Als GroteMop schreeuwt van de pijn, gaat dat door Questyn heen. Ze herinnert zich de pijn van de draak, en hoe dat gevoelt moet hebben voor Mop. En de pijn die ze nu voelt, wat kan Linctus voor pijn verdragen?

Ze loopt naar Linctus toe. Zijn oog is nog dik, maar je ziet geen wond. Verwonderd kijkt ze hoe de blauwe kleur over gaat naar paars en daarna naar geel. Ze legt haar hand tegen zijn wang. "Zo snel genees jij dus" zegt ze.
Ze gaat op haar tenen staan en kust hem op zijn mond. Ze is een beetje verbaasd van zichzelf dat ze dat doet. Maar goed, nu heeft ze het gedaan. Dan stompt ze hem met de vuist op zijn borst. "Laat me niet meer zo schrikken wil je".

Linctus had de hulp van Madarian afgeslagen in de grot. Niemand ging hem helpen met lopen. Daar was hij veel te trots voor. Hij komt de ruimte weer binnen en wordt voor zijn gevoel door iedereen belaagd. Hij ziet gelukkig ook Questyn. Mop heelt zijn oog. Ze schreeuwt het uit van de pijn. Linctus kijkt alleen naar Questyn. Hij heeft haar gemist. Ze verwonderd zich over de genezing van zijn oog. Dan krijgt hij een kus. Hij is alles vergeten. Het maakt niets meer uit. Dan voelt hij een dreun op zijn borst. Hij kijkt omlaag en ziet hoe de vuist van Questyn nog op zijn borst rust. "Laat me niet meer zo schrikken wil je". Linctus lacht om haar bezorgdheid. "Jij vroeg of ik Llaeth wilde beschermen. Dat heb ik gedaan. En als je mijn verwondingen er al erg uit vindt zien dan had je de ander eens moeten zien"

GroteMop hoort Questyn zeggen:”Laat me niet meer zo schrikken wil je.” Ze kijkt naar Madarian en grinnikt. Madarian slaat een arm om haar heen. Ze voelt iets langs haar been lopen.
“…NightShadow!” De uit de kluiten gewassen wolfshond-pup heeft nu de grote van een volwassen wolfshond. NightShadow likt haar handen af. Eew, zijn tong is net schuurpapier. Ze pakt een sjaal van haar middel af en gebruikt die als honden-riem, door het losjes om de hals van de wolfshond-pup te knopen. NightShadow heeft daar geen enkele problemen mee en gaat braaf mee terug met de groep vrienden. Zo gaan ze met zn allen weer terug naar boven naar het huis van Questyn.

Llaeth was uitgeput, en slenterde achter de groep aan. Maximillaan kwam naast haar lopen. "Het vreet je energie op he? Dat reizen tussen werelden?" Llaeth knikte alleen maar kort, en probeerde al haar energie te storten op doorlopen. Maximillaan bedoelde het vast goed, maar Llaeth had niet echt zin om de les gelezen te worden. Ja, ze had een fout begaan door haar hand uit te steken, en ja, dankzij haar was Linctus nu gewond, en nu wilde ze alleen maar rusten.

"Het is jouw schuld niet, schaduwkind. Jij reageerde niet op de poort, die poort reageerde op jou. Het is natuurlijk." zei Maximillaan, en schonk haar een vriendelijke glimlach. Llaeth glimlachte naar hem terug. "Als je wil kan ik je er meer over vertellen, zodra je wat uitgerust bent." Llaeth wilde hem nog een dankjewel achterna roepen, maar hij was al weer naar de rest gelopen. Ze geloofden dat de Magiërs een druk bestaan hadden, naar Maximillaan leek er met volle teugen van te genieten.

"Wat doen we met de schaduwen?"vraagt Questyn aan een van de magïers. Llaeth en Linctus kijken dan naar de cirkel, en zien dan twee figuren op de grond gehurkt zitten. Llaeth schrikt als ze haar schaduw herkent. Linctus kijkt verbaasd naar de cirkel. Questyn staat bij haar mes. Ze is geneigd het op te pakken en in haar laars te steken, maar als ze dat doet, kan zijn dat de schaduwen vrij zijn. Maximiliaan komt er bij staan.
"Het zou kunnen dat Llaeth de poort kan openen door dicht bij de nis te gaan staan. Dan pakken vier van ons een steen, en houden deze richting hen, zodat ze naar de poort geduwd worden en jij loopt mee met je mes. Het mes is sterker dan alleen de stenen."

Llaeth kijkt naar de nis waar ze nog niet zo lang terug door heen getrokken werd met Linctus. Ze kijkt onzeker, wat als hetzelfde weer gebeurd. Maximiliaan kijkt haar aan. Hij kijkt naar de magiër die de machu picchu stenen bij zich had. De magiër begrijpt gelijk wat Maximiliaan bedoeld, en pakt een andere zak. Hier haalt hij een ketting van kleine steentjes uit. "Dit is een ketting die verbonden is met deze aarde. Als je hem om doet, zal je je niet kunnen verplaatsen. De grond houdt je vast." De magiër geeft de ketting aan Llaeth. Ze doet hem om en wil een stap zetten, maar het gaat niet. Het lijkt alsof ze aan de grond zit gelijmd. "Ik gebruik hem vaak bij mensen die niet willen luisteren", knipoogt de Magier naar Llaeth. "Als je hem af doet en in je hand houdt kan je lopen, zodra je hem om je nek doet, verankerd hij je. "

Mop en Madarian waren terug gelopen naar de bibliotheek met een aantal magiërs, maar waren te nieuwsgierig om te zien, hoe dit ging lopen. Maximiliaan vraagt GroteMop en Madarian ook een steen te pakken. De magie die Mop en Madarian hebben, versterken de stenen.

De schaduwwezens in de cirkel zitten Llaeth continu in de gaten te houden. Ze weten wat ze is. Zij kan hun terugsturen door een poort te openen. Maximiliaan en de magiër van de stenen pakken ook een steen uit de lijn van de cirkel.

Llaeth heeft de ketting in haar hand, en schuifelt langzaam richting de nis. De lucht in de nis begint al te trillen.

"Wat doen we met de schaduwen?"vraagt Questyn aan een van de magïers. Llaeth stond stil en keek naar de circel, en zag toen twee figuren op de grond gehurkt zitten. Llaeth schrok even, was dat nou een schaduw die sprekend op haar leek? "Het zou kunnen dat Llaeth de poort kan openen door dicht bij de nis te gaan staan. Dan pakken vier van ons een steen, en houden deze richting hen, zodat ze naar de poort geduwd worden en jij loopt mee met je mes. Het mes is sterker dan alleen de stenen." Zei Maximiliaan.

