Llaeth was nog steeds in de bibliotheek van het huis, met het boek van Mestiesa en Liduania in haar handen. Het was lang geleden dat ze over haar thuis gelezen had, of over Liduania gehoord had. Omdat ze het moeilijk vond zich nu op de zware inhoud te concentreren, keek ze naar de illustraties van Mestiesa en Liduania.

Ze ging met haar vingers over het papier, en zuchtte, wat miste ze haar thuis… Siharad was naast haar komen staan. “Je thuis, schaduwkind?” zei hij op een grappende toon. Llaeth knikte even, en sloeg het boek dicht. “De twee schaduwrijken waren complete tegenpolen, en toch verbonden…” zei ze. Siharad knikte. “Dat was vroeger van groot belang. Samen met de hemel bepaalde de schaduwrijken de balans tussen goed en kwaad. Het één in de lucht, vol met goeds, en het ander onder de grond, vol met kwaads. Totdat er roet in het eten werdt gegooid… En de poorten voor eeuwig sloten. De schaduwkinderen van Mestiesa kunnen er wel uit, maar niet in, en de schaduwkinderen van Liduania kunnen er wel in, maar niet meer eruit…” Llaeth keek hem geschrokken aan, hij wist veel van haar thuis en Liduania. Even krabde Siharad zich aan zijn nek, verontschuldigend. “Sorry, ik ben altijd al gefascineerd geweest over plekken die ik niet kan bezoeken via de leylijnen. Het moet vast moeilijk zijn voor je, om niet terug te kunnen…” Llaeth beet even op haar lip om haar verdriet te verbergen. “Het is al eeuwen geleden, en ik heb hier nu mijn vrienden, mijn nieuwe thuis…” Zei ze bedenkelijk. Siharad bood daarna aan om voor het huis samen wat spreuken te oefenen, Llaeth stemde in.

Eenmaal buiten hadden ze beide een houding aangenomen. Llaeth besefte dat ze twee complete tegenpolen waren betreft hun magie. Zij was de wind, met flexibele, losse, vrije magie. Hij was de aarde, met vaste, zware en gegronde magie. Hoe zouden ze die ooit kunnen bundelen? “Ik heb een idee” begon Siharad. “Als jij die boomstam daar de lucht in blaast, gebruik ik mijn krachten om deze als een aambeeld naar de grond te laten vallen, zullen we kijken hoe dat gaat?” Llaeth knikte en begon zich meteen te concentreren. Ze richtte haar handen op de stam, maakte wat elegante bewegingen, en blies hard uit. De stamboom kwam meteen in beweging, en zweefde hoog boven hen de lucht in. De boomstam leek wel zo licht als een twijgje in de wind. Daarna gebruikte Siharad een van zijn stenen om de magie op te roepen, en richtte deze daarna ook op de boomstam. Deze kwam –precies zoals hij had voorspeld- Als een aambeeld weer naar beneden, en stortte voor hen op de grond. “Dat móét pijn doen…” zei Siharad tevreden, en gaf Llaeth een high five. Llaeth was ook blij dat het gelukt was, en lachtte wat nerveus toen Siharad haar hand bleef vasthouden. “Weet je” zei hij. “Ik heb nog nooit gevlogen.. Omdat mijn krachten vooral het tegenovergestelde doen.. en..” Llaeth begon te glunderen. “Zeg maar niets meer.” Zei ze zacht, ze hield zijn hand nog wat steviger vast, nam een flinke teug adem, en blies uit. Ze schoten meteen hoog de lucht in, Llaeth moest lachen om Siharad’s verwonderde blik. Laatste edit 09-06-2016 15:49

Laatste edit 09-06-2016 15:56

Questyn zat eigenlijk wel even lekker zo naast Linctus, met zijn arm om haar heen. Ze kwam tot besef dat ze nog niet echt rust had gehad. Iets dat ze wel nodig had. Het was een fijne drukte in haar huis. Ze vond het fijn dat Lagertha er was. Zij was een beetje de moeder voor haar geweest, sinds haar moeder vermoord werd, en haar tante Pervil verdween. Bij Lagertha kon ze altijd om raad vragen. Maximiliaan en Lagerta woonden niet in het stadje Braviel, maar er vlak buiten. Daarom konden ze ook zo snel bij Questyn zijn.

Ze zag Llaeth en de magier Siharad naar buiten komen. Llaeth is ook een wezen met een heel lang, maar volgens mij ook een heel intrigerend verhaal, denkt Questyn. Ze was met Linctus een schaduwwereld ingetrokken, en ze waren via een andere poort weer naar buiten gekomen. Questyn vond de schaduwwerelden ook erg intrigerend. Ze had veel gehoord van Pervil erover. En ze had gezien welke boeken Llaeth had meegenomen. Questyn moest er niet aan denken, dat ze dit alles kwijt zou zijn, haar huis, haar woud. Een magisch woud ergens, want er was een beschermingsspreuk over heen gelegd, zodat het veilig bleef, en alleen goede willende mensen het woud zonder problemen konden betreden. En.. Questyn moest grinniken. Stropers waren niet altijd kwaadwillend, maar op zoek naar eten. En het bos kon hen niet tegen houden, maar haar dieren, nou ja, de dieren van het woud wisten precies hoe ze moesten omgaan met dit soort stropers. arme stropersdenkt Questyn.

Steeds meer magiers komen naar buiten en leggen boeken op de kar die belangrijk zijn. Questyn laat het gebeuren, en ruimt niets op op haar kar. Hoeft ze ook niet te doen. Ze zal straks even de doeken dichtgooien, en dan zal haar kar wel een oplossing geven. Ha, dan heb ik straks een rijdende bibliotheek denkt Questyn grinnikend. Dat is dan wel weer iets wat ze leuk vindt. En ze kan dan rustig gaan zitten kijken en lezen, omdat meneer van de weinig woorden haar twee paarden kan begeleiden. Vooral als ze straks in een hoog tempo gingen, dan kon vooral Samuel nog wel eens in een soort van trance raken, en dan moest hij af en toe bij gestuurd worden.

Madarian komt naar buiten met een aantal boeken, hij is druk bezig GroteMop iets uit te leggen. Om Mop heen dartelt haar wolfshondje NightShadow. Wat is dat beestje snel gegroeid de afgelopen dagen. Welke magie zou daar bij betrokken zijn? Het was wel goede magie, of misschien zat de magie juist wel in het beestje zelf. Het was een hele mooie pup om te zien, en GroteMop had oog voor hoe ze hem moest trainen. Hoe groot zou de wolfshond worden? Madarian en GroteMop leggen hun boeken ook op de kar, en kijken wat Llaeth en Siharad aan het doen zijn. "Wij kunnen ook nog wel even wat gaan oefenen Mop", zegt Madarian tegen Mop. Ze lopen ook een stukje het grote veld op, en lijken een spreuk te gaan oefenen.

Questyn ziet dat inmiddels iedereen die meegaat, behalve Lagertha eigenlijk, buiten staat. De magiers lopen naar hun paarden, allemaal met een buidel die ze van Lagertha hebben gekregen. Ze checken of de zadels nog goed vast zitten, of de teugels goed zitten. Eigenlijk een routine klusje dat automatisch gaat. Zodra ze gaan rijden zal gelijk een hoog tempo ingezet worden. Er was afgesproken dat Mop en Madarian voorop zouden rijden naar de boerderij toe. De magiers gebruikten een spreuk om hun paarden sneller te kunnen galopperen, en deze hadden ze nog doorgegeven aan Madarian en Mop.

Samuel en Derose konden vanuit zichzelf hard rennen. Het waren paarden met dubbelbloed, net als Questyn zelf. Ze waren half elfpaard, groot en sierlijk, en van een paarden ras, dat ook groot was, maar veel breder en gespierder dan de elfen paarden. Questyn had ze als veulens gekregen, toen ze bij haar moeder en Pervil kwam wonen. Ook weer iets wat Pervil voor mij geregeld heeft. Ze heeft me echt zitten voorbereiden op wat er nu allemaal is gebeurd en nog gaat komen , denkt Questyn.

