Quote:
De baan waarin de Kuipergordel meedraait in het zonnestelsel kan het best verklaard worden door het bestaan van een grote planeet aan te nemen. Deze planeet zou volgens de berekeningen zeker tien keer zo groot moeten zijn als de aarde.

Quote:
In 1976 nam ‘de zaak Planeet X’ een onverwachte wending. Het was de tijd van Uri Geller, Charles Berlitz, John Keel en Raymond Moody. De pseudowetenschap was na de cultuuromslag van de jaren 1960 tot ongekende bloei gekomen. In New York raakte de oud-economiestudent en journalist Zecharia Sitchin in de ban van Erich von Däniken, de Zwitserse schrijver die meende dat de goden uit de oudheid buitenaardse ruimtereizigers waren geweest. Sitchin, Rus van geboorte en opgegroeid in het Midden-Oosten, begon te grasduinen in de Soemerische en Babylonische literatuur, op zoek naar buitenaardse wezens. En die vond hij zonder veel moeite, door net als von Däniken de Mesopotamische mythen letterlijk te nemen en door in iedere rare Soemerische hoed een ruimtehelm te zien. Sitchin zou zichzelf voortaan uitgeven voor linguïst, archeoloog en historicus, en met von Däniken en Immanuel Velikovsky uitgroeien tot wat de Amerikaanse skepticus Bob Carroll ‘de heilige drie-eenheid van de antieke astronautentheorie’ noemde.

Sitchin is de optelsom van von Däniken en Velikovsky. Volgens Sitchin werd de aarde namelijk zowel bezocht door kosmonauten als bijna verwoest door een langsrazende planeet, zoals Velikovsky betoogde in Worlds In Collision (1950). Sitchin besloot dat de kosmonauten afkomstig moesten zijn van Velikovsky’s planeet. Om dat voor elkaar te krijgen nam Sitchin zijn toevlucht tot een zelfs voor kosmonautengelovigen akelig gecompliceerde theorie. Zijn interesse gaat uit naar de ‘Enoema Elish’, het Babylonische scheppingsepos uit de 12de eeuw v.C. Daarin krijgt het monster Tiamat het aan de stok met Mardoek, hoofd van het Babylonische godenpantheon. Mardoek wint, en splijt Tiamat, waarmee hemel en aarde ontstaan.

Volgens Sitchin moet je zoiets letterlijk nemen. Mardoek is een zwerfplaneet met een zeer elliptische baan die hij in 3600 jaar doorloopt – wat betekent dat Mardoek meestal uit het zicht is. Tiamat is een oerplaneet die al bestond voor de aarde. Mardoek kwam tijdens een van zijn omlopen in botsing met Tiamat, zo betoogde Sitchin in zijn boek The Twelfth Planet (1976), met als gevolg de planetoïdengordel – en de aarde. Nu was er op Mardoek intelligent leven ontstaan, aldus Sitchin. Toen de planeet weer eens langskwam, sprongen deze ‘Nefilim’ over op onze planeet, om in het huidige Nabije Oosten een basis te vestigen. (2) Om te voorzien in hun behoefte aan arbeid, maakten de Nefilim met behulp van genetische modificatie de mens uit de aap. Logisch, want: ‘In veel opzichten is de moderne mens, Homo sapiens, een vreemde op aarde.’

Wat volgt is een oeverloos relaas van de avonturen van de mensen en hun kosmische bezoekers, vol intriges, opstanden en koningsmoord. De mens dankt zijn cultuur aan de Nefilim, want ‘zoals alle onderzoekers tegenwoordig gefrustreerd toegeven zou de mens nog steeds geen beschaving moeten hebben.’ Iedere omloop van Mardoek weer kreeg de menselijke beschaving een duw in de rug, met als meest recente resultaat de gedomesticeerde landbouw in Mesopotamië. De raketbouwers zelf waren toen overigens allang vertrokken, op de vlucht geslagen voor de door hun eigen planeet teweeggebrachte Zondvloed. Want dat staat wat Sitchin betreft als een paal boven water. Iedere 3600 jaar doet Mardoek ‘iets’ met de aarde. Nu weer is dat een klimatologische of geofysische catastrofe, dan weer is het een cultuursprong, aangezwengeld door de Nefilim.

Het behoeft geen betoog dat Sitchins theorie een opeenstapeling is van vertaalfouten, feitelijke onjuistheden en subjectieve interpretaties. Om maar iets te noemen: volgens Sitchin kenden de oude Soemeriërs een pictogram genaamd ‘shar’, dat zowel stond voor ‘planeet’ als ‘omlooptijd’ als ‘3600’ – zo komt hij aan zijn omlooptijd van 3600 jaar. Maar volgens Wilfred van Soldt, assyrioloog aan de Universiteit Leiden en kenner van de oude Mesopotamische astronomie, zit dat toch anders. Er bestond een Soemerisch spijkerschriftteken dat ‘3600’ betekent en dat als ‘shar’ gelezen moet worden. Dat is echter heel iets anders dan het Akkadische teken ‘sharru’, dat ‘koning’ betekent en ook wel werd gebruikt om de god Mardoek aan te duiden, en dat helemaal niets te maken heeft met een woord voor ‘planeet’.

Bron: skepsis.nl/nibiru/