Llaeth keek naar de nis, de poort waar ze eerder doorheen gezogen waren. Eigenlijk durfde ze niet meer zo goed, wat als ze weer voor die reus staan? Die zal nu wel ontzettend woest zijn… Maximiliaan kijkt haar aan, en daarna naar een Magiër in de buurt van hem. De magiër knikt even en haalt een ketting met kleine steentjes uit een zak. Met de ketting liep hij op Llaeth af. "Dit is een ketting die verbonden is met deze aarde. Als je hem om doet, zal je je niet kunnen verplaatsen. De grond houdt je vast." Llaeth pakt de ketting aan, glimlacht even naar de magiër, en doet de ketting om. Ze probeert een stap te zetten, maar ze bewoog niet, nog geen centimeter kon ze haar voet verder schuiven. "Ik gebruik hem vaak bij mensen die niet willen luisteren", knipoogt de Magier naar Llaeth, hier moest ze even van blozen, en grapt naar hem. “Ik zal maar naar je luisteren, dan…”.
"Als je hem af doet en in je hand houdt kan je lopen, zodra je hem om je nek doet, verankerd hij je.” Llaeth knikt even om te zeggen dat ze het begrijpt.

Maximiliaan geeft een steen aan Madarian en Mop, om zo de kracht van de steen te versterken. De schaduw-personages verloren Llaeth en de rest geen moment uit het oog. De magiër en Maximiliaan hadden beiden ook een steen uit de cirkel en stonden zo rondom Llaeth en de nis, en in het midden de schaduw-personen.

Llaeth doet de ketting af, en houd deze in haar hand, als ze langzaam naar de nis toe loopt. Deze begint al te trillen en te gonzen zodra Llaeth een stap dichterbij zet. Hier werdt ze nerveus van. “Nog één stapje.” Zei de Magiër haar, die haar de ketting had gegeven, om haar wat moet in te praten. Hier waren de schaduwen niet van gediend, ze griste naar Llaeth, en begonnen te blazen als een kat. Llaeth zette langzaam een stap vooruit, en deed gauw de ketting om. De nis reageerde op haar stap, en opende bijna meteen, en leek haar te roepen, probeerde met al zijn kracht iedereen naar binnen te zuigen. Llaeth was aan de grond gelijmd, en voelde bijna geen weerstand toen de nis haar er dieper in wilde zuigen. De schaduwen daarentegen begonnen te krijsen. Ze probeerde zich aan Llaeth vast te houden, hun klauwen waren diep in haar huid gegraven, en ze trokken aan haar haar.

“Genoeg!” zei ze, nadat de schaduwen haar lang genoeg hadden vastgehouden. Ze nam een tuig adem en blies hard uit, richting de nis. De schaduwen verloren hierdoor hun grip op haar, en werden zo de nis in gezogen. Llaeth had op verschillende plekken op haar armen en schouders wat wonden op gelopen van de klauwen, en één van de schaduwen had een flinke pluk haar uit haar hoofd getrokken, maar ze stond nog steeds precies op de plek waar ze verankerd was.

GroteMop ziet het allemaal voor haar neus gebeuren. Ze schrikt er van en houdt Madarians hand steviger vast. Daar staat ze als een lulletje rozenwater naar de nis te kijken met in de ene hand een steen en in de andere hand de stevig vastgehouden hand van Madarian.
Ze kijkt naar Llaeth en glimlacht flauwtjes. Ze laat de steen uit haar hand vallen en laat Madarians hand los. Ze loopt naar Llaeth toe en vraagt: “Gaat het, meisje? Moet ik je genezen?” Ze loopt naar Llaeth toe en geeft haar een stevige knuffel.

"Rare jongens die schaduwen." Bromt Linctus. "Als die schaduw versie van mij wat meer op mij leek dan had hij er naar uitgekeken om die reuzen een kopje kleiner te maken." Linctus kijkt de groep rond en ziet dat iedereen nog onder de indruk is van wat net is gebeurd. "En nu?" Vraagt linctus. "Gaan we nog meer werelden verkennen? Of gaan we in de boeken duiken? Of gaan we trainen? We moeten wel zorgen dat wat we ook gaan doen dat we dit snel doen. Dariel rekent op ons dat we zo snel mogelijk handelen. Nu ben ik niet zo thuis in de goocheltrucs, maar zal jullie best willen helpen op welke manier dan ook."

"Laten we voorlopig maar geen werelden verkennen, als er zulke wezens door de poorten naar hier kunnen", zegt Questyn tegen Linctus.

"We moeten eerst uitleg geven over hoe we Dariel gaan redden, en hoe we dit samen moeten doen", zegt Madarian. "We hebben al een groot deel van de spreuk die we gaan gebruiken. Maar terwijl de negen magiers bezig zijn om de spreuk in werking te laten treden, zullen de anderen in gevechtsmodus moeten staan. Alleen was het nog wel handig, om uit te vinden, hoe we de Sigbin kunnen verslaan. Of dit met gewone wapens kan, of dat hiervoor toch een speciaal wapen voor moet zijn." zegt Madarian.

Inmiddels is iedereen weer terug in de bibliotheek. Een aantal van de Magiers waren daar gebleven, en waren zo goed als klaar met de spreuk. Het moest alleen nog getest worden.

"Tja", zegt Questyn,"dan zullen we nu een strategie moeten gaan bedenken, om Dariel te bevrijden, en dan nog een strategie hoe we de Sigbin kunnen verslaan."

“Ik wil best mijn zwaard in het gezicht van Zepherus steken om te kijken of hij daardoor sterft.” Mompelt Linctus zacht. Hij is niet zo thuis in het magische en kan daarom misschien niet zo veel bijdragen als hij zou willen bij het verzinnen van manieren om de Sigbin te verslaan. Strategieen kent hij wel. Om een stad te omsingelen, om in een minderheid toch een veel groter leger te verslaan. Maar dit zijn allemaal technieken van de Nephilim voor een leger. En ze zijn niet met een leger. Een handje vol individuen die ieder hun best doen maar nog niet als een echt collectief kunnen optreden. Daarbij weten ze nog niets van waar Dariel gevangen wordt gehouden en door wie. Of dat Dariel misschien al verplaatst is.

“Wat weten we van de personen die hem gevangen hebben genomen? Het zijn niet de duistere elfen zelf of wel? En waarom doen ze het werk voor de duistere elfen? Wat willen ze er mee bereiken? Waarom kunnen hun me niet zelf doden en verwachten ze dat een reizende half-elf dat wel weet?” Begint Linctus nu luid genoeg zodat iedereen hem hoort. “Ik mag niets weten van magie, maar ik weet wel dat we alles van onze tegenstanders te weten moeten komen wat we kunnen. Alleen een idioot gaat onvoorbereid zo’n situatie in. Ik denk dat Pervil de sleutel is in dit alles. Ze moet ergens in deze boeken aanwijzingen hebben achter gelaten. Ik stel dan ook voor dat ieder een gedeelte van de boeken voor zijn rekening neemt. Als er een vraag is dan halen we Questyn erbij. Zij kan dan misschien uit de aantekeningen of raadsels halen wat Pervil bedoelde. Zij kende haar waarschijnlijk het beste van ons allemaal.”

Llaeth had aandachtig geluister naar Linctus. Hij had gelijk, we moesten zoveel mogelijk te weten komen over de vijand. "We moeten ook weten of hij alleen werkt of niet. Questyn, was die raaf speciaal, uniek, in enige zin? Misschien geeft dat een aanwijzing.. Ook is het belangrijk om de motieven uit te vogelen..." Llaet hield haar hand op haar kin, diep in gedachten. "Waarom willen ze de Nephilim dood? Wat is er voor hen van belang om dat te doen? Hoe meer we weten, hoe beter."

