en als ze het niet geprobeerd hadden waren ze aangeklaagd voor het niet proberen?

Heb ik al eens eerder gehoord, bij een oude vrouw, die een hartstilstand had, in Harderwijk waar ik vandaan kom. Na 40 minuten reanimeren overleefde ze het en werd ze een kasplantje. Werden ook aangelaagd en lukte ook.

Tja, ik kan het op zich wel begrijpen, maar aan de andere kant ook niet. Het blijft toch jou kind, die het wel overleefd. Ethisch dilemma.. Kan je volgens mij moeilijk over oordelen als je niet in zo'n situatie zit..

Dat is natuurlijk ontzettend erg. Maar het waren wel artsen die aan het reanimeren waren. En die moeten toch weten wat het teweeg kan brengen wanneer je zo lang bezig bent. Zielig voor het kind maar zeker voor de ouders.

Mijn eerste reactie: Dat ze maar gelukkig worden met die 5 ton.
Mijn tweede reactie: timwijn heeft gelijk; kan je moeilijk over oordelen als je niet in zo'n situatie zit.
Mijn derde reactie: Alsof geld dit leed kan vergoeden.

hadden ze liever een dood kind gehad ipv een levend gehandicapt kind?

ik vind het eigenlijk belachelijk dat ze schadevergoeding eisen. die artsen hebben hard hun best te gaan dat kind toch nog weer te reanimeren, ookal was voorgeschreven om maar 20 min te reanimeren. zij hadden er blijkbaar zoveel hoop in dat de kiddo het zou overleven, dat ze zijn doorgegaan, tegen de regels in..

of ze hadden aan moeten geven dat ze toch liever geen kind wilden toen de artsen aan het reanimeren waren

Nou als je dat kind niet zo'n leven wil aandoen, als hij volgens jou beter doodkan zijn, dan is dat ook niet moeilijk te regelen?

Ik neem aan dat die mensen het niet doen om er rijk van te worden, maar omdat het een vermogen kost als je kind zo gehandicapt is! En die kosten vergoedt willen zien.

@Grumzz:Het is een gevoelige kwestie maar ik vind dat de dokters hier beter hadden moeten nadenken. De artsen hebben gewoon véél te hard gewerkt! Die richtlijnen komen zo maar niet uit de lucht gevallen hoor. Daar is onderzoek naar gedaaan!

Moet best wel zwaar zijn voor die ouders! Nu hebben ze in ieder gaval al financiele zekerheid.

wtf wat een onzin die ouders willen gewoon geld

Ikkeja, denk even na zeg, wil jij een kind wat meervoudig gehandicapt ter wereld komt omdat een stel eikels van artsen zolang doorgaan tegen beter weten in????

@kpuc je heb zeker ook wat zuurstof te kort gehad gezien je reactie.

kpuc maar het is toch goed dat artsen proberen het leven van een kind te redden inplaats van dat ze het laten doodgaan als het dood was gegaan waren de ouders ook niet tevreden geweest en nu hebben ze een kind en dan gaan ze geld eisen ik vind het onzin van die ouders

@ horsie en invisible

daar heb je wel een punt ja.. maar zo laten ze het zien alsof het echt de schuld is van de doktoren dat dat kind gehandicapt is.
en wat ik zei, die artsen zouden er (waarschijnlijk, ik was er zelf niet bij) voldoende vertrouwen in hebben gehad dat het kind het zou overleven..

najah, tis gewoon een kutsituatie

kpuc: dan blijft weer, liever een dood of een gehandicapt kind? zal altijd een moeilijke vraag blijven..

@Nostyle: @ikkeja:
Het lijkt me dat dat net zo goed moet gelden voor volwassenen. Niet eindeloos door gaan - waardoor het meer op scoren lijkt dan op een leven willen redden.

@Nostyle: Je doet je naam eer aan dus ik maak aan jouw soort geen vuile woorden vuil

kan dat niet iets minder aanvallend ....

het is een discussie forum....

Ikkeja, jazeker is het nobel en mooi maar na tien minuten heeft het eigenlijk al geen zin meer om een mensje zonder zuurstof proberen te redden. Of het lichaam moet onderkoeld zijn, dan hebben de hersenen nog een redelijke kans om te herstellen..

