hoezo krijgen ze hun kind dan niet terug?? Wat is dat voor rare wet?

@Delenn: Ik denk de lengte dat het kind bij dat andere gezin heeft geleefd. Kan zomaar in het belang zijn voor dat kindje.

Moeilijke situatie:
1 pleeggezin beschouwen het nu als hun eigen kindje.
2 deze opvoedouders hebben deze ziekte met het kind ook moeten doorlopen anders kan deze ziekte niet tot deze conclusie geleid hebben.
3 kindje is nu andere ouders gewend

Dus langzaam vertellen en laten wennen is dan wel op zijn plaats, maar ineens bij zijn eigen ouders zetten geeft op alle fronten problemen.
Misschien is co-ouderschap in deze situatie de oplossing.
.

Laatste edit 11-10-2015 14:22

@Delenn: een ernstige bloederziekte zou dodelijk kunnen zijn op jonge leeftijd. Mogelijk dat wanneer alle jurispdische procedures eindelijk zijn doorlopen hun kind al is overleden. In dit geval vind ik het recht erg onmenselijk. Op het moment dat duidelijk werd dat de beschuldigingen onterecht waren hadden ze de ouders in vrijheid moeten stellen en contact met hun kind weer toe moeten staan.
.
Dat het niet verstandig is een kind na twee jaar gelijk met de ouders mee te geven, daar kan ik nog bij inkomen. Het kind is (liefdevol) opgevoed door andere ouders en heeft zich daar nu ook aan gehecht. In 1x weghalen kan traumatisch zijn. Dus daar moet je de tijd voor nemen.
.
Een andere reden kan ik ook niet bedenken.

@omabep: jouw punt 1 en 2 dat de pleegouders het kind als van hun zien vind ik niet relevant. Natuurlijk erg voor de pleegouders dat ze het kind minder zullen zien. Maar het ze weten ook dat dit kind naar de eigen ouders gaat. Waar het zeker net zo (en waarschijnlijk meer) geliefd is. Natuurlijk hebben ze veel tijd en moeite in het kind gestoken. Dat hadden de ouders erg graag zelf gedaan. Helaas zijn ze van die optie beroofd. De pleegouders wisten dat dit kind veel hulp en tijd nodig zou hebben. Die hebben zich vanaf het begin daarop in kunnen stellen.

@merlinswit:
1 is relevant, omdat die pleegouders dit voelen.
Zo heb ik het bedoeld en opgeschreven.
Het is niet relevant in het gebeuren dat ze het kindje terug moeten afstaan, dit moet wel gebeuren.

2 is relevant omdat dit juist heeft aangetoond dat het een ziekte was en geen mishandeling, anders waren ze er niet achtergekomen.
Het is niet relevant in het gebeuren dat ze het kindje terug moeten afstaan, dit moet wel gebeuren.

3 is relevant omdat het zieke kindje die laatste twee jaren steeds getroost is geweest door zijn pleegouders.
Dus je kunt dan niet ineens dit kindje wegrukken uit die beschermde omgeving en zeggen zo nu is alles weer op zijn plaats en hij went er maar aan.
Het is niet relevant in het gebeuren dat ze het kindje terug moeten afstaan, dit moet wel gebeuren.

Wat schrijf ik verkeerd? Ik wilde alleen dat dit niet abrupt gebeurt en dan is een co-ouderschap voor die overbrugging best een goed voorstel, die ouders moeten gewoon hun kind terug krijgen maar als dit kindje zo ziek is mag dit (in mijn ogen) niet ten koste gaan van eigenbelang maar naar het belang van het kindje.

arme ouders en arm kind....

natuurlijk krijgen die ouders hun kind weer terug, wettelijk als het kind meerderjarig is en die ouders wil ontmoeten
ambtelijke molens zijn vaak traag, maar soms zijn ouders en advocaten sneller, en nu bewezen is dat de ouders onschuldig zijn, moeten we daarop hopen

@Delenn: Zowel @omabep en botte bijl hebben allebei een punt.
Na een tijdje zal het pleeggezin het kind als hun eigen kind beschouwen. (Daar zat omabep dus goed mee). Pleegzorg is echter anders dan adoptie (dat heeft omabep dus niet vermeld). Bij pleegzorg zijn de pleegouders wettelijk bevoegd om het kind te vertegenwoordigen, maar heeft de biologische ouder nog steeds wat te zeggen over het kind. Bij adoptie heeft de biologische ouder niets meer te zeggen over het kind.
Wet heeft niets te maken met het doorlopen van de ziekte samen met het kind, dus dat begrijp ik niet echt. (Daar heb jij dus weer een punt). En dat het kindje nu andere ouders gewend is snap ik wel. Want het kindje is nu deze omgeving gewend gelijk weghalen en bij biologische ouders herplaatsen is ook niet echt handig (dus daar heeft omabep ook een punt mee).
Co-ouderschap is sowieso aanwezig, omdat het kind in een pleeggezin zit (dus snap omabeps conclusie niet).
Wat botte bijl zegt klopt ook. Na zijn of haar 18de kan hij of haar natuurlijk zelf beslissen of hij zijn ouders wil zien.

