Achja, zo hoeft hij niet meer te rouwen..

Altijd aandacht trekken!!
Kon hij niet gewoon wachten tot na de begrafenis??

Zo wil ik ook!

Hij kon gewoon niet zonder zijn vrouw verder.

of die kinderen dachten : wij willen nu de erfenis!

Dat was dus: Samen uit, samen thuis.
Mooi toch!

Ik kom naar je toe.. Ik ben nu bij je..

Dat is heel mooi gedaan van de oude man. Zo wil je het! En de kinderen zullen er zonder meer vrede mee hebben en hebben zelf ook een behoorlijk gevoel voor humor. Eindelijk goeie Amerikanen in WMR!

@Hart: dooie Amerikanen?

Mooi toch? Hij miste zijn vrouw nu al.
Zou mij ook niets uitmaken.

Voor altijd samen in goed en slechte tijden. Maar omdat nu zover door te trekken.

@nxttrain: je kan het ook opvatten als dat hij graag efficiënt wilde zijn, en zijn familie het drama van 2 afzonderlijke begrafenissen wilde besparen.

@Hart: Ja ik vind het ook mooi. En zeker hebben die kids humor. Maar ook een behoorlijk incasseringsvermogen, dat ze zo snel kunnen anticiperen op de dood van hun beide ouders . Want mooi of niet, je bent je ouders toch mooi maar ineens allebei kwijt. En de meeste mensen gaan dan toch wel enigszins door een proces. In plaats van meteen spijkers met koppen te begraven slaan.

Rekent de begrafenisonderneming dan ook dubbel tarief?

@Lennox:

De kids zijn waarschijnlijk mensen van rond of over de zestig jaar Als je de ouders op zo'n gezegende leeftijd kwijtraakt dan is er meer acceptatie dan verdriet lijkt mij.

samuiaxe: Nou dat weet ik zo net nog niet hoor . Je kunt pas echt om de dood van je ouders rouwen op het moment dat ze ook daadwerkelijk dood zijn. En zelfs al zag je die dood aankomen en kun je hem volledig accepteren, toch heb je eerst met een moment van intens verlies te maken, gewoon vanwege het feit dat je daadwerkelijk iets heel essentieels en onvervangbaars bent kwijtgeraakt. Het verlies van ouders is voor de meeste mensen een enorme mijlpaal in hun leven, ongeacht het moment. En het is best een opgave om daar met een grap binnen een uurtje van te herstellen.

Zoals je weet lag mijn moeder anderhalve week terug ineens in redelijk kritieke toetand in het ziekenhuis. En toen dacht ik "alles wat moet gebeuren en wat nu komen gaat kan ik aan, gewoon omdat het moet, maar in mijn hart ben ik nooit echt klaar voor het overlijden van een van mijn ouders". Gelukkig is het ook niet zover gekomen.

@Lennox: Ik ben het eens met je logica en denk ook wel dat het klopt. Echter, naarmate de ouders ouder zijn en dus de kinderen ook ouder zijn zal het acceptatieproces veel sneller en het rouwen veel korter duren. Dat is wat ik in ieder geval denk. Mijn ouders waren relatief jong toen ze overleden, waren ze in de negentig geweest dan had ik het zeker ook heel erg gevonden, maar minder dan wanneer ze 30 jaar jonger waren... Als je zelf in de zestig bent dan heb je al een redelijk portie dood meegemaakt, familieleden, vrienden en kennissen, dat is inherent aan het ouder worden, de acceptatie komt dan ook steeds makkelijker.. Om het cru te zeggen, het afgeven van mensen waar je van houdt aan de dood, went, ik ben 55 en er meer aan gewend dan toen ik 30 was..

samuiaxe: Ja daar heb jij ook zeker gelijk in. Ik denk ook dat de dood van je ouders steeds gemakkelijker te accepteren valt naarmate zij en jij ouder worden. Helemaal als je op enig moment ziet dat hun lichaam en geest eigenlijk op zijn en ook omdat het de natuurlijke gang van zaken is. Maar rouw en groot verdriet wanneer het moment daar is zal ik zeker hebben .

