"ik vind jou om op te vreten" zal ze gedacht hebben

Natuurlijk kan ze uiteindelijk wel stoppen: die urn zal een keer leegraken.

Vailan: Ja....en dan is ze hem écht kwijt...
Ik vond de eerste obsessie al redelijk ziekelijk, maar dit slaat echt alles.

Zou hij zwaar op de maag liggen?

Een gier staat bekend als aaseter
Casie dacht: wat een gier kan, kan ik beter!

Maar dyslectisch als ze was,
Zag ze 'aas', maar las ze 'as'.

As is koolstofrijk, dat zie je zo
En een groot gezondheidsrisico.

In haar poging een gier te imiteren
Zat Casie carginogenen te verteren.

Dus wie met woordblindheid is behept,
Is levensgevaarljk gehandicapt.

Sommige Amerikanen doen echt alles om in de picture te staan... ~zucht~

Lijkt op dit verhaal, met als verschil dat zij wel weet wat het is.

Ontwikkeld tijdens opnames vanwege de ene obsessie.... die 15 minutes of fame waren zeker niet genoeg?

Echt weer een amerikaan.

Pizzabakker, leuk gedicht hoor!!!!!!

Haar man was zeker een lekker ding?

Dit gaat wel heel erg ver!
Arme getraumatiseerde vrouw.

Toen mijn zoons stoffelijk overschot gecremeerd was heb ik een gedeelte van de as gekregen. Ik heb een beetje van zijn as in een hangertje om mijn nek hangen, de rest rust in een kleine mooie handgesneden urn waarop ik zijn geboorte- en sterfdatum op heb laten schilderen, evenals zijn naam. Zodra zijn resten in die kleine urn zaten heb ik het deksel met superlijm verzegeld. In Thailand wordt anders gecremeerd dan in Nederland, hier krijg je een zak met as en botrestanten mee, een beetje van zijn as moest gemalen worden om in de hanger te kunnen. Ik heb niet gekeken, ik kon dat niet aan.

Daarom denk ik dan ook dat deze dame geestesziek is. Ze zal vast wel van haar man gehouden hebben, maar juist daarom eet je zijn as niet op! Niet dat ik het ooit overwogen heb, maar dit lezende doet de gedachte alleen al om zoiets met mijn zoon te doen me ziek. Deze trieste vrouw heeft zeer dringend psychische hulp nodig.

Laatste edit 06-08-2012 16:51

@Lennie: en aangezien ze het allemaal weer uitpoept, is er straks niets meer wat hem aan haar bindt. Rauwe werkelijkheid!

@pizzabakker: Sjesus man, die gedichten zijn echt goed en creatief, kan je daar niet op de een of andere manier je beroep van maken? Reclameteksten of zo. Dit is talent!

Of vind je pizzabakken leuker ?

samuiaxe: Ik weet werkelijk niet wat ik over het verhaal van deze vrouw moet zeggen. Jij weet beter dan wie ook hier (denk ik) wat verdriet met een mens kan doen. Iemand volledig uit balans halen en alle rede vermorzelen. Wat jij gedaan hebt met de as en het beschilderen van de urn vind ik erg mooi en respectvol. Het klinkt ook een beetje als een heel persoonlijk ritueel, om afscheid te nemen zeg maar.

Deze arme vrouw heeft zo' afsluiting kennelijk niet kunnen bewerkstelligen en is daardoor inmiddels helemaal doorgedraaid. En vermoedelijk van nature obsessief aangelegd. Zoiets denk ik. Vreselijk zielig en dringend hulp nodig.

@Tom-Servo: Haha, wat is dat nou weer voor een verhaal zeg ! Doet me denken aan deze:

Ergens in een derde wereldland is grote babysterfte door honger. Een baby-voedselproducent wil een gebaar maken en stuurt grote ladingen potjes babyvoedsel op, met op de potjes een afbeelding van een lachende baby. Niemand wil de potjes. Men gaat onderzoeken waarom niet en wat blijkt: In het betreffende land (waar ze nauwelijks kunnen lezen) staat op het potje altijd een duidelijke afbeelding van wat er in zit! (Dus niet van voor wie het bedoeld is).

Lang geleden gehoord en ik denk het uit betrouwbare bron te hebben maar twijfel nog steeds.

@Lennox: dank voor het compliment!

Ik ben sowieso al geen fan van crematie..
maar van begraven eerlijk gezegd óók niet

Wat 'wil' ik ? Mijn lichaam in een 'vuurzee' of wil ik dat het gaat ontbinden en aangevreten wordt door miljoenen beestjes ?

