@TMar: Ik begin te begrijpen dat je met "anime" "tekenfilms" bedoeld.
De tekenfilms die ik uit mijn jeugd ken zijn de Amerikaanse, Flintstones en dergelijke, ook nog eens zeer beperkt omdat mijn ouwelui de opvoedkundige waarde daarvan niet op waarde wisten te schatten
, en verder omdat de televisie pas laat doorbrak in onze streken. Ik praat nu over midden jaren 60.
Daarna heb ik me met dat kinderspul niet beziggehouden. Ben niet getrouwd en heb geen kinderen, dus ook meekijken heb ik niet gedaan.
Verder acht ik de culturele waarde van de films waar je het over hebt niet bijster groot.
Ik ben enigszins bekend met verschillende culturen zowel in Azië als in andere werelddelen. Voor m'n vak kom ik er regelmatig en heb dan, zakelijk, contact met de plaatselijke bevolking.
Je praat over "fantasieën die buiten het dagelijks leven staan". Als mensen zich overgeven aan dergelijke fantasieën, dan lijkt mij toch dat er een splintertje daarvan in het koppetje zit, anders zou je die fantasieën niet hebben. Japanners zijn vergeleken bij ons Europeanen goed in het verbergen van de werkelijke gevoelens. Één en ander kom ook tot uiting in de Samurai "Westerns" die populair zijn in Japan. Vergelijk het ook met de wandaden van Japanners in de tweede wereldoorlog, die door Japan nog steeds stelselmatig onder de tafel worden geveegd.
alles met elkaar krijg ik daardoor toch het idee dat één en ander niet zo onschuldig is als jij voorstelt. Mijn idee is dat er een heleboel gewelddadigheid verborgen zit in de Japanse samenleving.