Roy, kijk naar de naam en zie de domheid..

Ik vind dat die artsen ook 500.000 schadevergoeding van die ouders moeten krijgen, zo heeft iedereen een schadevergoeding, immers, iedereen heeft er last van gehad. Lijkt me een leuke, symbolische, oplossing

Als je pasgeboren kind doodgaat is het voor een jaar, misschien 2 niet leuk. Met een gehandicapt kind blijf je tijd, aandacht en vooral veel energie in een bodemloze put gooien

Eerst krijg je bericht dat je dochter of zoon (is niet geheel duidelijk in dit bericht ) dood is. Nou ja dat is jammer maar daar valt mee te leven als je het verhaal kent dat ze geen zuurstof krijgt;)
Vervolgens krijg je later te horen dat je dochter toch nog leeft, dus op dat moment ben je als ouder zijnde (lijkt mij tenminste) daar heel blij om

Alleen dan komt het besef dat dat wel betekent dat je kind gehandicapt is en blijft en dat dat dus ontzettend veel geld gaat kosten.
Dus aan de ene kant zijn ze blij, maar aan de andere kant denk ik dat ze dan nog liever hadden gehad dat dat kind dood was gegaan, dan dat het zo'n leven krijgt

En die €500.000,- is een schijntje bij wat het allemaal gaat kosten, maar het is in ieder geval wel een mooi stapje vooruit

Maar als ik dokter was geweest had ik dat kind niet meer gered

Banaal, je kind verliezen, op welke leeftijd ook, blijft een leven lang pijn. Maar een kind wat hulpeloos verzorgd tot de dood moet worden is nog veel pijnlijker, ook al denken mensen van ik kan dat wel aan

Zowel privé als beroepshalve ken ik een aantal van die "bodemloze putten".
Ik vind dat je je erg ongenuanceerd uitdrukt, om het maar eufemistisch uit te drukken.

Zustur, ik ken de liefde voor een kind, en ook die voor een meervoudig gehandicapt kind. Maar ik ken ook de ellende voor het kind zelf, het langzaam wegteren en het vegeteren, dat is voor geen één levend wezen een leven...

@Zustur: ook al steek je al je energie in een persoon met bijvoorbeeld het symdroom van down. Ook al doe je alles voor zo'n iemand. Het is en blijft een kind met het syndroom van down. Dat lijkt me nog erger dan je kind verliezen, dat je het beste met ze voorhebt maar dat je weet dat de vooruitgang toch maar zeer gelimiteerd is

Jullie weten NIET waar je over praat, doe eens normaal zeg

Ik snap die ouders heel goed, het kind heeft door toedoen van die artsen een toekomstloos leven gekregen! Dan hadden ze het kind beter niet kunnen reanimeren, denk dat dat zelfs nog de beste oplossing was..

Mensen met een hersenbeschadiging kunnen nog best goed functioneren in de maatschappij. Kijk maar naar mij. Er zitten een paar rare gaten in mijn kop door het vele reanimeren, maar ik doe mijn petje erover en niemand die het ziet of er iets van merkt dat mijn hersenpan grotendeels leeg is .

Banaal: O ja en a.s. ouders die via een vruchtwaterpunctie weten dat ze een Down-kind krijgen en besluiten dat kind liefdevol op te voeden ipv te aborteren, zijn zelf zeker ook kansloze bodemloze putten?
Als "weten dat de vooruitgang maar zeer gelimiteerd is" de maatstaf is om een kind al dan niet te laten leven... waarom lopen mensen als ik en Berlusconi en Wilders dan nog rond op deze wereld?

Zustur: Vraag het die ouders, die willen eigenlijk ook wel een normaal kind, dat wil iedere ouder

Banaal: idd, een kind is een kind. je houdt als ouder net zoveel van een gehandicapt kind als een "normaal" kind. het lijkt mij ook alleen vreselijk frustrerend dat je er nooit een diepgaand gesprek mee kan hebben zoals je dat hebt met een kind wat niet gehandicapt is geboren. ik suggereer hier mee niet dat je er niet mee kan praten, maar je mist gewoon dingen.