Enge gedachte.. Ik zou me er eigenlijk niet bezig mee moeten houden!

OT:
Ik vind het in ieder geval heel zielig voor die vrouw.. Hulp kan geen kwaad denk ik in dit geval..

O my god they killed Kenny.

Als ik dit zo lees, moet ik meteen aan South Park denken. Dat Cartman Kenny op drinkt als chocomel.

Meschien dat ze te veel South Park heeft gekeken.

Laatste edit 06-08-2012 19:39

@Mimii: Weet je wat? Neem geen beslissing, ga eerst op je gemak dood en laat er dan iemand anders zich druk over maken.....dat noemen ze delegeren.....

ik denk dat deze vrouw een beetje aandacht nodig heeft...

@Lennie: Je hebt helemaal gelijk

As-jemenou......

Te zien aan de foto: hoeveel urnen heeft ze al achter de kiezen? moeten er wel heel veel zijn

(ok, sorry mensen)

SamuiAxe:
helemaal mee eens
die mevrouw zal best oprechgt van haar man hebben gehouden, maar dit is ziek en zij heeft dringend hulp nodig
wat er met de as van nabestaanden moet worden gedaan, is zeer individueel....
14 jaar geleden stierf mijn vader. zijn as is over zee uitgestrooid, mijn moeder en ik waren het daar meteen over eens.
een jaar of 8 geleden durfde ik onder -wat oudere- vrienden die al veel langer geleden een 'ouder' hadden verloren te bekennen dat ik tijdens dromen mijn vader nog regelmatig ontmoette
hadden zij ook allemaal, tot mijn opluchting. inmiddels heb ik die dromen zelf geanalyseerd, en denk ik dat mijn eigen geweten achter die dromen zit....
als mijn moeder dood gaat, dan wordt ook haar as boven zee uitgestrooid, het enige dat dan anders gaat, is dat ik er dan bij wil zijn

Pas maar op, straks wordt ze door de familie van haar man aangeklaagd voor kannibalisme!

botte bijl: Wij zijn, als kinderen , al een aantal keren door mijn vader en moeder uitgenodigd om het eens te hebben over: "Wat als er eens iets gebeurt?" Met andere woorden: een keer in de twee of drie jaar komen we als kinderen bij elkaar bij mijn ouders om de verzekeringen nog eens door te kijken, te kijken of alle polissen nog wel in orde zijn en meer van die zaken. Ook worden we dan op de hoogte gehouden waar het goeie goed ligt in geval van ziekenhuisopname, je kent dat wel...oude mensen he? De laatste keer, een half jaar geleden zowat, was het best wel serieus: Wat doen we in geval van overlijden? Willen jullie begraven worden, gecremeerd, wel of niet een avondwake en wat voor muziek willen jullie? Het zijn confronterende vragen, maar we hebben het niet zo beleefd! Pa en ma waren over die dingen heel duidelijk en ook niet terughoudend of zo...Ze hebben hun wensen heel duidelijk gemaakt! Mét de nodige humor erbij......Mijn broer vatte het naderhand heel goed samen: We hebben het heel de avond over de dood gehad en we hebben ons kapot gelachen!

@Lennie: Ikzelf ben daar ook naar mijn vrienden hier heel duidelijk in geweest: Cremeren, samen met de resten en een schilderij van mijn zoon, daarna de zak in zee omkieperen, wegwezen ermee. Simpel..

@Lennie: maw jullie hebben hebben je dood gelachen ?!

Mja, zo een gesprek had ik ook eens met mijn vader.

Alleen ging het toen van het onderwerp "na de dood" als nel over op "wat als een van hen beiden dement wordt of verandert in een kwijlend kasplantje".

Mijn vader sommeerde mij toen om er voor te zorgen dat hen dat niet zou overkomen. Ik moest er maar even "voor zorgen" dat er dan gauw een einde aan gemaakt werd want dat vond hij zijn eer te na. Ik moest dan zelf maar bepalen wanneer dat zover was.

Dat gesprek veroorzaakte niet echt opluchting maar vooral een zorg. Wat een verantwoording op mijn schouders zeg .

@Lennox: Situatie is bij mij niet veel anders. Gelukkig is pa met z'n 86 prima bij de tijd en zal ik hem tzt zal moeten doodknuppelen

@Lennox: heb je broers en zussen die die verantwoording met je delen?

hoewel dat het nog moeilijker kan maken, als iedereen een andere mening heeft..