Llaeth liep richting GroteMop, die naast Madarian stond, en legde een hand op haar schouder, en de andere hand op die van Madarian. Eerst keek ze Mop aan. "Jij hebt geneeskrachtende magie, en nachtzicht, deze zullen van pas komen, maar alleen als we de zwakten van Zepherus weten." Daarna keek ze Madarian aan. "Jij blijkt kennis te hebben van vechten tegen onzichtbare, en gedachtelezende wezens, we zullen al jou kennis hiervan nodig hebben. Ikzelf kan alleen maar alles wat met wind te maken heeft. Ik kan het mistig maken, mocht dat nodig zijn, en mensen omverblazen. Maar misschien is er een manier om onze magische krachten te bundelen." Llaeth was vastberaden alles te doen wat in haar macht stond om haar vrienden te helpen. Ja, dit waren haar vrienden, dat wist ze nu.

"De magiërs zullen ook hun krachten bundelen om jullie te helpen." Llaeth draaide zich om, en dezelfde Magiër die haar de ketting had gegeven, glimlachte naar haar, en gaf haar opnieuw een knipoog. Llaeth sloeg haar ogen neer toen ze de blos op haar wangen voelde. Ze had nog niet de kans gehad deze man te bedanken, of de ketting terug te geven, maar dat zal ze zeker snel doen. Eerst moesten ze aan de slag.

Linctus zag hoe Llaeth de juiste vragen begon te stellen. “Waarom willen ze de Nephilim dood?” Linctus begon iets te herinneren uit het boekje dat hij in zijn zak had gestopt. Hij haalde snel het boekje uit zijn zak en begon erin te bladeren. Wat was het nou? Waar stond het? Linctus bladert gehaast het boekje door. Hij heeft geen magische krachten, maar hij kan wel lezen. Hij zoekt aandachtig door het boekje en dan ziet hij de opmerking staan die Pervil geschreven heeft. Waarom moeten de Nephilim dood? Linctus had zich dit ook al afgevraagd. Over hoe het allemaal gelopen had. Over hoe het begon. Over hoe de elfen en de Nephilim in oorlog waren geraakt. Waarom de duistere elfen er op gebrand waren om de Nephilim niet alleen te verslaan, maar te vernietigen.

Hij leest het stuk over de koningen van Brandir. Over hoe de bloedlijn van de koningen er voor zorgt dat ze een langer leven zijn gegund dan gewone Nephilim. De normale Nehpilim worden tussen de 150 en 200 jaar oud leest Linctus in het boekje. Of 2000 jaar oud. Maar de koningen van de Nephilim werden gemakkelijk 450 jaar oud. Ze leken zelf te bepalen wanneer het tijd was om te sterven. Linctus had dat zelf ook wel eens gedacht. Maar hij was niet van koninklijk bloed en had toch al heel vaak gewild dat hij kon sterven. Dan ziet hij iets in de kantlijn gekrabbeld. “De verhalen van berg Arreat” Mompelt Linctus. Pervil verwijst naar het boek dat hij eerder al had aan Questyn had gegeven.

Hij zegt niets en loopt dwars door de groep heen naar een stapel boeken die hij aan Questyn had gegeven. Hij merkt niet eens dat sommige hem vreemd aankijken. Hij is helemaal gericht op de raadsels die Pervil achter liet. Linctus trekt het boek onder uit de stapel terwijl hij met zijn hand voorkomt dat alle omdondert. “De verhalen van berg Arreat” Leest Linctus op de kaft en opent het grote boek. Ook hier zijn er bladzijdes die vol staan met kanttekeningen. Sommige heel duidelijk geschreven, sommige gehaast. Er zijn aantekeningen die doorgekrast zijn en er zijn aantekeningen onderstreept. Sommige zijn korte stukjes tekst en andere lijken meer op een tekening. Eigenlijk zou Linctus graag iemand willen hebben die hem helpt. Iemand die Pervil gekend heeft en daardoor misschien beter raad weet met de aantekeningen. Maar Linctus is te trots om hulp te vragen. Hij bladert aandachtig door het boek.

Questyn was ondertussen naar de grote tafel gelopen. Ze rolde een landkaart uit. Op de hoeken legde ze boeken, zodat de kaart zich niet kon oprollen. Ze keek naar de kaart, of nu iets zou oplichten, zodat ze wist waar Dariel was. Naast haar komt Linctus staan. Hij pakt een boek onder een stapel boeken vandaan. Ze leest de titel 'De verhalen van berg Arreat'. Linctus is helemaal in gedachten verzonken. Aan de andere kant komt Maximiliaan bij haar staan. "Heb je de vinger nog?", vraagt Maximiliaan. "Nee", zegt Questyn. "Geef me de ring eens". Questyn geeft de ring aan Maximiliaan. Onder het tafelblad zijn allerlei lades bevestigt. Maximiliaan trekt er een open, en haalt een klein schaaltje eruit. Hij legt de ring in het schaaltje. Uit een andere lade haalt hij een flesje. Er zit lichtblauwe vloeistof in. Hij laat een paar drupjes over de ring vallen. "Het bloed aan de ring wordt nu opgenomen in de vloeistof. Het is een soort quiksilver." Hij neemt de ring in zijn hand, en sluit zijn ogen. Dan opent hij zijn ogen en neemt een druppel met zijn wijsvinger uit het kommetje. Als een klein bolletje blijft de vloeistof op zijn vinger liggen. "Laat zien waar Dariel is", zegt Dariel met een lage stem, die vibraties afgeeft. Trillingen gaan door de lucht over de landkaart. Dan legt Maximiliaan het bolletje vloeistof in het midden van de kaart. Even lijkt er niets te gebeuren, dan rolt het bolletje naar het zuiden, en komt langzaam bij Corvus tot stilstand.
"Dariel is in Corvus. Maar in welk gebouw?", zegt Maximiliaan.

Iedereen staat nu rond de tafel naar de kaart te kijken. Gelijk beginnen er meerdere van de aanwezigen gebouwen en plekken op te noemen, die er in Corvus zijn. Iemand vraagt of er een kaart van Corvus aanwezig is. Een ander gaat zoeken. Questyn loopt naar Llaeth. "Ik weet dat een vogel als een raaf ver kan vliegen. Maar met een bloedende vinger in zijn poten, dan was hij zeker een prooi voor grotere vogels. Ik vond hem ook afstandelijk reageren voor een vogel. Maar dat kan soms zijn, als ze door mensen getrained worden. Heb jij hem nog weg zien vliegen, of was de raaf al weg toen je terug kwam uit het water van de ven?", vraagt Questyn in Llaeth. "Hij vloog nog een tijd lang mee, maar bij dit bos draaide de raaf zich om.", antwoord Llaeth. "Dat is geen goed teken, Llaeth, weet jij wat dat kan zijn? Dieren horen gewoon in en uit het bos te kunnen. Dieren zijn niet kwaadaardig. Zou het beestje betoverd zijn?", vraagt Questyn. Llaeth kijkt bedenkelijk. "Ik ga kijken of ik daar iets over kan vinden hier", zegt Llaeth, en begint gelijk een zoektocht naar informatie.

