@ Quote: Maurice heeft deze week op zijn zeventiende verjaardag weer een ballon met een kaartje opgelaten.

Ach ja, af en toe moet je eens een ballonnetje oplaten.

Geloof me, daar zit je als man van 30 echt niet meer op te wachten, Maurice! (Ik als jongedame van 33 zit echt niet op een briefje te wachten die ik 15 jaar geleden via een ballonnetje naar boven heb laten vliegen. )

@GroteMop1983:

Jij misschien niet, voor mij zijn tijdcapsules heel belangrijk. Een korte termijngegeugen heb ik niet echt, nooit gehad ook.

Mijn spullen zijn dan ook heel belangrijk. Ik heb dozen uit verschillende periodes uit mijn leven (muziek, foto's, werkgerelateerde zaken).

Af en toe pak ik er zo'n doos bij om weer terug te gaan in de tijd. De wat oudere dozen leveren geen herkenning op en kunnen net zo goed van een ander zijn. Juist dat levert een raar gevoel op, het laat weer even zien hoe ik destijds blijkbaar dacht en wat ik deed.

Als er van mij een dergelijk ballonkaartje zou opduiken (en heb er in mijn jeugd een aantal opgelaten) dan zou ik weer een stukje van mijzelf erbij hebben.

Misschien bedoel je het heel anders.

Even terzijde. Het schrijven van deze reactie laat mij iets anders herrinneren.

Een paar maanden terug was ik muziek van mezelf aan het luisteren. Ik maak sinds mijn 16e muziek (ben nu 37) en ik was de muziek aan het luisteren die ik destijds heb gemaakt.

Gemaakt met een oud muziekprogramma die ik opnieuw heb moeten installeren om het te draaien.

Een paar biertjes gedronken en aan het eind van de avond stond ik op, liep naar de woonkamer en schrok mezelf de pleuris. Ik herkende mijn woonkamer niet, sterker nog, ik verwachtte de woonkamer van mijn ouders te zien en die was er niet.

Ik heb asperger en blijkbaar kun je een echte gevoelsmatige tijdreis maken, ik ben twee dagen van slag geweest vanwege het gevoel dat dit opleverde.

Ik durf dit nu niet meer te doen, biertje drinken en oude eigen gemaakte muziek te luisteren bedoel ik dan.

Bij psyQ heb ik het erover gehad maar daar kreeg ik nogal een vage reactie op, alsof ik het mezelf had ingebeeld. Nu begrijp ik dat het heel raar over kan komen, het is ook allerminst gebruikelijk dat iemand zegt zoiets meegemaakt te hebben.

Of het nu door mijn geheugen komt of door de asperger, het was eng om mee te maken.

/off topic geneuzel.

@bazs2000: de vraag is, of het verleden zo belangrijk is?
voorbij is voorbij, en vergeten is heerlijk .. toch?!

het kaartje is gevonden, maar de ballon, die was kapot

@bazs2000: Ik denk dat het door beide komt, of door de combinatie. Asperger heeft vele verschijningsvormen en al haast evenveel comorbiditeiten, die dan ook nog eens elkaar beïnvloeden.
Dat je ervaring niet serieus genomen wordt, vind ik dan ook bar slecht! Het had voor je psycholoog juist een interessant aanknopingspunt moeten zijn. Dit soort uitzonderlijke dingen zegt veel meer over een client dan alle boekjeswijsheid die ze tot zich genomen hebben. Helaas lopen veel autisten nog tegen hulpverleners op die vol zitten met (ook foutieve) vooronderstellingen.

Laatste edit 04-04-2016 15:58

@bazs2000:
ook ik heb asperger, en ik voel met je mee....
- als iemand op het (magazijn)werk mij vraagt of ik nr-zoveel al heb gedaan, dan kijk ik in de prullenbak op de heftruck of die order er al in zit, want 'al die lange nummers waar meestal nooit meer iemand naar vraagt', die blijven niet hangen
- vaak heb ik herinneringen aan -voor mij- belangrijker dingen, die bij anderen (die er echt bij waren) niet zijn blijven hangen, omdat die herinnering is 'gekoppeld aan van alles' zoals de kleding die ik toen droeg, dingen die mij daar te binnen schoten en de auto waarmee ik toen was....
- tegenwoordig (nu fototoestellen geen 'rolletjes' meer hebben die je duur moet laten ontwikkelen) fotografeer ik mij vaak 'een slag in de rondte', omdat mensen met wie ik ergens ben alles vaak heel anders waarnemen dan ik, om te bewijzen dat de dingen waarover ik wil napraten, er echt waren