Ze stonden op de drempel van het verzorgingshuis, maar wilden niet naar binnen. Dus kwam vorige week een zelfgekozen einde aan het leven van David Postma (86) en zijn vrouw Willemke Postma-Kloosterman (84). Ze overleden temidden van hun kinderen.

Nadat ze de dodelijke dosis medicijnen tot zich hadden genomen, gingen ze op bed liggen. ,,We hebben hen uitgezwaaid. Ze gingen echt op reis. Ze zwaaiden nog terug en vielen toen in slaap. Het was een prachtig afscheid.''

De vier broers Rypke (59), Gerrit (57), Ids (52) en Albert (49) Postma kijken vol tevredenheid terug op de emotionele tijd die ze samen met hun ouders hebben doorgemaakt. ,,Fantastisch dat ze ons dit zo hebben gegeven. Wij hebben het afscheid al gehad voor hun overlijden.''

Ze stonden met elkaar, de armen om de schouders geslagen, in de deuropening van de slaapkamer. Vader (‘heit') had de medicijnen afgewogen en door twee bekers yoghurt gedaan. Beide ouders zouden dit in bed opeten. ,,Maar mem (moeder, red.) had zeker trek, want ze lepelde het zo naar binnen. Heit zei nog: ‘Wat doe je nu? We zouden toch tegelijk gaan?' 'Ik heb het al op', zei mem.''

Kort daarop gleed ze weg in haar slaap. Ze kon nog net haar hand opsteken om te zwaaien. Enkele ogenblikken later gebeurde hetzelfde met haar man.

David en Willemke Postma, oorspronkelijk afkomstig uit Friesland en al vele jaren wonend in Meppel, vormden een hecht stel. En toen ze door hun afnemende gezondheid steeds meer op elkaar waren aangewezen, groeide hun band nog.

Jaren geleden riepen ze al dat, als ze zouden gaan, ze het samen zouden doen. Een verzorgingshuis was hen een gruwel. Foto