Heel wat jaren geleden was ik een lang weekend in Londen. Op of vlakbij Pettycoat Lane werden mijn broer en ik samen met vele anderen een winkel binnengepraat die toen hij vol was de deuren sloot. Vervolgens begon een man vanachter een soort kansel artikelen te veilen. Iedereen, (ikzelf incluis), werd slachtoffer van blinde hebzucht! Ik heb mensen 75 pond zien bieden op een vuilniszak waarvan de inhoud onbekend was. Ikzelf heb geboden (en gewonnen) op een mooie camera, (dacht ik), mijn broer kocht voor het eerst in 40 jaar een horloge!
We mochten de dozen pas later openen en geloof het of niet, we wachten allemaal netjes totdat we later op een terrasje zaten: Ik had een volledig andere camera gekregen dan geshowd was, een of ander goedkoop Russisch ding. Mijn broer is de hele week ervan overstuur geweest dat hij zich had laten verleiden tot het (duur) aankopen van wat later een kermishorloge bleek te zijn.
Ik heb er hard om moeten lachen, ik kon het wel waarderen dat ook ik voor schut kon gaan, ik, de nuchtere Hollander
Later, jaren later las ik dat die bende opgerold was en berecht zou worden. Tot op deze dag heb ik grote bewondering voor de veilingmeester die meesterlijk inspeelde op die o zo menselijke emotie: Hebzucht!