Nu heeft de beste man natuurlijk tijdens zijn werkzame jaren veel tijd gehad om zijn lichaam te sparen voor de tijd na zijn pensionering

SamuiAxe: je weet wat er op de grafsteen van een ambtenaar staat?

@Emmo: Hahaha, zoiets schijnt "onze ouwe" van mij dus kennelijk ook te verwachten . 't Is ook een (voormalig) zeeman dus misschien zit het hem daarin!

@allone: Ik heb nog een zus hoor maar die woont in Amsterdam dus de meeste zaken bespreken mijn ouders met mij.

Mocht er wat mijn ouders gebeuren dan komt ze wel meteen hierheen natuurlijk, daar twijfel ik niet aan. En ik ga d'r van uit dat we de verantwoording goed kunnen delen. Hoewel, je weet inderdaad nooit, als je verschillende dingen wilt en erg geemotioneerd bent .
Laatste edit 07-08-2012 11:15

@Lennox: neem dus aan dat je ouders niet in a'dam wonen..

"de mens wikt, god beschikt"
je weet toch nooit van tevoren wat er zal gebeuren

en @Emmo's vader was geen zeeman...

.

Laatste edit 07-08-2012 11:16

@allone: "Hier rust hij verder" ...

@allone: Nee, mijn oudjes zijn achter mij aan verhuisd naar het hoge noorden en wonen dus bij mij in de buurt.

En misschien was Emmo's vader wel zeeman hoor, dat weet je toch niet . Maar je begreep mijn punt vast wel.

Het valt me al mee dat je over "werkzame jaren" spreekt.

@Lennox: Nee, over mijn vader zijn voordat jij lid van de club werd al hele discussies gevoerd tussen SamuiAxe: en mij

@Emmo: O hahaha, je maakt me wel nieuwsgierig.

Mijn eigen Spaanse vadertje was dus zeeman en heeft de hele wereld rongevaren in oude verroeste schepen. Daar heeft hij, net als jijzelf overigens, erg veel en mooie verhalen over. In een cafe'tje in de haven van Amsterdam heeft hij mijn moeder leren kennen en zo is het gekomen..... Dit voor de geinteresseerden onder u .

@Lennox: Laat ik het zo zeggen: Ik mag Emmo graag en ik geniet van zijn Blogs, daarom, en enkel daarom zal ik niet verklappen wat zijn pa's baan was indertijd.... Maar als je het wist, sjongejonge....
.
.
(Zo, en nu gaat de vrouwelijke nieuwsgierigheid de overhand krijgen, wedden? )
.
Hahaa.. Ik had je post niet gelezen omdat hij kruiste met de mijne, maar wat zei ik? ": O hahaha, je maakt me wel nieuwsgierig. "


.

Laatste edit 07-08-2012 11:51

SamuiAxe: Sjeezus, jullien zitten mij te sarren. Want ik ben inderdaad erg nieuwsgierig.

Uit de bovenstaande commentaren maak ik op dat het geen zware baan was . Testte hij bedden? Was hij ambtenaar? Ik ga voor die laatste .

@Emmo?

@Lennox: Je vader kan jou sommeren wat hij wil, maar zo lang er niks duidelijk op papier staat kun jij helemaal niks regelen. Toevallig heb ik nu met hetzelfde te maken. Mijn vader is 88, mijn moeder 85. Mijn moeder is dementerend en als mijn vader iets overkomt kan ze niet voor zichzelf zorgen of de rekeningen betalen bijvoorbeeld. Twee weken geleden heb ik een machtiging gekregen van mijn ouders en de bank, zodat ik in geval van nood in ieder geval de bankzaken kan regelen. Als jouw ouders willen dat jij "het maar even regelt", dan zullen ze toch ook die afweging moeten maken. Ze moeten hun wensen duidelijk op papier hebben staan. Op internet kun je heel veel van die zaken vinden, ga er maar eens voor zitten. Het is echt niet zo eenvoudig als je vader blijkbaar denkt!

@Lennox: Dat heb je al gelezen uit de discussie tussen@allone: en SamuiAxe: . Maar ja, er zijn ambtenaren en Ambtenaren....

En inderdaad, sarren ís een plaatselijke hobby

@Lennie: Klopt inderdaad. En zelfs mét zo'n machtiging is het niet zo één twee drie geregeld.