Lagertha komt naar Questyn toegelopen. "Je denkt toch niet dat ik de magie van de kar wil missen", zegt ze tegen Questyn. In haar handen heeft ze nog een grote kist met eten en een groot aantal karaffen water en mede. Questyn staat op. Ze mist gelijk de arm van Linctus om haar heen. Maar er moet even wat gebeuren. Questyn en Lagertha lopen naar haar kar. Questyn klimt in de kar, en strompelt tussen de boeken door naar de voorkant, om het doek daar te sluiten. Dan strompelt ze weer terug en stapt af. Ze sluit het doek en kijkt Lagertha lachend aan. "Wat denk je dat de kar gaat doen", vraagt Questyn aan Lagertha. Ze lachen allebei. Haar kar had wel eens een oplossing bedacht, waarvan Lagertha en Questyn heel hard om moesten lachen, maar later was gebleken, dat het wel nodig was. "Nou, open het doek nu", zegt Lagertha. Questyn had haar hand op het hout van de kar gelegd. "Nog even wachten", zegt ze. Dan haalt ze haar hand eraf en opent het doek. De kar heeft boekenkasten aan weerszijden staan. Alle boeken er netjes in, met een riem er voor langs, zodat ze tijdens het reizen niet eruit kunnen vallen. En alles wat er in stond, staat netjes onder de kasten. Eigenlijk is haar kar best wel een controlefreak om het altijd zo netjes en opgeruimd te willen hebben. Questyn is zelf ook wel zo, dus haar kar en zij passen goed bij elkaar wat dat betreft.

Questyn trekt een kist naar voren en haalt een lederen harnas eruit met een groene lange jas met splitten. Hier kan ze veel beter in bewegen, en vechten. Ze gaat de kar in, sluit het doek, kleed haar snel om en opent het doek. Ze stapt uit en Lagertha zegt:"Je bent echt een halve elf meisje, je ziet er goed uit zo, een echte vechter." Questyn ziet dat Lagertha trots op haar is. Ze slikt even. Lagertha slaat haar armen om haar heen. "Ook jij zal het nog zwaarder krijgen mijn kind, maar weet dat ik hier voor je ben. Ik blijf hier, tot jij weer thuis kunt komen in veiligheid." Questyn hoort de diepere intentie die Lagertha verteld. En tranen springen in haar ogen. Lagertha pakt het gezicht van Questyn in haar handen en strijkt de tranen weg met haar duimen. "Mijn emotioneel meisje toch, laat niemand je vertellen dat je de tranen niet mag hebben. Als ze eruit moeten, dan moeten ze eruit."

Maximiliaan komt er aan lopen. "We zijn allemaal klaar voor vertrek lijkt me", zegt hij, en geeft zijn vrouw een lange knuffel. De jarenlange verstandshouding tussen die twee, zorgt ervoor dat ze geen woorden nodig hebben. Ze wisselen met hun ogen alle informatie uit en dan gaat Lagertha het huis weer in. Questyn loopt naar Linctus toe. "Het is tijd om te vertrekken", zegt ze, "Kom je, man van weinig woorden", zegt Questyn. Ze kan het niet laten. Ze zou een manier vinden om hem aan het praten te krijgen. Ook al zou het jaren duren.

NightShadow komt dichterbij en likt Madarians hand af. Madarian kijkt naar de uit de kluiten gewassen wolfshondpup en geeft hem een aai over zijn kop. “Rol.” en de pup rolt. “Poot.” en de pup geeft een poot. GroteMop voegt daaraan toe: “Poot, grom, poot.” De zwarte pup doet het gelijk braaf in de volgorde die GroteMop voorgegeven heeft. GroteMop knielt en legt een bot voor hem neer nadat ze hem een aai over zijn kop heeft gegeven.

“Wij kunnen ook nog wel even wat gaan oefenen Mop", zegt Madarian tegen Mop. Ze lopen ook een stukje het grote veld op, halen Hunter, kreupele Samuel en Madarians paard en oefenen de spreuk op de paarden uit die de magiërs aan hen hebben doorgegeven. “Kuri, maerh, kuri.” Samuel kijkt GroteMop traag aan en briest een keer. Hij schudt zijn hoofd alsof hij wil zeggen: je bakt er niets van, Mop. Hmm, volgens mij moest ik het drie keer na elkaar roepen.
“Samuel, kuri, maerh, kuri. Kuri, maerh, kuri. Kuri, maerh, kuri.” en warempel Samuel begint als een gek te rennen, zijn kreupelheid is niet te zien. GroteMop heft haar armen en zegt: “Samuel, Ta!” en Samuel stopt met rennen. Dan kijkt ze naar Madarian.
Ze schudt haar hoofd. Hij weet niet meer hoe hij zijn paard moet stoppen. “Schat, weet je de stop-spreuk niet meer?” ze giechelt. Madarian kijkt haar aan. Hij kijkt haar bedroefd aan. “Ik was geloof ik niet aan het opletten.” zegt hij verlegen. “Ater Luno wil niet stoppen met rennen.” GroteMop heft haar handen en roept: “Ater Luno, Ta!” en Ater Luno stopt gelijk met rennen. Ze glimlacht. “De volgende keer beter opletten, schat!” zegt ze plagend tegen haar geliefde. Ze schudt haar hoofd nog een keer en loopt naar Madarian toe. Ze geeft hem vluchtig een kus op zijn mond en zegt dan: "kom laten we maar alles verder gaan inpakken voor de reis."Laatste edit 11-06-2016 23:10

Linctus merkt dat Questyn op staat. Hij merkt dit omdat ze onder zijn arm uit kruipt. Voor de rest krijgt hij niets mee van de omgeving. Hij slaat het boek dicht over Nerdanel. Hij opent weer een ander boek. Er blijft iets aan heb knagen. Waarom schrijven ze niets over de wolven op de berg Arreat? Die vormde een belangrijk deel van de test voor de Nephilim. De wolven zouden volgens de legende door Lilith op de berg zijn gezet samen met de wyrm en de gronddraken. Dit alles om de Nephilim te testen. Maar waarom schrijven de elfen hier niet over. Ook Pervil heeft nergens in haar zoektochten ook maar iets hierover gezegd. Waarom niet? Waarom zouden ze dit ontkennen? Linctus denkt terug naar wat ze vroeger ook alweer vertelde over de testen van Lilith. De wijze mannen hadden toen allerlei theorieën over wat het betekende in welke volgorde je de wezens zou ontmoeten. Linctus had dit altijd afgedaan als legende, maar nu met alles wat er gebeurd kon elk stukje informatie natuurlijk van levensbelang zijn.

Een gronddraak als eerste ontmoeten betekende dat je een leven vol eer en glorie tegenmoed ging. Dit was dan ook de meest voorkomende volgorde. Dit was ook de hoogst haalbare. Een draak was dan ook het symbool voor moed en overwinning. Een strijdvaardig wezen met enorme intelligentie. Lilith zou deze alleen als eerste naar de krijgers sturen die vaardig genoeg waren voor zo een uitdaging. Alle koningen hadden altijd een gronddraak als eerste gehad. Epische verhalen waren er geschreven over hoe ze uren aan het vechten waren voordat een draak verslagen werd. Ondanks dat de niet konden vliegen waren ze formidabele tegenstanders. Hun schubben harder dan staal en hun vuur heter dan de zon. Er ging dan ook het gerucht dat als je de draak als tweede zou treffen dat dit een zwakkere soortgenoot was. Hoe dan ook een draak zou je altijd treffen als eerste of tweede, maar waarom heb ik hem dan als derde getroffen. En ik heb niet eens een gevecht gehad. Ik zal omdat ik de draak als derde trof wel de zwakste van zijn soort hebben gehad. Linctus schudde zijn hoofd. Hij had tegen zijn broeders nooit verteld dat de draak zijn derde wezen was. Ze zouden hem uitgelachen en bespot hebben. Helemaal als hij had verteld dat hij niet eens gevochten had. Linctus was ook door zijn moeder opgevoed en het vechten heeft hij pas echt goed geleerd toen hij in het leger zat.

Hoe zat het ook al weer als je een Wyrm trof als eerste wezen?Denkt Linctus bij zichzelf. Een wyrm was een gigantische grond worm met een grote mond vol met vlijmscherpe tanden. Het was een wezen dat onder de grond zijn prooi uitzocht en dan uit het niets omhoog kwam om zijn prooi te verslinden. Een Wyrm betekende dat je bestemd was tot hoge intelligentie. Alle grote strategen van de Nephilim hebben de Wyrm als eerste wezen gehad. Ze waren dan ook begaafd met de kennis en kunde om complexe plannen te bedenken. Ze konden alles en iedereen analyseren en hun zwakke punten benutten. Net als de Wyrm konden ze tegenstanders in de val lokken en dan op het juiste moment toeslaan. Dit was de zeldzaamste vorm om te treffen. Bijna iedereen trof deze als laatste van zijn 3 tegenstanders. Behalve Linctus hij had de Wyrm als tweede tegenstander gehad.

