natuurlijk is het heel erg dat het zo ver is gekomen
Japanse senioren van nu zijn wel de mensen die hun kinderen, de volwassenen van nu dus, al van kleuter af hebben gepushed en gedrild om carriere te maken voor alles, en ook nog met succes, dus ze hebben het indirect over zichzelf afgeroepen dat hun nageslacht nu geen tijd meer voor ze heeft
de andere kant is dat dit probleem niet van de éne dag op de andere opkwam, maar al 20 jaar een groeiend probleem is, en het einde is waarschijnlijk nog niet in zicht
jongere ouderen, bezorgde kinderen en de maatschappij hadden dus allang op de ontwikkeling horen te reageren en naar oplossingen horen te zoeken
de Nederlandse kant van het verhaal is, dat ook ik ben opgevoed met het idee dat beroep leren en financieel zelfstandig worden heel belangrijk is, en dat ik toen ik van school kwam met een stapeltje diploma's (begin volgende maand 28 jaar geleden) alles in mij had om een fanatieke yup (het woord yup kwam pas op toen ik al een jaar of 4 van school was trouwens) te worden, en dat ik niet garandeer dat ik, als het zo was gelopen, net zo veel naar mijn moeder om zou kijken als nu het geval is, terwijl ik anderhalve dag rijden bij haar vandaan woon
volgens de NL-statistieken behoor ik tot de 'verloren generatie'.
ons is dat overkomen waarvan 'de politiek' vindt dat het de schoolverlaters in deze crisis niet mag overkomen, en daar hebben ze gelijk in
toen ik van school kwam, waren er 2 soorten werk niet, namelijk vast werk en passend werk
arbeidsbureau gaf mij de indruk dat ik maar lastig was dat ik wilde werken en eventueel wilde bijscholen voor werk waar wel vraag naar was
in de jaren '80 was er voor mensen in en om Aalsmeer wel de mogelijkheid om een groot deel van het jaar werkend door te komen in seizoenbanen in de tuinbouw, en tussen de seizoenbanen door hadden de uitzendbureaus nog weleens iets, dus ook toen ik zelfstandige woonruimte had (was in die dagen schaars voor jongeren, maar ook een éénkamerwoning is zelfstandige woonruimte), kon ik mijzelf goed bedruipen
na enige tijd had ik die 'yuppen-carrierevisie' dus laten vallen
tijdelijk werk voor mensen die gewoon wilden aanpakken, dat was er af en toe wel
sindsdien is voor mij werk iets om de kost mee te verdienen, en als je kan rondkomen met het geld wat je verdient en het werk ook nog leuk is, dan moet je verder niet zeuren
familie, vrienden en dingen die je belangrijk vindt maar die geen geld opleveren, dat is belangrijker om voor te leven
in die dagen had ik een 10 jaar oudere vriendin, die psychologie en filosofie gestudeerd had en was afgestudeerd een jaar of 4 voordat ik van school was gekomen, en daarna nooit had gewerkt....
zij vond het feit dat ik minstens één keer per week mijn ouders opzocht, ook toen ik was getrouwd (mijn man vond dat normaal trouwens) iets waarvoor ik in behandeling moest
wil dus maar zeggen dat dit soort problemen niet alleen door de tijdgeest worden veroorzaakt, maar ook door cultuur en sociale klasse