Tattooshops over de hele wereld zien ze deze weken één voor één binnendruppelen. Topsporters die de olympische ringen op hun lichaam willen vereeuwigen na deelname in Rio. Het is een traditie waar zelfs de ideale schoonzoon Epke Zonderland - met uitzondering van de inkt op zijn enkel verder onbedekt - niet aan voorbijging.

Paralympiërs doen graag mee aan die trend, maar dat kan ze op de Paralympics in Rio duur komen te staan. Ronald Hertog heeft de vijf olympische ringen op zijn bovenarm getatoeëerd. Hij voelt zich als paralympiër niet anders dan een olympiër, dus draagt hij de ringen in plaats van het minder bekende logo met de drie agito's, het officiële logo van de Paralympics.

De paralympische atleet met één been moet zijn tatoeage tijdens de wedstrijd in Rio afplakken, anders wordt hij gediskwalificeerd. Van het Internationaal Paralympisch Comité IPC mogen de paralympische sporters geen reclame op hun lichaam dragen, ook niet het symbool van de Olympische Spelen dat door grote broer IOC wordt georganiseerd. Een tatoeage van de vijf ringen is daarom verboden; het is een exclusief beeldmerk dat niet gewenst is op het evenement dat ruim twee weken na de Spelen wordt gehouden. Ook al zijn de vijf ringen in het blauw, zwart, rood, geel en groen op dit moment nog altijd her en der in de stad en de stadions te bewonderen.

Zitvolleybalster Karin van der Haar hoeft zich in Rio niet te bedekken met sporttape omdat zij het wel toegestane logo van de Paralympics op haar lichaam draagt. De drie halve manen in het rood, blauw en groen staan op de schouder boven de korte stomp van haar linkerarm.

Veel paralympische sporters vinden het verbod op de olympische ringen een belachelijke regel, maar willen geen risico lopen om uitgesloten te worden. Zeker nadat de Britse paralympische zwemmer Josef Craig tijdens de Europese kampioenschappen dit jaar werd gediskwalificeerd voor de eindstrijd van de 100 vrij omdat hij zijn tatoeage van een gekleurde leeuw met vijf ringen eronder op zijn borst niet had weggepoetst voor de halve finale. Een signaal naar de andere sporters dat ze hun straf niet zullen ontlopen.

Verontwaardiging over het niet mogen uiten van reclame was er ook bij de olympische sporters. De veelbesproken 'regel 40' van het IOC schrijft voor dat atleten en coaches vanaf negen dagen voor tot drie dagen na de Spelen de namen van hun privésponsors niet mogen noemen. Zelf mogen de bedrijven tijdens het evenement ook geen steun betuigen aan de sporters die ze bijstaan. Succeswensen via Twitter zijn uit den boze, tenzij het buiten de periode gebeurt waarin de restrictie geldt. Zelfs berichten waarin olympische steekwoorden voorkomen zoals 'Rio', 'medaille' en 'goud' zijn niet toegestaan. Een legertje juristen van het IOC houdt in de gaten of de regel wordt nageleefd.

Blij zijn de atleten en hun geldschieters daar niet mee in de twee weken dat ze eens in de vier jaar veelvuldig in het nieuws zijn. De Amerikaan Nick Symmonds hoopte een debat over het onderwerp te starten door in Rio beplakt onder sporttape aan de start te verschijnen. De Amerikaanse specialist op de 800 meter laat sinds enkele jaren stukken van zijn lichaam veilen. De hoogste bieder mag bepalen welk plakplaatje (naalden komen er niet aan te pas) er op zijn lichaam komt. Hij verdiende er tienduizenden dollars mee. Doel is naar eigen zeggen om eruit te zien als een menselijke stockcar, een raceauto die volledig beplakt is met sponsorlogo's.

Het plan om als een soort mummie van sporttape in Rio te strijden viel in het water toen Symmonds geblesseerd raakte aan zijn enkel en de Spelen aan zich voorbij moest laten gaan.