Ik denk dat we allemaal wel ergens diep in ons geheugen een Sinterklaasherinnering hebben die leuk, gek, bizar of heel ontroerend is. En misschien is het leuk om die op te schrijven.
Ik zou zo zeggen, doe je best en kom je onvergetelijke herinneringen met ons delen!

Mijn eigen onvergetelijkheid is van erg lang geleden. Ik was zo rond de 20 jaar en lag ziek in bed, me zeer te vervelen, voelde me rottig en had vreselijk medelijden met mezelf.
Het was in die tijd in Rotterdam gebruikelijk dat studenten Sinterklaasfeesten verzorgden voor mensen met een te krappe beurs.
En om aan het benodigde geld hiervoor te komen, ging er dan een studentenSint met paard en een paar Pieten en wat muziek de straat op om een soort collecte te houden.

Dus, ik in mijn ziekbedje hoorde die gezellige klanken, ik keek door het raam en zag die vrolijke stoet door de straat rijden.
Nou, ik kan je zeggen, ik werd er helemaal vrolijk van.

En beroerd als ik was, heb ik op het raam getikt om aandacht en heb toen een tientje door de brievenbus naar buiten geschoven in een ZwartePietenhand. En dat was een flink bedrag in die tijd. Ik zag dan ook een heel blij gezicht achter dat zwartsel.

Maar het was het waard, ik voelde me hierdoor gelijk een stuk prettiger en ik hoop dat er iemand iets moois van heeft kunnen krijgen.
Maar de herinnering aan die grauwe vervelende middag die opeens een beetje feestelijk werd, die zal ik dus nooit meer kwijtraken.

Gaaf topic, gaaf verhaal @Mamsie:

Okee, niet helemaal een herinnering, maar ik wil nou nog steeds een keer de piet zien die op vijf december loeig hard op de deur bonkt en de cadeautjes op de stoep achterlaat

Ik was een klein Alevje die toen nog in groep twee of drie zat. We hadden met z'n allen onze schoenen in de gang naast de voordeur gezet, want we hadden geen schoorsteen en Sinterklaas kon niet door een CV naar binnen.

Nadat elke schoen een tekening had met een appel of een wortel gingen wij snel naar bed. Ik was alleen geen goede slaper en dat ben ik nog steeds niet. Ik werd rond vijf uur wakker, de tijd dat mijn vader naar zijn werk gaat.
Zachtjes liep ik naar de gang toe en gluurde ik naar binnen. Ik zag mijn vader alles uit de schoenen halen. Hij at een appel terwijl hij de cadeau's in de schoenen propte.

Zo stil als ik kon zijn kroop ik weer in bed en ging ik slapen, zodat ik alsnog mijn cadeau kreeg. Het was een gele tamboerijn met een beertje erop.

Een aantal jaar geleden toen we weer eens het huis vol hadden met oa de andere pleegkinderen van het gezin, had die ene jongen (voor het gemak maar even R genaamd) een gedicht gemaakt van wel 10 velletjes of zo voor H.

Zij dacht dus een heel lang verhaal, maar wat bleek R had dat gedicht gemaakt van allemaal krantenletters
Dat moet echt een enorm werk zijn geweest, maar het gedicht hebben we nog steeds