@GroteMop1983:
voor zover ik (buitenstaander) het begrijp, kan het voor kinderen niet goed zijn als ze steeds van de ene opvoeders naar de anderen worden verhuisd

botte bijl: dat bedoelde ik ook in mijn betoog.

Wel vreemd. Zijn de pleegouders dan nooit beschuldigd van mishandeling?
Want de duidelijk zichtbare symptomen van die ziekte zullen toch niet ineens verdwenen zijn na de uithuisplaatsing.
Dan moet er toch ergens een belletje gaan rinkelen bij de betreffende instantie?

@Mamsie: Je hebt daar een groot punt
Daarbij vind ik het ook zo raar dat pas na twee jaar de ouders onschuldig zijn gevonden.

@omabep: ik was het wel eens met punt 3. Maar dat heeft grotendeels te maken met dat het kind ziek is en een veilige en liefdevolle plaats heeft gevonden bij de andere ouders. Kijk maar naar mijn eerste post over dit onderwerp.
.
Ik kijk meer naar de vraag van @Delenn: die zich af vraagt wat voor een rare wet dat is dat de ouders het kind niet meer mogen zien. Ik kijk dus meer vanuit het wettelijke oogpunt en daarna naar het hele probleem w.o. de gemoedstoestand van het kind.
.
Jij kijkt ook naar de gevoelens van de pleegouders en ik streep die gelijk weg tegen de gevoelens van de ouders. Die in die periode ook van hun kind hebben gehouden en gemist hebben en zich zorgen hebben gemaakt over hun kind. Daarom is voor mij 1&2 niet relevant. Want de gevoelens van de echte ouders en adoptie ouders zijn gelijkwaardig. (Ik vind het wat lastig op schrift uit te leggen hoe ik dit precies bedoel, dus ik hoop dat je het zo een beetje snapt. )
.

dat ik het niet met je eens bent wil niet zeggen dat je iets verkeerds zegt. We zijn het gewoon niet eens. Nu je het verder hebt uitgelegd begrijp ik je beter en ben ik het grotendeels met je eens.
Zoals ik net al schreef, ik kijk uit een ander oogpunt. En als ik niets zeg of vraag kan ik nooit nieuwe inzichten krijgen, iets nieuws leren, mijn mening aanpassen aan nieuwe info en (ook niet onbelangrijk) mensen beter snappen ipv. Met ze ruziën.

Laatste edit 12-10-2015 01:46

Dit ja!
Dat bedoel ik. Tuurlijk moet je dat kind niet direct van die pleegouders wegrukken, zoals anderen ook zeggen is dat kind daar liefdevol opgevoed en het daar gewend, maar het zijn pleegouders, die moeten ervan uitgaan dat ze het kind op een bepaald moment moeten afstaan (hoe vervelend ook).

Krijg je van een bloedziekte ook breuken?

@Delenn: dat is waar. Waarschijnlijk hadden die pleegouders zelf hun eigen redenen om voor pleegouderschap te kiezen en niet voor adoptie. Men kan als pleegouder dus van te voren ook verwachten dat de biologische moeder of biologische vader het kind kan komen 'opeisen'. Dat is vervelend, maar ook de harde waarheid van het jeugdrecht-systeem van Nederland.
@venzje: het kan een van de symptomen zijn. hier een linkje naar een site met symptomen bloedziekten

Laatste edit 12-10-2015 20:23

Laatste edit 12-10-2015 20:29

mogelijk is adoptie en pleegzorg in GB anders geregeld dan in NL....
in een diep grijs verleden zag ik een Britse tv-serie waar een echtpaar dat pas op latere leeftijd trouwde, via de huisarts een kind bemiddeld kreeg van een moeder die er niet van kon zorgen. na een paar afleveringen was de moeder getrouwd, kon voor het kind zorgen en kwam het halen....
toen het kind 'kwam', werd net als toen het weer 'ging', na afloop door de omroepster -het is i.d.d nog uit de tijd waarin tv-programma's 'aan elkaar werden gepraat' nadrukkelijk vermeld dat zulke dingen in NL wettelijk anders werden geregeld

@GroteMop1983: Ik lees daar niks over breuken.