Questyn loopt naar Linctus toe. Ze kijkt naar wat hij aan het lezen is. De verhalen van berg Arreat. Je kon aan het boek zien, dat het veel was gelezen. "Wat weet jij hierover, over berg Arreat?", vraagt Linctus aan Questyn. "Hm, Pervil had veel over berg Arreat. Ze is daar ook wel eens naar toe geweest om dingen te onderzoeken. Verhalen na te gaan. En dan noteerde ze dat in de boeken langs de kantlijnen. ", antwoord Questyn. Ze pakte haar eigen boekje erbij, die ze in haar strakke harnas had gewurmd. Ze ging nog wel een beter haras voor haar zelf laten maken door haar kar. Het metaal van het harnas irriteerde haar ietwat. Gelukkig was ze thuis, en kon ze straks nog wel zich even wassen en schone kleding aandoen. Intussen had ze iets gevonden in het boekje.

Mijn vader, jouw opa, was èèn van de elfen uit Gondolin. Hij kon de gruwelijkheden niet meer aan, en heeft mij en jouw vader Erodan vanuit Gondolin naar de Merenquan gebracht. En hij heeft een hoge positie in de raad gekregen. Jouw vader en ik weten hierdoor veel meer over de hoogelfen, dan de meeste andere elfen. De berg Arreat is ook voor de hoogelven heel belangrijk. Ik ben al eeuwen aan het onderzoeken waarom dit zo is. Lees in de verhalen van de berg Arreat hier meer over "Dit is geschreven door Pervil, ik ken haar handschrift", zegt Questyn. Eronder staan een aantal nummers. "Dat moeten bladzijde nummers zijn", zegt Questyn tegen Linctus. Naast de nummers staan afbeeldingen. Naast een nummer staat een bloem. "Kijk eens op blz. 17?", vraagt Questyn aan Linctus. Linctus bladert naar voren in het boek. "Het verhaal van Lillith", zegt Questyn. "Mag ik dit boekje even hier houden, zodat ik kan kijken naar de bladzijde nummers die Pervil heeft opgeschreven?". Questyn twijfelt even. Maar snapt ineens niet waarom, en geeft het boekje aan Linctus. "Ik kom zo bij je terug", zegt ze tegen Linctus. Ze is nieuwsgierig welke informatie Pervil haar wil geven.

Madarian en Mop staan bij de magiërs. Iedereen weet nu welke woorden ze moeten gebruiken, en welke krachten aangesproken moeten worden om de magie van de cirkel te laten werken, zodat ze de Sigbin kunnen tegenwerken. "Als we dat hier in de bibliotheek gaan uitproberen, kan er wel eens een wervelwind ontstaan", zegt Madarian. "Laten we het op de open plek voor het huis uitproberen", zegt GroteMop. "Dan kan NightShadow er ook even uit"

Terwijl Madarian, Grote Mop en een aantal magiers naar buiten gaan, loopt Questyn terug naar Linctus. "Heb je al iets ontdekt?", vraagt ze hem.

Llaeth was op zoek gegaan naar een boek over vogels, Raven in het speciaal, maar omdat de boeken niet op alfabetische volgorde stonden, maar op volgorde van een tijdlijn, was het lastiger om het zomaar te vinden. Terwijl de meesten naar buiten gingen om de spreuken te beoefenen, bleven Llaeth, Linctus en Questyn binnen om rond te bladeren.

Llaeth ging met haar vinger langs de ruggen van de boeken waar ze voorstond, diep geconcentreerd. Opeens hoorde ze naast zich iemand de keel schrapen. Llaeth keek op, en keek recht in de ogen van de Magiër van de zwaartekrachtstenen. Even glimlachte hij, maar kwam meteen terzake. "Weet je dat die ketting veel meer kan dan je verankeren? Hij kan ook zwaartekracht van voorwerpen verplaatsen, en naar je toe brengen. Doe hem maar om, open je handen, en denk aan datgene waarnaar je op zoek bent." Llaeth knikte en haalde de ketting uit haar zak, waar ze hem zorgvuldig bewaard had.

Llaeth deed de ketting om, en meteen voelde ze weer hoe zwaar het was om die te dragen, zo aan de grond genageld. Met wat moeite stak ze haar handen voor zich uit, en sloot ze haar ogen. Vogels... Raven... Door mensen getemd... Kwaadaardig? Er leek voor de langste tijd niks te gebeuren. Llaeth zuchtte even en wilde het bijna opgeven. De Magiër sprak haar toe op geruststellende toon. "Je kunt het wel. Blijf het maar herhalen, als een soort mantra." En dat deed Llaeth. Opeens voelde ze iets op haar handen drukken. Toen ze haar ogen opende lag daar een boek. Llaeth las de titel. "Corvus, de stad van De Morrigan." "Het is je gelukt!" zei de Magiër, toen hij achter Llaeth ging staan, en de ketting bij haar afdeed. Meteen voelde Llaeth zich weer een stuk lichter. "Bedankt dat ik hem mocht lenen, meneer, ehmm." De Magiër stelde zichzelf voor als Siharad. "Als je me ooit nodig hebt voor nog meer trucjes, hoor ik het wel, ik zal buiten de rest gaan helpen met oefenen." Hij gaf haar een vluchtige knipoog en verdween de kamer uit. Llaeth kon nog net op tijd haar blozende gezicht verstoppen achter het boek. Ze sloeg het open en begon te lezen.

De stad Corvus wordt al eeuwen behuisd door raven, kraaien, en soortgenoten. Dit komt omdat hun geliefde godin, De Morrigan, verblijft. Dit is haar thuis, en dus ook die van de zwartevederden. De Morrigan heeft met één raaf in het speciaal een bijzondere band. Hij zal altijd gehoorzamen aan De Morrigan, en doen wat hem opgedragen wordt. Dit is de raaf Vran. Je kunt hem herkennen aan zijn derde oog.

Daaronder stond een illustratie van een raaf die wel twee keer zo groot is als een normale, en inderdaad, had het beestje naast zijn twee normale ogen, een groter oog in het midden van zijn gezicht. "Wat moet Zepherus met een godin van de raven?" vroeg Llaeth zich hardop af.

Linctus snapt er eerst niet van. Er is een pagina geheel gewijd aan Lilith, maar er staan allerlei onwaarheden in. Er staat geschreven dat Lilith een mens heeft verleidt naar de duistere zijde. Hun kinderen zouden de Nephilim vormen. Wat een onzin. Alsof wij half mens en half demon zijn. Het is wel duidelijk dat de schrijver van dit boek niets weet van de Nephilim. Linctus is verontwaardigd maar gaat toch verder met zoeken in het boek. “Hmm hier staat een draak bij” Linctus ziet pagina 493 genoemd in het boekje. Hij bladert naar de pagina. Het is een verzameling van alle planten en dieren die op de berg te vinden zijn. Linctus leest de lijst aandachtig door. Ook deze lijst lijkt in zijn ogen niet compleet te zijn. Wat een onzin is dit. Er staan geen wolven in en geen gronddraken. Wat is er aan de hand met dit boek. Iedereen weet toch dat de Nephilim de berg op moeten en onder andere een wolf en een gronddraak moeten verslaan om hun waardigheid te tonen voor in het leger.