De wolf stond voor de glorieuze dood. Linctus grinnikt even bij het besef. Als je de wolf zou treffen dan zou je zeker sterven op het slagveld. Wat een onzin. Ik had de wolf als eerste en leef het langste van alle Nephilim. Toch hadden alle mannen die de wolf waren tegengekomen de dood op het slagveld getroffen. Dit waren de mannen met verhalen. Dit waren de mannen die gedreven door passie en wraak vaak ten onder gingen. Geen glorieuze strijders, geen strategen, maar het waren mannen van enorme gedrevenheid. Dit waren de mannen die hopeloze missies aangingen en stierven voordat ze het konden volbrengen. Toch werden ze geroemd onder de Nephilim. Want deze stonden ook bekend als mannen zonder angst. Ze waren nergens bang voor en vreesde niet voor de dood. Want voor een Nephilim is een dood op het slachtveld een eervolle dood.

"Het is tijd om te vertrekken", zegt ze, "Kom je, man van weinig woorden", zegt Questyn. Linctus klapt het boek dicht en kijkt naar Questyn. Ze heeft nieuwe kleren aan. Typische elfenkleren waar je vrij in kunt bewegen. Toch had Linctus zelf iets met meer bescherming gezien. Gewoon zodat haar niets zou overkomen. Linctus staat op en tilt de stapel boeken op de bok. Hij gaat ook op de bok zitten en legt de boeken op zijn schoot. Questyn was naast hem komen zitten en geeft de paarden het bericht dat ze kunnen vertrekken. De huifkar komt in beweging en iedereen vertrekt. Linctus heeft niet gezien waar iedereen is, maar hij vertrouwd erop dat ze ook allemaal zo ver zijn. Hij slaat weer een boek open.

Llaeth en Siharad daalde net weer af naar de grond toen iedereen aanstalten maakten om te vertrekken. "Wow! Dat was weerzinwekkend!" Zei Siharad, en snel pakte hij zijn paard, steeg op en maakte ook aanstalten. Zijn paard was een mooie, jonge schimmel, zo'n 3 of vier jaar, met een sterke, elfachtige bouw voor een paard. Het beest had een trotse kop, net zoals zijn ruiter.

Llaeth raakte even in een lichte paniek, ze had zelf geen paard, en de huifkar zat te volbeladen, daar zou ze niet meer tussen passen! Ze keek met wilde ogen rond tot die bleven rusten op een uitgestrekte hand. "Wil je een lift?" Zei Siharad, terwijl hij haar een oprechte glimlach schonk. Llaeth knikte en pakte zijn hand, en werdt zo op het paard gehesen. "Houd je goed vast" Zei Siharad. "We zullen er zometeen flink de pas in zetten ben ik bang." Llaeth had een flinke grip op zijn kleding genomen hoe ze zo achter hem zat. Ze kon zijn halflange bruine haar zien, en soms de contouren van zijn gezicht. Ze zag dat hij ontevreden keek. "Ik zei.." begon hij, terwijl hij een van Llaeth's armen pakte en deze om zijn middel legde, daarna deed hij hetzelfde met de andere arm. "Houd met stevig vast!" Daarna lachtte hij, en Llaeth moest ook lachen, terwijl haar wang op zijn rug lag, met haar armen om zijn middel. Ze was in geen eeuwen zo dichtbij een andere persoon geweest, en ook al moest ze erom blozen, Llaeth vond het best een beetje fijn.

Voor haar hoorde Questyn verschillend magiërs “Kuri, maerh, kuri.” zeggen. En voor ze het wist, zag ze alleen nog wat wegstuivende ruiters. Haar paarden hadden deze spreuk niet nodig, dit was iets wat in hun zat. Ze maakte contact met Samuel en Derose. Ze zei dat ze gewoon rustig moesten beginnen, eerst even opwarmen, en dan konden ze hun tempo gaan vinden.

De kar komt langzaam in beweging. Questyn kijkt opzij naar Linctus. Hij is helemaal in gedachten verzonken. Ze laat hem maar. Zelf pakt ze haar boekje en begint er in te bladeren. Maar ze weet niet precies waar ze naar zoekt. Ze komt op een bladzijde waar haar moeder iets over haar ogen verteld. Ze kijkt echter niet zo zeer naar de tekst, maar naar het handschrift van haar moeder. Ze strijkt met haar vingers over de zinnen, alsof ze haar moeder daar mee terug kan halen. Ze mist haar moeder zo erg. Tranen wellen in haar op, als ze met de vingers op het papier aan haar moeder denkt. Dan ziet ze door haar tranen heen andere beelden. Een soort van film. Hoe haar moeder bezig is dit boekje te schrijven. Hoe ze zelf heel verdrietig erom is. Alsof ze weet dat ze dit nooit aan Questyn zelf zou vertellen.

In deze film ziet ze ook Pervil, haar tante, bij haar moeder komen zitten. Ze hoort Pervil iets zeggen. "Morgan, ze is nu al zo sterk, ze zal het allemaal redden. We hebben haar er op voorbereid." Dan hoort ze haar moeder zeggen. "Maar wie vangt haar dan op als ze verdriet heeft, als wij er niet voor haar kunnen zijn?" Stil stromen de tranen van Questyn over haar wangen. Ze wrijft ze niet weg. Ze wil niet dat Linctus dit meekrijgt.

"Hou je vast", zegt ze tegen Linctus, ze duwt hem even aan, hij kijkt haar aan. "Hou je vast, Samuel en Derose gaan tempo maken", zegt ze tegen hem.
Op dat moment wordt het tempo van de paarden steeds sneller. Questyn zet haar voeten tegen het hout voor haar, en duwt zich daarmee stevig tegen de leuning. De teugels pakt ze nu in haar handen. Voor de paarden vliegen vuurvliegjes die het pad weergeven. Zodra ze het woud uit zijn, moeten ze het zonder de vuurvliegjes doen. Ondanks de goede bouw van de kar, die een soort van vering heeft, is het nog vrij beweeglijk, en moeten Linctus en Questyn geregeld zich even schrap zetten. Questyn houdt de gedachten van Samuel in de peiling, zodat hij niet door blijft draven, als er een bocht gemaakt moet worden. Questyn vind het altijd wel lekker om zo met de kar te racen. Dan moet ze de aandacht goed erbij houden.

Ze kijkt even opzij. Linctus heeft zijn boeken dicht geslagen. Lezen lukt nu even niet. Dan bedenkt Questyn zich iets. Als ze contact kan maken met alle elementen, zou ze de aarde kunnen vragen om energie naar boven te stuwen, zodat de kar wat minder hobbelt. Ze sluit haar ogen, legt haar handen op het hout van de kar. Ze voelt hoe de energie van haar door de kar naar de grond gaat. De aarde lijkt gelijk te begrijpen wat ze wil vragen. Langzaam voelt ze de schokken van de kar rustiger worden. Het trekt ook minder aan de paarden. Samuel voelt dat het makkelijker trekt, en gooit nog wat tempo erbij.

Ze kijkt Linctus aan en zegt lachend. "Ik heb de aarde gevraagd om de kar wat minder te laten hobbelen via mijn communicatie talent". Ze vindt het zelf zo leuk, dat ze begint te lachen. Ze gaat relaxed zitten, met de teugels losjes in haar hand. "Zo kunnen we het toch wel even volhouden dacht ik zo", zegt Questyn. Ze voelt zich een beetje trots op haar zelf. Best leuk dat communiceren met elementen.

Linctus had nooit gedacht dat je de grond om iets kon vragen. Laat staan om zich aan te passen zodat de rit minder hobbelig zou zijn. "Zo kunnen we het toch wel even volhouden dacht ik zo", zegt Questyn. Linctus zegt niets. Hij knikt en gromt was. Het is niet dat hij Questyn geen aandacht wil geven. In tegendeel hij zou wel de hele dag bij Questyn kunnen zijn. Naar al haar verhalen luisteren, maar nu moet hij zich concentreren. Hij heeft het idee dat de oplossing hem recht in het gezicht staart, maar dat hij zijn vinger er niet achter kan krijgen. Het is frustrerend dat elke stukje dat hij ontrafeld lijkt te hebben alleen maar toont dat er nog meer te ontrafelen is. Alsof bij elke vertaling of aantekening een vraag beantwoordt wordt en er vijf voor terugkomen. Linctus legt het boek van Nerdanel weer weg. Hij wordt nog steeds misselijk bij het lezen van het verhaal. Hij dwingt zich om telkens kleine stukjes te lezen. Hij wil niet dat hier een aanwijzing zou staan welke cruciaal blijkt en dat hij deze mist.

