Ze kon London beter later afmaken, zei de dierenarts toen bij de hond een progressieve ziekte werd vastgesteld. Monica besloot anders. ,,Als het tijd is te gaan, zegt hij me dat zelf wel'', zo vertelt ze tegen De Stentor.

Haar jongens, noemt ze ze, de twee kolossale Berner Sennenhonden. Vooral London is een mama's kindje. Ze halen hem zeven jaar geleden in huis als Monica Bretveld Rolim voor grote liefde Michel van Londen naar Deventer verhuist. Het stokverslaafde dier blijkt een onvermoeibare speelkameraad voor alles wat ademt. Tot hij eind 2014 met zijn achterpoten gaat slepen. Het begint met zijn linker, al snel sleept hij ook met de rechter. Dat verergert, tot London bij het uitlaten midden op straat instort. Hij kan geen meter meer vooruit en wordt met pijn en moeite naar huis gezeuld.

Eerst denken Monica en haar vriend aan een hernia, omdat beide achterpoten verlamd zijn. Dat klopt, blijkt uit een CTscan. Toch verbetert zijn gezondheid na een operatie nauwelijks. Pas als alle andere ziektes zijn uitgesloten, blijkt wat London echt mankeert. Hij heeft DM, een progressieve zenuwziekte. Hun lieve lobbes heeft nog maximaal anderhalf jaar te leven. Als het aan de dierenarts ligt, een specialist uit Utrecht, laten ze de hond gelijk inslapen. Dan lijdt hij minder. Dat vertikken Monica en haar vriend. ,,Hij heeft nog plezier in het leven. Dan maak je zo'n hond toch niet af?''

Nu fungeren ze al zeven maanden als mantelzorgers. Op een Amerikaanse site kochten de twee een hondenrollator, waarmee ze de hond uitlaten. Het is een bijzonder gezicht en trekt veel bekijks. Als de hond trek heeft, tilt Monica zijn achterkant op, zodat hij staand kan eten. ,,Dat is beter voor de spijsvertering.''

London slaapt 's nachts op een matje dat zijn urine opvangt, omdat hij sinds kort incontinent is. Nu werken de voorpoten van London nog, maar over enkele maanden kan dat ook zomaar afgelopen zijn. Omdat zijn ziekte progressief is, weten de twee dat met elke dag het afscheid van London een dag dichterbij komt. Monica moet er niet aan denken. Als nagedachtenis aan haar lieveling breit ze mutsen van zijn hondenhaar. Ze huilde dagen toen ze hoorde dat London terminaal was. Als de hond er niet meer is, wil ze hem het liefst begraven in hun achtertuin. ,,Bij de boom waar hij altijd speelde.''

Het moment van afscheid laten ze aan London. Monica: ,,Hij is nu nog ontzettend blij als we 's ochtends beneden komen. Hij vertelt het me zelf wel als hij niet langer meer wil leven. Dan zie ik het in zijn ogen.''
Foto