In de Amerikaanse staat Texas kreeg een vrouw wekenlange chemotherapie voor een zeldzame vorm van bloedvatkanker. Dan hoort ze dat haar kankerdiagnose een fout blijkt te zijn.
“De dokter feliciteerde mij, wat me heel erg stoorde. Ik had excuses meer op zijn plaats gevonden”, vertelt het slachtoffer Lisa Monk (39) aan de Daily Mail.
In 2023 werd Monk gediagnosticeerd met een zeldzame vorm van bloedvatkanker: angiosarcoom. De arts liet haar weten dat ze nog maar vijftien maanden te leven zou hebben. Toen ze het thuis aan haar kinderen vertelde, verzweeg ze dat ze nog maar kort te leven had. “Ik vertelde hen alleen dat het ernstig was.”
Het tragische nieuws valt Monk en haar familie erg zwaar. Ze schrijft zelfs afscheidsbrieven aan al haar dierbaren. Dat doet ze huilend, denkend aan de mijlpalen die ze allemaal zou missen. Kort daarna is het zover: haar chemokuur gaat van start. Monk verliest al haar haar en moet vervolgens een tweede ‘agressievere’ vorm van chemo doorstaan. Ze krijgt allerlei huidirritaties en kan alleen nog overgeven.
Maar dan hoort ze tijdens een routine-afspraak dat ze helemaal geen kanker heeft. Ze wordt op dat moment door een verpleegkundige nogmaals gevraagd naar haar klachten. “Opeens stopte ze met praten en keek ze me aan met een bezorgde blik. Ze rende vervolgens de kamer uit om een dokter te halen”, vertelt Monk. “Na een heleboel medische praat kwam het er op neer dat ze een fout hadden gemaakt: ik had helemaal geen kanker.” Eerst denkt Monk dat dit betekent dat de chemo aanslaat, maar niets blijkt minder waar.
Inmiddels is Monk een jaar verder, maar ze ervaart nog altijd de negatieve gevolgen van het incident. Mentaal én financieel. “We betalen nog altijd medische rekeningen. Behandelingen tegen kanker zijn duur en ik kreeg geen enkele rekening kwijtgescholden. Ook is er het emotionele trauma, het was een erg donkere tijd”, aldus Monk. “Ik rouw om mijn kinderen, omdat ze zoiets hebben moeten meemaken in hun leven. Ze dachten dat ze hun moeder zouden verliezen. Dit kan ik niet ongedaan maken. Op papier lijkt het maar een paar maanden van mijn leven, maar het voelde als levenslang.”