Hij pakt nu weer het boek van de berg Arreat. Hij slaat het boek open en ziet aan de ene zijde een tekening van de geliefde berg. Linctus gaat even met zijn hand over het papier. Of hij door het papier aan te raken even in contact komt met de berg. De berg die als hoogste van het gebied werd beschouwd. De grijze rotswanden waar de witte stad Brandir als mooi contrast tegen aan was gebouwd. Linctus zucht even. Hij leest de pagina. Het is erg gedetailleerd over de berg en de paden die hier overheen lopen. Linctus herkend elk pad. Elke stukje. Het is een uitzonderlijk gedetailleerde omschrijving. Dit maakt hem alleen nog maar meer aan het twijfelen. Waarom zouden ze in een boek dat zo gedetailleerd is de fout maken wat betreft de wezens die er rondzwerven? Linctus ziet jammer genoeg dat op deze pagina geen aantekeningen staan. Hij slaat het boek weer dicht en pakt het boekje waar hij erg naar geïnteresseerd is.

Linctus heeft een klein boekje vast en gaat met zijn vingers over de oude tekst. “Lilith” Fluistert Linctus. Hij ziet dat dit boekje door de elfen geschreven is. Hij is daardoor een beetje zenuwachtig om het boek te openen. Hij weet zeker dat ze haar anders zullen afschilderen. Dat ze dit boek gebruikt hebben om de andere elfen te verenigen tegen de Nephilim. Linctus kijkt naar de rode letters op de bruine kaft. Het is een heel lelijk lettertype. Je ziet duidelijk de afkeer tegen de titel. Linctus haalt nog een keer diep adem en opent dan het boek. Hij begint zacht de tekst te lezen en mompelt de woorden.

“Lilith is het duivelsgebroed van Mephisto. De dochter van de heer van haat. Daar waar de gruweldaden van haar vader niet deze wereld kunnen bereiken gaat zijn dochter juist verder. Haar vader staat bekend als een van de slimste van hel, maar zijn dochter wist de hel te ontsnappen en haar invloed in deze wereld te vergroten. Zij heeft haar schoonheid gebruikt om de zwakke mens te verleiden. Zijn geest vergiftigd. Zijn hart gepijnigd. Het is Lilith die de Nephilim het leven schonk uit dit walgelijk verbond. Het is Lilith die de Nephilim creëerde met maar een doel. De Nephilim zijn duivelsgebroed die als enige doel hebben om deze wereld te onderwerpen aan de heren van de hel. Het duivels plan van de demon is er een die al eeuwen geleden in gang is gezet met de eerste Nephilim. De duistere zwarte duivels magie die door de aderen van de half mensen stroomt geeft hun krachten die ze niet behoren te hebben. De geslepen Lilith wist dat hun rangen moesten groeien voordat ze een poging konden doen om de wereld te onderwerpen. Ze was geduldig en zag hoe vanuit haar eerste kinderen een compleet nieuw ras ontstond. Ze trok al haar kinderen naar haar toe. Ze trok ze naar de berg, daar waar hun grootste tegenstander zou huizen.

De hoge elfen zijn altijd de grootste bedreiging geweest voor haar plan. De nobele intelligente dappere krijgers hebben de Nephilim altijd in de gaten gehouden. De halfdemonen waren slim. Ze deden zich voor als wezens die puur van hart waren. Ze bouwde een groot leger op. Echter om te zorgen dat de hoog elfen geen argwaan zouden hebben gebruikte ze dit leger om andere landen te helpen. Ze werden steeds vaardiger en hun leger begon steeds sneller te groeien. Het bestond alleen uit Nephilim aangezien ze niet hun werkelijke plannen wilde openbaren. De stad Brandir die ze op de heilige berg bouwde zag er voor het ongetrainde oog uit als een vredelievende welvarende stad. Echter de werkelijke aard van de Nephilim lag in de stukken die niet voor buitenstaanders toegankelijk waren. In de Nephilim gebieden werd openlijk Lilith aanbeden. De Nephilim wisten waar ze vandaan kwamen en met wel doel ze op deze wereld waren gezet. Ze zorgde er voor dat elke nieuwe generatie die ook ten harte nam.

Lilith zag hoe haar plan zich ontvouwde. Ze verslond iedereen die haar plan wilde onthullen. Als wolf, wyrm of draak valt ze persoonlijk haar vijanden aan. Dit zodat niemand kan weten dat het de demon zelf is. Zodat niemand het echte doel van de Nephilim achterhaald. Echter dankzij de goddelijke interventie van Matheal werden de plannen onthuld. De hemels waren niet blind geweest voor de duivelse plannen. Echter mochten ze niet direct ingrijpen. Matheal realiseerde echter als enige de ernst van de dreiging en besloot de hoog elfen te waarschuwen. Hij negeerde hierbij de regels van de hemels en daalde af naar de berg om samen met de elfen een plan te verzinnen om Lilith te stoppen. Een plan om de dreiging van de Nephilim te vernietigen voordat het te laat was. Ze moeten volledig vernietigd worden, want slechts in het kleinste beetje duivelsbloed dat door hun aderen gaat schuilt de opdracht van Lilith.” Linctus stopt even met lezen. Hij weet niet of Questyn dit meegekregen heeft of niet. Hij snapt hoe zulke verhalen de wereld tegen de Nephilim heeft laten keren.

Questyn had zitten luisteren naar Linctus. Ze herkende de negatieve bewoording van de elfen richting de Nephilim. Pervil sprak nooit op die toon, afkerend tegen de Nephilim. Pervil sprak altijd in een toon van interesse, ze was geïntrigeerd door de Nephilim verhalen. Maar haar tante was geïntrigeerd door alle soorten rassen die bestonden, mens, dier, elf, nephilim, schaduwkinderen. Questyn had veel verhalen wel gehoord. En ze had ze graag gehoord. Pervil kon levendig vertellen.

Het staat Questyn niet echt aan, hoe negatief de elfen schrijven over de Nephilim. Met Linctus had ze iets over de Nephilim geleerd, wat eigenlijk niemand wist. Tenminste, niet vandaag de dag. Ze had gezien hoe zijn hart klopte, ze had gezien dat hij geen botte bruut van een soldaat was, maar een man die een leven heeft geleefd, zoveel langer dan de meeste wezens zullen leven. Hij had gezien, wat anderen nooit zullen zien.

De bomen raasden aan haar voorbij. Ze hadden een enorm hoog tempo erop staan. Ze maakte contact met Samuel. Hij was in trance. In haar gedachten noemt ze zijn naam. Gelijk is hij weer terug en kijkt iets opzij, om te laten weten dat hij er weer bij is. Nog even en dan zijn ze het woud uit. Er zijn nu niet veel bochten meer, en ze legt de teugels op haar knie.

Ze pakt haar moeders boekje erbij. Ze bladert er wat doorheen, niet wetende welke informatie nu het meest belangrijk is om te lezen. Ze wrijft met haar vingers over de bladzijden. Ze hoopt op nog een contact moment, net zoals die van haar en haar moeder.
Achterin het boekje kijkt ze naar de lijst van boeknamen. De binnenkant van de kaft is niet beschreven, ze laat haar vingers erover heen gaan. Een laatste leeg blad dat niet is beschreven. Haar moeder zou deze binnenkant gebruikt hebben voor een laatste opmerking, of kleine tekening, Pervil zou ook zoiets gedaan hebben. Daarom verwonderd Questyn zich over het lege blad op de binnenkant van de kaft. Ze kijkt er bedenkelijk na, en vraagt zich af, of dit met een reden is. Ze onderzoekt nu met haar vingers, of er iets onder zit, of los zit. Boven aan lijkt iets los te zitten. Met haar nagels peutert ze het hoekje los. Eronder zit een kartonnetje. En achter het kartonnetje, zit een papier. Ze haalt het papier eruit, legt het boekje op haar schoot en vouwt het papier open.

Ze kijkt opzij, om te zien of Linctus het meekrijgt. Maar hij lijkt verzonken in zijn boek.
Ze ziet haar naam als aanheft staan, en het is het handschrift van Pervil.

'Lieve Questyn', begint Pervil 'Wat ik hier ga schrijven is enorm belangrijk. Ik weet dat je deze brief zal vinden, want jou onderzoekers geest is als die van mij. Ik zal gelijk beginnen met wat je moet weten. Je grootvader is een oudlid van de HoogElfen. Deze HoogElfen hebben veel verhalen geschreven, maar de meeste verhalen zijn foutief beschreven. Het is niet meer dan een verheerlijking van de HoogElfen, en het gaat niet om de waarheid. Er zal altijd wel iets aan waarheid in zitten, maar je moet goed leren lezen en ontrafelen, waar ze een draai aan de waarheid geven. Twijfel aan alle verhalen en saga's, twijfel en zoek de waarheid.

