denk nu a.u.b. niet
'only in America'...
na mijn scheiding (ik was kostwinner) moest ik hals-over-kop andere woonruimte zien te vinde. ik kwam uit de gemeente Aalsmeer, waar ik ook werkte, in de Bijlmer kon ik zo een flat krijgen, in een flatgebouw wat net nog een soort prijs gekregen had omdat de verbeteringen en zo daar zo goed gingen....
de eerste jaren waren best leuk, het was niet echt een nette rustige woonomgeving, maar op de auto-inbraken na (mijn auto moest blijven, omdat ik daarmee van 3 mensen die in hetzelfde tuinbouwgebied werkten en geen auto hadden de reiskostenvergoeding kon overnemen, en dan kon ik er ook nog mee op vakantie)
na 5 jaar gaf mijn buurman (een Nederlandse man die kamers verhuurde aan studenten) er de brui aan, hij ging in de Pijp wonen. onze flat had al 3 jaar geen beloning meer gekregen, en stond achteraan op de lijst voor de renovatie, dus werd er een 'probleemgeval' naast mij geplaatst, nadat de woning een half jaar leeg stond.....
die mevrouw waar ik nog 4 jaar naast woonde, had een extreme vorm van anorexia en een drank/drugsverslaving, en werd opgevangen door een draaideurkrimineel (ik had dat woord net in het nieuws geleerd toen buurman mij belde uit de gevangenis -collect, in dezelfde wijk, die 10 minuten kostten net zo veel als een half uur naar een vriend in Hamburg zijn mobiel bellen- omdat hij mijn buurvrouw niet meer kon bereiken en ik iets moest doorgeven)
om een lang verhaal kort te houden is het al te laat, maar wat ik wil zeggen over wat mij overkwam is....
-2001 werd ik nog net op tijd wakker om te voorkomen dat de politie mijn deur in trapte (ze moesten hiernaast zijn....)
-2002 zat buurman driekwart van het jaar in de gevangenis, kort voordat hij er in moest kwam hij iemand tegen die hij uit de gevangenis kende die onderdak nodig had. kort daarna werd er verschillende keren bij mij ingebroken, alle sporen die ik vond gingen naar het balkon naast mij, waar de politie al een paar keer overgestapt waren omdat buurvrouw vermist was (voor een rechtgeaarde EU-plattelandsvrouw doodeng, eerst gewapende agenten door je huis, die dan op 8hoog over een smal randje stappen), en mijn tijdelijke buurman hield de wacht bij de plaatselijke politiepost.....
op een avond (buurvrouw was nog steeds vermist en buurman had ik al tijden niet gezien) stond 'tijdelijke buurman' bij mij voor de deur met de mededeling dat ik (praktisch vertaald) verkracht moest...
boerentrien hier (kampioen papierpotjesvullen 1992-2005 op 'Javo-handmachine'als je het papier wat ik aan potjes verwerkt heb achter elkaar legt kom je aan de 10 000km) wist in paniek niks beters te doen als haar belager te duwen of hij een kuub grond in een ouwe kist op een roestige palletlift was (800 weerbarstige kilos)en werd NIET VERKRACHT!!!
dat maakte echter wel zo veel lawaai dat ze van 4 etages om mij heen de politie belden, die niks beters wisten als dat ik maar mee moest...
al bij de lift hadden ze door dat ik eerder slachtoffer was als dader, ondanks dat ze mijn verhaal niet geloofden, en toen ik achter in de politiauto (daar komt boerentrien tenslotte nooit) automatisch naar de gordel zocht die er niet was, toen wisten ze helemaal niet wat ze overkwam.
maar ja, politieagenten zijn ook ambtenaren, en ze hadden de procedure in gang gezet, dus ze moesten mij verder mee nemen, en zo kwam ik in de cel, en daar bleef ik, totdat verderop die nacht een andere vrouw in de flat zwaargewond in het ziekenhuis kwam nadat ze wel verkracht was door die man die ik zo precies had beschreven..... (nou ja, hij 'darde' al weken in en om die flat naast mij rond)
'mijn geval' kwam meteen in de doofpot, ik werd meteen uit de cel gehaald en op straat gezet (was zo van de kook dat ik eerst nog mijn eigen flat niet kon vinden...)
wat ik er van heb geleerd is.....
- ondanks dat ik vaak 'only in America' zeg, ook hier, weet dat het je in Amsterdam, met name in de Bijlmer, ook kan gebeuren
- als je in NL iemand tegen komt die zielig doet omdat hij in een politiecel was (echte gevangenissen weet ik niet, daar ben ik nooit geweest) dat het wel mee valt daarbinnen (ik had het wel koud, geen sokken aan en mijn schoenen (ivm ingewikkelde veters) ingeleverd) maar wat mij het meeste bij bleef van die ervaring was dat als ik er niet uit kan, die vent er niet in kan), maar in die 6 uur dat ik daar was keken ze gemiddeld elk uur of alles goed ging (doen ze bij alleenstaande vrouwen thuis nooit), omdat ik aan de ene kant verward over kwam, aan de andere kant op de microgram precies wist welke medicijnen ik gebruik (die had ik niet meegenomen in de haast, net zo min als sokken en een nachtpon), kwam er in die paar uur een arts en een psychiater langs, waar ik echt steun en begrip van kreeg...
kortom, als je in NL gearresteerd wordt, dan is die arrestatie gewoon dat wat die politieagenten op dat moment wel moeten doen, en daarna zoeken ze het zo goed mogelijk uit, en dan komt de gerechtigheid meestal wel (die door mij beschreven man hebben ze ook gevonden, en tegen de tijd dat hij weer vrij komt en weet dat ik nu in Zweden woon, dan ben ik waarschijnlijk wel dood