Na een epilepsieaanval raakte de Britse Jessica Sharman haar volledige geheugen kwijt: ze wist haar naam niet meer, herkende niemand, en kon zich ook niets herinneren over de relatie met haar vriend Richard Bishop. Het duurde even, maar inmiddels is de 19-jarige Jessica voor de tweede keer verliefd.

Sharman kwam er in 2010 achter dat ze lijdt aan frontale epilepsie. De aanval die leidde tot het grote geheugenverlies, kreeg ze in de trein naar haar werk. ,,Ik wist niet wat er aan de hand was. Het is al wel gebeurd dat ik korte tijd aan geheugenverlies leed, maar deze keer was het erger. Na een uur kwam een vrouw op me afgerend. Het bleek mijn moeder te zijn, maar ik had geen flauw idee wie ze was", vertelt Sharman.

Moeder Lisa Sharman gebruikte foto's van vroeger om haar dochter ervan te overtuigen dat ze daadwerkelijk haar moeder was. "Ik ben voor een spiegel gaan staan om er zeker van te zijn dat ik die persoon op de foto's was, pas daarna ben ik bij haar in de auto gestapt." De hand die moeder Lisa bij Jessica op de knie legde, voelde niet prettig. ,,Te intiem, voor iemand die ik niet kende."

Het contact met Bishop verliep nog lastiger. ,,Ze lieten me alleen achter bij hem en dat haatte ik. Voor mij was hij een complete onbekende. Hij nam me mee naar ons zogezegde lievelingspark, maar ik wilde niet eens naast hem lopen. Als hij mijn hand probeerde vast te pakken, duwde ik hem weg."

Twee weken na het voorval probeerde Jessica een einde te maken aan de relatie. ,,Ik zag geen oplossing meer, voor mij bleef hij een onbekende. Maar hij was er echt kapot van. Hij bleef hameren op het feit dat wat we ooit samen hadden terug kon komen. Omdat hij zo hard zijn best deed, besloot ik hem nog een kans te geven in de vorm van afspraakjes." Die aanpak werkte, want Sharman werd opnieuw verliefd.

De vrees om nog eens haar geheugen kwijt te raken, houdt haar elke dag bezig. "Op die ene dag is mijn wereld ingestort. Ineens stonden er onbekenden voor mij die beweerden dat ze familie van mij waren. En ze vertelden dingen die absoluut geen belletje deden rinkelen. Ik voelde me zo eenzaam."

Volgens dokters bestaat er slechts een kleine kans dat ze haar herinneringen ooit nog terugkrijgt. Het risico dat het haar nog eens overkomt, wordt op vijftig procent geschat. ,,Dankzij de steun van mijn familie en Richard heb ik nu toch weer een leven opgebouwd. Ik prijs me gelukkig dat hij ook in die moeilijke momenten bij me is gebleven."