@Lennie: Even een kort verhaaltje: Toen ik veel jonger was kreeg een goede vriendin van mij een vriend. Bij het voorstellen zag ik binnen de seconde dat het een afgrijselijke creep was maar dat vond zij juist reuze spannend.
Vond ze ook van zijn lange strafblad met zware mishandeling, want hij was natuurlijk alleen maar "slachtoffer van het systeem" en eigenlijk erg lief. Iedereen probeerde haar te waarschuwen maar wij hadden er niks mee te maken, ze werd boos op ons en vervreemdde familie en vrienden. Tot het fout ging natuurlijk want ineens mochten wij wel de troep opruimen en werden zelf vervolgens ook bedreigd, mishandeld en geterroriseerd. Zo ook ik en toen heb ik mensen gevraagd eens creatief met hem te gaan praten en is ie afgedropen. Het leed leek geleden tot ze na twee maanden ineens weer samen waren. Want hij was van binnen toch zooo lief. En of wij ons er even niet mee wilden bemoeien
.
Ik wil zeker niet alle vrouwen in een blijf van mijn lijfhuis zo wegzetten, maar deze, of een soortgelijke, gang van zaken is volgens mij geen uitzondering en er zijn heel wat momenten in dit verhaal waarvan ik denk dat mijn vriendin anders volwassener, verstandiger en krachtiger) had moeten beslissen. En zulke fouten mag je jezelf niet toestaan als je ook nog een kind aan de gevolgen blootstelt. Dus ik heb moeite om de vrouwen in zulke verhalen zonder meer te zien als "slachtoffers die nergens zelf een keus hadden", ondanks dat ze wel degelijk slachtoffers zijn. Snap je?