In de grot heb ik een poort kunnen maken via een leylijn naar een plek dichtbij de berg Arreat. Daar zul je me vinden. Dariel weet hier meer over, en kan je vertellen, hoe deze poort in werking gesteld moet worden. In de grotten heb ik een kamer, met persoonlijke dingen. Deze dingen hebben allemaal een doel. Zodra je ze ziet, zal je begrijpen wat je er mee moet. Zorg ervoor dat de magiërs je helpen, ze kennen jouw verhaal, en alles wat daar om heen speelt. Ze weten van de voorspelling die jou aangaat. Een voorspelling die ik eeuwen terug voor het eerst ontving via een ziener. Ik heb deze voorspelling vaker gehad, en de laatste keer, was je moeder erbij, en daardoor wisten wij, dat de voorspelling wel eens bewaarheid zou kunnen worden. De voorspelling ligt verborgen in een item in mijn kamer in de grot. De magïers zijn op de hoogte dat er een voorspelling is, maar kennen de inhoud oppervlakkig.
De grote lijn van de voorspelling luidt, dat jij de sleutel bent om de HoogElfen te laten vallen, waardoor alle verborgen waarheden terug zullen komen in de wereld. Ga niet opzoek naar je grootvader, ga niet op zoek naar je vader. Zodra ze weten van jouw zoektocht, zullen ze proberen je te stoppen, zoals ze dat ook bij mij proberen. Om ervoor te zorgen, dat jij zo veilig mogelijk bleef, heb ik me afgezonderd. Ik was te laat om je moeder te beschermen, en het spijt me zo, mijn kind, maar de wezens die dit gedaan hebben... Je was erbij. Lieve Questyn, zoek en vind mij.
Veel liefs, je tante Pervil


Questyn zit met de brief in haar handen. Ze kijkt opzij, en ziet Linctus naar haar kijken. Ze geeft hem de brief en zegt "Lees maar".

De wind om hen heen leek harder te waaien, alsof deze hen tegen wilde werken. Llaeth concentreerde zich met alle macht om de wind naar haar zin te vormen, en hem wind-mee te krijgen, terwijl ze zich tegen Siharad gedrukt houd. Het woud van Questyn lach al een stuk achter hen, en ze moesten vaart maken nu ze niet meer beschermd waren tegen wezens met kwade bedoelingen. Llaeth werdt al nerveus bij het aanblik van een paar raven die over hen heen vlogen. Siharad voelde waarschijnlijk haar nervositeit, en legde een hand op de hare. "Rustig blijven... We zijn met heel veel, ons krijgen ze niet zomaar te pakken." Zei hij kalm. En hij had natuurlijk gelijk. Llaeth hoopte maar dat Questyn , Linctus, Mop, Madarian en de rest zich ook niet te druk maakte, voor nu.

Laatste edit 15-06-2016 09:19

Linctus is verzonken in het boek. Hij leest dingen over Lilith die wel eens waar kunnen zijn, maar die hij nooit zelf gehoord heeft. De geheime opdracht van Lilith is natuurlijk onzin. Het is nooit de bedoeling geweest om de wereld te overheersen. Nooit hebben de koningen hier ooit over gezinspeeld. Ze hebben zelfs nog nooit een andere vestiging gesticht buiten Brandir.

Linctus gaat in zijn gedachten terug naar de tijd dat hij nog in het leger zat. Hoe ze weken achter elkaar gemarcheerd hadden. De schittering van de zee liet hun weten dat hun eindbestemming bijna was bereikt. Linctus zag hoe zijn commandant op het paard voor hun uit reed. De commandant reed naar de top van de heuvel en stak zijn hand omhoog. Het hele peleton herkende het bevel en begon een brede rechthoek te vormen. Hun schilden aan hun linker arm en in hun rechterhand hadden ze hun zwaard getrokken. De vaandeldragers maakte hun vaandels in orde. Het duurde dan ook maar kort of op beide hoeken was de goud met blauwe vaandel te zien. De commandant reed weer een stuk terug en stopte voor zijn peloton. “We zijn bijna bij onze bestemming.” Begon de commandant. “Over deze heuvel licht Luth Gholein. Dit uit de kluiten gewassen vissersdorp wordt al maanden geteisterd door duistere wezens. Ze hebben weerstand proberen te bieden, maar ze zijn niet bij machte om de aanvallen te stoppen. Ze hebben onze koning verzocht om hulp te sturen en wij zijn deze hulp. Ik betwijfel of ze het hebben kunnen uithouden tot nu toe. Dus wees op je hoede want er kan magie in het spel zijn. Twijfel dus aan alles wat je ziet en wees op alles voorbereid.”

Het peloton volgde hun commandant weer de heuvel over. Ze zagen een kleine nederzetting met houten palen er om heen. Dit was duidelijk niet voldoende om ook maar enige serieuze weerstand te bieden. Ze zagen sporen van gevechten en een berg van lichamen bij de poort liggen. Ze marcheerde dichterbij en zagen dat de lichamen van de aanvallers waren. Hun lichamen waren bedekt onder de rune tekens. De poort van de stad was open en ze liepen door. Midden op de markt zagen ze de heerser van Luth Gholein. “Daar zijn jullie eindelijk. Onze Nephilim vrienden. Net op tijd, want we zouden het waarschijnlijk niet nog een nacht volhouden.” De commandant keek om zich heen. Hij zag niemand in de gebouwen rond de markt. “Zo te zien zijn we te laat.”

De heerse van Luth Gholein begon te lachen. “Jullie zijn precies op tijd. Jullie hebben precies gedaan wat ik verwacht had. Jullie zijn nietsvermoedend in onze val gelopen.” Linctus hoorde hoe de poort van de vestiging dicht gingen. Overal zag hij grote mannen met wilde baarden tevoorschijn komen. Ze waren van top tot teen bedekt met de rune symbolen. De heerser van Luth Gholein veranderde van gedaante. Een lange pezige man met een spierwitte huid en zwarte haren stond op zijn plaats. Dit was duidelijke de oorzaak van al het leed. De glimlach op zijn gezicht veranderde in een blik van verbazing toen hij zag dat de commandant ook aan het lachen was. “Nietsvermoedend?” Bulderde de commandant. “Een Nephilim is altijd voorbereid.”

Linctus zag hoe ze in de minderheid waren. Ze waren met 100 soldaten tegen ruim 400 tegenstanders. Zij hadden hun omcirkeld en kwamen dreigend dichterbij. Ze hadden verwacht dat hun overwicht de Nephilim zouden doen beven. Echter naar mate ze dichterbij kwamen konden ze de grijns onder de helm van de Nephilim zien. Ze leken zich te verheugen op wat komen ging. “Voor Inarius.” Klonk het in de bekende stem van zijn commandant. Linctus stond in de eerste rij en was dus een van de eerste die naar voor stormde. De formatie klapte uit elkaar in vechtlustige soldaten die de tegenstanders al snel wisten te overrompelen.

Linctus rent naar voren en blokkeert een bijl met zijn schild. Hij steekt met Nis dwars door de knie van de man. Deze zakt door de grond en wordt daarna snel uitgeschakeld door het feit dat zijn hoofd en romp gescheiden wordt.. Nog voor dat het hoofd van deze aanvaller de grond heeft geraakt heeft Linctus de volgende al aan zijn zwaard gespiest. Het duurt een kwartier hooguit voordat alle tegenstanders zijn uitgeschakeld. Linctus heeft de lange pezige aanvoerder vast bij een arm. Een van de andere soldaten heeft hem bij de andere arm. De aanvoerder bloed hevig uit een wond aan zijn buik. Linctus sleept hem samen met zijn broeder naar de commandant. Ze gooien hem voor het paard op de grond. De commandant trekt zijn zwaard en richt deze op de keel van de aanvoerder. “Ga en spreid het woord dat Luth Gholhein de bescherming van de Nephilim geniet. Ga en keer hier nooit meer terug.” De man krabbelde op en strompelde de poort uit. Dit was het laatste wat Luth Golhein van hem had gezien. Later bleken de overlevende opgesloten te zijn in het stadhuis. De Nephilim bevrijdde de overlevende en kregen als dank Luth Gholhein zelf aangeboden. De commandant sloeg dit af. Als het doel was om deze wereld over te nemen, dan zouden we Luth Gholhein nooit hebben afgeslagen. Denkt Linctus resoluut.