Banaal: Ik denk dat jij geen een kind goed kent dat Down heeft.
Die kinderen kunnen veel liefde geven en wat is er op tegen als ze niet meedoen met de ratrace?
Je kunt je serieus afvragen of mensen die in deze wereld jachten en jagen ( meer geld, betere functie) gelukkiger zijn dan iemand met Down, die tevreden is met wat ze heeft.

Misschien ook tijd om eens goed om je heen te kijken en te zien dat geld en aanzien heus niet hetzelfde is als geluk.

Mijn ouders hebben drie kinderen, waarvan geenéén normaal.
Ik ken trouwens geen ouders met normale kinderen, want ik weet niet wat de norm is.

Zustur: Wat dacht je van gezond? (jaja, ik weet het die was moeilijk)

Mensen maken nu eenmal fouten, nu begrijp ik beiden kanten van het verhaal maar toch sta ik deels ook achter de doktoren.

Wat voor een beroep je ook hebt, fouten kan iedereen maken. Zo vergeet de politie stomweg een rapport waar hooligans in staan, zo raakt uw computer boer misschien uw foto's kwijt en doen de medewerkers van een ziekenhuis teveel best voor uw kind..

wat een k**** streek. nu mogen artsen hun werk niet meer doen, want er zijn ook overleden mensen waarvoor een aanklacht volgt. en de kans iemand zonder complicaties oplappen is zo klein.

en de artsen hebben toch niets verkeerd gedaan, naast 'levens redden' wat hun werk is. (ze hebben het kind niet laten stikken, dat deed het kind zelf)

@DreamerTje:
dus als het dood was had het wel een toekomst ?

@dyprop: Ja dat kindje koos er voor om te stikken. Feit is en blijft dat richtlijnen er zijn om aan gehouden te worden. Artsen zijn geen goden die iedereen lukraak uit de dood kunnen halen en dat moeten ze ook niet doen.

Dat is het juiste woord, willen scoren. Ze moeten zich idd. gewoon aan de voorgeschreven norm houden. Btw., zou het voor baby's niets iets korter moeten zijn omdat hun lichaam nog zo kwetsbaar is? Aan de andere kant sta je soms versteld wat baby's allemaal ongeschonden overleven.

Eigenlijk zouden de ouders het ziekenhuis 500 ton moeten dokken voor alle medische inzet en personeel dat geprobeert heeft hun kind te redden

welkom in het rechtssysteem u bent schuldig -.- jij doet het ook altijd fout als arts zijnde je probeert iemand te redden na het inschatte van de situatie en word altijd aangeklaagd

Nee. In NL hebben we duidelijke regels wanneer wel en wanneer niet een kind proberen te redden. In Frankrijk, Spanje en Italië (bijvoorbeeld) hebben ze die regels veel minder en vooral in Italië zijn ze nogal panisch (katholiek geloof speelt daar dé rol).

@ikkeja: En zo is het! Wat inhalig zijn die ouders!

grote kans hypocritie ten top

@Delenn: ik snap wel dat er regels zijn enzo van wanneer wel maar die kunnen ouders ook aanvechten voor het niet hebben van een kind etc etc

Niks inhalig! Ze hadden nog veel meer geld moeten vragen! Alleen al om de kosten voor levensonderhoud voor zo'n zwaar gehandicapt kind te dekken. En dan nog voor de geleden en nog te lijden emotionele schade.
Wat denk je trouwens dat het de maatschappij kost, al die kasplantjes die in leven gehouden worden?
In alle gevallen tot het uiterste doorgaan om levens te rekken is niet juist. Goed dat hierover protocollen zijn.

Ik vind dat Ledi het mooi verwoord heeft.

Ieder mens kan zijn eigen geluk vinden in zijn of haar bestaan. Een gehandicapt kind is heus niet gedoemd tot een afschuwelijk leven, enkel omdat hij/zij gehandicapt is.
Misschien een ander leven dat je vooraf wenst voor je kind (omdat je het alle kansen van de wereld wilt geven), maar daarom niet minder gelukkig.

De fout van het ziekenhuis ligt bij
1 Het aan de ouders vertellen dat het kind overleden is
2 Tegen beter weten in toch doorgaan, terwijl de tijd waarin je nog iets kunt betekenen al verstreken is.