Laatste edit 07-08-2012 12:03

@Emmo: Oh, jou Pa was wel degelijk een Ambtenaar, geen twijfel mogelijk

En inderdaad Lennox, er is hier een groepje WMR'ers actief die het leuk vinden om elkaar te plagen en af en toe te sarren. Mar altijd in het leuke! Overigens behoor ik niet tot die groep, welnee

SamuiAxe: *wast zijn handen in onschuld*

wel lang doorwassen, hoor!!

.

Laatste edit 07-08-2012 12:05

@Lennie: Daar was ik eigenlijk ook al vanuit gegaan en ik denk dat we dit t.z.t. zeker moeten doen. Ze zijn alleen beiden nog goed bij de tijd en dan schuif je het voor je uit (niet verstandig nee) omdat je erg intensief hoopt dat het nog lang niet zover is.

Wel pittig dat jij daar nu zelf mee te maken hebt. Bedankt voor de tip. Ik zal er nog eens over beginnen met mijn vader (hij komt me morgen helpen met het opknappen van de schuur, dus leuk onderwerp voor tijdens het klussen ).

@Emmo: Dat kwartje was niet eens helemaal gevallen omdat ik toen ik de postings las helemaal niet in de gaten had dat het over iemands vader ging.

Maar ik zag jouw eigen spottende opmerking over "de werkzame jaren" en geen beroep zo bespot als dat van de ambtenaar .

@Lennox: Wij hebben het eigenlijk ook te lang voor ons uitgeschoven, want je wilt er eigenlijk niet aan. Maar we gaan nu ook, samen met een zorgtraject-begeleider, kijken wat we kunnen doen om goed voor onze moeder te kunnen zorgen als mijn vader iets overkomt. Een aantal zaken zijn al wel geregeld, maar je loopt steeds weer tegen nieuwe dingen aan. Die meestal niet al te prettig zijn om over na te denken, maar we moeten wel! Moeders kan niet alleen blijven als mijn vader wegvalt en dus zullen wij, de kinders, een aantal beslissingen voor haar moeten gaan nemen. Maar het moet allemaal officieel en op papier.....Regeltjes, regeltjes......

@Lennox: Daar doen ambtenaren zelf naar hartelust aan mee. Ook ambtenaren kennen zelfspot.

.
Mijn echte naam is dan ook Pontius

SamuiAxe: na 2000 jaar nog steeds aan het wassen?

@Lennie: Ja zo gaat het, je wilt er gewoon niet aan. Maar je hebt absoluut gelijk. Het klinkt of jullie de zaken nu wel goed op de rit hebben overigens. Moet wel een opgelucht gevoel geven, ook voor je vader, dat je moetder in ieder geval in goede handen is.

@Emmo: Hahaha, boekje lijkt me briljant. Vast door een ambtenaar geschreven, onder werktijd uiteraard.

@Lennie: @Lennox: @Emmo:

Even serieus, jullie zijn alle drie gezegend dat je überhaupt nog ouders hebt in zulke gezegende leeftijd. Mijn genenpool is kut, als je in mijn familie 65 wordt dan is dat een hoge uitzondering, mijn ouders zijn beiden niet ouder dan 63 geworden. Dat is dus voor mij over 8 jaar, da's niet zo heel lang.

Ik begrijp best wel dat het een heel geregel kan zijn om voor je ouders dingen te moeten regelen, maar eerlijk gezegd hebben jullie een luxe probleem in deze, voor mij althans! En nogmaals, ik wil hiermee niemand op de tenen trappen of bagatelliseren wat je allemaal moet regelen, maar ik zou het met liefde en plezier doen, iets wat jullie ook doen, daar ben ik zeker van!

SamuiAxe: elk nadeel hep se foordeel.

waarschijnlijk zou je niet in Thailand zitten,
als je hier nog voor een ouder zou moeten zorgen

SamuiAxe: Als je het zo bekijkt hebben we inderdaad ook een luxeprobleem, ben ik helemaal met je eens. Maar door de stugge regelsgeving en de bezuinigingen in de zorg hier in Nederland is het wel steeds moeilijker om alles voor elkaar te krijgen. Je loopt echt af en toe tegen dingen omhoog waar je met je pet niet bij kunt. Maar goed....Zij hebben vroeger goed voor ons gezorgd en ons een fijne jeugd bezorgd, wij zorgen nu goed voor hen en we willen ze graag een fijne oude dag geven. Zo hoort dat, dat vinden wij tenminste!

