Een onder water 'verloren stad' blijkt nu een geologische formatie te zijn.
De overblijfselen van wat werd aangezien voor een oude Griekse stad die in lang verloren tijden onder water was gekomen, blijken te zijn ontstaan als gevolg van een natuurverschijnsel. Dit blijkt uit een gezamenlijk onderzoek van de Universiteit van East Anglia (UK) en de Universiteit van Athene (Griekenland).

Toen duikers onder water iets ontdekten wat leek op verharde vloeren, binnenplaatsen en colonnades, dachten ze dat ze de ruïnes van een lang vergeten beschaving hadden gevonden die ten onder was gegaan toen vloedgolven de oevers van het Griekse vakantie-eiland Zakynthos hadden overspoeld.
Maar uit nieuw onderzoek, gepubliceerd op 3 juni jl., blijkt dat deze plaats is ontstaan door een natuurlijk geologisch verschijnsel dat plaatsvond in het Plioceen tijdperk - vijf miljoen jaar geleden.
De leider van het onderzoeksteam,Prof. Julian Andrews, van UEA's School of Environmental Sciences, zei: "Deze vindplaats werd ontdekt door snorkelaars en die dachten eerst aan een oude havenstad, die aan de zee ten prooi was gevallen. Bij oppervlakkig onderzoek leek er sprake te zijn van ronde kolomvoeten en verharde vloeren. Maar op mysterieuze wijze werden er geen andere tekenen van leven, zoals aardewerk, gevonden".
De bizarre ontdekking, gesitueerd in de buurt van de baai van Alikanas, werd ter plaatse zorgvuldig onderzocht door het Ephoraat van Onderwater Oudheden van Griekenland.
Archeoloog Magda Athanasoula en duiker Petros Tsampourakis bestudeerden de vindplaats, samen met prof. Michael Stamatakis van het ministerie van Geologie en Milieu van de Universiteit van Athene (UvA).
Na de voorlopige mineralogische en chemische analyses, werd een wetenschappelijk onderzoeksteam gevormd, bestaande uit medewerkers van de Universiteit van Athene en de University of East Anglia. Het onderzoeksteam heeft gespecialiseerd onderzoek verricht tot in de kleinste details van de mineralen en de textuur van de onderwaterwereld formatie, met behulp van microscopie, Röntgenstralen en stabiele isotopen technieken.
Prof Andrews zei: "We hebben de vindplaats onderzocht, die tussen de twee en vijf meter onder water ligt, en we vonden dat het eigenlijk een natuurlijk geologisch voorkomend fenomeen was.
"De schijf en donut morfologie, die een beetje zoals cirkelvormige kolomvoeten leek, is een typisch voorbeeld van de mineralisatie op koolwaterstof die uit de zeebodem sijpelt - we zien dat zowel in de moderne zeebodem gebeuren als in de verre oudheid.
"We vonden dat de lineaire verdeling van deze donutvormige kalkafzettingen waarschijnlijk het resultaat is van een niet volledige ondergrondse scheur die niet volledig in het oppervlak van de zeebodem. Door de scheur konden gassen, in het bijzonder methaan, uit de diepte ontsnappen.
"Microben in het sediment gebruikten de in het methaan aanwezige koolstof als brandstof. De door micro-organismen ontstane oxidatie van methaan verandert dan verandert de chemie van het sediment en vormt een soort natuurlijke cement, bekend als geologische verharding.
"In dit geval was het cement een ongewone mineraal, dolomiet genaamd, die zelden voorkomt in zeewater, maar die wel veel voorkomt in microbenrijke sedimenten. "Deze afzettingen kwamen vervolgens door erosie bloot te liggen op de hedendaagse zeebodem.
"Dit verschijnsel is vrij zeldzaam in ondiepe wateren. De meeste van soortgelijke ontdekkingen treffen we vaak duizenden meters diep onder water aan.
Foto