Linctus zit zo in het boek verdiept dat hij Questyn niet had gezien. Hij voelt een hand op zijn rug en kijkt op zij. Alle boosheid over de onnauwkeurigheden in dit boek is hij op slag vergeten bij haar aanblik. Questyn buigt zich ook over de bladzijde. “Heb je al iets ontdekt?” Vraagt Questyn aan hem. “Ja dat dit boek vol staat met onwaarheden. Dingen die ik met mijn eigen ogen heb aanschouwd. Gronddraken bijvoorbeeld. Staat helemaal niets van in deze lijst. Terwijl wij Nephilim als test zelfs een gronddraak moesten verslaan.” Questyn kijkt naar Linctus. “Dus jij hebt ook een gronddraak verslagen?”

Linctus denkt terug aan de tijd dat hij zijn waardigheid moest tonen. Toen hij net Nis had ontvangen. Hij was de berg op gegaan maar had niet zo zeer de draak verslagen. “Soort van.” Mompeld Linctus. Questyn heeft echter niet echt geluisterd omdat ze een opmerking van Pervil heeft ontrafeld. “Hier Linctus.” Ze wijst met haar vinger. “Deze naam heb ik nog niet eerder gezien. Zegt jou dat wat? Mathael?” Lincts kijkt even op. “Het zegt mij niets, maar volgens mij staat deze ook in dit boek.” Linctus bladert wat en stopt bij een tekening. “ Hier staat de naam Mathael onder. ” Questyn kijkt naar het pagina nummer. Het staat ook in haar boekje. Er is een vleugel bij getekend.

Linctus probeert de tekens te lezen op de tekening. “Dit zijn erg oude rune. Geef me een momentje.” Linctus probeert zo goed en zo snel mogelijk te lezen wat daar staat. “De brenger van de heilige boodschap.” Mompelt Linctus terwijl hij met zijn vingers over de tekens gaat. “De elfen van Gondolin zijn uitverkoren om deze geheime taak tot zich te nemen en de wereld te ontdoen van…..” Linctus leest het laatste stuk een paar keer maar komt er niet uit. Gelukkig heeft Pervil nog een aantekening erbij gezet. Questyn leest deze op en het vult Linctus zijn tekst aan. “de demonen en hun gebroed”. Linctus en Questyn kijken elkaar verbaast aan. “Wat zouden ze bedoelen hier mee?” Vraag Linctus. “De brenger van de heilige boodschap: De elfen van Gondolin zijn uitverkoren om deze geheime taat tot zich te nemen en de wereld te ontdoen van de demonen en hun gebroed.” Linctus schud zijn hoofd. Dan herinnert hij pagina 17. Hij bladert snel terug en laat het Questyn lezen. “Zouden ze de Nephilim bedoelen?” Vraagt Linctus nadat Questyn het stuk heeft gelezen.

GroteMop staat buiten met de magiers en Madarian. Ze loopt naar Madarian toe en pakt zijn hand vast. Ze kijkt hem aan en vraagt zachtjes aan hem, zodat niemand het hoort: “Ik wil die vreselijke sigbin, die onze vrienden lastig heeft gevallen verslaan met magie of kracht. Maar hoe pakken we dit het beste aan, schat?” Madarian kijkt naar GroteMop en GroteMop glimlacht flauwtjes naar hem. “Ik weet het ook niet.” hoort ze hem zachtjes mompelen. Ze gaat dichter tegen hem aan staan en legt haar hoofd op tegen zijn borstkas aan en blijft zo een hele tijd tegen hem aan staan. “Kom laten we straks gaan trainen met wapens. Daarna ga ik mn wolvenvriend ook wat training bijbrengen.” Ze kijkt naar NightShadow, die kwispelend met zijn staart bij hen in de buurt is gaan staan.

“Zouden ze de Nephilim bedoelen?” ,vraagt Linctus. "Dat kan zijn. Wat Pervil er naast heeft geschreven 'uitverkoren alleen door de haat van de hoogelfen betekent dat ze er niet mee eens is. Ik herken haar manier van schrijven. Dit geeft aan dat ze meer weet." Questyn bladert in haar boekje "Mijn opa was een Hoog Elf?", zegt Questyn verbaasd. Het schiet haar nu te binnen, dat de meeste elfen uit Gondolin Hoog Elfen moeten zijn geweest. "Als opa een hoge functie weet te betreden binnen de Merenquan, welke functie had mijn opa dan als hoogelf? "
"Dit is wat Pervil bedoelde.". zegt Questyn. Het werd haar ineens duidelijk. "Ik moet op zoek naar de waarheden over mijn opa. En die is nog steeds in leven." Hij moest wel een ontzettende hoge leeftijd hebben, zeker zo'n 1000 jaar. Zou Pervil daarom geen contact meer hebben met haar vader, of met haar broer. Wat heeft mijn vader hier mee te maken? Het voelde niet goed. Ze voelde zich ineens verdorven. Als of er bloed aan haar kleefde. Wat had haar opa gedaan. Wat deed haar vader nu? Vragen... vragen... vragen...

Dan hoort Questyn ze Llaeth zeggen: ""Wat moet Zepherus met een godin van de raven?".
"De godin van de raven", zegt Questyn. Ze herinnert zich een van Pervil's verhalen over de godin van de raven. "En", had tante Pervil gevraagd, "is het een kinderverhaal, een sage of een profetie". Questyn vond het destijds een verhaal voor kinderen. "Ik ken nog wel een gedeelte van het verhaal wat mijn tante mij vertelde", zegt Questyn. Op dat moment komen GroteMop en Madarian binnen. Er wordt gezegd dat er nog wat aan de formule gesleuteld moet worden. Llaeth legt een hand op de arm van Questyn. "Hoe ging dat verhaal dan, wil je het vertellen?", vraagt Llaeth. Questyn loopt naar een grote bank die in de bibliotheek staat, met nog een paar banken er om heen. Llaeth volgt haar en gaat naast haar zitten. Questyn kijkt naar Linctus, die gelijk begrijpt, dat ze iets te vertellen heeft. GroteMop heeft het ook door, en sleept Madarian bij de magiers vandaan naar het gedeelte waar de banken staan. Ook Maximiliaan en Siharad waren er ook bij komen zitten.