Grove fouten, waardoor de ouders nu een grote kostenpost hebben. Lijkt mij niet meer dan redelijk dat het ziekenhuis daar een schadevergoeding voor moet betalen.

@Pablo: maar in NL zullen ze dat nooit winnen dan

Dit soort medische fouten worden hier in Nederland ook gemaakt, en inderdaad win je hier in Nederland niet snel zo'n zaak. Mijn dochter is ook de dupe van medische missers, maar in de rapportages is maar heel nihil omschreven wat er tijdens de geboorte is gebeurd, daardoor kunnen ze niet officieel vaststellen dat het door de geboorte komt. Wel zit mijn kind nu met een verstandelijke alswel lichamelijke handicap en mag ik iedere dag weer hopen dat ook mijn kleine meid goed terecht zal komen. Ik kan geen ziekenhuis of arts er op aanspreken en mijn woede moet ik dus maar wegstoppen en proberen om te zetten in hoop op een goede toekomst voor mijn kindje...

Als ik bovenstaand verhaal lees, kan ik alleen maar concluderen dat het goed is dat men heeft kunnen aantonen dat de artsen hier verantwoordelijk voor zijn.... Als moeder zul je nooit accepteren dat je kindje 9 maanden gezond in je buik heeft mogen doormaken en nog voor het zijn/ haar leven heeft kunnen beginnen, zwaar gehandicapt is gemaakt... Zo gehandicapt misschien dat je je soms afvraagt in hoeverre kwaliteit van leven nog gewaarborgd kan worden?

Ik zou als ouder van een kindje wat ook de dupe is van medische missers, direkt een rechtzaak aanspannen, ware het niet dat hier in Nederland de corruptie hoogtij viert....

Ik vraag me af of je wel eens echt gehandicapte kinderen hebt gezien.. Mijn dochter kon niet lachen, niet huilen, niet zien, niet horen,niet herkennen... in principe niet leven dus... Althans niets merken van haar leven... Het was voor haar als in de baarmoeder, zelfs buiten de baarmoeder... Natuurlijk is dat voor het kindje een superveilig gevoel. Maar kun je van een moeder verwachten dat ze de komende 70 jaar haar kindje moet verzorgen, omdat artsen perse willen dat een kindje ademt? Zelfs als dat het enige is wat ze kunnen?
Zo ken ik een kindje wat alleen kan ademen, zelfs slikken lukt hem niet... Als zijn moeder hem niet 30x per dag uitzuigt, stikt ie in zijn eigen slijm... Is dat kwaliteit van leven? Kun je dan als kind gelukkig zijn?

Doe ik toch ook even een duit in het zakje.
Wat deze artsen hebben gedaan druist in tegen de Eed van Hippocrates, waar alle artsen aan gebonden zijn. De link leidt naar de Nederlandse versie, maar ik neem aan dat er ook een Franse bestaat.
Let even op: er staat
Lijkt me toch dat hier e.e.a is misgegaan...

Even voor de goede orde: ik zeg dit als mens met een handicap. Ik ben geboren met een open ruggetje, en minuten na mijn geboorte werd mijn ouders op niet mis te verstane wijze medegedeeld dat ik geen schijn van kans had. En hoe cru het ook is: ik denk dat de artsen juist hebben gehandeld door mij in eerste instantie niet te behandelen. Pas toen ik tien weken later toch levensvatbaar bleek (de verwachting was dat ik geen drie dagen oud zou worden) is mijn rug gesloten.

Intussen zijn we 42 jaar verder en heb ik een leven waar ik me goed in voel. Natuurlijk ben ik ook wel eens verdrietig, heb ik pijn, word ik ziek en ben ik eens per maand niet te genieten.
Maar dat is allemaal normaal.
Waar ik echt verdrietig van word is discussies zoals deze, waarin zo ongeveer mijn eigen bestaansrecht wordt betwist. Plat gezegd: ik ben er nou eenmaal, je zal het er gewoon mee moeten doen!
Natuurlijk zijn er kinderen zoals in de reactie van LaMama, die inderdaad niet zelfstandig kunnen leven. En misschien is het beter dat dat kindje sterft. Maar ga er bij een handicap niet meteen vanuit dat het "toch niks wordt met zo'n kind".

