Quote:
Toen de VDAB-consulent daarop naar haar thuisadres belde, kreeg hij het zesjarige dochtertje aan de lijn.
arm kind. we willen waarschijnlijk niet weten hoe lang dat meisje van 6 bij haar moeder had zitten wachten als die consulent niet had gebeld
één ding snap ik niet
hoe kan het dat anno 2011 een meisje dat wel de telefoon kan beantwoorden en het ook deed (durfde ik pas toen ik dat van mijn ouders mocht -rond 1967, toen ik als 6-jarig Nederlands kind genoeg Duits kon om klanten van het bedrijf waar mijn vader werkte te woord kon staan, en het toen dus ook mocht), niet in staat is/durft/op het idee komt om de telefoon te pakken en om hulp te vragen in deze extreme situatie
we leven tenslotte in tijden waarin kinderen van boven de 4 of zo altijd bereikbaar moeten zijn. als niet-opvoeder denk ik dan, dat die altijd bereikbare kids in ruil daarvoor bij twijfel iemand moeten kunnen bellen voor hulp. hierbij denk ik niet meteen aan 112, maar als mamma niet aan de telefoon kan komen, of als er (zoals nu dus) iets ergs is met mamma, de buren, opa/oma of oom/tante, kortom, een volwassene die het kind kent
als volwassene die nooit 'opvoeden' onder de 'zorgtaken' had en dit niet snapt hoop ik op reacties van mensen die er verstand van hebben