Dat is niet slim.

Ik snap niet waarom ze na het benzinestation weer meereedt?

@allone: ik zou naar het toilet gegaan zijn en er niet meer afkomen.
En daar een hoop enge geluiden maken, nou dan komt er wel hulp, denk ik.

Als ze hem toen al het huis had uitgebonjourd was er dus niets aan de hand geweest?

Is ze nou ontvoerd? Ze stapt zelf in zijn auto. Ze krijgt bij de benzine pomp de kans om hulp te krijgen ook al is het niet van de politie maar als ze niet met die man mee wou rijden had de personeel waarschijnlijk wel ingegrepen en ze dient naderhand geen klacht in tegen haar "ontvoerder" lijkt me een zeer sterk verhaal.

Laatste edit 14-12-2016 20:59

Laatste edit 14-12-2016 21:00

is dat nou ontvoerd, of is ze te lief om op avontuur te gaan....

AJB???? Het is toch aUb? Ook beleefdheden in kranten e.d. gaan achteruit deze dagen....

@HHWB: Er zijn mensen die hun ouders gewoon tutoyeren. En dat is waarschijnlijk het belevingskader van de vertaler, want in het Engels bestaat er geen onderscheid tussen u en jij en 'please' is ook vrij van dat onderscheid.

De kop deugt weer eens niet en zet verschillende mensen op het verkeerde been. Ze was helemaal niet ontvoerd, maar ging met de man mee voor zijn veiligheid. Kennelijk gaf ze veel om hem. Vandaar dat ze later ook geen aangifte tegen hem wilde doen.
Toen het te eng werd, zag ze geen andere mogelijkheid om de autoriteiten in beweging te krijgen dan zeggen dat ze werd ontvoerd.
Laatste edit 15-12-2016 08:23

@venzje: Je moet geen peren met bananen vergelijken. Hier in Nederland kennen we eenmaal u en jij. En door u te spreken, geef je en leer je beleefd te zijn. Ik vind het belangrijk dat kinderen u tegen ouderen zeggen en ik vind het netter staan als dit ook in nieuws-bladen staat. ajb vind ik niet respectvol staan.

Al moet ik toegeven dat ook ik wel eens je typ met waar ik u moet typen....

@HHWB: Ik vergelijk niks. Voor de meeste mensen in Nederland is het tutoyeren van hun vader gewoon en waarschijnlijk heeft de vertaler de kwestie daarom zo opgelost.

@venzje: Je moet heel goed Nederlands kennen wil je Nederlandse afkortingen kennen, dus vermoed ik dat het vertaald is door een Nederlander, wat weer betekend dat hij aUb had 'moeten' neer zetten in plaats van aJb...

@HHWB: Nederlandse vertalers zijn inderdaad in overgrote meerderheid Nederlanders. Waarom dat zou betekenen dat hij daarom een andere afkorting had moeten gebruiken is mij volstrekt onduidelijk.

Vooral omdat, zoals gezegd, de dame in het artikel het berichtje aan haar vader heeft gestuurd en de meeste Nederlanders gewend zijn om hun vader en moeder te tutoyeren. Objectief gezien is AJB dus de vertaling die het beste aansluit bij de werkelijkheid. Dat jij daar persoonlijk anders over denkt, doet daar niets aan af.

@venzje:
inderdaad zijn er in NL veel kinderen die hun ouders tutoyeren, zal bij kinderen die nu jonger zijn dan 30 nog gangbaarder zijn dan bij mensen van mijn leeftijd (55)....
als kind leerde ik dat mijn ouders 'jij en jou' waren, ooms, tantes en grootouders waren 'u', en ik dacht er niets bij, ondanks dat mijn Duitse tante 'Du' was.
als tiener (midden jaren '70) zag ik dat sommige leeftijdsgenoten hun ouders bij de voornaam aanspraken. vroeg mijn ouders of ik dat ook mocht. mocht best, maar in de praktijk kwam het er niet van....
als jongvolwassene (na het behalen van rijbewijs/meerderjarigheidsbrevet) vonden vrienden van mijn ouders dat ik geen 'u' meer moest zeggen, toen mijn moeder dat ontdekte, vroeg zij na of dat wel in orde was
deze eeuw, als 'dochter in functie', viel mij op hoeveel neven en nichten van mij die zelf al (klein)kinderen hebben, 'u' zeggen tegen hun ouders, en dat zijn dan lang niet altijd klassieke 'Gristelijke' ouders....

@botte bijl: Ik heb ook mijn hele leven U gezegd tegen mijn moeder.
Mijn dochters zeggen de laatste tijd jij tegen Papsie en mij, dat vind ik ook prima.

