Het eindejaarsfeest had een bijzondere gebeurtenis moeten worden voor de Amerikaanse Kaylee Suders. Maar toen haar vriend overleed, had ze er geen zin meer in. De vader van haar vriend besloot te helpen.
Carter Brown verongelukte op 15 april toen hij op weg was om zijn vriendin Kaylee te verrassen. Hij was al meer dan een jaar samen met zijn vriendin.
Een uur van zijn woonplaats kwam Carter in een botsing met drie auto's terecht, schrijft Centre Daily. De vader van Carter, Robert Brown, vroeg zich af wat Kaylee zou doen op het eindfeest. Hij regelde stilletjes toestemming van de school om haar mee te nemen.
Kaylee had aanvankelijk geen zin om naar het feest te gaan, maar toen Robert haar vroeg veranderde ze van gedachten. "Ik was eerst verbaasd dat hij me vroeg. Maar het deed me heel, heel goed. Ik hoefde niet eens na te denken. Het was zo lief dat hij dit voor me deed", zegt Kaylee.
Robert Brown is blij met de aandacht voor zijn verhaal. Maar dit het moet niet om hem gaan, zegt hij. "Het is een fantastisch verhaal. En goed dat er zoveel aandacht voor is. Maar tegelijk is het ook een droevig verhaal."
FotoOp zich denk ik bij een schoolbal aan iets waar je heen gaat met degene waar je romantische gevoelens voor hebt, óf met je vrienden om flink lol te maken. Ik zou denken dat de schoonvader voor beide zaken niet heel geschikt is (haar hoofd zal er ook zeker niet naar staan) dus ik vraag me af hoe zo'n avond er uit gezien heeft. Bijvoorbeeld als iedereen romantische schuiveldansjes doet, maar ook tussen het dansen door, als de leerlingen in vriendengroepjes bijeen staan te kletsen. Het zal ook heel emotioneel voor hen geweest zijn, en voor de vader een laatste kijkje in de wereld waar zijn zoon deel van uitmaakte.
Hoe dan ook, een enorm lief initiatief en kennelijk heeft het hen beiden heel goed gedaan. Goed gedaan van die vader.
Ik vind het wel bijzonder kort dag, een maand na het overlijden van de zoon/vriend.
Ik weet niet of ik zoiets gekund zou hebben, zo kort na het overlijden van mijn zoon. Ik denk eerlijk gezegd van niet.
Ik herinner me heel goed wanneer ik voor de eerste keer glimlachte na het overlijden van Martijn, dat was zo'n drie maanden later. En om dan na een maand al naar een (school)bal te gaan en zelfs plezier te hebben, (getuige de foto)? Nee, dat zou ik niet kunnen
aan.