Telefonisch was mij gemeld dat de KPN-monteur tussen 9 en 12 uur zou komen om mijn draadloze modem aan te sluiten. Warempel, om vijf over 9 stopt er een rood bestelautootje op de oprit.

Ben ik hier goed? vraagt de man. Ja, en wat fijn dat u er nu al bent, antwoord ik. Vervolgens haalt hij een gereedschapskist, slangen en nog wat vreemdsoortig materiaal uit zijn auto. Ik wijs de man de pc, de laptop en de telefoonaansluiting.

En waar is de cv-ketel? vraagt hij. Heeft u die er dan ook bij nodig? informeer ik nog, maar hij begint al te lachen en vraagt of hij écht op nummer 17 is.

Tom is zestien en wil zijn eerste liefde mee naar huis brengen.
Zijn moeder, mijn vriendin, neemt haar taak als gastvrouw ernstig en informeert bij haar zoon naar favoriete hapjes en denkt na over hoe ze de zaterdagavond door zouden kunnen brengen.
“Houdt ze van spelletjes?” Tom denkt even na en zegt dan: “Ik heb geen idee eigenlijk. Wij spelen alleen maar doktertje.”

Tijdens het zondagochtendontbijt verstijft mijn vrouw ineens. Op mijn vraag wat er is antwoordt ze, spellend om de kinderen niet te alarmeren: „Ik zag een r-a-t over de schuttingdeur van de achtertuin lopen. Van rechts naar links.”

Ja, in steden, zelfs in ordentelijke buurten, kan dat voorkomen. Ramen en deuren goed dicht houden, zeg ik. Bij het afruimen van de tafel is de r-a-t er weer en ziet mijn vrouw hem „van links naar rechts lopen”. Ik kijk op en zie nog net de kruin van de buurman.

Hij is geen onbekende. Al velen malen heeft ze van hem gehoord. Vaak wordt er over hem gesproken door mensen met een veelzijdig vocabulaire. En net toen het even stil was, werd zijn naam weer genoemd. Met zoveel eerbied uitgesproken. Opvallend ook dat er veel mensen voorstander waren van zijn komst en anderen juist fel tegen. Maar mijn vrouw Virginija, nu toch al langer dan vijf jaar stevig geïntegreerd in onze Nederlandse samenleving, wilde nu toch van haar man weten: „Wie is toch die Generaal Pardon?”

Als advocaat verdedig ik een wat oudere man. De officier van justitie heeft wat problemen met het rond krijgen van het bewijs. De rechter verdiept zich op de zitting in de details, stelt hier en daar nog wat vragen en komt vervolgens tot een uitgebreid mondeling vonnis. Mijn cliënt kan het allemaal niet zo goed volgen maar veert op uit zijn stoel als hij begrijpt dat hij wordt vrijgesproken.
Hij loopt naar de rechter, geeft hem een hand en zegt: „Dank u, meneer, ik zal het nooit meer doen.”

een tijdje geleden liep ik door het park. een vrouw met een hond liep mij tegemoed, keek een beetje naar mij en zei toen :'u bent een ander'.
als dat mens nog eens wat weet, dan hoop ik toch dat ze mijn BS-nummer erbij zegt

Opgetogen trekt een vriendin van ons, in gezelschap van haar echtgenoot, naar Ikea om een kast uit te zoeken. Thuis maakt ze de verpakking open en tot haar grote verbazing zitten er geen witte maar blauwe kastdeurtjes in.

Ontdaan pakt ze de deurtjes weer in en vertrekt opnieuw naar Ikea om ze om te ruilen.
Bij de servicebalie vertelt zij haar probleem. De baliemedewerker hoort het verhaal aan, opent de verpakking en demonstreert onze vriendin hoe ze de blauwe beschermfolie van de witte kastdeurtjes kan verwijderen.

een vriend van mij kwam mij in Zweden bezoeken. hij kwam met de auto, en hem kennende, waarschuwde ik dat hij op zijn snelheid moest letten, omdat de boetes hoog zijn.
aangekomen vertelde hij dat hij werd ingehaald door iemand die veel te hard reed, en dat die door de politie aan de kant werd gezet en onder schot werd gehouden....
ik had net de krant gelezen, en zei droog dat dat daar en daar was geweest. dat klopte, en hij wilde weten hoe ik dat wist....
ik pak de krant weer, en laat hem een artikel met foto zien. hij beaamt dat dat die vent was.
het artikel ging over een topcrimineel die na een -voor Zweedse begrippen- spectaculaire achtervolging werd gearresteerd

Bijna twee maanden nadat ik het 14-jarige meisje de anticonceptiepil vanwege bloedingsproblemen heb voorgeschreven bel ik haar ter controle op.
Ondanks het niet zo matineuze uur krijg ik haar moeder aan de lijn, dochter ligt nog in bed. Na veel gestommel komt ze aan de telefoon, ze klinkt nog heel slaperig.
Op mijn vraag of de pil werkt zegt ze nog niet met slikken te zijn begonnen.
„Maar je hebt ’m al meer dan twee maanden”, werp ik tegen, maar ze laat zich niet uit het veld slaan en zegt: „Ik heb de bijsluiter nog niet uit.”

