Het ritme is het strakst als de spelers maar één ander band- of orkestlid horen.

Muzikanten die elkaar horen, spelen niet op hun best, blijkt uit onderzoek van de Universiteit Utrecht. Dan gaan ze ‘jagen’. Een bekend verschijnsel waarbij iedereen steeds iets sneller gaat spelen. Het ritme is strakker als iedereen maar één iemand anders kan horen.

De Utrechtse socioloog trok naar het Amsterdamse conservatorium en gaf zes studenten de opdracht om met de ruggen naar elkaar achter een keyboard te gaan zitten. Zonder dat ze elkaar zagen moesten ze zestig keer per minuut een toets aanslaan. Aan de keyboards zaten koptelefoons die verbonden waren met de andere keyboards. De wetenschapper zorgde er zo voor dat de muzikanten elkaar wel of niet hoorden. Hij experimenteerde met verschillende netwerken van wie wat kon horen. Wat gebeurt er als iedereen enkel zijn buurman hoort? Of als iedereen naar dezelfde persoon luistert, vergelijkbaar met een dirigent of drummer?

Dat laatste bleek het strakste ritme op te leveren. Toch voorkomt een dirigent of drummer niet dat de muzikanten ook de rest van de instrumenten horen.

De onderzoeker suggereert dat de resultaten uit het experiment ook toepasbaar zijn op andere disciplines: synchroonzwemmen, militaire parades, dansen, roeien... Mogelijk is het nuttig om technieken in te voeren die beperken wat iedereen hoort en ziet.

De bevindingen zijn gepubliceerd in het vakblad PLOS ONE.