@Mamsie:
het zegt niets over de band die ouders en kinderen hebben.
belangrijker is dat kinderen leren dat er mensen zijn tegen wie je 'u' hoort te zeggen.

@botte bijl: @venzje: @HHWB:
Steeds wanneer ik iemand aanspreek met "u" zeggen ze beledigd te zijn en dat ik "gewoon je moet zeggen".
Toch blijf ik "u" zeggen tegen vreemden en ouderen, want ik heb geen zin om op mijn kop te krijgen...

Alev:
groot gelijk meis'
'beleefd beginnen', en 'u-zeggen', is echt het beste, behalve als ik hier in Zweden iemand met 'ni' (u dus) aanspreek, dat mag mogelijk nog wel bij het koningshuis geloof ik (weet het niet zeker, die spreek ik niet dagelijks) en mensen zullen verbazen over dat iemand die pas sinds 2007 in Zweden woont weet dat 'het Zweeds die vorm heeft

in Duitsland is het anders....
zoals ik hierboven al zei, mijn NL-ooms en tantes waren en zijn 'U', mijn Duitse tante was Du/jij (wij wisselden soms 3x per zin tussen Nederlands en Duits, alleen familieleden die in de tuinbouwexport werkten snapten dan nog waar wij het over hadden)
bij de moeder van een chatvriend in Hamburg (daar hebben ze geloof ik uitgevonden dat je officieel kan afspreken dat je iemand bij de voornaam kan noemen en toch 'u' blijft zeggen) snapte ik er op een gegeven moment niks meer van
een kind van een andere vriendin van 'chatvriend' (zij haatte die vriendin) zei wel 'du', en zij 'bood mij het du niet aan', ik wist niet beter dan dat ik moest wachten totdat zij 'mij het du aanbood', omdat zij de oudste was....
vroeg het een andere vrouw, die alle 'mensen in het spel' kende....
die dacht dat 'Muddi' dat niet durfde, ik kwam zelf met de auto naar een ander land, sprak de taal alsof ik er hoorde en nog een paar van die details. toen ik snapte dat het niet was omdat ik iets verkeerd deed, toen liet ik het maar zo, om haar, ouder dan mijn moeder, 'het Du aanbieden', dat was vragen om ongelukken

het vervolg op dit verhaal kwam kerst 2007, net na mijn emigratie....
was bij 'chatvriend' op bezoek, hij belde zijn moeder, die vond het leuk als ik mee kwam als hij haar bezocht. een paar uur later troffen wij haar totaal verward en ontredderd aan in haar woning (in haar electrische relax/televisiestoel)
voordat de arts die wij in paniek belden, kwam een wijkverpleegster binnen, die mij leerde dat er een map met 'zorggegevens' was....
'chatvriend' was meteen ook flink ontredderd, toen de Notarzt kwam deed ik grotendeels het woord, en ik 'beheerde die map'....
(inmiddels voelt die ervaring als een generale repetitie van toen ik krap 2 jaar geleden mijn moeder verzwakt op de vloer van haar flat vond (de avond ervoor was ik nietsvermoedend naar een vriendin gaan feesten, gelukkig had ik afgesproken dat ik met koffietijd weer bij mijn moeder zou zijn, anders had ze daar nog langer gelegen)

kort daarna was die mevrouw in Hamburg dood, en kon ik het niet maken om niet naar de begrafenis te gaan....
etiquette bij Noordduitse begrafenissen, inclusief 'wie wie wel en niet een hand geeft', is niets vergeleken bij 'u en jij zeggen'....
ik de dominee de hand schudden, dat was ondenkbaar
ik heb daar nog carriere gemaakt
toen iedereen een schepje zand op de kist had gestrooid, wilde de begrafenisondernemer een mevrouw de hand schudden die geen zand kon strooien, omdat ze in een rolstoel zat.
als iemand je de hand wil schudden, dan zijn veel mensen zo beleefd een stapje naar voren te doen, ook die mevrouw, in haar electrische rolstoel, en op die onverharde ondergrond schoot zij naar voren, waardoor de begrafenisondernemer schrok, zijn evenwicht verloor en in het gat viel, bovenop de kist....
de dominee en ik stonden er het dichtst bij, en ondanks 'toga en kraag' was hij ook nog 'mens', dus zonder erbij na te denken trokken we samen die man weer van die kist af het gat uit. dominee was er duidelijk mee verlegen, mompelde iets van 'watmoetenwenou'
tot een kwartier daarvoor kende ik dat ritueel met schepjes zand alleen maar van de televisie, ik wees dominee op de indrukken in dat zand, stelde spontaan voor overnieuw te beginnen met zand scheppen (er zat nog genoeg zand in dat ding waaruit het geschept moest worden)....
zo geschiedde, en ik had niet moeten wagen dominee bij het afscheid geen hand te geven