Linctus kijkt op en ziet Questyn met een brief in haar handen. Ze lijkt er door aangedaan. Nog voor hij iets kan zeggen krijgt hij de brief al aangereikt. Hij leest de boodschap van Pervil. Hij leest ook dat ze toch richting de berg zullen moeten gaan. Linctus vind het eigenlijk te gevaarlijk, maar hij weet dat Pervil een grotere invloed op Questyn heeft dan hij zelf. En als zij schrijft dat Questyn de sleutel is dan zal ze dat willen onderzoeken. Dan zal ze precies willen uitvinden hoe dat zit. Daar kan Linctus haar niet in tegenhouden. Daar wil hij haar niet in tegenhouden. Hij kijkt op van de brief en kijkt naar Questyn. “Als jouw lot bij de berg ligt, dan ligt de mijne daar ook.”

Questyn was tegen Linctus aangeschoven. Ze las mee met hem. Linctus wees een stuk text aan die ze moest lezen, en dat deed ze dan. Geen van beide konden aantekeningen maken, want ondanks dat de stuwende energie van de aarde de diepste kuilen wisten te vullen met deze energie, was het nog wel een beetje hobbelig. Een kar blijft een kar. Ze had Samuel nog twee keer uit een te diepe trance moeten halen. Maar verder ging de reis naar GroteMop's boerderij vlot en zonder problemen. Toen Linctus en Questyn aan kwamen rijden, zag ze dat iedereen druk bezig was. Er werden paarden naar de weide geloodst. De schuur werd omgetoverd tot een slaapruimte. Andere magiërs waren bezig om de omgeving te beveiligen, door magische vallen te zetten. Ze zag dat Madarian hierbij aan het helpen was. Hij kende de boerderij nu, en had een oog voor de juiste plekken, om de vallen te plaatsen.

Questyn parkeerde haar kar tegenover de schuur en de boerderij, zodat de bibliotheek goed toegankelijk was. Linctus ging al automatisch bezig om Samuel en Derose los te koppelen en naar de weide te begeleiden. Questyn merkte op, hoe fijn ze het vondt dat Linctus haar zonder vragen daar bij hielp. Achter haar kar, had ze een brede trap geplaatst, zodat iedereen in en uit de kar kon lopen, om boeken te zoeken. Questyn had het stapeltje boeken dat Linctus aan het lezen was, opgepakt en meegenomen naar binnen.

Voor ze naar binnen ging, zag ze Llaeth en Siharad ergens over praten. Llaeth leek heel geïnteresseerd in wat Siharad te vertellen had. Of zie ik nu meer dan interesse?, vraagt Questyn zich af.

GroteMop stond in haar keuken al bezig te zijn met haar fameuze paddestoelen soep. Questyn ging bij haar vriendin in de keuken staan. "Wat is het lang geleden dat we even hebben kunnen kletsen", zegt Questyn tegen Mop. "Waar is de tijd gebleven dat we uren aan tafel zaten en uren konden babbelen. En ik wil zo graag met je praten over hoe het met jou en Madarian gaat. En ik wil jou vertellen hoe ik me voel over Linctus." GroteMop blijft behendig bezig met het snijden van de paddestoelen en kijkt haar aan. "Ja Ques, dat wil ik de hele tijd ook al, even bijpraten met jou".

Zodra ze aangekomen waren bij de boerderij, gleed Llaeth behendig van het paard af, Siharad sprong er even later ook af, en het paard bleek zelf al te weten waar het heen moest, de rest van de kudde volgend. Siharad zach haar kijken, en begon Llaeth te vertellen over de bijzonderheden van het elfen-paardenras. Llaeth ging zo op in het verhaal, dat ze niet in de gaten had dat de rest druk bezig was met belangrijke dingen. Ze kon alleen maar glimlachen en zich verwonderen over wat Siharad zei, haar ogen aan de zijne verklonken. Toen hij eenmaal klaar was met zijn verhaal wendde hij zijn blik van haar af en schraapte hij zijn keel. "Sorry.. Ik had niet door dat ik staarde. Je hebt ook zo'n mooie ogen..." Zei hij, met een knipoog erachteraan. Llaeth keek naar haar voeten, en friemelde wat aan haar gewaad toen hij dat zei, haar wangen kleurde een diep roze, op haar bleke huid. Nu besefte ze pas hoe lang het geleden was dat ze haar capuchon op had gehad. Ze hoefde zich niet meer te verschuilen, en dat maakte haar zoveel gelukkiger.

Llaeth schudde even haar hoofd, ze moest wel bij de les blijven. Siharad maakte al aanstalten om naar binnen te gaan. Ze hadden allemaal best honger gekregen van de lange reis, en waarschijnlijk wilde iedereen even bijpraten met elkaar. Toen Llaeth naar binnen wilde lopen, hield een zacht gepiep haar tegen. Ze wist niet waarom, maar de wolfshond die altijd in de buurt was van Mop, stond nu voor haar, nerveus om zich heen te snuffen, daarna keek hij weer omhoog, en liet nog een piep horen. Llaeth volgde zijn blik, en keek recht in de ogen van een grote raaf. Vran, wist ze nu. Ze snelde naar binnen om de rest te waarschuwen. "Kom, jongen, buiten is het niet veilig." zei ze tegen de pup.

---------------------------------------------

De Morrigan’s ogen waren diep in haar kassen teruggedrongen. Dat gebeurde altijd als ze contact maakte met Vran, haar raaf. Zepherus bleef voor haar troon ijsberen, wachtend, hopend op goed nieuws. De Morrigan kwam plotseling weer bij zinnen, en begon meteen te vloeken. “Verdomme! De Sylph heeft me gespot! Aaargh!” De Morrigan maaide wild met haar handen. Ze was altijd al ongeduldig geweest. Voeg daar een kort lontje aan toe, en zie het resultaat. Zepherus snoof even. “We weten in ieder geval waar ze zijn, toch? Heeft Vran nog iets anders interessants gezien?”. De Morrigan kwam weer tot bedaren en trok haar jurk recht. “Ze zijn bij een boerderij, dichtbij de stad waar jij Dariel hebt opgepikt. Er waren een heleboel Magiërs bij hen, en ze hadden een stapel boeken mee. Het woord gaat rond dat ze deze kant op komen.”

Zepherus trok hierom een grimas. “A-ha!” Zei hij, en begon luidkeels te lachen. “Ze trekken ten strijde! In de kraaiengodin’s bloedeigen stad! Het LEF.” Zepherus sloeg dubbel. Ervan overtuigd dat ze geen schijn van kans hadden. De Morrigan moest even grinniken, maar kwam daarna meteen weer terzake. “Ze komen waarschijnlijk voor Dariel. Misschien kunnen we hem ruilen voor kennis?” Zepherus begreep meteen wat De Morrigan bedoelde. De boeken op de kar zullen vast belangrijke informatie bevatten. Informatie die ze nooit anders verkregen zouden hebben, door dat vervloekte woud met z’n achterlijke barricades. “En als ze hem niet willen ruilen..” voegte Zepherus toe “Dan jatten we ze gewoon, en dan hebben we Dariel ook niet meer nodig. Opgeruimd staat netjes.” Zepherus gebaarde met één vinger langs zijn keel wat hij bedoelde. De Morrigan en Zepherus keken elkaar voldaan aan, en daarna gingen ze iederen hun eigen weg om zich klaar te maken voor de aankomst van de groep ‘helden’.

“Waar is de tijd gebleven dat we uren aan tafel zaten en uren konden babbelen? En ik wil zo graag met je praten over hoe het met jou en Madarian gaat. En ik wil jou vertellen hoe ik me voel over Linctus." GroteMop blijft behendig bezig met het snijden van de paddestoelen en kijkt haar aan. "Ja, Ques, dat wil ik de hele tijd ook al, even bijpraten met jou".
…..
Ze gaan aan de tafel zitten. GroteMop pakt een kleine, stugge liaan en bind die om haar haar. NightShadow komt bij haar op schoot liggen. GroteMop glimlacht naar haar vriendin en begint te praten: “Madarian. Ik weet niet wat ik met mijn gevoelens voor hem aan moet. Ik hou van hem, maar ik kan nog steeds niet pijlen of hij ook van mij houdt.” ze slaakt een diepe zucht en gaat verder: “Al die gebeurtenissen die we allemaal samen hebben meegemaakt, maakt ons als groep zo hecht, maar zorgt er wel voor dat ik onzeker wordt over de relatie met Madarian.” “Maar hoe zit het tussen jou en Linctus?” vraagt GroteMop aan Questyn, terwijl ze een stuk kaas naar binnen duwt met een mok mede.

