Opeens ontdek ik een rij blog-topics en ik dacht ‘laat ik maar volgen’.

Blokje 1
Terug van nooit weggeweest, ik heb om de zoveel tijd wel meegelezen en enkele mailtjes beantwoord.
De wereld staat inmiddels al een halfjaar op z’n kop. Gelukkig ken ik niemand die ernstig getroffen is. In Nederland niet en alles-zij-dank ook niet in Indonesië, waar de gezondheidszorg toch iets chaotischer is geregeld dan hier. Voor zover ik hier een beetje rondgesnuffeld heb, hebben WMR’ers ook dapper weerstand geboden aan de onzichtbare vijand.
Hoe het verder gaat? Redelijk naar omstandigheden. Ik mis het onderwijs als zodanig totaal niet. Helemaal niet met die afgelopen maanden van onzekerheid over hoe en wat, contact op afstand, afgelaste examens, noem maar op. Al kruipt soms het bloed waar het niet gaan kan, zeker als het een goede vriendin betreft. Waarschijnlijk weinig mensen die zin hebben om het blog-topic helemaal terug te lezen, maar via de voetbalclub ken ik inmiddels jaren een vriendin. In de periode van mijn werksores was zij een van de mensen die veel wist over mijn situatie. Zij heeft een schoolgaande zoon die komend schooljaar z’n examenjaar ingaat. Een aantal weken na de schoolsluiting krijg ik een Whatsappje binnen met de vraag of ik iets van de wiskundesom op de foto snapte. Die zoon snapte het niet en de anderen in huis ook niet. De vertrouwde lezer van mijn blogs zal geconcludeerd hebben dat ik iets meer van de talen ben dan van de vakken met meer of minder rekenwerk. Afijn, ik dus kijken of ik nog iets begreep van een half mensenleven (voor mij dan) geleden. Even piekeren en proberen later meende ik dat het gelukt was. Voor de zekerheid nog laten checken door een van mijn vertrouwenspersonen, die nog een jaar wiskunde had gestudeerd en beter thuis is in dit soort dingen, en het klopte allemaal wat ik deed. Dus ik de foto met mijn berekening teruggestuurd. In berichten nog geprobeerd uit te leggen hoe het zat, maar het kwartje viel niet. Andere oplossing: huisbezoek voor persoonlijke uitleg, maar dan moet deze jongen het ov in omdat ik geen andere mogelijkheid tot (eigen) vervoer heb. Het was nog in de periode van de beperkte dienstregeling, maar het reizen zelf was verder probleemloos en deze ov-reis achtte ik voldoende noodzakelijk volgens het rijksadvies. Even bij elkaar de gezondheidsrisico’s checken, zoals dat hoort en omdat je als vrienden elkaar ook niet onbedoeld en onverhoopt ziek wil maken. Alles in orde en de volgende dag naar de andere kant van de regio. Ik merkte aan alles dat ze in eerste instantie blij waren om weer eens iemand van het voetbal te zien en daarna ook blij dat ik de wiskunde uiteindelijk zo goed wist uit te leggen. Het was gewoon een vriendendienst, ik had er behalve een kop koffie en een koekje ofzo voor gehoeven en ik was zelf ook blij mensen van het voetbal in goede gezondheid te zien, maar ik werd aardig in de watten gelegd. Achteraf heb ik ook eerlijk gezegd dat het echt niet zo had gehoeven, maar ze deden het graag voor me vanwege die huiswerkhulp en vriendschap. Tegelijk proefde ik weer iets van de dankbaarheid van de kant van een leerling en zijn ouder, iets waarvoor ik ook ooit het onderwijs juist in was gegaan. Een paar weken later volgde een nieuwe hulpvraag bij een groter werkstuk voor het einde van het schooljaar en werd ik in alle oprechtheid uitgenodigd voor de verjaardag van moeders (wat plaatsvond na de versoepelingen), maar dat is misschien iets voor een volgend Blokje. Ik sluit dit deeltje af met het zojuist beschreven positieve gevoel.

