Klaagvrije dagen, weken of zelfs maanden: steeds meer mensen proberen iets minder te zaniken. Zo ook Suus Ruis (43). "De eerste vijf dagen ging perfect. Daarna werd mijn gezeur heel extreem." Hoe kan dat?
De laptoptas. Staat-ie wéér op de stoel, hè. Die was: wáárom kan niemand vieze kleren ín de wasmand mikken in plaats van ernaast? En dan hebben we het nog niet gehad over de vaatwasser: waarom ruimt niemand die leeg als dat ding klaar is? Het waren vooral de huishoudelijke ergernisjes waar Suus Ruis stante pede over zeurde, tegen haar man en haar kind.
Zeurvrije maand
Haar 9-jarige zoon noemt haar dan ook weleens 'zeurhoofd'. Erg vindt Suus het niet, maar toch bekroop haar laatst het gevoel dat ze wel echt 'heel veel liep te klagen' over alles. "Toen ik een paar keer mijn commentaar inslikte, voelde dat veel prettiger. De sfeer werd meteen beter in huis."
Dus besloot de journaliste een maand lang niet te klagen. "Ik wilde weten wat het me zou opleveren." Ze schreef er een verhaal over voor vrouwenblad Viva. De eerste vijf dagen gingen fan-tas-tisch. "Best een openbaring. Het was gezelliger thuis. Ik kon ook wel zo'n zeiksnor zijn die dan aan haar man vraagt: 'Hou je nog wel van me?' Maar toen ik het niet meer vroeg, kreeg ik vaker 'ik hou van je' te horen dan ooit."
Klagen doen we allemaal, zegt klaagdeskundige Bart Flos. Hij schreef Het Anti-klaagboek. "Een opperklager in je midden, of het nu op de werkvloer, in je volleybalteam of thuis is, heeft een negatief effect op de sfeer in een groep." Uit onderzoek blijkt dat één of twee zware klagers in een groep van honderd mensen, de sfeer voor meer dan de helft kunnen beïnvloeden. "Het is heel besmettelijk. Notoire klagers zijn erg gedreven in hun vak. Ze focussen zich de hele tijd op wat fout gaat. Het weer, een trage computer, file, droog brood in hun broodtrommel. Mensen zijn heel gevoelig voor atmosfeer in een groep. We passen ons dus aan. Is er een klaagsfeer? Dan doen we mee. Anders worden we uitgesloten."
De klager aanspreken durven mensen niet vaak. Niet iedereen heeft het vermogen zijn vinger op te steken en te zeggen: zo erg kan die ingegroeide teennagel/die uitspraak van Rutte/ je kapotte auto toch niet zijn? "We zijn nu eenmaal groepsprimaten en heel erg gevoelig voor de mening van groepsgenoten."
Wie in z'n eentje in de file een potje loopt te foeteren op alles-en-iedereen, heeft vooral zichzelf ermee. Flos: "Je wordt steeds negatiever van je eigen getob. Dan moet je andere mensen opzoeken, muziek opzetten, jezelf toespreken: waarom doe ik dit eigenlijk?"
Haar gezeur komt volgens Suus voort uit onzekerheid en de hang naar controle. "Ik wil dat alles gaat zoals ik het wil." Die eerste dagen was het makkelijk die controle los te laten, maar op dag zes en zeven ontsnapte er een wervelstorm vol gezanik uit Suus' mond. "Ik merkte dat ik het fysiek niet volhield omdat ik continu alles aan het opruimen was. In m'n eentje. Maar er knapte ook wat in mij. Het was extreem, leek wel een compensatie van de voorgaande dagen. "
FotoWaarom staat die laptoptas dan weer op de stoel? Waarom ligt die vuile was dan overal ipv in de wasmand?
Ik snap dat dat vervelend is, maar moet je daar dan elke dag over klagen en zeuren?
Je zou ook eens kunnen kijken naar waarom de dingen niet zo gaan zoals je zou willen.