“Maar hoe zit het tussen jou en Linctus?” vraagt GroteMop.
"Nou", zegt Questyn, terwijl ze een stukje kaas doorslikt."Het ene moment ben ik volledig ervan overtuigd dat hij gek met me is, en even later vraag ik me af waar hij met zijn hoofd zit.", zegt Questyn. Questyn schenkt nog wat mede bij. "Ik voel veel voor hem. En eigenlijk wat ik voor Linctus voel, heb ik nog nooit eerder gevoeld. Best wel gek eigenlijk. En nu even over je wolfshond. Vindt je niet dat NightShadow snelt groeit? Of weet jij al waarom dat zo is?", vraagt Questyn.

"Ik heb exact hetzelfde bij Madarian, Q. Ik wou dat het leven wat makkelijker was. Mannen. Pff."
"Wat NightShadow betreft. Argos groeide ook als kool. Dat zal hij dus van Argos hebben."

"En Argos is ook een mannetje, dus ... dat zegt ook weer genoeg over mannen", grapt Questyn. Zowel Mop als Questyn schieten in de lach. Dit had Questyn even nodig. Lachen met haar vriendin, als of er geen zorgen zijn.

De deur gaat open en Llaeth komt binnen. "Mh, het ruikt hier lekker Mop", zegt Llaeth. GroteMop springt van haar stoel en rent naar haar pan op het vuur. "Ah het gaat goed. Het is zo goed als klaar." Mop had de grootste pan gepakt die ze had, dus iedereen kon er van mee eten.

"Dan kunnen we de pan misschien beter mee naar buiten nemen. Ik denk niet dat iedereen in deze kleine ruimte past.", zegt Questyn.

GroteMop schaterlacht en loopt lachend met de pan naar buiten.
“Het eten is klaar, vrienden!” Probeert ze te schreeuwen, maar het lukt niet echt omdat ze haar lach niet kan onderdrukken. Ze kijkt naar Madarian, verslikt zich van het lachen, slikt een aantal keer en glimlacht. Ze gaat bij hem in de buurt staan met haar bord eten en knipoogt naar hem. “Ik wil straks nog even met je praten, lieverd.”
Ze geeft een bot aan NightShadow mee.
NightShadow holt naar zijn familie in de hoek van de tuin toe en geeft zijn moeder Angel een ferme lik over haar kop. Argos komt naar zijn zoon toe en geeft hem een kopje. Argos en NightShadow gaan naast elkaar liggen en beginnen beiden aan het bot te knauwen.

Llaeth had het lekkere eten geroken, en was bijna vergeten waarom ze ook weer zo snel naar binnen was gegaan. Ze ging naast Questyn zitten en keek haar dringend aan. "Ik heb de drie-ogige raaf gezien. We worden in de gaten gehouden. Iedereen moet voorzichtig zijn nu!" Llaeth werdt al zenuwachtig toen Mop naar buiten liep om de rest aan tafel te roepen. Al snel kwam iedereen binnen, en herhaalde Llaeth het nog een keer. "We worden in de gaten gehouden, Vran is in de buurt. En ik ben bang dat die niet van plan is om weg te gaan."

Linctus had Questyn na het losmaken van de paarden alleen gelaten. Hij durft haar nu wel even alleen te laten. De magiërs schijnen te weten wat ze doen met betrekking tot het beveiligen van de omgeving door middel van spreuken. Linctus loopt naar de schuur toe.  Hij pakt met beide handen de balk vast die hij met Questyn geplaatst heeft. Toen was alles nog anders. Toen had Linctus nog getwijfeld of ze hem niet betoverd had. Linctus glimlacht bij de gedachte. Verliefdheid doet iets met je hoofd. Het verstoort je normale gedachten en laat je soms de gekste dingen geloven. Linctus kijkt naar de boerderij van mop. Die vediende dit ook niet. Linctus zweert aan zichzelf om er alles aan  te doen om hun weer een gewoon  leven te geven. Hij begint met trainen door zich eerst op te trekken aan de balk. Hij telt niet hoe vaak, maar gaat door tot zijn armen niet meer kunnen. Linctus krijgt zichzelf na een tijdje  niet meer opgetrokken. Hij laat zich los en met we  zachte plof komt hij neer op de grond. Hij trekt nis te voorschijn en begint een routine met zijn zwaard uit te voeren. Hij probeert hierbij ook de technieken te kunnen blokken die Questyn hem liet zien. Linctus wil er alles aan doen om in topvorm te komen. Dit is hij aan Questyn verschuldigd. Linctus hoort Grote Mop roepen dat het eten klaar is. Hij reageert er niet op. Linctus wil niet eten voordat hij weer wat getraind heeft. Hij wil niet weer dat Mop hem voor is.

GroteMop staat buiten met haar pan soep en ziet iedereen de boerderij in lopen. Ze slaakt een diepe zucht, en neemt de pan weer mee naar binnen. "Dan gaan we wel binnen eten".

Questyn had naar Llaeth geluisterd. "Ik heb de drie-ogige raaf gezien. We worden in de gaten gehouden. Iedereen moet voorzichtig zijn nu!" Questyn pakt haar boekje, en haalt de brief van Pervil eruit, en geeft deze aan Llaeth. Dan komt iedereen binnen lopen. Als iedereen een plek in de kleine ruimte heeft gevonden, staand of zittend, herhaalt Llaeth opnieuw de dreiging van Vran.

Nu iedereen luistert, pakt Questyn de brief van Pervil. "Deze brief is van Pervil, ik laat hem rond gaan, zodat iedereen het kan lezen.", zegt Questyn.

GroteMop is bezig kommen en borden en lepels uit te delen voor de soep. Questyn vroeg zich af waar Linctus was. Ze had hem niet binnen zien komen. Questyn pakt een kom aan van Mop, en een lepel. Ze schept wat soep in het kommetje en scheurt een stuk van het brood af, dat ook inmiddels op tafel ligt.

Llaeth kijkt Questyn aan. Ze had de brief al gelezen en doorgegeven. Questyn knikt naar Llaeth. Haar tante had een poort kunnen maken in de grotten. Als Llaeth met Pervil kon praten, kon zij haar misschien helpen om naar haar eigen schaduwwereld terug te keren.

Madarian knikt ook naar Questyn, na het lezen van de brief. Het lijkt erop dat hij al met een strategies plan bezig is in zijn hoofd.

Maximiliaan trekt zijn wenkbrauwen op, als hij de brief leest. "Die Pervil. Ze zei dat het onmogelijk was een poort te creëren, maar ze heeft het toch voorelkaar gekregen. Dat heeft ze goed geheim weten te houden. Dat heeft ze ook heel goed gedaan. Maar mensen, als het waar is wat Llaeth zegt. En het gaat om Vran, de drie-ogige raaf van de ravengodin, dan maak je borst maar nat. Dan hebben we alle krachten nodig, zowel magie als lichamelijke kracht. Het zou me niets verbazen als we al voor Corvus in actie moeten komen.", zegt Maximiliaan.

Questyn staat op, en zegt tegen Llaeth en Mop dat ze buiten gaat kijken waar Linctus is. Hij moet dit alles ook weten.
Ze loopt nog maar net buiten of een akelig gevoel komt over haar heen. Het voelde als wat de draak deed bij Dariels huis. Maar dit voelde niet zo heftig. Ze kreeg er wel hoofdpijn van. Ze loopt verder richting de schuur, daar wil ze als eerst kijken, of Linctus daar is. Iemand probeert contact met haar te maken. Ze kijkt om zich heen en omhoog. Dan ziet ze grote zwarte vogel die recht op haar af komt vliegen. Ze had nog nooit meegemaakt dat een dier haar aanviel. Questyn begint te rennen, ze is het dichts bij de schuur. De zwarte vogel komt steeds sneller dichterbij, en ze strompelt achteruit kijkend de schuur binnen. Ze sluit de deuren van de schuur, en leunt er tegen aan. Ze is helemaal buiten adem van het kleine stukje rennen. Of is het angst dat ze zo buiten adem is. De hoofdpijn zakt weg en degene die contact probeerde te zoeken is er ook niet meer. Ze kijkt voor zich, en ziet dat Linctus voor haar staat.

"Ik zocht je", zegt Questyn. Ze opent een deur van de schuur, maar het gevoel komt niet terug. "Wat was dat, waarvoor rende je net weg?", vraagt Linctus. "Ik denk dat dat Vran was, de raaf van De Morrigan.", zegt Questyn. Nog steeds verbaasd erover dat een vogel haar had willen aanvallen.

GroteMop hoort iets aan de deur krassen, ze kijkt naar de wolven/honden-familie. Spot, NightShadow, Angel, Argos, Yellow-Eyes. Wie mis ik nog? …Maddy! NightShadow gaat naast GroteMop staan. Hij gromt naar de deur. Er klinkt een doffe klap tegen de deur. Ze hoort gejank. “Maddy!” Zegt ze hardop.