"Het verhaal dat ik ga vertellen, is voor mij eigenlijk altijd een verhaal geweest om kinderen bang te maken. Even denken, hoe begon Pervil ook met dit verhaal over de godin van de raven.....
In een ver verleden leefde een triade. Een drie-eenheid. Drie wezens die samen èèn wezen maakten. Badb was èèn van deze wezens, samen met haar zusters Macha en Nemain, vormen ze De Mórrigan. Ze verschijnt als een aantrekkelijke vrouw met lange zwarte haren, met een zwarte cape die bestaat uit duizenden raven. Ze is de godin van de oorlog. De berg Arreat is een plek waar ze wel eens verschijnt, omdat daar een grote oorlog heeft plaatsgevonden, waar ze haar invloed op had uitgeoefend. Ze heeft haar spel van leven en dood daar gespeeld, en nog steeds gaat ze naar berg Arreat, om de geesten van de doden te martelen. Dat is dan ook een reden, waarom er maar weinig dieren te vinden zijn rondom de berg Arreat. Er zijn vele elfen naar berg Arreat geweest, om te zoeken naar wolven, gronddraken, en andere dieren, maar nooit is iemand terug gekeerd. Behalve Pervil. Pervil is terug gekomen, en was erg enthousiast. Ze had iets ontdekt, en heeft dat gelijk ergens opgeschreven. Maar waar? Dan zou ze aantekeningen gemaakt kunnen hebben in het boek dat jij vast hebt Llaeth. "

Questyn probeert zich iets te herinneren van toen haar tante Pervil terug kwam van de berg Arreat, maar Questyn was zelf amper zes jaar. Ze kan zich alleen herinneren hoe haar tante haar moeder omhelsde, en riep dat ze heel veel meer wist, en dat dit Questyn veilig zou houden. Huh, mij veilig houden? Waarom dan? "Ik herinner me nog iets anders.", zegt Questyn. "Toen ik zes jaar was, heeft Pervil de reis naar de berg Arreat gemaakt. Toen ze terug kwam, vertelde ze mijn moeder dat ze heel veel belangrijke infromatie had, dat mij veilig zou houden. Ik herinner het me nu pas, nu ik nadenk over dat moment. Ze was echt heel blij. Ze is toen veel hier in de bibliotheek geweest. " Questyn kijkt naar de opening naar de grot. "Zou Pervil een poort naar de berg hebben kunnen maken?"

“Zou Pervil een poort naar de berg gemaakt kunnen hebben?” Hoort Linctus. Direct gaan alle alarmbellen rinkelen. “De berg is niet veilig.” Antwoord Linctus. “Een poort maken tussen de berg en dit huis zou waanzin zijn. Ik verkies de portaal naar de ijsreuzen boven een portaal naar de berg Arreat. De duistere elfen moeten niet worden onderschat. Ze zijn een gevaar voor iedereen die de berg betreed. Ze houden alles en iedereen in de gaten die in de buurt van de berg komt. Ik zou niet durven te voorspellen wat er zou gebeuren als ze toegang tot een poort zouden krijgen naar dit huis.” Linctus is bang dat zijn woorden weinig uit zullen halen. Bang dat zijn waarschuwing in de wind geslagen wordt.

Maar Linctus weet het beter. Weet hoe de duistere elfen door de eeuwen heen hun kunde niet zijn verloren. Ze zijn alleen maar gevaarlijker geworden. Ze hebben zich in de duistere magie gestort en het hun eigen gemaakt. Hun toch al uitzonderlijke kwaliteiten hebben ze versterkt. Het verlangen van wraak heeft hun harten corrupt gemaakt. Nerdanel mag zijn volk wel verdoemd hebben door zijn missie om alle Nephilim uit te roeien, maar dat maakte de duistere elfen niet zwakker. Sterker nog het maakt ze alleen maar meer gedreven. Zelf afreizen naar de berg zou waarschijnlijk voor iedereen een gewisse dood betekenen. Zeker als de elfen er achter komen dat ze een verband met Linctus hebben

Llaeth begreep dat Linctus serieus was, over de berg Arreat, waar Questyn eerder over gesproken had. "Ik vertrouw op jouw expertise in dit gebied. Maar we moeten er wel achter komen wat Pervil ons te vertellen heeft. Want dat ze íéts te vertelen heeft, is nu wel duidelijk." Ze weest op een bladzijde uit het boek in haar handen, waar aan de kant iets geschreven was. De Morrigan wil meer dan Corvus, ze is op zoek naar de enige poort die haar naar Liduania leidt, en deze openen...

"Ik weet niet veel af van Liduania, maar ik weet wel dat het een helle-oord is. Als ze die op één of andere manier open krijgen, zullen alle duistere wezens uit dat rijk zich op de aarde storten, en deze verdoemen. Ook heb ik het gevoel dat alles met elkaar verbonden is. De hoogelfen, Linctus, Pervil, De Morrigan, Zepherus....De Schaduwrijder. Er is iets groots in aantocht, maar wat... En waarom hebben ze daar ons bij nodig?"

Llaeth was eindelijk klaar met preken, ze keek even het kringetje rond, hopend dat iemand zo voor haar het antwoord had. Maar natuurlijk had niemand dat. Ze tastte volledig in het duister, en daar werdt Llaeth wat somber om. Siharad's blik rustte op die van Llaeth, en hij gaf haar een aanmoedigend knikje. Niet opgeven... Nog niet

Questyn denkt aan wat Llaeth zei:"Ook heb ik het gevoel dat alles met elkaar verbonden is. De hoogelfen, Linctus, Pervil, De Morrigan, Zepherus....De Schaduwrijder. Er is iets groots in aantocht, maar wat... En waarom hebben ze daar ons bij nodig?"

"Zou het verschuiven van de dag en nacht er ook mee te maken hebben, dat moet haast wel", zegt Questyn. "Ik heb geen idee welke tijd het is. Ik weet wel dat ik naar Corvus wil om Dariel te bevrijden". Nu kijkt Questyn Linctus aan. Wat heeft ze hem nodig. Ze had nooit verwacht een man nodig te zullen hebben. Maar ineens kan ze niet zonder zijn hulp, en ze wil het ook niet. Het gevoel dat ze in de grotten had, het idee dat hij misschien helemaal weg was, en dat ze hem nooit zou terug zien. Het heeft haar duidelijk gemaakt wat ze voor hem voelt.

"Laten we dan eerst naar Corvus gaan, en vandaar uit weer naar hier, om te kijken welke poorten leiden naar waar?", stelt Madarian voor.
"Er is nog een tocht te maken naar Corvus.Het kan wel zo'n zes dagen in beslag nemen. In deze dagen kunnen we nog meer achterhalen, als we een aantal boeken meenemen."

"Ik zal alle andere magiers inlichten over het plan betreffende Dariel. Dat kan ik doen via de ring, maar daar moet ik even voor gaan zitten in een rustige omgeving." zegt Maximiliaan. En terwijl Maximiliaan een rustige plek in de bibliotheek opzoekt, komen ook de anderen in beweging.

Het was stil in Corvus, op het schreeuwen van de raven na dan. Vran deed zijn dagelijkse patrouillerondje om de stad, en liet trots zijn zwarte verendeken door de wind schrijden, net zo trots als zijn meesteres was, die binnen in het kasteel wat aan het klagen was tegen Zepherus. “Nog steeds geen woord van je nieuwe vriendjes, he?” had ze geïrriteerd gezegd. Zeph bromde wat en en snoof. "Ik zal ze nog wel een vinger sturen, maar volgensmij weten zij net zomin als wij, Morrigan.” De Morrigan grauwde naar Zeph. “Nonsens! Pervil wist het allemaal! Ze heeft verdulleme de berg Arreat overwonnen! Haar afstammeling móét het gewoon weten. En als ze dat niet weet, dan zorgen we ervoor dat ze het weten! Zodra we die informatie hebben…. “ Zeph zuchtte, en liep richting de deur, de troonhal uit. “Ik stuur wel een heel been op, ofzo.” Grapte hij. “Of we gaan op zoek naar Pervil.”

