Het is mogelijk dé natuurfoto van 2019. Een zeehond van een ongeveer een week oud die probeert te drinken bij een schaap dat kort ervoor overleden was. Bij Zeehondencentrum Pieterburen hebben ze nog nooit zoiets meegemaakt, meldt het Dagblad van het Noorden.

De beelden zijn op 26 juni dit jaar gemaakt door Paul Berghuis (53) uit Usquert, akkerbouwer met een schapentak. Hij controleert elke middag zijn 185 fokooien en zag de Engelse Texelaar van ver al. ,,Maar er lag nog iets. Eenmaal dichterbij zag ik een zeehondenpup bij het schaap. Hij dronk echt, had melk om zijn bekje.’’

De eerste warme dag van het jaar was het schaap, dat in het voorjaar longontsteking had gehad, blijkbaar te veel geworden. Het zeehondje zag zijn kans schoon. Berghuis: ,,Hij was duidelijk verlaten. Je mag een huiler nooit zomaar meenemen, maar ik zag geen soortgenoten, heb hem voorzichtig opgepakt en Pieterburen gebeld.’’

Op zoek naar melk
Woordvoerder Sander van Dijk van het zeehondencentrum bevestigt het bijzondere van de situatie. ,,Het komt niet vaak voor dat zeehonden en schapen in elkaars buurt zijn. Dat een pup zonder moeder op zoek gaat naar melk is minder raar en ze zijn dan ook niet heel kritisch. Misschien zat er nog wat melk in.’’
Foto

Heel succesvol zal de drinkpoging niet geweest zijn. Bij zeehonden werkt het anders dan bijvoorbeeld bij mensen. In plaats van te zuigen, wordt met sabbelen de tepel geactiveerd, waarna de melk in de bek van de baby wordt gespoten. Een fles geven werkt daarom niet, het voeden van huilers gaat met een slang in de maag.

Strandingscoördinator Meiga de Vries (32) van het zeehondencentrum haalde het dier op. ,,Een pup alleen komt vaker voor. De moeders gaan vissen, laten de kleintjes liggen en komen later terug. Soms gebeurt er iets, waardoor dat verstoord wordt, of zo’n pup verdwaalt.’’

De huiler bleek niet ziek, wel mager en verzwakt. ,,Het dier was tussen de zeven en tien dagen oud, had net de navelstreng verloren. Ze woog slechts 7,4 kilo. Een paar dagen geen voeding en dan gaat het snel.’’ De zeehond, die Paul werd genoemd op verzoek van Berghuis zelf, bleef twee maanden in Pieterburen om aan te sterken.

De geur van schaap
Op zondag 8 september werd het diertje weer vrijgelaten. De Vries: ,,Een dier dat op gewicht is en zelfstandig kan eten, gaat weer weg. Nee, de pup keert niet terug bij de moeder. Moeder en kind blijven sowieso maximaal vier weken bij elkaar. Apart was wel dat de quarantaine-afdeling de eerste dagen heel erg naar schaap rook...’’

De kans dat Paul Berghuis zeehond Paul terugziet is klein. Het leefgebied van de dieren strekt zich uit van Frankrijk tot Denemarken. De Vries: ,,Ze worden wel gechipt, maar daarmee kunnen we ze niet volgen. Het is voor als ze ooit weer in de opvang terechtkomen.’’