Vanuit mijn kantoor (dat in een soort uitbouw van ons bedrijfspand zit en een raam van grond tot plafond heeft) heb ik uitzicht op het dak van ons gebouw en het grasland erom heen. Elk jaar komt een paartje scholeksters broeden op het dak en na verloop van tijd springt hun jong naar beneden en scharrelt dan nog zeker twee maanden onder toeziend oog van zijn bezorgde ouders in het graslandje.
In die maanden sta ik doodsangsten uit of die kleine het wel zal halen gezien de grasmaaier, katten, roofvogels, noodweer en ander gevaar. Maar ook elk jaar ben ik weer onder de indruk van de niet aflatende zorg en vooral dapperheid van de ouders die hun kind dagelijks met gevaar voor eigen leven beschermen. Godzijdank is het huidige jong al een behoorlijk stevige puber en gaat binnenkort vliegen. Kom ik ook weer eens aan werken toe
.