Miep Wernars, een 80-jarige Hilversumse dame, is op zoek naar een manier om van een hoogbejaarde logee af te raken, die al een kleine veertig jaar in haar huis verblijft. Wie de zorg voor deze Anna wil overnemen, kan zich melden. Ze is een zwijgzaam type en hoeft alleen af en toe afgestoft. Het is een raar verhaal, dat beseft Miep Wernars zelf ook. Het is een verhaal dat teruggaat tot ergens in de jaren zeventig van de vorige eeuw. ,,Mijn man ging toen elke dag met de trein naar zijn werk op de bank in Amsterdam,'' vertelt ze. ,,Hij raakte onderweg een keer in gesprek met een medepassagier. Die man vertelde te werken bij de aanleg van de metro in Amsterdam. Hij liet zich daarbij ontvallen dat ze regelmatig oude geraamten vonden in de bodem, en dat ze die dan voor onderzoek opstuurden naar wetenschappers in Amerika. Toen mijn man interesse toonde voor die skeletten zei die medereiziger: ik laat je wel eens wat zien. Een paar weken later kwam-ie met een plastic zak aanzetten met daarin een complete schedel.'' Volgens die man was het een jonge vrouw geweest, die een eeuw ervoor was begraven. Haar echtgenoot nam de schedel mee naar huis aan de Van Kinsbergenlaan, herinnert Miep Wernars. De logee veroorzaakte daar uiteraard hilariteit, maar werd door haar en de kinderen van harte welkom geheten. Het ding werd 'Anna' gedoopt. ,,We hebben haar altijd met respect behandeld.'' Anna ging als het ware deel uitmaken van het gezin. Ze kreeg een vaste plek bovenop een hoge kast. Later verhuisde Anna mee naar de Lopes Diaslaan. ,,Sommige mensen die bij ons over de vloer kwamen vonden het luguber, zo'n schedel van iemand die echt heeft geleefd.'' De laatste jaren staat Anna te koekeloeren vanuit een vitrine. Haar onderkaak zit los. Verder heeft ze nog enkele uitneembare tanden en kiezen.