Overigens moest ik om mijn moeder ook wel een paar keer flink lachen hoor. Ze lag dus op sterven na dood en met zware copd en bijna 40 graden koorts te rochelen in d'r ziekenhuisbed terwijl ik zat te waken. Op een gegeven moment ging ik naar huis, kuste dat ingevallen ouwe porempie en zei iets als "kom op ma, vannacht stevig aansterken en niet stiekem de pijp uitgaan". Waarop zij met een zuinig mondje antwoorde "oke, zal ik wel weer mee wachten omdat die ouwe (mijn vader) anders weer lastig wordt, maar dan wil ik morgen wel fatsoenlijk roken" .

@Lennox: Leuk, die kleine anekdote vergeet je van zijn leven niet meer, weer een mooie herinnering erbij voor later En natuurlijk zul je verdriet hebben, dat hoort erbij als mensen die je liefhebt overlijden..

Hoe hebben ze dat in godsnaam geregeld gekregen? Ma wordt , zeg maar, om 12 uur begraven. Pa zit in de auto die naar de dienst toe rijdt, zeg maar om half 12. Pa blaast in de auto zijn laatste adem uit. En in dezelfde dienst worden ze samen begraven...Want als verrassing staat er voor de familieleden: Het is een dubbele begrafenis! Afleggen van pa, kist, afscheid van pa....hoeft allemaal niet? Rouwkaarten? Ja, ik noem maar wat zaken....
Zoals het er hier staat hebben ze simpelweg Pa bij Ma in de kist gedonderd en weg ermee! Ja, klinkt heel cru, maar dat idee krijg ik erbij, kan het ook niet helpen!

@Lennie: Er staat in het artikel niet dat ze samen begraven zijn, er staat dat er een gezamenlijke condoleance gehouden werd diezelfde dag. Ik denk dat het veilig aan te nemen is dat pa enige dagen later begraven is

SamuiAxe: Ja, dat denk ik ook. Het staat er zelfs vrij duidelijk.

@Lennox: Klopt wel wat je zegt en denkt, maar ik was er vrij nuchter onder toen mijn moeder overleed. We zaten er min of meer op te wachten en natuurlijk heb je verdriet, maar op die leeftijden kun je er ook heel goed vrede mee hebben en omdat die oude man het zo mooi heeft gedaan komt de humor vanzelf boven. Maar ik denk dat die kinderen best geschokt zijn geweest.En ik denk dat we alle drie het zelfde denken.
Lennox: ik heb een bijna identieke ervaring met mijn moeder gehad. Onvergetelijk.

SamuiAxe: @Hart: Oh ja...daar heb ik dus overheen gelezen...
In dat geval: Goed dat de kinderen in kunnen spelen op de humor van pa! Alhoewel ik wel het gevoel heb dat ze pas na enige weken zich gaan realiseren wat er nou echt gebeurd is en dan pas de échte klap gaan krijgen....Aan de andere kant waren de mensen al heel erg op leeftijd en is dit natuurlijk de mooiste manier van "gaan" voor een koppel dat al zolang bij elkaar is....Als ik er goed over nadenk zou ik zoiets ook wel voor mijn ouders willen...Geen verdriet en gemis van de ander na 64 jaar huwelijk....

@Lennox, Mijn moeder overleed vorig jaar en 2 dagen later werd er een achterneef van mij dood gevonden in zijn huis.
Die achterneef heeft dezelfde naam als mijn vader ,alleen was die pas 50.
Maar in het dorp ging gelijk het gerucht dat mijn vader was overleden.
Dat gaf wel de nodige humor bij ons thuis.

@stora:
kun je nagaan hoe oppervlakkig sommige mensen lezen