Het restaurant ‘de Mein’ in Sint-Truiden (België) heeft vrijdagavond een gezin uit Borgloon samen met hun vierjarige dochtertje opgesloten nadat ze te kennen gaven te willen vertrekken. ‘We hadden 1,5 uur op ons eten gewacht, ons dochtertje was doodmoe. Ik wou ons aperitiefje betalen en naar huis gaan’, vertelt de vader. Maar daar dacht de restauranthouder anders over.
Het is een jarenlange traditie van Stavvy (45) en zijn vrouw Sandra (42) uit Borgloon: bij het begin van hun vakantie gaan ze samen uiteten. Dit jaar viel hun oog op een advertentie van ‘de Mein’ in Sint-Truiden. Het koppel besloot eens iets nieuws te proberen en zakte rond acht uur af naar het restaurant. ‘We bestelden steppegras, schaaldieren en garnaalkroketten, meteen toen de ober de eerste keer aan ons tafeltje kwam staan’, vertelt vader Stavvy in “Het Laatste Nieuws“. ‘Marie werd echter erg moe, en we zeiden rond half tien, anderhalf uur na onze aankomst, dat we onze bestelling niet meer hoefden. Ik wilde het aperitief afrekenen en naar huis gaan: de zin in een leuke avond was over.’
Maar toen Stavvy de rekening voor het aperitiefje vroeg, begon de ober ruzie te maken. Volgens hem duurde het nog maar een paar minuutjes voor het eten er was. Toen is ook de eigenaar van het restaurant erbij gekomen. Hij bood zijn excuses aan, ‘maar toen we zeiden dat we toch liever wilden vertrekken, sloegen de stoppen door. Hij draaide de deur op slot en belde de politie. Marie was in alle staten: ze dacht dat de politie ons in de gevangenis zou gooien.’
‘Toen de politie aankwam, stelden ze een compromis voor: ik moest enkel de grondstoffen van de gerechten betalen. Dat weigerde ik, en de politie gaf aan dat ik dat recht had.’
De restauranteigenaar ziet geen graten in zijn methode. ‘Die mensen moesten hoogstens 50 minuten wachten. Ja het was druk en ik wil mijn fout wel toegeven. Of ik de politie had moeten bellen? Wat moest ik anders? Ik had een bewijs nodig om dit als kosten in de boekhouding te kunnen inbrengen.’
Oudgediende
Maar daar ga je echt geen uur op zitten wachten
Griekenland idem, daar is het heel normaal om een paar uur te tafelen met je (Griekse) vrienden..

dan een balpen en de zakagenda van mijn moeder, waarin ik mocht tekenen (begin juli had mijn moeder al de nodige pagina's die ze net zo goed weg kon gooien, nu kwamen ze nog van pas). als de restauranthouder dat zag, dan pakte hij pen en agenda af en legde hij ze ergens waar ik niet bij kon -niet moeilijk, ik durfde daar toch niet van mijn stoel af
-, omdat 'het eten er aan kwam', waarna mijn vader mij na een tijdje -voelde voor mij heel lang, zal een kwartier of zo zijn geweest- mijn tekenwerk weer teruggaf, soms wel 3 keer, totdat we eindelijk te eten kregen 