Ze loopt naar de deur. Opent de deur. Trekt Maddy snel naar binnen en sluit de deur onmiddellijk. Ze kijkt met afschuw naar de pup. Vran heeft Maddy ernstig mishandeld. Er zit een grote gapende open wond aan de zijkant van de pup, haar oor hangt er half af en Vran heeft twee maal in haar oog gepikt. Maddy kermt nog zachtjes en heeft veel pijn.

Ik ga proberen je te helen, Maddy! Ik doe mijn best! Ze knielt naast de pup en legt haar handen op het oor. Dat oor is makkelijk te helen. Maar de rest? Na een paar seconden is het oor inderdaad heel. Ze gaat naar het oog. Legt er een hand op. Het oog is ook binnen een paar seconden geheeld. “Nu maar de zijkant proberen te helen.” mompelt ze. “Wil een van jullie een kommetje water uit de keuken halen?” vraagt ze aan haar vrienden. Llaeth komt even later met een theedoek en een kommetje lauw water aan zetten. "Dankjewel Llaeth voor het water." zegt ze tegen Llaeth. Llaeth knikt en zet het kommetje naast GroteMop neer. GroteMop pakt de theedoek en maakt de wond schoon.

“Getver! Maden!” Ze pakt de theedoek en begint als een malle om haar heen te slaan. Alle maden zijn nu geplet. GroteMop gaat weer naast de pup zitten, die nog lichtjes ademt. Ze legt haar slanke, mooie handen op de open wond en begint met de heling van de pup. Een licht-witte gloed slaat om hen heen. GroteMop raakt in trance en voelt dat twee handen op haar rug. Concentratie, Mop, concentratie. Ze begint te zweten, het zweet drupt van haar voorhoofd op de mooie vacht van de tengere pup. Haar hoofd tolt. Ze voelt botten kraken, ze voelt het hartje van de pup iets constanter gaan, ze ziet de vacht dichtgaan. GroteMop glimlacht. “Hmmm…” zegt ze. “Ze red het wel.” Ze loopt naar het bed toe, ziet Madarian daar in liggen. Ze pakt de stoel bij de keukentafel weg en zet deze naast het bed. Ze valt in slaap met haar handen op zijn arm en haar hoofd tegen zijn borstkas gelegd.

Laatste edit 18-06-2016 23:55

Linctus ziet Questyn rennen naar de schuur. Hij vraagt zich af waarvoor ze rent. Dan ziet hij de grote zwarte vogel op haar afvliegen. Questyn rent de schuur in en sluit de deur achter haar. "Wat was dat, waarvoor rende je net weg?", vraagt Linctus. "Ik denk dat dat Vran was, de raaf van De Morrigan.", zegt Questyn. Linctus kijkt verbaasd naar Questyn. "Deed die vogel hetzelfde als wat die draak toen bij je deed?." Vraagt linctus. Questyn knikt. "Ik kan ook een deur tegen dat beestje aangooien voor je. Ik denk dat dat effect bij een raaf zelfs groter is als toen bij de draak."

Questyn schoot in de lach. Of dat nu kwam door wat Linctus schetste, en ze zag dat de raaf geplet onder de deur had kunnen liggen. Of omdat ze net al met Mop zo had gelachen, of dat het angst en spanning was, ze wist het niet, maar ze kreeg ineens de slappe lach.

Linctus zat haar aan te kijken, en haar lach stak hem aan, hij begon mee te grinniken. "Zullen we alvast wat deuren meenemen voor toekomstige aanvallen", zegt Questyn proestend van het lachen. Questyn houdt haar buik vast omdat het bijna pijn doet van het lachen.

"Heerlijk", zegt Questyn. Even de spanning eraf lachen. Ze komen beide wat tot rust. "En toch was ik net denk ik erg in gevaar. En jij en de anderen ook. Als het Vran was, ik kon het kopje van het beestje niet goed zien, dan weet De Morrigan nu precies waar we zijn.", zegt Questyn.

"Laat De Morrigan maar komen. Ik zal haar wel eens laten zien waarom het niet verstandig is om een Nephilim dwars te zitten. Ik zal haar kennis laten maken met Nis." Linctus is het zat om de hele tijd maar opgejaagd te worden. Het is een ding dat ze hem de hele tijd achterna zitten, maar nu ook de mensen waarom hij geeft. Met name het feit dat Questyn aangevallen werd laat zijn bloed koken. Linctus wil iets doen. Wil niet machteloos staan toe te kijken hoe de rest zijn problemen oplost.

"Hebben we al een plan voor Corvus?" Vraagt Linctus. Questyn verteld dat ze daar nu mee bezig zijn. Linctus gaat zitten op een hooibaal in de schuur. Questyn gaat naast hem zitten. "Ik voel me af en toe zo machteloos. Ik zou graag alle problemen van je willen oplossen zodat jij een zorgen vrij leven krijgt." Begint Linctus. "Zelfs al zou dat betekenen dat ik het niet overleef. Jij betekend namelijk zo veel voor mij dat de wetenschap dat je in de problemen zit mij enorm veel pijn doet. Ik weet niet wat je met me hebt gedaan, maar ik voel allemaal gevoelens waarvan ik dacht ze kwijt te zijn."

Questyn reageert nog niet op het laatste wat Linctus had gezegd. Over hoe hij haar wil beschermen, over hoe hij gevoelens heeft voor haar, die hij dacht niet meer te hebben. Ze was blij dat hij het zij. Ze had af en toe bevestiging nodig. Zodat ze wist daar haar eigen gevoelens geen loopje met haar namen.

"Ik denk dat Madarian en Maximiliaan het cirkel ritueel zo snel mogelijk willen gaan uitvoeren. Als ze dat gaan doen, en ze doen het al hier bij de boerderij, wat mij ook wel verstandig lijkt, dan zullen ze beschermd moeten worden. Dan zullen Llaeth, GroteMop, jij en ik hun moeten beschermen, zolang ze het ritueel uitvoeren. Van Maximiliaan weet ik, dat als ze het ritueel goed kunnen uitvoeren, er een magische spell in werking is gezet, die de Sigbin zijn kracht om te verdwijnen zal verstoren. Deze magische spreuk heeft invloed op ons allemaal. Als de Sigbin een van ons nadert, zullen zijn krachten afnemen. En als we allemaal er zijn, zal hij niets meer kunnen doen dan alleen vechten. De spreuk is ons enige voordeel, omdat dit nog niet bekend is bij De Morrigan. Echter, we moeten er wel voor zorgen dat Vran niet ziet, welk ritueel we uitvoeren. En het kan best zijn, dat onze eerste gevecht weleens eerder dan in Corvus zal plaatsvinden. Als De Morrigan ons tegemoet komt, dan hebben we meer nodig dan alle magie. En juist jij, die niet geraakt kan worden door de magie, zal dan ook een geheim wapen zijn, die we hebben. De Morrigan, ik weet niet waar ze zoal toe in staat is, maar ik denk dat ze niet rekening houdt met iemand, die door haar magische acties heen kan breken." Questyn zucht en leunt opzij tegen Linctus aan, en legt haar hoofd op zijn schouder. "Hadden we maar een spreuk, waardoor we De Morrigan van haar magie konden ontdoen.", zegt Questyn.

Ze zijn allebei stil. In gedachten. Zich proberen voor te stellen wat er vanaf nu gaat gebeuren. Dan komt Llaeth de schuur in lopen. Siharad is ook bij haar. Ze leggen uit dat ze met het ritueel gaan beginnen. Ze hebben de spreuk kunnen perfectioneren en de magiërs gaan het buiten in de weide uit voeren.

In de boerderij worden er nog wat laatste maatregelen getroffen voor het uitvoeren van het ritueel. Iedereen heeft een item die nodig is voor het uitvoeren van het ritueel. De èèn heeft negen kaarsen om de cirkel lichtpunten te geven. Siharad komt met een aantal magische stenen, die op specifieke punten gelegd moeten worden. Een andere magiër heeft takken verzameld van verschillende boomsoorten. Madarian die naast Mop op het bed zit, legt Mop uit, wat ze kan doen, als ze de raaf op haar ziet komen vliegen. Ze kan dan een doorzichtige muur optrekken, zodat de raaf daar tegen aan vliegt. Dan is het tijd, en iedereen loopt naar de weide toe.

Llaeth loopt naar buiten, en vliegt de lucht in. Ze is op zoek naar Vran. Het lijkt erop dat deze nu niet in de buurt is. Maar Llaeth weet dat het beest elk moment ergens kan opduiken.