Rob en Linda Robertson deden wat ze dachten dat van hun verwacht werd als evangelische christenen.
Toen hun 12-jarige zoon Ryan zei dat hij homo was, stuurden ze hem naar 'reparatieve therapie'. Hij ging regelmatig met de dominee praten en bestudeerde de bijbel.
Zes jaar later was Ryan nog altijd niet hetero geworden. Op zijn 18e verbrak de hopeloze Ryan het contact met zijn ouders en met zijn kerk en begon drugs te gebruiken. In 2009 is hij overleden aan een overdosis.
"We zien nu in dat de kerk ons foute dingen heeft geleerd", zegt Rob. "De kerk heeft een verschrikkelijke fout gemaakt."
Veel ouders in een dergelijke situatie zouden de kerk verlaten, maar Rob en Linda hebben besloten het anders aan te pakken, en hopen veel ouders met homoseksuele kinderen mee te krijgen.
Ze zijn lid gebleven van de kerk en protesteren tegen de demonisering van homoseksuelen. "Wij geloven dat je geen keuze hoeft te maken tussen je geloof en liefde voor je kind. Je kunt dat prima combineren." zegt Linda.
Het is de vraag hoeveel zin het heeft. Evangelische christenen in de V.S. gooien mensen die homo's accepteren gauw buiten.
Linda's Facebook-pagina voor evangelische moeders met homoseksuele kinderen heeft echter al 300 leden, en er zijn meer van zulke projecten gaande. De steun voor 'reparatieve therapie' lijkt kleiner te worden, en de laatste jaren hebben een aantal prominente christenen zich voor homo-acceptatie uitgesproken.
Linda merkt dat ze soms nog berichten krijgt van christenen die willen weten hoe je homoseksualiteit kan genezen. Er is nog een lange weg te gaan voordat homo's echt welkom zijn in de evangelische kerk.
FotoHeel triest. Mijn vaders eerste reactie toen ik hem vertelde dat ik op vrouwen viel was: nee hoor, jij bent geen pot.
Daar is hij al snel op teruggekomen hoor haha. M'n moeders eerste reactie was: ik ben blij dat je m'n dochter bent en niet mijn zoon. Ook zij is daar op terug gekomen.
Ik snap dan ook echt dat het voor ouders even slikken is hoor! En ik had ook niet verwacht dat ze gelijk stonden te juichen. Mijn vader was altijd aan het schelden op 'flikkers', dus ik vond t echt doodeng om uit de kast te komen.
Nu zijn mijn vrouw en ik regelmatig bij mijn ouders, en als we dan iemand (bijv op tv) zien, die overduidelijk homo is en wij geven ons commentaar (geenszins discriminerend hoor), dan zegt m'n vader: nou maak ik geen opmerkingen meer over flikkers, doen jullie het
@yes_my_dear, Het moment dat iemand uit de kast komt daar is een heel proces aan vooraf gegaan.
Velen hebben zichzelf echt moeten accepteren.
Op het moment dat iemand dan uit de kast komt begint dat proces voor bv de ouders.
En dat duurt gewoon even voor ze er vrede mee hebben dat ze o.a. geen opa en oma worden.
Je kan ook niet verwachten dat ouders gelijk vanuit het niets staan te juichen.
Maar het grappige is, dat veel moeders het vaak al wel weten.
Die hebben vaak al door dat hun kind anders is.
Het ergste van dit soort berichten vind ik de onuitgesproken boodschap dat ik nu wordt geacht
A. medelijden moeten hebben met twee mensen die willens en wetens hun gezonde verstand en alles wat we in de afgelopen honderd jaar hebben geleerd over dit onderwerp, opzij hebben gezet om hun kind te kunnen blijven mishandelen tot de dood erop volgt en
B. respect moet hebben voor hun rijkelijk late 'bekering' en hun zogenaamd hartverwarmende futiele pogingen om hun specifieke vorm van gevaarlijk collectief zelfbedrog iets minder gevaarlijk te maken, terwijl eigenlijk de enige juiste handelwijze zou zijn
A1. deze twee mafkezen voor twee jaar op te sluiten in een heropvoedingskamp en
B1. gevaarlijk collectief zelfbedrog op alle mogelijke manieren te ontmoedigen met belastingtechnische maatregelen, door er waarschuwingsstickers op te plakken en min of meer vanaf de kleuterschool voorlichting te geven over de gevaren van religie enerzijds en de voordelen van rede en ratio anderzijds.
Sorry. Dit moest ik ff kwijt.
Laatste edit 04-12-2014 13:28
aan.