Voor elk persoon in het afgelegen Japanse dorpje Nagoro zijn er misschien wel tien poppen. Als er mensen overlijden of vertrekken uit de Iya-vallei, dan maakt de 64-jarige Ayano Tsukimi een pop naar hun gelijkenis, en zet deze op een plek die voor hun inspiratie van vlees en bloed belangrijk was. Fritz Schumann ging op bezoek en maakte een aandoenlijke korte documentaire.

Een poppenversie van een oud echtpaar zit op een bankje. Tegen elkaar geleund, alsof ze op een eerste date zijn. Ergens anders maait een oud poppenvrouwtje het gras, zoals ze dat vroeger wellicht ook deed. Kinderpoppen liggen languit in de hangmat. Nog 37 échte mensen wonen er in Nagoro, vertelt Tsukimi, en de afgelopen tien jaar maakte ze al 350 poppen.

Het is een prachtig filmpje om te zien. Tsukimi, pratend over de dood, haar eigen en die van de poppen (die leven hooguit drie jaar). Over haar werkwijze (ze kan goed oma’s maken, zegt ze). En tegelijkertijd heeft het ook iets griezeligs. Het dorp zou niet misstaan als onderwerp van een horrorfilm. Zo is een school die al enige tijd leegstaat weer tot leven gekomen door de poppen. Ze staan op de gang, ze zitten in de schoolbanken. En de directeur kijkt toe.
Filmpje