Het gezin Van Den Kieboom uit het Belgische Kontich wordt door de buren voor de rechter gesleept omdat hun kinderen net iets te veel kabaal maken bij het spelen. Zowel de vader als drie van de vier kinderen lijden aan ADHD.
Met het stralende zonnetje was het gisteren inderdaad een drukte van je welste in het doodlopende straatje de Alfsberg. Een handvol belhamels leeft zich uit op hun fiets, trapt een balletje of helpt mama en papa de auto wassen. Volgens de buurtbewoners niets vreemds. ,,Het is hier een levendige buurt, zeker als het mooi weer is'', verzekert een jongedame ons. ,,Wat wil je? We hebben hier bijna allemaal jonge kinderen. Leuk, toch?''
Maar enkele buren van het gezin Van Den Kieboom zien het anders. Ze storen zich mateloos aan het gedrag van het intussen beruchte ADHD-gezin. ,,Soms staan hun kinderen hier op mijn oprit, naast mijn wagen, met stokken te spelen'', klinkt het vol huiver.
De meeste wijkbewoners mogen er dan geen erg in hebben, de buren kunnen er allerminst mee lachen. En ze hebben het er niet bij gelaten. Op 26 mei moet de familie Van Den Kieboom zich voor de vrederechter verantwoorden.
,,Ach, maar goed dat we ermee kunnen lachen', zegt vader Patrick Van Den Kieboom. ,,Het was wel even schrikken toen we die dagvaarding twee weken geleden in onze bus vonden. Dat die onverdraagzaamheid zo ver zou gaan, dat hadden we nooit gedacht. Maar ik reken op het gezonde verstand van de vrederechter. Onze kinderen zijn tenslotte geen criminelen. Als het mooi weer is, spelen ze buiten. Welk kind maakt dan geen lawaai? Of willen die buren dat we ze opsluiten? Of dat we ze platspuiten met kalmeermiddelen? Dan lopen ze hier straks allemaal stoned rond en is het ook weer niet goed.''
De jongste van het gezin, de 9-jarige Sjoerd, lijdt aan een zware vorm van ADHD. Zoontje Joep (12) kampt met concentratiestoornissen, Bas (14) heeft dyslexie en vader Patrick geeft grif toe dat ook hij hyperkinetische neigingen heeft. ,,Alleen onze dochter Nienke (13) en haar mama zijn voorlopig nog normaal'', grinnikt Patrick. ,,Nee serieus, we geven toe dat er af en toe lawaai wordt gemaakt. Maar die mensen zoeken spijkers op laag water. Als je echt totale rust zoekt, kan je beter in een bos gaan wonen.''
Het bezochte gezin weet de heisa te relativeren, maar kan het toch moeilijk begrijpen. ,,Waarom hebben die buren ons nooit aangeklampt om te zeggen dat ze het blijkbaar te erg vonden? Nu moeten we alleen maar vaststellen dat ze liever naar de rechter stappen.''
,,Weet je dat we onze kinderen al jaren geleden de regel hebben opgelegd dat ze vanaf 21 uur niet meer buiten mogen spelen? We doen dus moeite. En de mensen lastigvallen met belleke trek hebben ze nog nooit gedaan. Nee, dit is pure onverdraagzaamheid.''
Anderzijds bezorgde de burenruzie vader Patrick heel wat inspiratie. In het dagelijkse leven runt hij zijn eigen informaticabedrijf, maar na de uren staat hij op de planken als stand-upcomedian. ,,In mijn volgende show, die op 19 mei in première gaat, hebben de buren dit keer een prominent plaatsje gekregen. Maar of ze zullen komen kijken, betwijfel ik.''
Bij de buren leidt de humoristische opvatting van Patrick alleen maar tot nog meer ergernis. ,,Bij deze wil ik ze toch graag op mijn show uitnodigen. Misschien dat ze er nog mee kunnen lachen. Je weet maar nooit.''