De Morrigan had hem al niet meer gehoord, toen hij naar de kerkers liep, de donkere, stinkende hallen in. Vóór een vertrek met tralies stopte hij. Daar lag een verzwakte, afgestompte versie van Dariel. Hij keek met harde ogen naar Zeph, hij was dan misschien wel verzwakt, maar opgeven zou hij nooit doen. “Wat moet je dít keer? Ik zeg toch niks, dat weet je.” Zeph schonk hem zijn algemeen bekende, scheve glimlachje, zijn armen over elkaar heen geslagen. “Questyn weet het niet he?” zei hij, terwijl hij minachtend wat steentjes naar zijn vertrek toe schopte. Dariel stond op, om hem recht in de ogen aan te kijken, maar hij zei niks. “Wat is er zo erg, dat je het niet alleen niet aan ons, maar niet eens aan je eigen vrienden durft te vertellen?” Bleef Zeph doordrammen. “Zo erg is het niet, ze moet er alleen zelf achter komen.” Haalde Dariel zijn schouders op, terwijl hij tegen de muur aangeleund ging staan. “En wij dus ook zeker.” Antwoordde Zeph, zijn lippen op elkaar geperst. “Snel zullen we erachter komen, dan is de Nephilim van ons, en kunnen we eindelijk Liduania bereiken. Tel maar vast af!” zei hij terwijl hij met zijn vinger naar Dariel wees. Daarna liep hij weer weg, zonder Dariel verder aan het woord te laten.

Toen Dariel weet alleen was, keek hij naar zijn ringvinger, of waar deze ooit gezeten had. Het vlees was rauw en deed nog heel veel pijn. Hij had de wond zo goed mogelijk schoon proberen te houden en te dichten, maar het was toch gaan ontsteken. Hij had hulp nodig, en gauw. “Geen zorgen, mijn oude vriend.” Hoorde hij opeens zachtjes. Daar zat een magiër, in een hoek vóór zijn vertrek. “Asrune, wat doe je hier??” siste Dariel. Hij wilde niet dat zijn oude magiër vrienden iets overkwam. “Geen zorgen, Maximiliaan heeft me gestuurd, ik kan niet lang blijven, de poort sluit zo weer.” hij gooide door de tralies iets naar Dariel toe. Een steen van jade. “Als de pijn je teveel wordt, leg de steen op de zere plek, en herhaal deze woorden; ‘salvum facere quod perierat’. “Hou je haaks, mijn vriend, er komt snel hulp naar je toe!” zei hij, terwijl hij weer wegsnelde. Dariel schreeuwde hem zo hard als hij durfde na. “Zeg Questyn het boek van haar moeder goed door te lezen!! En dat ik haar mis…”

"Laten we dan eerst naar Corvus gaan, en vandaar uit weer naar hier, om te kijken welke poorten leiden naar waar?", stelt Madarian voor. "Er is nog een tocht te maken naar Corvus.Het kan wel zo'n zes dagen in beslag nemen. In deze dagen kunnen we nog meer achterhalen, als we een aantal boeken meenemen."

GroteMop kijkt Madarian aan. “Zes dagen? Kunnen we dan niet een paar uur of een halve dag ook uitrusten op mijn boerderij?” vraagt ze met een piepstemmetje. Madarian kijkt haar aan en geeft haar een aai over haar wang. “Een nachtje uitrusten op de boerderij kan geen kwaad. Maak jij dan ook weer dat lekkere eten klaar?” vraagt Madarian aan GroteMop. Hij knipoogt en GroteMop glimlacht. “Ok. Ik maak weer everzwijn met bospaddestoelen-quiche klaar, als je me helpt met afruimen.” zegt Mop met een knipoog tegen Madarian.

Linctus hoor van het plan om naar Corvus te gaan. Het 6 dagen reizen is iets waar hij tegenop ziet. Dariel kan in 6 dagen al overal naartoe zijn gebracht. Daarbij zou hun vertrek richting Corvus door raven gezien kunnen worden. Dit geeft ze dan 6 dagen de tijd om hun val klaar te zetten. Het was een gevaarlijke wereld geworden met alle dieren die kunnen spioneren. Misschien kunnen we ons beter op splitsen? Of zoeken naar een snellere manier om in Corvus te komen? Of misschien de raven uitschakelen? denkt Linctus. Allerlei ideeën en strategieën schieten door zijn hoofd, maar hij zegt niets. Hij heeft toch geen antwoorden op zijn vragen. Het heeft dus geen nut.

Daarbij moeten ze snel vertrekken willen Dariel nog kunnen helpen. Nu in de weg zitten met ideeën en plannen dan duurt het alleen maar langer. Hij pakt een stapeltje boeken welke hij denkt dat hun misschien nog kan helpen tijdens de reis. Daarbij pakt hij ook het Nephilim boek dat hem nu zo dierbaar is. Hij is geïntrigeerd door alle aantekeningen van Pervil. Elke letter lijkt wel een raadsel op zichzelf. “Laten we doen wat we moeten doen en dan snel vertrekken naar Corvus.” Bromt Linctus. Hij loopt gehaast de trap op. “Ik zit buiten te wachten als jullie zo ver zijn.” Roept hij nog halverwege de trap.

Linctus loopt naar buiten en gaat op boomstronk zitten voor het huis. Hij legt het stapeltje boeken naast zich. Hij had er aan gedacht om de spullen alvast in de huifkar te leggen, maar hij wist niet zeker of hij daar mocht zitten van Questyn. Ofja mogen zou vast wel na wat ze hebben meegemaakt. Hij wist nu wel heel duidelijk dat hij veel voor haar voelt en dat het gevoel wederzijds is. Maar al die magiërs moesten misschien ook mee. Linctus wilde ze niet in de weg zitten als ze bijvoorbeeld nog een ritueel wilde uitvoeren. Dat en tegelijk paardrijden is misschien niet zo handig. Daarom besloot hij maar zelf even af te wachten wat ze met hem aan wilde. Linctus bladert wat door de boeken die hij heeft meegenomen, maar hij denkt eigenlijk alleen maar aan dat ene boek. Hij heeft de pagina nu al namelijk 3 keer gelezen en nog steeds weet hij niet wat er staat. Hij heeft de woorden gelezen, maar niet bewust. Hij slaat het boek maar dicht en pakt het Nephilim boekje. Misschien nog een klein stukje lezen over vroegerDenkt Linctus Een klein stukje maar. Daarna ga ik meteen aan de slag met het ontrafelen van de raadsels in de aantekeningen van Pervil.