@allone: Niet noodzakelijk, ik heb nog twee broers en een zus. Het gaat mij in deze erom dat het mij heel erg fijn lijkt om je ouders oud te zien worden. Ik hield van mijn ouders en heb het altijd jammer gevonden dat ze niet hebben mogen meemaken dat hun kinderen zelf opa en oma werden, dat soort dingen.

SamuiAxe: Daarvan ben ik me, zeker nu mijn ouders oud worden (77) elke dag weer enorm bewust. Ondanks de knallende ruzies die ik wel met mijn vader gehad heb (spaanse temperamentjes) ben ik werkelijk stapelgek op die oudjes en vrees (dagelijks) het moment dat ze komen te overlijden.

Er komt nooit meer iemand op deze wereld (nee, ook geen partner) die mij zo goed kent en zoveel van mij (ons) houdt als mijn ouders dat doen. Als mijn zus of mij iets zou overkomen en een van ons had een nieuw hart nodig zou mijn pa zonder aarzelen dat van hem aanbieden (ook toen ie nog jong was). Ik ben me hier ontzettend van bewust en zal mijn ouders ten aller tijden bijstaan. Wat hen ook overkomt!

Vandaar ook mijn zorgen. Niet omdat ik "baal" dat ik dingen moet regelen maar omdat ik me zorgen maak dat ik, om wat voor reden dan ook, hun wensen niet kan inwilligen.

Echt zwaar klote voor je dat jouw ouders zo jong gestorven zijn. (Dat hoeft overigens niets te zeggen over jouw levensverwachting hoor, dus kop op zeg!).

@Lennox: De enige (bijna) onvoorwaardelijke liefde tussen mensen is die tussen ouders en kind. Toen mijn zoon vorig jaar overleed zei mijn ex tegen iemand van de Ambassade dat het verliezen van een partner na zoveel jaar samen te zijn geweest vreselijk is, maar niets is vergeleken met het verlies van een kind. En ik ben het bij uitzondering helemaal met haar eens. Er bestaat niets ergers dan je eigen kind naar zijn graf te moeten brengen.

De tijd zal komen dat ook jij je ouders gaat verliezen en dat zal geweldig veel verdriet geven. Maar je weet ook dat ze een gezegende leeftijd hebben bereikt en dat jij ze al die jaren bij je kon hebben.

En for the record: Ik ben niet bang voor de dood, ik ben al eens dood geweest, maar dat terzijde. Ik leef mijn leven zonder dat ik er aan denk dat mijn klokje afloopt, want dat zal me eerlijk gezegd een zorg zijn.
.

Laatste edit 07-08-2012 12:59

SamuiAxe: als je niet bang bent voor je eigen dood, waarom dan wel voor de dood van anderen?

of.. beter geformuleerd, als je je eigen leven zo makkelijk los kan laten, waarom dan niet ook het leven van anderen?

.

Laatste edit 07-08-2012 13:16

@allone: Omdat "de anderen" de mensen zijn waar ik van hou. Ik ben niet bang vanwege mijn zoon, hij is dood en weet van niks meer, ik ben achtergebleven met de herinneringen aan zijn leven, het gemis veroorzaakt de pijn. Mijn andere zoon woont zo je weet in Amerika, toen hij daarheen vertrok heb ik gezegd dat het geen afscheid voor het leven is, we zien elkaar nog voordat ik de pijp uitga. Dit is iets waarin ik moet geloven omdat anders ook die pijn van het missen te erg zou zijn.

Een laatste opmerking: Ik weet dat jij geen kinderen hebt, daarmee diskwalificeer je jezelf om ook je ook maar een fractie te kunnen invoelen in wat het is om een kind aan de dood te moeten afstaan. En nee, ik bedoel dit niet beledigend of anderszins kwetsend! Je kunt het gewoon niet weten, al zou je de meest empathische persoon op aarde zijn.

Een moeder zou mij niet of ternauwernood de vraag hebben durven stellen die jij me zonet stelde. En nee, ik ben niet boos of zo, integendeel, het schrijven over mijn ervaringen is voor mij een soort katalysator en helpt me mijn verdriet te verwerken!

SamuiAxe: dank je.. en het was ook niet als oordeel bedoelt.. meer als 'beschouwing'.

natuurlijk is het veel moeilijker van een kind afscheid te nemen, als van een ouder.. maar uiteindelijk is het toch het zelfde process van loslaten en accepteren..

.

