grrr
in de woelige weken (media 2007) tussen ontslag en (overhaaste) emigratie, had ik meerdere gesprekken met uitzendbureaus....
2 daarvan probeerden mij te lokken voor een 'baan' als postbezorger
allebei waren ze duidelijk dat het parttime was en waarschijnlijk nooit een vaste baan zou worden (de postbode waar mijn ex-man zo jaloers op was, -voordat ik internet en chatten ontdekte had ik als hobby corresponderen-, die heeft hopelijk een goed pensioen, als hij/zij nog leeft, dat wist ik al wel), maar wat ik schokkend vond, naast het aantal uren werk dat men te bieden had, was dat het ene uitzendbureau mij vertelde dat ik de post thuis mocht sorteren, en dat het andere uitzendbureau het als een gunst aanprees dat ik mijn eigen fiets mocht gebruiken om de post te bezorgen
tijdens mijn ontslagfase (zie mijn laatste blog
)
was ik de enige vrouw die heftruckpapieren mocht halen, de mannen die werden ontslagen moesten heen ik mócht na even zeuren (we werden door de baas naar een opleidingsinstituut gestuurd voor een dagje dat was bedoeld voor mensen die 5 jaar eerder waren geslaagd, maar ik slaagde met vlag en wimpel, dus ik had mijn papieren (had de 18 jaar daarvoor geen heftruck aangeraakt)
zo komt het dus dat ik mijn laatste weken in NL 2x uitzendwerk heb geweigerd....
dat betekent niet dat ik op mensen neer kijk die dat soort werk in dezelfde tijd wel accepteerden, die zullen er hun redenen voor hebben gehad, maar het was wel het begin van mijn twijfels over de EU-arbeidsmarkt
met wat ik in de Zweedse industrie heb geleerd m.b.t. veiligheid en EU-wetten, is het wel gemakkelijk dat ik ergens woon waar ik eerder genoemde NL-baas niet in het dagelijks leven tegen kom....