hun best voor om mij niet met een nog rotter gevoel te laten vertrekken. Want ik weet wel hoe het werkt, als ze eenmaal weten dat een docent vertrekt, dan doen ze in die lessen bijna niks meer... Niet de collega’s op de verplichte laatste “werkdag”, maar de leerlingen hebben in de laatste weken mij een echt afscheid gegeven.
(Wordt vervolgd in deel 11. Kan een kleine week duren voor het volgende deel, omdat ik er nu lekker een paar dagen ertussen uit ben. Korte reacties plaatsen, sluit ik niet uit.)

poeh poeh
dan geniet van een kleine vakantie, @EruYagami

Het begint me te dagen..... een carrièreswitch.

@EruYagami, fijne vakantie
@Mamsie, dat denk ik ook, maar naar welke carriere dan?

@stora: Dat lezen we nog wel. Ik begin nu echt nieuwsgierig te worden.

@EruYagami: fijne dagen geniet ervan

@EruYagami: Veel plezier en tot gauw

@EruYagami: Fijne dagen, geniet ervan!
je hebt het wel verdiend volgens mij.

Update operatie hond.

Nu een week geleden is zijn staart geamputeerd en is het gezwel weg. Hond heeft nog een heel klein stompje en het is mooi gedaan.
We krijgen echt waar voor ons geld.
Het geneest goed, maar er zitten nog wel hechtingen in.
En die probeert de hond er zelf uit te trekken.
Hoe voorkom je dat.
hij krijgt af en toe een soort zwemband om zijn nek, speciaal voor honden.
Die moet je met lucht opblazen.
Maar dat beest heeft door dat als je maar goed genoeg doordouwt dat hij bij de wond kan.
We bedachten een luier, maar dat is zo'n geoe.
En ineens bedachten we, een onderbroekje.
Dat beest met een klein jongensonderbroekje aan.
Dat ging een paar dagen goed, maar sinds gisteren weet hij hoe dat onderbroekje heel snel weer uit kan/
Krijgt hij een onderbroekje aan en dan rent hij naar de tuin en poept daar dat broekje vol en komt zo met volle broek binnengelopen
Slim beest.

@stora:
dat opblaasding, is dat in plaats van die witte trechters van vroeger? die hielpen ook alleen maar soms

@botte bijl, die trechters kan je ook nog steeds krijgen, maar die zijn erg hond onvriendelijk. De vorige hond werd er ook gek van, dus die liep toen meer zonder dan met ding om.

@stora: Volgens mij heeft jouw hond echt overal schijt aan, als die iets niet leuk vindt...

‘Mensen om wie het echt gaat’ - deel 11.
De afgelopen 2,5 dag verbleef ik op een plek waarvan ik drie jaar geleden zou zeggen: ‘moet ik daar nou per se heen en het daar leuk vinden?’... Maar mijn vertrouwenspersonen vonden het destijds al leuk om me daar gewoon een keer heen te slepen om me een kijkje te geven in hun leven. Het is niet eens zo ver van huis, maar toch zal ik er geen bekenden aantreffen (of het moet wel heel erg toevallig zijn). Waar die plek is, dat houd ik lekker voor mezelf. Het is een vrij levendige plek en het nodige te doen, alleen omdat het letterlijk van huis is, geeft het rust. En rust in mezelf had ik wel nodig. Mijn mensen vonden het voor henzelf leuk (en ergens ook nodig) en wilden mij weer mee laten genieten. Ach ja, waarom ook niet. Ik heb nu de tijd. Natuurlijk maken een paar nachten elders niet goed wat mentaal in bijna twee jaar kapot is gemaakt door school, het scheelt echter wel. Ik heb ervan genoten. Dingen gedaan die ik wilde doen en vooral uitbundig lekker gegeten. Als bedankje voor het “meeliften” heb ik gisteren de uitgebreide avondmaaltijd voor iedereen afgerekend, het voelde goed om dat te doen, het voelt nog steeds goed. Nu ben ik weer even thuis. Geen probleem. Ook niet als ik in een volgend deel weer een stukje negativiteit beschrijf. Nee, echt geen probleem. Over ruim een week, als ook de laatste regio weer begint met school, dan ben ik wat langer van huis. Ietsje verder van huis dan eerder genoemde plek. Wel met dezelfde mensen. Een ander kijkje op eenzelfde soort plek waarvan ik voorheen zou zeggen: ‘is dat nou serieus leuk?’... Ik ga het zien. Ik heb de tijd. Ik ga er zoveel mogelijk van genieten.
(Wordt vervolgd in deel 12.)

@stora: En zo'n lampekap over zijn koppie, zou dat helpen ? Of is dat héél vervelend voor hem?

@EruYagami, het is gewoon een slimme hond. net zo slim als zijn baassie

@Mamsie, Zo'n kap is niets. Beesten krijgen tunnelvisie. Wat die nu heeft, een soort van zwembandje werkt wel.
Alleen had de hond snel door dat als die flink doordrukt (er zit lucht in die band) dat die er dan ook nog bij kan
Nu gaan we , voor als het ooit weer nodig mocht zijn, kijken of zo;n reiskussen, die de mensen in een bus of trein om hun nek doen, met iets van klittenband aan de voorkant of dat ook werkt.