We trekken met het hele gezin een aantal maanden door Nieuw-Zeeland. Het prachtige land kan de kinderen echter niet zo boeien. Ze zijn meer geïnteresseerd in springkussens op de camping.
Op mijn aankondiging dat we weer vertrekken om nog veel meer te zien van het land, volgt direct de vraag van mijn zoontje of daar dan óók springkussens zijn. „Jazeker”, antwoord ik.

Mijn zoontje begrijpt er niks van: „Waarom gaan we dan weer weg?”

Nadat de baby per keizersnede is geboren, rijden de verpleegkundige, de vader, en ik als zaalarts samen de baby in de couveuse terug naar de verloskamer. Ondertussen speculeer ik samen met de verpleegkundige over het gewicht van het kind. Het is altijd weer de vraag wie het geboortegewicht het meest nauwkeurig raadt. De kersverse vader neemt het blote kindje met zijn handen als kolenschoppen aan en doet ook een schatting naar het gewicht van zijn nieuwe spruit. De verpleegkundige en ik kijken elkaar verbaasd aan als even later het gewicht op de weegschaal exact overeenkomt met de schatting van de vader. Hij vangt onze blik op en zegt: „Ach, ik ben slager.”

Deze week is mijn zwangerschapsverlof ingegaan. Op de avond dat ik mijn laatste werkdag heb, ga ik een hapje eten met mijn jaargenoten. We hebben elkaar alweer een tijdje niet gesproken.
Alle relevante onderwerpen in ons leven komen op tafel: ons werk, onze man, onze kinderen. Omdat ik mijn eerste kind ga krijgen krijg, word ik even voorbereid met betrekking tot de taakverdeling van het huishouden.
„Wij hebben inmiddels toch een typisch rollenpatroon”, vertelt mijn vriendin. '
„Dat hebben wij ook”, onderbreekt een van de anderen haar. „En ik heb alle rollen.”

"Er ligt een eend naast je voordeur!” roept het bezoek ’s avonds. Het dier is mogelijk door een auto aangereden. Met de gids in hand bel ik de dierenbescherming, dierenambulance, de gemeente, vogelopvang. Ik laat mijn gegevens achter op voicemails. De eend is inmiddels onder de klimop gekropen naast de voordeur. Trillend, blazend maar niet in staat om te bewegen. Ik voed haar met brood en crackers. Zij zal de gemeente overleven! Twee dagen later komt de dierenambulance. Een dame pakt het dier voorzichtig op. „Ten minste veertien eieren misschien wel zestien!” roept ze

„Als ik dood ben, wil ik low budget worden gecremeerd en uitgestrooid over zee.”
„Fijn dat u er zo open over wil praten”, zegt de telefonische verkoper van uitvaartverzekeringen.

Ik ga nog even door met mijn wensenpakket: „Maar niet over die treurige troebele Noordzee, ik verkies de turquoise blauwe Atlantische Oceaan ter hoogte van Miami Beach.”
De verkoper gaat hier handig op in. „Heel goede keus meneer, internationale dekking dan maar doen?”

We zijn in het AMC voor de controle van de ogen van mijn zoontje van 4. Hij ziet met zijn linkeroog waarschijnlijk minder dan 5 procent.

De oogarts wil testen hoeveel hij nog wel kan zien en bedekt zijn rechteroog. Mijn zoontje verbaast me, omdat hij toch wel een aantal plaatjes goed kan benoemen. Op de weg naar de auto zeg ik tegen hem dat hij het heel goed gedaan heeft en dat het mooi is dat hij toch wat kon zien met zijn linkeroog.
Zijn reactie: „Pap, ik heb stiekem gespiekt door de vingers van de oogarts.”

Aangekomen bij de EO-studio voor het bijwonen van een live-uitzending van Het Elfde Uur, laat ik mijn uitnodigingsbrief zien aan de beveiligingsmedewerker annex receptionist. Ik vraag hem waar ik moet zijn. Hij kijkt mij vriendelijk aan en vraagt op empathisch-evangelische toon: „Kent u de wég?”
Hem moet mijn ietwat verbouwereerde gezicht opgevallen zijn op zo’n directe vraag. Hij geeft gelukkig zelf het antwoord en wijst met zijn vinger: „Daar, die kant uit en aan het einde wacht u koffie en thee.”

Zit in Blijdorp in Rotterdam samen met een vriendin op het terras.
Om ons heen luid geschreeuw van spelende en langs rennende kinderen.
Mijn vader belt en ik vertel dat ik in de dierentuin ben. „Goh”, vraagt hij, „welke beesten hoor ik nu op de achtergrond?”

