De plofkippen uit de supermarkten mogen in Nederland bekender zijn, maar die megakippen kunnen niet wedijveren met de internationale reputatie van de kippenheld ‘Miracle Mike’. Deze wonderlijke wyandotte-kip slaagt erin om anderhalf jaar (op de kop af 18 maanden) zonder kop door het leven te gaan. En in die tijd dijt hij uit van een magere 1000 gram tot een respectabele ‘plofkip’ van 4 kilo.

Het is 10 september 1945 als in de Amerikaanse plaats Fruita in de staat Colorado, de boerin Clara Olsen het plan opvat om die avond een flinke kipfilet gaar te bakken in de koekenpan. Haar man Lloyd moet het routineklusje klaren, loopt het erf op en zoekt een mooie kip uit. Zijn schoonmoeder komt die avond mee-eten en Lloyd – fatsoensrakker – wil een goed figuur slaan.

Als Lloyd zijn bijl opheft en laat neerploffen op de nek van een van de vetste kippen uit de ren, valt de kop van de kip op de grond. Echter, de kip zelf rent er als een dolle dwaas vandoor om verder te gaan met waar hij goed in is: kip zijn.

De volgende ochtend treft Lloyd op het erf de bewuste kip aan, zonder kop natuurlijk. Het beest probeert uit alle macht om graantjes op te pikken. Tevergeefs: zonder kop is eten een langdradig verhaal. Maar Lloyd is de beroerdste niet en concludeert dat een kip die zo veel levenswil tentoonspreidt, een handje geholpen moet worden. In het minieme restje kop dat nog aan de nek van de kip vastzit, blijkt de slokdarm vrij toegankelijk te zijn. Als Lloyd graan en water in het gat gooit, glijden die tot zijn verbazing soepel naar onderen en danst de kip van blijdschap een rondje over het erf.

De week erop blijft de kip wonderbaarlijk genoeg in leven. Voor de verbaasde Lloyd is dit reden genoeg om professionele hulp in te schakelen. Hij rijdt met de kip naar de universiteit van Utah in Salt Lake City, 400 kilometer verderop. Daar onderwerpen dierenexperts de kip aan een uitgebreid medisch-culinair onderzoek.

Het blijkt dat een cruciaal deel van de kippenkop, een stukje hersens, nog aan de nek vastzit en dat de bijl de halsslagader gemist heeft. Een bloedprop voorkomt dat de kip doodbloedt. Afgezien van een klein stukje oor en hersens is de complete bestuurskamer van de kip verdwenen. De resterende onderdelen blijken echter, wonder boven wonder, voldoende om als kip door te kunnen leven.

Vanaf dat moment begint de échte zegetocht van ‘Mike the Headless Chicken’, zoals hij bekend komt te staan. Lloyd reist met zijn aandachttrekkende huisdier het zuidwesten van de Verenigde Staten door en organiseert shows waar bezoekers voor $0.25 naar Mike’s kunstjes mogen kijken. De tijdschriften Life en Time zijn er in 1945 als de kippen bij om fraaie fotoreportages van de stoere kip te maken, die daardoor nog beroemder wordt.

De Olsens pikken een aardig graantje mee van de rijzende ster van hun troeteldiertje: de veerkrachtige ‘Miracle Mike’ brengt maandelijks $4.500 in het laatje, omgerekend naar vandaag $47.500. Dat is een best aardig maandsalaris. Een kenner taxeert Mikes dagwaarde op $10.000, en de eigenaren laten het beestje voor datzelfde bedrag verzekeren. In maart 1947 gaat het echter mis, als Mike the Headless Chicken na een show op de hotelkamer van zijn eigenaren stikt.

Saillant detail is dat Mike in zijn kielzog honderden, mogelijk duizenden Amerikaanse kippen een vroegtijdige dood heeft bezorgd. In de jaren 1945 tot 1947 en vermoedelijk ook nog wel daarna, proberen namelijk veel Amerikanen – laten we zeggen: als kippen zonder kop – het kunststukje van Lloyd Olsen na te doen. In de hoop net als de Olsens rijk te worden. Tot op de dag van vandaag belanden gelukkig vrijwel alle wannabe-Mike’s in de soep- of koekenpan.
Filmpje