Kijk eens aan! Blij dat je dit bloghoekje hebt gevonden, ik mag je verhalen graag lezen.

een goed begin is het halve werk. dit was echt weer een "leven-live" verhaal zoals we dat van je kennen, uit het leven gegrepen, en zo goed geschreven dat mensen die heel anders leven het ook graag lezen

Zo is t nog beter: dan kunnen we ze altijd terugvinden, ook als we niet meteen tijd hebben om je blogs te lezen

Je hebt weer je eigen plekje op wmr verovert
Natuurlijk zijn die mensen blij. Je kan helemaal vastlopen op een som en dan sta je ook stil. En je bent dan gefrustreerd. En vaak is het zo dat bv een leraar iets uitlegt en dan snap je het niet en als een ander het net anders vertelt dan gaat ineens het licht bij je branden.
En ineens kunnen ze dan weer verder.
Ik snap wel dat ze dan blij zijn.

@venzje en @allone: Ik vind het ook heel fijn dat jullie mijn schrijfsels ook blijven lezen. En de mensen die liever geen lappen tekst of simpelweg niks hebben met m’n verhalen, kunnen het probleemloos overslaan.

@botte bijl: Een “leven-live” verhaal, dat vind ik een mooie benaming. Zo had ik het eerlijk gezegd nooit bekeken. Bedankt!

@stora: De beste knul is een type leerling dat gebaat is bij live uitleg. Een docent die op het bord schrijft en tekent, die bij je komt en dingen in het boek aanwijst, de berekening tig keer voor je neus voordoet. Goed voorbeeld doet volgen en zo kan hij het zelf ook correct nadoen. Ik had het met genoeg jaren onderwijservaring gelijk door dat hij zo’n type leerling was, aangezien ze er niet uitkwamen met een berekening en wat losse flodders uitleg over de whatsapp. Dat online onderwijs zonder fysieke interactie is dus niks voor hem geweest. Dan is het dus fijn dat iemand dat kan komen doen. Omdat ik zelf niet de grootste ster in wiskunde was, had ik een arsenaal trucjes nodig om de toetsen en examens te halen, een paar van die trucjes kon ik ook meegeven.

Ik lees graag je lappen tekst welkom terug (reageren doe ik weinig )

Leuke binnenkomer

Zelf heb ik een jaar of 8 lesgegeven in Zelfverdediging / Aikido / Nijutsu / Kempo. Dat staat natuurlijk mijlenver van theorieën lesgeven in een klas maar wat betreft interactie leerling-leraar ben is het niet anders.

Het is bijzonder bevredigend om te zien dat een leerling jouw lesstof begrijpt, of dat nou een wiskundig vraagstuk is of hoe een gevaarlijke situatie te de-escaleren, dat doet er niet toe.

Een van mijn meest bevredigende momenten was toen ik 's-avonds laat werd gebeld door een leerling, je hoorde de adrenaline nog in zijn stem

Hij was aangevallen door een idioot met een machete en niet alleen wist hij te voorkomen dat hij gewond raakte, hij was ook bij machte zijn aanvaller onschadelijk te maken!

"Sensei! What you teach us really works!!", hijgde hij door de telefoon, verbaasd, alsof hij daar eigenlijk aan had getwijfeld

Dus hoewel de 'vakken' ver uit elkaar liggen begrijp ik 100% jouw bevrediging als je ziet dat een leerling 'het snapt'

Blij dat je er weer bent Eru, ga zo door makker!

Hoi Eru. Hoe meer bloggers hoe meer vreugd hier denk ik.

En een lang blog bewaar ik meestal voor het weekend, want doordeweeks draai ik nog steeds een kleine tien uur per dag. Dan ben ik 's avonds net wakker genoeg om nog even in te loggen en wat te lezen van de mensen hier.