Mijn zusje is druk aan het oefenen voor haar rij-examen nieuwe stijl. Dat rij-examen nieuwe stijl houdt in dat ze geen aanwijzingen meer krijgt, maar zelfstandig op de plaats van bestemming moet kunnen komen, eventueel met behulp van een navigatiesysteem.
Nadat de instructeur haar heeft verteld dat de bestemming deze les Maastricht Centraal Station is, stuurt ze daar met behulp van de navigatieapparatuur probleemloos naar toe.
„Goed zo”, deelt de instructeur haar in het Limburgs dialect mee, „dan mag je nu de route wissen”. Prompt zet mijn zusje de roetewisjer aan.

De laatste jaren heb ik iedere storm verwelkomd. In de bomen voor mijn huis hangen soms bewijzen van menselijke slordigheden zoals slierten plastic en een week geleden zelfs een boterham. Met een harde wind duurt dit schouwspel hooguit een uurtje. Maar nu hangt al een jaar een ronde mand in de boom voor mijn raam.

Het is een raar gezicht. Daarom hoop ik dat een storm hem losrukt. Hoe meer weeralarm hoe beter. Tot ik vanochtend uit mijn raam keek: de mand bleek gevuld. Een duif stak haar kopje naar buiten, op een naastgelegen tak trippelde haar echtgenoot met een takje in de bek. Eindelijk heb ik een reden de storm te vrezen.

Moe van een lange werkdag en balend van de vertraging stijg ik eindelijk op. In de lucht meldt de gezagvoerder zich.
Hij licht de vertraging als volgt toe: „Helaas kregen wij pas laat toestemming om te vertrekken als gevolg van een beperkt aantal toegestane landingen op Schiphol. Dit vanwege milieuoverwegingen. Maar gelukkig hebben we extra brandstof kunnen tanken, zodat we de opgelopen vertraging zullen inhalen.”
Logisch nietwaar?

We spreken de meneer van de bank. Hij licht onze verzekeringspolissen door. Hee, fronst hij, er ontbreekt iets. „Waar is de autoverzekering?”, vraagt hij. „Hebben we niet”, zeg ik, „we hebben geen auto.”

Bevreemd kijk hij mij aan. Geen auto? Wat zijn wij voor mensen? Maar inderdaad, moet hij toegeven, het klinkt logisch: geen auto, dan geen verzekering. Een half uur later nemen we afscheid. De man brengt ons naar de deur. „Waar heeft u de auto staan?” vraagt hij belangstellend. „Tsja”, zeg ik, „we rijden liever niet in een onverzekerde auto.” „Heel verstandig”, vindt hij, „parkeren is altijd lastig in deze straat.”

Op een mooie zondagmiddag zitten we met een bevriend stel in de tuin. De buren van twee huizen verderop hebben de complete rugbyvereniging uitgenodigd voor een barbecue. Als om acht uur ’s avonds onze bel gaat, zitten we al uren in de barbecuegeuren en -geluiden. Ik doe open. Een meisje zegt dat ze voor de barbecue komt.

„Die is twee deuren verderop”, zeg ik. Ze kijkt me verbaasd aan. „Dit is toch nummer 1?”

„Ja, maar hier is geen barbecue”, herhaal ik licht geïrriteerd. „Je moet bij de buren zijn.”

Dan komt mijn man de gang inlopen met de barbecue die we op Marktplaats hebben gezet.

Ik lig op de voorbereidingszaal van het oogziekenhuis voor een staaroperatie. Aan de ene kant van de zaal doen ze de anesthesie, aan de andere kant zit mijn vrouw te wachten.

Aan de muur hangen monitors waarop je kan zien wat de chirurg doet. De anesthesist is een grote Poolse vrouw. Ze heeft me met een kromme naald door mijn wang het verdovingsmiddel achter mijn oog ingespoten. Nu beweegt ze haar hand voor mijn oog om te kijken of het nog reageert. Ik vraag of ze mijn vrouw even wil roepen voor een zoen. Ze verstaat me half en geeft me vervolgens een dikke zoen.

In de wachtruimte bij het wellnesscentrum is een opstootje. Een vrouw geeft luidruchtig uiting aan haar ergernis over de late start van haar behandeling die nu niet synchroon loopt met die van haar vriendin.
Nadat de in het wit geklede medewerkster de vrouw even heeft laten uitrazen vraagt ze vriendelijk: „En wat voor afspraak had u precies?”
Het is duurt even voordat de vrouw zachtjes zegt: „De anti-stressbehandeling.”

Steeds vaker zie ik tegenwoordig stilstaande auto’s met draaiende motor.
Het zijn vooral bedrijfsauto’s die op deze manier meewerken aan onze klimaatverandering.
Toen ik onlangs weer zo’n ronkende bedrijfsauto geparkeerd zag staan met een bestuurder die rustig een sigaretje aan het roken was, trok ik mijn stoute schoenen aan en vroeg hem waarom hij de motor aan liet staan.
Hij antwoordde: „Dat is vanwege de blackbox, mevrouw, dan zien ze dat ik aan het werk ben.”