Ten eerste hoeft alles niet per se zo te gaan zoals JIJ dat wil, de andere mensen in je huishouden (zij het man, vrouw of kind) zijn ook mensen met hun eigen behoeftes en hun eigen dingen en die kunnen best rekening houden met jou, maar die hoeven natuurlijk niet altijd alles te doen zoals jij dat wilt.
Ten tweede, als er dingen niet zo gaan zoals jij ze wilt, denk je dat het dan productief is om daarover elke dag maar te mekkeren en te zeuren? Of zou je misschien e.e.a. bespreekbaar moeten maken en zelf anders moeten aanpakken (zeker als het je eigen kind is die de dingen niet doet zoals je wilt) En als je dan al zo lang elke dag zeurt en geen verandering ziet, denk je dat dat het beslist alleen aan anderen ligt?
Ergens begrijp ik het best, als je elke dag dingen ziet die je anders wilt, dan zeg je daar iets van, maar kom op zeg, hoe oud ben je? 6 jaar? Iets met communicatie enzo?... Iets met het afschuiven op anderen waarvan JIJ zelf alleen het graag anders ziet?
Niemand is perfect, ik zeker ook niet, maar wat een kut artikel... Alsof alle moeders altijd maar gelijk moeten hebben, alsof alle mannen van en kinderen van altijd maar moeten doen wat mama zegt puur en alleen omdat zij het huishouden runt?
We leven toch niet meer in de middeleeuwen? Je kan toch bespreken wat je wel en niet wilt? Je kan toch begrijpen dat je samen leeft en dat andere mensen ook hun eigen leven hebben en zich best kunnen aanpassen naar het goed van allen, maar zich niet altijd hoeven te schikken naar jouw persoonlijke (egoistische!) belangen?
En nogmaals, zeker als het om je eigen kind gaat, als je dan blijkbaar zoveel thuis in te brengen (denkt te) heb(ben), dan heb je hem/haar/hun toch zelf opgevoed. Misschien moet je eens stoppen met kijken naar wat er misschien mis is met je kids, maar eens in de spiegel zien.
Begrijp me niet verkeerd, het is lastig, zwaar en moeilijk soms, maar je kinderen de schuld geven van wat jij denkt dat niet goed gaat is zeker niet eerlijk.
En die man (of vrouw) van je heb je toch zelf als partner gekozen. Je was er ooit eens verliefd op. Is die nou zo slecht alleen omdat zijn (haar) onderbroek altijd naast de mand ligt?
Tuurlijk was het makkelijker als iedereen altijd deed wat jij in je hoofd hebt, maar wake up babe! It's life! En dus niet alleen dat van jou, maar ook dat van iedereen...
Ik heb eens tijdens een borderbounce* een Australiër in het busje gehad die echt een meester in het klagen en zeuren was. Dat was echt een vreselijke vent, hij klaagde letterlijk over alles:
De chauffeur was niet goed, hij reed te hard, hij reed te zacht, hij toeterde teveel. De lunch was klote, Samui was kut, Thai zijn vreselijke mensen en wat is zo'n borderbounce toch iets vreselijks, pure tijdverspilling! Enzovoorts enzovoorts.. Na enkele uren was ik hem hartgrondig beu en heb hem toegebeten dat hij onderhand zijn kop eens moest houden! Tot mijn lichte verbazing hield hij daarna inderdaad zijn kop, had ik eerder moeten zeggen
* Een borderbounce is een eendaagse trip naar de grens tussen Thailand en een buurland, in mijn geval Maleisië, waar je Thailand officieel verlaat en na tien minuten weer binnengaat. Je hebt daarmee aan de officiële regel voldaan dat je elke 90 dagen even het land uit moet. Het zijn inderdaad zeer vervelende dingen, je zit met tien man vele lange uren in een minibusje, maar je moet nu eenmaal, dus er over zeuren is zinloos.
aan.