Laatste edit 07-08-2012 13:36

@allone: Als mijn ouders komen te overlijden kan ik daar vrede mee hebben, het accepteren en door gaan met mijn leven. Ze hebben een goed leven gehad, dat zeggen ze allebei, ze hebben veel moois meegemaakt, zoals de geboorten van hun kinderen, kleinkinderen en al bijna 13 achterkleinkinderen. Ze zijn al 63 jaar getrouwd met elkaar en mogen samen oud worden. Dus komt die tijd, dan kan ik daar heel goed mee leven, het is de natuurlijke gang van zaken. Maar je kind naar zijn graf brengen is dat niet! Dat is iets heel anders en dat zou ik ook heel anders beleven dan de dood van mijn ouders! God verhoede dat me dat zou moeten overkomen, dat zou werkelijk het zwaarste zijn wat ik ooit mee zou moeten maken. Het is misschien wel hetzelfde proces, maar ik zou het er oneindig veel moeilijker mee hebben.....

@Lennie: Nee lieverd, het is niet hetzelfde, ik heb beide verloren en heb denk ik wel enig recht van spreken in deze. Het rouwproces bij het verlies van je ouders is onvergelijkbaar met waar je doorheen gaat als je een kind afgeeft. Bid tot jouw God dat je het nooit zult hoeven te ervaren, ik weet dat je gelovig bent en maak dan ook geen grap in deze.

Ik heb hier een fotoalbum liggen met daarin wat foto's van mijn zoon, ik heb het nog niet durven in te kijken.

Vanaf nu loopt ze een zak stront mee te zeulen.

SamuiAxe:

Zul je je altijd zo blijven voelen denk je? Dat zou erg verdrietig zijn .

Misschien zal het gemis over enkele jaren een plek krijgen (nooit minder worden denk ik) en komt er ruimte om toch weer te genieten van dingen die je wel hebt, zodat je wel graag wilt leven. Dat gun ik je bijzonder en met mij iedereen hier denk ik.

Want je bent nog maar 55! Je denkt van niet maar je kan misschien nog wel 30 jaar leven! In die tijd kun je je andere zoon toch nog heel vaak zien? Misschien blijft hij niet in Amerika of jij niet in Thailand en je kunt elkaar nog opzoeken toch? Je kleinkinderen groeien in 30 jaar op en wie weet waar die heen gaan? Het leven kan nog alle kanten op.

Misschien stellen wij, medeleden, je soms domme vragen of zeggen we aanmatigende dingen. Dat komt omdat we je verdriet wel kunnen begrijpen maar (gelukkig voor ons) bij lange na niet kunnen weten hoe het echt echt echt voelt en wat zoiets met je doet. Jij schrijft soms zo ineens iets tussen neus en lippen door wat ons, mij in ieder geval, in het hart treft (ik ben al eens dood geweest). Dat raakt ons, zet ons aan het denken, dat maakt dat we je willen begrijpen (en dus vragen stellen) en ook steunen.

Sorry (op voorhand) als we daar soms knullig of onhandig of nieuwsgierig of aanmatigend mee overkomen. We weten niet beter. Maar het is een oprechte reactie vanuit het hart, die jij oproept met jouw oprechte woorden. Schrijf alles wat je wilt en stoor je niet aan onze eventuele onhandigheid.

Ps. Dit is een beetje raar bericht. Ik wilde uitleggen waarom ik (en misschien ook allone of anderen) soms vragen stel en dingen zeg over jouw verdriet terwijl ik geen verstand van zaken heb. Maar ineens schreef ik in meervoud. Ik laat het maar zo staan. Ik denk dat veel mensen dit (in het algemeen) herkennen, ze willen steun bieden maar zijn bang iets verkeerds te zeggen. Als je vindt dat iets mij niet aangaat kun je het altijd zeggen hoor, even goeie vrienden!

Zitten we hier zwaar op de hand over de dood en weet ik het allemaal te kleppen, komt Kojak binnen met zijn zak stront!

Prachtige relativering

@Lennox: Ik ga er hier even niet verder op in, ook vanwege dat we off-topic raken, ik schrijf je binnenkort een PB'tje, oke?

SamuiAxe: Die overlap van berichten kan soms heel bijzonder uitpakken ja . 't Is een soort special effect van de site haha.

En dan dat off topic. Wist niet eens dat dat een echte rol speelde, tot ik gisteren een correctie zag. Als ik bedenk hoe onze gesprekken toch vorige week alle kanten opstuiterden .

Maar is goed hoor, ik zie hem tegemoet.