Het is dan ook een lekker ding die robot
.
Maar zo vreemd als dit op het eerste gezicht lijkt is het eigenlijk niet. In de ontwikkelingsfase die wij als kind doormaken is er best een lange periode waarin wij emoties en gevoelens toekennen aan levenloze voorwerpen. Zo houden kinderen veel van hun knuffels en vinden het ook "zielig" voor de knuffel als die stukgaat. Dat heet animisme.
Van alle fases die wij doormaken blijft er er iets bij ons achter. Je komt eigenlijk nooit meer helemaal los van een fase. Zo is het dus ook verklaarbaar dat volwassen mensen bijvoorbeeld liefde kunnen voelen voor hun auto en die een naam geven.
Met name mensen die in de opvolgende fases minder bevrediging vinden (zoals bij deze vrouw die niet van lichamelijk contact met andere mensen houdt) is het niet ongebruikelijk dat ze blijven terugvallen op de voorgaande fase, in dit geval het houden van levenloze voorwerpen.
En zolang ze er anderen niet mee schaden mogen ze dat wat mij betreft helemaal zelf weten
.