Maar liefst dertig jaar bezoekt George Salt uit Manchester trouw het graf van zijn overleden dochter. Bij zijn laatste bezoek zag hij echter dat de grafsteen opeens was verdwenen.
Minder dan twee dagen na haar geboorte in juli 1988 overleed dochter Victoria. Zo'n twee keer per jaar bezoekt vader George Salt het graf. Opeens trof hij echter iets anders aan dan verwacht. ''Ik keek naar beneden en ik was verbijsterd. Ik vroeg mij af waar de steen gebleven was'', legt hij uit aan de BBC.
Na enig rondkijken bleek dat de grafsteen van zijn dochter elders op de begraafplaats stond. Het gaat een grafsteen van een publiek graf. Op de steen staan, naast de naam van Victoria, ook de namen van zestien andere mensen die zijn overleden.
Dit jaar was er een fout ontdekt. De grafsteen bleek in de jaren tachtig naar een lege begraafplaats te zijn verplaatst. Medewerkers hebben de steen dit jaar weer op de juiste plek neergezet, maar zonder de nabestaanden te informeren.
''Ik heb niets te horen gekregen. Ik voelde mij zo in de steek gelaten'', vertelt Salt. ''Wanneer je naar een graf gaat, zit je daar en praat je over je problemen. Het vervelende is dat je praat tegen een stuk grond waar zij helemaal niet is.''
De raad van Manchester heeft zijn excuses aangeboden. Omdat er zoveel tijd is verstreken, is er niet meer achterhalen wat er destijds is misgegaan en waarom de grafsteen is verplaatst.
FotoDertig jaar lang rouwen vind ik heel erg lang, temeer daar zijn dochtertje nog geen twee dagen oud is geworden. Dat vind ik veel te kort om een band of historie op te bouwen.
Voordat men over mij heen gaat vallen: Natuurlijk rouwt iedereen anders en als deze man dat doet door 30 jaar lang 2x per jaar het graf van zijn dochtertje te bezoeken dan moet hij dat vooral doen!
Ik spreek slechts mijn gedachten uit. Da's alles.
Zo heb ik ook helemaal niets met het praten tegen de stoffelijke resten van een geliefd persoon. Dat is wellicht een resultaat van mijn atheïsme, je bent dood en er is niets meer over van je, je stoffelijke resten zijn precies dat, stoffelijke resten. Een gedeelte van mijn zoon's as is bijgezet in de lokale tempel hier, ik heb het nog nooit bezocht, dat is mijn zoon niet..
Nogmaals wil ik graag benadrukken dat ik hier mijn persoonlijke mening verwoord! Dit onderwerp is voor velen een zeer gevoelig onderwerp en ik wil niet op tenen trappen, ik heb mijn maandelijkse dommigheidje al gehad
Quote SamuiAxe:
Zo heb ik ook helemaal niets met het praten tegen de stoffelijke resten van een geliefd persoon.
Onder normale omstandigheden zullen die stoffelijke resten niets terugzeggen.
Dus in principe kun je elke plaats gebruiken om de herinnering levend te houden. Heb je daar toch een speciale plaats voor nodig, prima. Maar net als SamuiAxe al stelt, is het eigenlijk niet belangrijk waar dat plekje is.
Het is natuurlijk wel ietwat eigenaardig dat 30 jaar na de begrafenis een fout wordt ontdek en die dan bij wijze van spreken à la minute hersteld wordt, zonder eventuele nabestaanden daarover in te lichten. Adressen en dergelijke zullen toch bekend zijn ivm de grafrechten.
SamuiAxe: Ik ben het met je eens...30 jaar lang rouwen over een kind wat niet eens 2 dagen oud is geworden is wel heel lang. Een nicht van me heeft een dochtertje af moeten geven, net na de geboorte..Da's hard..Toen het gezin van mijn nicht compleet was, met drie zonen, hebben zij en haar man een tatoeage laten zetten. Een A, met vleugels, van Annemieke...hun overleden dochtertje. Daaronder de initialen van hun zoons, B, B, J..en daaronder weer het initiaal van hun kleinkind..T..Komen er meer kleinkinderen, dan wordt dat weer uitgebreid..Kijk, dát snap ik dan weer wel!
aan.