Zelf was ik vroeger ook best actief op de blogs. Ik hoop daar weer wat meer tijd voor te krijgen, aangezien ik de pensioengerechtigde leeftijd dichterbij zie komen.

Enfin, leuk om je weer te lezen, evenals de reacties op je blog

@KhunAxe: Fijn is dat he? Als je van een leerling hoort dat al je inspanningen hebben gewerkt.

Ik denk ook niet dat je ooit zal stoppen met wat je leuk vindt, lesgeven dus.

Ik heb af en toe stagieres, die helaas na een half jaar uit het zicht verdwijnen. Heel soms krijg je nog wel een berichtje, en gelukkig zijn die dan allemaal positief, en heb ik ze over de drempel kunnen trekken om door te gaan met het vak.

@Ronnymij: Helaas sta ik op dit moment wat lesgeven betreft op non-actief, ik mis het best wel Maar verreweg de meeste mensen hier zijn hardwerkende fruitboeren, die hebben geen tijd voor zoiets Bovendien ben ik de enige buitenlander in de verre omtrek.. Vind ik aan de ene kant wel jammer, anderzijds, och, ik ben inmiddels 63 jaar, wellicht een mooie leeftijd om het wat rustiger aan te gaan doen

.

Laatste edit 25-07-2020 07:59

@KhunAxe: ja, dat is ook zo.

in jouw vakgebied betekent lesgeven dan ook niet aan de kant staan, en een beetje zeggen wat iedereen moet doen. Je bent toch zelf ook vaak actief bezig met de handelingen en grepen.

Voor mij is dat een ander verhaal met schilderen. Ik stuur zoveel mogelijk aan wat de leerling zelf doet, en fysiek kost mij dat weinig moeite natuurlijk.

We worden een dagje ouder makker, en het enige wat daarbij op dit moment belangrijk is, is gezond blijven.

Dat gezegd hebbende moet ik weer in de kleren. Boodschapjes doen voor mijn moeder van 85, en een van mijn zoons ophalen die het weekend bij mij vertoeft.

@Ronnymij: (Voor straks, voor het slapengaan )

Inderdaad, in mijn 'metier' dien je zelf te kunnen doen wat je van je leerlingen vraagt, dus als ik 100 push-ups vraag doe ik ze zelf ook. Hetzelfde geldt natuurlijk, (en nog meer!), voor de technieken, hoe kan ik die iemand leren als ik ze zelf niet beheers?

Over schilderen: Zo je w.s. nog wel weet kom ik uit een schildersfamilie, mijn vader was schilder en mijn oudste broer ging al op zijn 12e mee op karwei, die maak je na ruim 50 jaar in het vak te zitten niets meer wijs

Hij is al sinds jaren de tweede man bij een groot schildersbedrijf, dus de overal heeft hij allang niet meer aangetrokken, hij rijdt in een vette bak de karweien af om te zien hoe het gaat, opzichter zeg maar.

Ik vroeg hem of hij nog weleens schildert? 'Ach', zei hij, 'Soms, als ik zeg dat ze iets zo of zo moeten doen dan zeggen ze weleens "Dat kan zo niet Rini!"..'. 'Dan trek ik mijn jasje uit, stop mijn stropdas in mijn hemd, grijp een kwast of roller en laat zien dat het wél kan!'

.

Laatste edit 25-07-2020 08:31

@Ronnymij: Je leest het maar, wanneer je er zin in hebt. En heb je er geen zin in, even goede vrienden. Het is nu wel makkelijker bij te houden omdat iedereen een eigen plekje kan claimen en de business niet ondersneeuwt in andere schrijfsels of reacties in het algemene blogtopic.

