Quote
@venzje:
Quote
@Lennie:
Volgens de krant was het eerste wat hij zei toen hij uit de kluis kwam: "Zo, nou moet ik eerst even plassen...."!
Dat is ook wat ik me probeer voor te stellen, wanneer ik denk aan het soort situaties waarbij je opgesloten raakt in een kleine ruimte: Wat doe je met je natuurlijke behoeften?
@Hart:
in theorie heb je gelijk dat het best nuttig kan zijn als iemand dat grondig onderzoekt en er mogelijk ook nog op promoveert
als 'boerentrien van de wereld' (tegenhanger van 'man van de wereld'
) die een aantal maal lang was opgesloten in een lift van een Bijlmerflat en ook een keer een half uur bekneld zat in een tuinbouwmachine, weet ik zeker dat er een moment komt dat je, ondanks schaamte en de hele rest, niet meer anders kan dan 'de stoffen uit je lichaam te laten lopen'....
- als je dan 'alléén maar' opgesloten zit (is erg genoeg), alleen of met anderen, dan kun je een hoek vaststellen in de ruimte waar je mag 'legen'
- als dit punt is bereikt terwijl je bekneld zit in een machine, dan kan je niets anders doen dan 'het laten lopen waar je bent'
MIJ hebben ze 2006 na een half uur schreeuwen gehoord, toen hebben ze mij op ondeskundige manier bevrijd, vraag niet hoe het met mijn rechterarm gaat (ben gelukkig linkshandig), toen 'de baas' vaststelde dat ik niet bewusteloos raakte en niks had gebroken, toen brulde hij dat ik er maar niet mee naar de dokter moest gaan, aan kneuzingen deden ze toch niks volgens hem
wilde wel heel erg naar de wc toen ik weer los was, en ik ga niet beschrijven wat er toen allemaal uit mijn darmen kwam
mocht de wc-deur niet op slot doen vn de baas, heb dat ding demonstratief open gelaten, nijdig als ik was
toen ik op eigen kracht medische hulp zocht, konden ze niks meer doen (4 uur later dus, kon met mijn rechterarm niet eens de contactsleutel van mijn auto bedienen, deed dat met links toen ik uitstapte)
die anderhalf jaar dat ik nog bij die baas werkte, had ik altijd als ik moest overwerken bij die machine (dan was er niemand anders aanwezig in het bedrijf) mijn mobiel in een broekzak (mocht ik niet bij mij hebben op de werkvloer), om 112 te kunnen bellen, als mijn arm tijdens het overwerken zo bekneld was geraakt, en ze hadden mij pas na een uur of 2 -of nog langer- gevonden, dan had ik die arm niet meer gehad tenslotte
dit avontuur was er mede de oorzaak van dat ik na mijn ontslag (baas bing met pensioen) zo impulsief emigreerde
toen ik in Zweden leerde dat je NOOIT met machines mag werken ls er niemand anders aanwezig is in het bedrijf (schijnt in NL ook zo te zijn, was ik echt een paar dagen 'van de leg'