Nog een laatste punt: kunnen we ophouden om bij het woord handicap meteen over het Syndroom van Down te beginnen? Er zijn ook andere handicaps!

LaMama en Daydreamer, jullie zien het zoals meer mensen het zouden moeten zien, leef, laat leven maar niet ten koste van alles..

@daydreamer: ik zou het niet beter kunnen zeggen

@daydreamer schreef:Nog een laatste punt: kunnen we ophouden om bij het woord handicap meteen over het Syndroom van Down te beginnen? Er zijn ook andere handicaps!
------------------

Helemaal mee eens. Dat ik er hierboven wel op door ging toen dat genoemd werd, is omdat het voor veel mensen zo'n herkenbaar voorbeeld is.
Als je éen kind met het syndroom van Down ziet, denken veel mensen dat het kommer en ellende is, terwijl het kind op zijn/haar manier gewoon meedraait in het gezin.

Zo ben ik ooit in mijn jeugd vrijwilliger geweest in een kamp voor spastische kinderen. Ik zag er enorm tegenop, maar wat een lol hadden die jongeren onder elkaar en ook om elkaars handicap. Niks zieligs aan.
En hetzelfde geldt voor veel andere handicaps, dus oordeel niet te snel als buitenstaander.

Een goede tekst is: Ik ben niet gehandicapt, ik heb een handicap.

Ik heb altijd begrepen dat artsen e.d. al het mogelijke moeten doen om een leven te redden ook al betekend het dat de patient daardoor blijvend invalide of gehandicapt raakt. Natuurlijk is dit vervelend voor de ouders maar ik ga er vanuit dat ze gewoon van hun kind houden wat het kind ook mankeerd.
Het is natuurlijk wel prettig dat ze een hoop geld krijgen om een groot deel van de kosten af te dekken. Maar of ze er ook recht op hebben....????

@bjorn1984: Delenn schreef:
Nee. In NL hebben we duidelijke regels wanneer wel en wanneer niet een kind proberen te redden. In Frankrijk, Spanje en Italië (bijvoorbeeld) hebben ze die regels veel minder en vooral in Italië zijn ze nogal panisch (katholiek geloof speelt daar dé rol).
-------------------
Ik vind ook dat er grenzen zijn aan kunstmatig gedoe.

Het zal je kind maar zijn...

en dat te bedenken dat veel gehadicapte mensen gelukiger zijn dan mensen zonder handicap veel verstandelijk beperkten hebben niet eens door dat ze anders zijn dan anderen.

nu begrijp ik dan ook niet de reactie's van de ouders

je hebt daar tegenwoordig hele goeie verpleeg tehuizen voor die de grootste zorgen van de ouders uit handen nemen vooral als je een kast plantje hebt waar je er niet zelf voor kan zorgen zijn die er vool op. zo heb ik een tante die er ondertussen 50jaar in zit. weet van voor niet weet dat ze van achter leeft. maar als ze dan een dag activiteit heeft is ze volgens haar verzorgers aanzienlijk vrolijker dan anders. ook als mijn oma en opa lang komen, hoe zoo iemand zich dan voeld weet niemand maar mischien is ze wel gelukiger dan een normaal iemand niemand zal het weten of kan zich het voorstellen maar moet je daarom direkt het leven maar afschrijfen? arme diertjes moeten tot in de treure worden gered maar als het om mensen gaat maakt het in 1keer niet meer uit?

Het is altijd wat.

Logisch dat ze schade claimen.
De doktoren hebben de regels overtreden en als gevolg daarvan hebben de ouders nu torenhoge extra kosten als ze verzorging van hun kind op enigszins aanvaardbaar nivo willen houden.
Aanpassingen aan hun eigen huis om een meervoudig gehandicapt kind op te kunnen voeden. Externe begeleiding. Reiskosten, medische kosten.
5 ton is een schijntje.

Ze moeten gewoon een procedure hebben, na x aantal tijd moet er gestopt worden met reanimatiepogingen.

ja, dat zou veel problemen oplossen. maar artsen moeten aan de andere kant ook altijd zoveel mogelijk levens zien te redden
dus...