Quote Sjaak:
Je moet je kinderen met rede overtuigen van wat goed en wat fout is. Slaan is een uiting van onvermogen.
Wat betreft die eerste zin, er zijn nogal wat opvoeders/agenten/rechters, die na een kind een gedegen uitleg over goed en kwaad gegeven te hebben de opmerking "Boeien!" naar hun hoofd krijgen. Een uitleg alleen heeft beperkte overtuigingskracht.
De tweede stelling staat alleen als je je voorgenomen hebt geen tikken uit te delen. Als je al je kruit verschoten hebt en geen steek verder komt bij je kroost en dan uit pure frustratie een hengst uitdeelt, dan is slaan een uiting van onvermogen. En dan bestaat ook het gevaar dat het verschil in effectiviteit zo groot is, dat je er als opvoeder in doorslaat en een kindermishandelaar wordt.
Quote Hoodini:
alle voorstanders
En als een tik niet (meer) helpt?
Zwak. Wat als stemverheffen niet helpt? Zakgeld inhouden, huisarrest, leuke dingen ontzeggen? Sociaal isoleren? Taakstraffen, meldingsplicht, preventieve arrestatie, gevangenisstrtaf? Dwangarbeid en vrijheidsberoving? Chemische castratie, lethale injectie, electrische stoel, strop, guilletine of vuurpeleton?
Die hele escalatie kan met een klein tikje op de vingers of het achterwerk, en een enkele draai om de oren als het echt te erg wordt voorkomen worden.
De vraag is niet of iets wel of niet werkt, de vraag is wanneer wat het beste helpt. Iemand die zich vast voorneemt zijn kind enkel maar 'met rede' op te voeden is iemand die los staat van de werkelijkheid en de identiteit van zijn kinderen ondergeschikt acht aan zijn eigen ideaalbeeld van het ouderschap en de ouder-kind relatie; en die hoe het kind later terecht komt minder belangrijk vindt dan nu de ideale ouder uithangen. Wie weigert zijn kind te slaan weigert zijn kind op te voeden.
Natuurlijk moet je praten met je kind en natuurlijk moet je het kind laten kennis maken met consequenties op de langere termijn, maar zeker bij jongere kinderen is een heel duidelijke hier en nu consequentie onontbeerlijk bij de opvoeding.
Je mag niet aarzelen. Als je aarzelt zal het kind dat zien. Het beseft dan dat al of niet slaan een vraag was, en dat je ervoor gekózen hebt om het pijn te doen. Dat is fout. De pijn moet een natuurlijk gevolg zijn van 'stout zijn', niet iemands keuze. Het kind moet de pijn associeren met het eigen gedrag, niet met de opvoeder. Je moet ook onverbiddelijk zijn. Niet tegenover het kind - want je moet niet hard slaan - maar tegenover jezelf. Het is niet leuk om streng tegen je kinderen te zijn, maar het is wel nodig om af en toe niet de favoriete pappie of mammie te zijn. Opvoeder zijn doe je niet voor nu. Je doet het voor later.
Mijn vader aarzelde niet - al kan ik de keren dat ik een tik kreeg op mijn vingers tellen - maar hij schreeuwde ook nooit tegen me. Hij behield altijd de controle en ik heb hem altijd gerespecteerd. Ik zie nu mensen wel eens schreeuwen tegen hun kinderen, omdat ze niet mogen slaan, en dàt is een uiting van onvermogen, want schreeuwen kunnen kinderen echt veel beter dan jij.