@EruYagami: Maslow heeft een mooie onderwijsterm voor zo'n schoolleiding: onbewust onbekwaam.

@EruYagami: "Bewust genieten" .. succes er mee

@EruYagami: Ik hoop voor je dat je het leuker vindt dan eerst gedacht Veel plezier.

@EruYagami: KLinkt in ieder geval of je een paar lekkere dagen hebt gehad!
Hoop voor je dat de komende expeditie net zo succesvol verloopt.

@venzje: en waarom denk je dat mensen bewust onbekwaam zijn?

@allone: Kun je je vraag iets duidelijker formuleren?

‘Het gaat om echte mensen’ - deel 12.
In de periode na het indienen van mijn ontslagbrief heb ik ook met een vriendin gepraat, die ik jaren geleden via de voetbalclub heb leren kennen. Zij is iemand die in een relatief jong leven privé het nodige heeft meegemaakt en met die achtergrond goed begrip voor me kon tonen. Zij vroeg me ook best confronterend of ik niet, zoals zoveel mensen in het onderwijs, overspannen en/of opgebrand was. Dat viel op het laatst niet meer te ontkennen, hoe graag ik het voor mezelf ook anders had gezien.
De laatste periode naar het einde toe dacht ik te kunnen freewheelen. In grote lijnen kon dat ook. Tenzij je direct leidinggevende nog een steek onder water geeft. Ik werd zogezegd gespaard op een schoolprojectdag. Maar vooral omdat de leerlingen het zeer op prijs stelde dat ik tijdens de projectdingen rondliep, meedeed of een praatje met ze ging maken, was ik er gewoon vanaf het begin bij. Leiding vroeg ook of ik dan als vliegende keeper de boel globaal in de gaten wilde houden. Leerlingen blij, ik blij dat zij blij waren. Tegen het einde van de dag werd iedereen van het personeel die had geholpen naar voren geroepen om een aardigheidje in ontvangst te nemen. Ik wilde niet eens naar voren, omdat ik “officieel” niks gedaan had, maar mijn collega’s en de leerlingen vonden van wel. Ik werd zelfs door een van de meest vredelievende collega’s naar voren geduwd. Na afloop van “de ceremonie”, toen de ruimte zo goed als leeggelopen was, vroeg mijn leiding of ik mijn aardigheidje wilde inleveren omdat ze niet op mij gerekend had en dus er niet genoeg van had... Wauw... Ik kon van alles doen: boos worden, huilen, de boel bij elkaar schreeuwen, weglopen... Maar ondanks dat ik me in m’n kop dus totaal niet in orde voelde, had ik wel een helder moment: niets doen, ding gewoon inleveren en de eer aan mezelf houden, laten zien wie hier “de volwassene” is. Uiteraard heb ik dit na afloop van de projectdag direct verteld aan mijn vertrouwensmensen en die voetbalvriendin en na het weekend ook verteld aan een aantal leerlingen. Reactie was eenduidig: allen vonden het schandalig en ze hadden respect hoe ik erop had gereageerd. Aan het voorheen zo moeilijke groepje leerlingen had ik dit dus ook verteld en sommigen hebben dat weer aan thuis verteld. Die leerlingen mochten mijn leiding ook niet zo, dus die vonden gelijk dat zij zo haar ware aard liet zien. (Niet mijn directe bedoeling, maar iemand die mij zo te kakken heeft gezet, mag van mij best in een kwaad daglicht gesteld worden.) Op de voor hun laatste lesdag hebben juist zij het gemis van dat bedank-aardigheidje meer dan goed gemaakt. Tijdens hun creatieve projectactiviteit heeft dat groepje iets moois in elkaar geknutseld als afscheidscadeau (waar ik nog een haakje of lusje aan moet maken om op te kunnen hangen) en zij hebben een veelvoud van het aardigheidje zelf gekocht (iets goed eetbaars en voor enkele euro’s te krijgen) en aan me gegeven. Ik mag hun gevoel voor ironie wel.
Inmiddels kom ik wel langzaamaan uit de stress, futloosheid, prikkelbaarheid en wat allemaal bij kan komen kijken bij overspanning. Vooral ook omdat niet meer hoef te beginnen. Voorlopig doe ik ook zoveel mogelijk letterlijk wat ik wil doen. Ik denk meer dan voldoende gespaard te hebben om een tussenjaar te kunnen nemen, tenzij er hele rare dingen gebeuren. Tot rust komen, kijken wat ik echt wil. De bedoeling is nog altijd een carrièreswitch, maar net zo goed keer ik alsnog terug in het onderwijs. Ik ga het zien en meemaken. Maar die opluchting in m’n kop maakt vooralsnog van die slechtste beslissing van ontslag de beste beslissing.
(Wordt vervolgd in deel 13.)