Maximiliaan loopt naar Questyn toe. "Er zullen een handvol magiërs nog hier naar toe komen. Lagertha kan ze dan opvangen. Zij zullen vanaf hier ons verder helpen. Ik kan via de ring met hun communiceren, dus daar hebben we geen problemen mee." Op dat moment komt Lagertha er ook aanlopen. "Hoor ik mijn naam", glimlacht ze. "Ja zeker mijn lief.", zegt Maximiliaan. Hij slaat een arm om Lagertha en gaat verder met vertellen. "We hebben negen magiërs nodig voor het ritueel om de krachten van de Sigbin uit te schakelen. Hoe uitgerust zijn Derose en Samuel?" "Ik denk dat die wel een tijdje kunnen draven met de kar", zegt Questyn. "Mooi, want ik wil van die zes dagen een stuk minder maken, en dan gaan we door tot de boerderij van het lieve Mopkind. Daar zullen we een lange rust houden, niet eerder. Wij magiërs zijn ook getraind op lange ritten te maken op hun eigen paarden, en jij hebt dat vaak genoeg gedaan met je moeder en tante.",zegt Maximiliaan, maar nu grinnikend. "Pervil lijkt je meer voorbereid te hebben dan je dacht hè, mijn lief kind." "Dat begint steeds meer tot me door te dringen.", zegt Questyn.
"Dan ga ik nu de keuken in, om er voor te zorgen dat jullie voldoende te eten en te drinken mee krijgen, waar jullie lang op kunnen doorreizen", zegt Lagertha en geeft haar man een kus en loopt de trap op om naar de keuken te gaan.

Nadat Questyn tegen iedereen had gezegd, wat Maximiliaan gezegd had, ging ze naar buiten. Ze wilde kijken hoe het met Linctus ging. Ze had wel gezien hoe hij in gedachten was verzonken met de boeken die hij aan het doorbladeren was. Ze ziet hem op een boomstronk zitten, met een boek open geslagen voor zich. Ze gaat stilletjes naast hem zitten. Linctus is zo in beslag genomen door het boek, dat hij niet opmerkt dat ze naast hem is komen zitten.

"Onzin, ook onzin..." Linctus is aan het mopperen. "Mopperkont", zegt Questyn. Linctus kijkt verschrikt opzij en ziet Questyn. "Hoe kom jij zo stilletjes naast mij?" "Weet je nog, ik ben half elf, ik kan goed sluipen", zegt Questyn. "Linctus", begint Questyn, ze zoekt naar de woorden die ze wil zeggen, "Jij bent niet langer alleen het mikpunt. Ik blijk al heel lang een doelwit te zijn, en eigenlijk is iedereen ineens een doelwit geworden. En geloof me op mijn woord, elke magiërs met een ring als Dariel en Maximiliaan en alle andere magiërs met een zelfde ring, zijn te vertrouwen, geloof me. Ze gebruiken hun machten en krachten alleen ten goede. En voel je je niet sterker hier? Dit woud geeft energie aan een ieder die het nodig heeft. Daarom zijn we nog niet zo moe." Questyn wil, dat hij haar vertrouwt op haar woord. Dat als zij zegt dat het bij haar huis, in haar bos veilig is, dat het dan zo is, als ze iemand kent en vertrouwt, dat dat dan ook zo is. Maar ze begrijpt ook, dat hij een lange geschiedenis heeft dat vol wantrouwen is geweest. Ze legt haar hand op zijn arm. "Ik was bang dat ik je kwijt was in de grot. En daardoor weet ik nu dat ik jou niet kwijt wil Linctus. Maar je moet me niet wegdrukken door je gedachten niet met mij te delen. Daar kan ik slecht over." Linctus zat naar haar te kijken toen ze dit allemaal vertelde. Hoe ze met haar handen gebaren maakte tijdens het vertellen. Hij vernam inderdaad dat hij rustiger was in het bos. Of was het nou, omdat Questyn naast hem zat.

Laatste edit 09-06-2016 14:19

Linctus las nog even een klein kindergedichtje uit het boek. Het bracht hem direct terug naar de tijd dat hij nog een klein jongetje was. Naar de tijd dat hij nog bij zijn moeder woonde. Toen hij nog speelde op de markt van Brandir. Hij schud zijn hoofd. Het is gevaarlijk om te lang in het verleden te dwalen. Zeker als er nog genoeg dingen zijn om te ontdekken. Linctus stopt het boekje weer weg in zijn harnas en haalt een ander groot boek tevoorschijn. “Nerdanel de hoge koning van de elfen” Leest Linctus. Hij opent het boek en meteen staart hem een bekend gezicht terug. Linctus voelt zijn maag draaien. Hij wordt misselijk van die blik. Van die valse glimlach. Een jonge elfen man staat statig in een tekening. Het is een koninklijk portret. Linctus begint te lezen in het boek dat hem helemaal aan het ophemelen is. “Deer Nerdanel was door de hemelen uitverkoren tot de glorieuze taak om alle duisternis uit de wereld te verdrijven. De talentvolle, charismatische, intelligente en dappere leider besloot om het hoofd van de slang te verwijderen door de leider van de Nephilim te doden.” Leest Linctus en hij kan wel kotsen. Het portret op de linker bladzijde lijkt hem spottend aan te kijken. “De domme bruten waren geen partij voor de strategische kwaliteiten van Nerdanel. Het was dan ook kinderlijk eenvoudig om een val te zetten. Als domme varkens volgden ze de broodkruimels recht in de val. Het koste de briljant militair leider dan ook weinig tot geen tijd om de slang van zijn hoofd te ontdoen.”

Linctus bladert snel verder. Hij kan de walgelijke woorden niet meer uitstaan. Dan ziet hij een tekening van de grote veldslag. Ondanks de duistere magie die de Nephilim gebruikte waren de hoog elfen onoverwinnelijk. Linctus leest daarna de aantekening van Pervil. Is de duistere magie een nalatenschap van Lilith? staat erbij. “Onzin, ook onzin…” Dan merkt Linctus Questyn pas op. Hij was vergeten hoe stil elfen kunnen zijn. Hij hoort de woorden van Questyn die doorspekt zijn van liefde. Over hoe hij zo veel voor haar betekend. Over hoe hij haar niet moet buitensluiten. Over hoe ze hem niet kwijt wil.

Linctus kijkt in de mooie ogen van Questyn. Hij wil ook bij haar blijven. Het was ook aan haar dat hij dacht toen hij de extra kracht vond tijdens het vechten van de ijsreuzen. Ze blijft de hele tijd in haar hoofd rondspoken. Linctus kan zijn gedachte soms niet van haar afwenden. Hij zou graag willen geloven dat hij hier veilig is. Dat hij hier veilig samen met Questyn de dagen kan slijten. Verder gaan met zijn leven zonder over zijn schouder te hoeven kijken. Natuurlijk wil niets liever dan dit met haar delen. Haar dit allemaal vertellen. Uitleggen hoe hij zich voelt. Ook al weet hij niet precies hoe hij zich voelt. Ze gooit zijn gedachtes door elkaar met het simpelste gebaar en toch weet Linctus precies wat hij wil. Hij wil bij haar blijven. Linctus kijkt Questyn aan en een kleine glimlach is er te zien op zijn gezicht. Hij is altijd een man van weinig woorden geweest. “Ik ben altijd een man van weinig woorden geweest.” Begint Linctus. Hij geeft Questyn een snelle korte zoen. “Maar ik ga nergens heen.” Linctus leest weer in het boek. Questyn zit nog even verbaast naast. Linctus kijkt nog even om en slaat een arm om Questyn heen en trekt haar dicht tegen hem aan. Daarna leest hij weer verder in de aantekeningen van pervil. “Onzin”.