@KhunAxe: Die twijfel en verbazing dat het geleerde werkt is zo herkenbaar. Of het nou een som of vechtkunst is, het is menselijk dat je in bepaalde mate onzeker bent als je eenmaal op jezelf bent aangewezen. Het eindexamen wiskunde of in een vervelende situatie dat je serieus bedreigd wordt. Ik heb het vooral bij m’n afscheid gemerkt dat leerlingen zeiden dat ze dankzij mij en een paar andere leuke collega’s school toch net iets leuker vonden en soms meer het vertrouwen kregen om vakken te halen. Het is dus absoluut geen belediging naar de sensei, maar vooral verbazing over het eigen kunnen. Ik zie het, waarschijnlijk net als jij, als een groot compliment voor jezelf en de leerling.

@EruYagami: Een belediging? Welnee!! Ik zie het als een bevestiging van appreciatie!
Overigens betekent 'Sensei' niets meer of minder dan 'leraar'

@KhunAxe: Wist ik! Behalve door interesse in andere delen van Azië heb ik die standaardtermen uit films uitgelegd gekregen van een oud-leerling/student Japans.

@EruYagami: Natuurlijk wist jij dat, maar er zijn meer mensen die onze hersenspinsels lezen Mijn meest favoriete Japanse Martial Arts acteur? Toshiro Mifune! Met afstand!

afbeelding

@KhunAxe: Is dat niet de vent die "Toranaga" speelt in de serie "Shogun"?

@Beereekhoorn: Fijn dat je laat weten dat je meeleest. Reageren is niet verplicht en lezen eigenlijk ook niet.

@KhunAxe: Ik let niet zo op namen van acteurs in films. Een film is voor mij goed of niet. Slechts bij een enkele acteursnaam denk ik ‘dat ga ik niet leuk vinden omdat ik me dan aan de kop van diegene ga storen’...

@Emmo: Inderdaad, Yoshi Toranaga, de latere Shogun uit de gelijknamige serie. Mifune was een geweldig acteur

Zo heeft hij in een western gespeeld met Charles Bronson, Red Sun, leuke film!

@EruYagami: Mooi is dat hè, als je die waardering krijgt voor je lessen? Mijn jongste zoon is ook leraar en die is in januari weggegaan bij de school waar hij ruim 12 jaar les heeft gegeven en naar een andere school gegaan. Een nieuwe uitdaging, want hij vindt lesgeven nog steeds het leukste vak wat er is. Toen enkele oudleerlingen hoorden dat hij wegging, kreeg hij een aantal mailtjes van hen. Daarin spraken ze hun waardering uit voor zijn lessen en er waren er een paar die zeiden dat hij een grote invloed op hen had gehad. Dat ze door hem aan een vervolgstudie waren begonnen en zo meer. Hij liet me die mails lezen en hij zei: Mam, ik hield het niet droog hoor... Ik zei: Nou, ik denk dat je als leraar geen groter compliment kunt krijgen dan dit!

Quote "..Mam, ik hield het niet droog hoor..."

Ach.... Gevoelig type Maar ik snap hem wel, lesgeven kan inderdaad geweldig bevredigend zijn, absoluut..

@KhunAxe: Hij werkte niet bepaald op een elite-schooltje..Veel van zijn leerlingen kwamen uit de zogenaamde "kansarme" gezinnen. Pa in de bak, moe aan de fles of erger..( of andersom). Als je dan een mail krijgt van zo'n leerling die dat milieu achter zich heeft kunnen laten door wat hij voor die leerling gedaan heeft of betekend heeft, dan kan ik die tranen wel begrijpen. Dan hoef je echt geen gevoelig type te zijn.

Laatste edit 28-07-2020 00:30

@HoLaHu: "Dan hoef je echt geen gevoelig type te zijn."

Welles!!

Dankzij mijn lessen heeft een leerling van mij weten te voorkomen dat iemand hem dood zou slaan met een machete!

afbeelding

Dus zo jouw zoon mensen heeft geholpen om hun levensomstandigheden te verbeteren hebben mijn lessen in ieder geval één persoon het leven gered, letterlijk!

En daar ben ik trots op, maar traantjes? Nope, dat niet..

@KhunAxe: What ever....