Het materiaal slaat overdag zonne-energie op en geeft het – on demand – in de vorm van warmte weer vrij.

Het materiaal in kwestie is dun en transparant en kan dus op andere materialen worden aangebracht. Bijvoorbeeld op een autoruit. Overdag verzamelt het materiaal op de autoruit zonne-energie. En als het ’s nachts gevroren heeft en je in de ochtend bij de auto aankomt, geef je het materiaal de opdracht warmte af te geven. Het resultaat: je hoeft niet meer te krabben. Het onderste laagje ijs dat op de ruit ligt, smelt, waarop de gehele ijslaag van het raam glijdt.

Maar het materiaal kan ook op kleding worden gebruikt. Je krijgt dan een trui die overdag zonne-energie verzamelt en ’s avonds – als de zon weg is en het kouder wordt – warmte afgeeft.

Het opslaan van de warmte van de zon is nog niet zo eenvoudig. Hoe goed de isolatie ook is; de warmte ontsnapt uiteindelijk altijd. Daarom slaan de onderzoekers ook niet de warmte zelf op. Hun materiaal slaat de zonne-energie op in een chemische reactie die weer – on demand – omgezet kan worden in warmte. Heel concreet draait het allemaal om azobenzeen. In reactie op licht verandert dit materiaal zijn moleculaire configuratie. Wanneer het materiaal vervolgens wordt blootgesteld aan een warmtepuls, wordt de moleculaire verandering weer ongedaan gemaakt en daarbij komt warmte vrij.

Op dit moment kan het materiaal een warmtepuls afgeven die 10 graden hoger ligt dan de omgevingstemperatuur. Dat is voldoende om een autoruit ijsvrij te maken, maar de onderzoekers hopen uiteindelijk uit te komen op een temperatuur die 20 graden hoger ligt dan de omgevingstemperatuur.

Het materiaal is met name veelbelovend voor elektrische auto’s. Deze auto’s verbruiken als het buiten koud is enorm veel energie om op te warmen en de ramen ijsvrij te maken. Soms daalt hun actieradius daardoor met wel 30 procent. Een materiaal dat de auto helpt om op temperatuur te komen en de ramen schoon te maken, kan dan een wereld van verschil maken.