Quote
@Frostbite:
''omdat hij anders oncontroleerbaar huilt''
nou en. leer dat kind dat hij niet alles kan krijgen wat hij wil. zo krijg je alleen maar meer problemen (16 jaar oud: ik wil een scooter! NU NU NUUU!!!) (18 jaar oud: ik wil een auto NU NU NUUUU!!!)
helemaal gelijk....
dat kind is 3, en die moeder heeft nu al niks meer te zeggen, als hij voor die tijd niet ontploft of zo, dan heeft die moeder geen leven meer als die jongen gaat puberen
doet mij denken aan een gebeurtenis van toen ik klein was
ik was kleuterschoolleeftijd of zo, het was woensdagmiddag en mooi weer (dat mooie weer weet ik nog, dat woensdagmiddag dat gok ik
), mijn moeder zat in de tuin, op een stoel in het gras, en ik speelde op een kleed in het gras.
een tante (niet de leukste, vlotste of slimste tante die ik in de grote 'oom- en tantecollectie' die ik heb
) kwam langs, met haar zoontje (een jaar jonger dan ik)
zij zag dat wij in de tuin zaten en schrok zich waarschijnlijk rot
zij bleef op het tegelpad staan, en praatte met mijn moeder. gelukkig stond de stoel van mijn moeder dichter bij dat tegelpad dan mijn speelkleed
toen mijn moeder vroeg of tante geen stoel wilde en een kopje thee, toen wilde tante dat niet, want dan zou haar zoontje driftig worden
mijn moeder verbaast zich anno 2011 regelmatig over hoe veel rekening er tegenwoordig wordt gehouden met de gevoelens van kinderen, en dan ben ik het vaak niet met haar eens, maar dit keer had ze gelijk
'moeders' zette een stoel neer voor tante, en schonk een kop thee voor haar in, en zette een bekertje ranja voor mijn neef op het speelkleed....
binnen minuten was mijn neef op dat kleed
'neef' is inmiddels ook tegen de vijftig, en opvallend 'onder de plak' van zijn echtgenote
de moraal van dit verhaal:
een sterke vrouw als moederfiguur is waarschijnlijk ook goed voor jongens