Nu de zomer voorbij is, komen in Spanje de herfstbuien opzetten en dit jaar zijn ze vroeg. In de loop van de ochtend worden de wolken aan de westkant van Adra dan ook dikker en al gauw zijn de eerste donders te horen. In Spanje heb je, door de bijna vanzelfsprekende nabijheid van bergen, een ander zicht op het weer dan bij ons. Veel eerder dan in Nederland zie je of een bui zwaar is of niet. Komt er iets hevigs op je af, dan zie je de bergen al van verre in de regengordijnen verdwijnen, ruimschoots voordat het ook op je eigen plaats begint. Is het zomer, dan blijft de bui meestal in de bergen hangen, maar deze keer is dat niet zo. Ook op zee pakken de wolken zich samen. Er is geen ontkomen aan. Even later barst de wolkbreuk los; het is er één om u tegen te zeggen. Binnen de kortste keren veranderen de smalle straatjes in het centrum van Adra in snel stromende beken.

Ook dit is iets waar mensen in Spanje niet van opkijken. De smalle straatjes, aan beide zijden volgebouwd en met slechts hier en daar een smalle doorgang, zijn geen plaatsen waar het water makkelijk wegzakt, dus moet het in het riool verdwijnen of wegstromen. Gevaarlijker zijn de oude watergangen, vaak dwars door de stadjes, die meestal leeg staan en rambla’s of arroyo’s worden genoemd. Omdat ze bijna altijd leeg staan, worden ze niet zelden als parkeerplaats of voor andere doelen gebruikt. Soms zijn ze in een weg veranderd en dus feitelijk verdwenen. Het water vindt ze, als het komt, echter feilloos terug en dan heb je de poppen meteen aan het dansen.

Terwijl de bui Adra alweer langzaam verlaat, nadert zo’n verrassingsvloed de stad. Automobilisten even buiten de bebouwing staan hem al te filmen, in de stad zijn de mensen zich er nog niet zo van bewust. Omdat de bui niet alleen aan de kust, maar ook in de bergen aan de noordkant viel, heeft zich in de rambla’s en de arroyo’s veel water opgehoopt. Door de zomer zijn de velden hard en zakt het water er maar moeilijk weg. Ook is er in de halfwoestijn zo weinig begroeiing, dat het – als het eenmaal stroomt – eigenlijk ook door niets meer wordt tegengehouden. En zo zijn de watergangen van voorheen snel volgestroomd met een mengsel van water, modder, hout en stenen.

Het ziet er spectaculair uit. Staat de arroyo het ene moment nog vrijwel droog, het andere moment stort het water zich met alles wat er in zit als een woeste golf door de bedding omlaag, alles wat het op z’n weg vindt meenemend.

Het is een nietsontziende vloed die in hoog tempo op de stad af gaat en zich even later via de Rambla de las Cruces richting zee beweegt. De paniek is enorm. Met donderend geweld gaat het water door het centrum, auto’s, ja zelfs vrachtwagens met zich meesleurend, vaak met de bestuurders er nog in. Er wordt geschreeuwd, alarmen gaan spontaan af, ramen en delen van huizen bezwijken onder druk van dat wat voor ze langs stroomt en de chaos is compleet. Omdat de tientallen auto’s en vrachtwagens, die door het water worden meegesleurd, samen een soort dam vormen, wordt alles in de straat alleen nog maar verder opgestuwd.

De hele gebeurtenis neemt uiteindelijk maar een paar minuten in beslag. Wat resteert, is totale ontreddering en een kolossale schade die je bevattingsvermogen te boven gaat. Binnen een kwartier verandert Adra van een normaal Spaans stadje in een rampgebied.
Filmpje