24.2: Verdwaasde duif
Tijdje later komt er een melding binnen. Een gewonde duif. Goed, bijrijder ophalen en weer naar het adres. Melder had het beest uit de tuin geplukt. Wat of er mee mis was wist hij niet. Misschien door een kat gegrepen of mogelijk tegen een ruit gevlogen. Kan natuurlijk beide geweest zijn. Duif wordt zowat gegrepen door een kat en blundert in paniek tegen een obstakel.
Maakt ook niet veel uit. Eerst maar kijken wat het mankeert en aan de hand daarvan handelen. Zo is het meestal. Uit het verhaal van de melder is normaal wat minder op te maken. Bovendien zit er voor ons natuurlijk de centrale tussen. Die stelt een aantal standaard vragen en neemt de gegevens op. Die krijgen wij dan weer als appje binnen.
Op het adres doet mijnheer open, met de doos met de duif erin al in de handen. Bijrijder opent de doos en bekijkt de duif. Geen zichtbare verwondingen, vleugels doen het nog, maar onder al die aandacht blijft het beest verdacht rustig. Die heeft wel een tik gehad van het één of ander, mogelijke hersenschudding, voor zover je bij een duif van hersens kunt spreken.
Weer een klantje voor de opvang. Waarschijnlijk alleen maar aansterken en dan kan ze weer vliegen. Opvang gebeld, zet maar in hok “A”. Wij naar de opvang, die is in dezelfde stad. Bij de opvang is er niemand thuis, maar we hebben de sleutel, geen probleem.
Zegt de bijrijder: “Kun je van mij een foto maken met die duif in de handen? Kan ik mijn ouders laten zien dat ik niet meer bang ben voor vogels”. Bijrijder mag heel graag met katten omgaan, maar andere beesten, daar is ze nog wel eens schichtig voor. Maar het is een goed teken, en ook noodzakelijk, dat ze er, op eigen initiatief nog wel, overheen begint te raken.

@Emmo: Ze gaat dus de confrontatie aan, heel goed van haar.
Ik ken meer mensen die bang zijn voor vogels, één ervan is mijn eigen Lief. We hebben zelf een kanarie, maar mocht die ooit uit zijn kooi ontsnappen en mijn Lief is in dezelfde kamer? Dan is die forse man van 1.86 m. echt nergens meer! En ik snap daar helemaal niks van!

@De Paus: Mooie symboliek.

25: Kattenbijter
25.1: Vermist en overreden
In de ochtend zit ik er net over te denken om de koffiemachine aan te slingeren, gaat de telefoon. Melding. Dit keer een beetje vaag. Centrale was net bezig een melding voor de andere bus op te nemen toen een vrouw haar melding via de voicemail insprak. In dit geval ging het over een kat die dood aangetroffen was in een woonwijk. Mevrouw had het dier naast het tuinpad gelegd en toen de ambulance gebeld. Er was wel een adres maar geen telefoonnummer.
Eerst maar de bijrijder opgehaald. Dan naar het adres, dat is in dezelfde stad. Natuurlijk weer in een nieuwbouwwijk waar de huisnummering op onnavolgbare wijze heeft plaatsgevonden. Maar in de buurt waar we zijn moeten vinden we een parkeerplekje en lopen in de richting die wordt aangegeven met behulp van bordjes. Om de hoek is het adres.
En voordat we de hoek om zijn vinden we daar een dode kat naast het pad. Bijrijder knielt erbij om te kijken of het dier een chip heeft en ik loop verder om de melder te vertellen dat we er zijn en de kat inmiddels gevonden hebben.
Mevrouw doet open en vertelt wat er aan de hand was. Het dier blijkt al een tijdje in de buurt te hebben rondgezworven zonder dat iemand wist waar het thuishoorde. Vanochtend lag ze ineens dood op straat. Mevrouw heeft het toen maar naast het pad gelegd en ons gebeld.
Bijrijder heeft inmiddels een chip gevonden en het dier bekeken. Geen verwondingen zichtbaar. Maar ja, zo’n beest heeft een vacht en kan best zonder duidelijke verwondingen een flinke tik van een auto of iets dergelijks gekregen hebben.
Bijrijder belt met het nummer dat we aan de hand van de chip gevonden hebben. Altijd lastig, zomaar iemand vertellen dat de kat, of een ander huisdier, dood gevonden is. De eigenaar is wat perplexed. Het dier was al wekenlang zoek. Dan de vraag wat we met het dier aanmoeten. Zorgen wij ervoor of wil mevrouw er zelf voor zorgen. In dat geval brengen wij het naar haar toe.
Mevrouw geeft haar adres, een flink eind uit de buurt, aan de rand van de binnenstad. We doen de kat in een daarvoor bestemd kratje, handdoek eroverheen vanwege de piëteit. We rijden naar het adres van de eigenaar. Daar zetten we de bus neer en bellen met het kratje in de handen aan.
Mevrouw doet open. Betraand gezicht. Verontschuldigd zich dat ze zo emotioneel is. Dat is niet nodig. Een huisdier wordt je maatje en als je emotioneel wordt als het dood is, is dat alleen maar normaal.
Mevrouw vertelt dat het dier al wekenlang zoek was en dat ze er alles aan gedaan had om er iets over te weten te komen, internet, flyeren, et cetera. Maar waar het dier opgedoken is was natuurlijk te ver weg. Goed twee kilometer via de kortste route.
Mevrouw bekijkt het dier en herkent het: “Ja, dat is ze”. Dan de volgende moeilijke vraag, tenminste voor ons. Eigenaar is bekend, dan moeten we een bijdrage vragen voor de gemaakte kosten. Zevenentwintig Euro. We hebben voor het eerst een gloednieuwe betaalautomaat bij ons. Nog nooit eerder mee gewerkt, maar gelukkig wijst het zich vanzelf. Mevrouw pint zonder meer het bedrag.
Naderhand, als we weer onderweg zijn, gaat de telefoon. Eigenaar van de kat aan de lijn. Ze wilde het adres van de melder hebben om te bedanken dat ze de melding gedaan had.

25.2: Leven als kat en hond
Een tijdje later, als ik weer thuis ben, gaat weer de telefoon. Dit keer de leidster van het asiel, ook al doet die ook wel eens de centrale. In het buitengebied in de regio waar normaal de andere bus rijdt, heeft een hond een kat doodgebeten.
De hond in kwestie kwam van het asiel en was pas een paar weken bij zijn nieuwe baas. Hond kreeg de kat van de buren te pakken en dat was einde verhaal voor de kat. De mensen wilden geen hond die zomaar de katten doodbeet, dus het dier moest terug naar het asiel. Dat mochten wij doen. Denkelijk was de andere bus ergens anders bezig.
Maar weer de bijrijder opgehaald en op naar het adres, aan de andere kant van de grote stad. Helemaal buitenop, een soortement omgebouwde boerderij. In eerste instantie rijden we er er voorbij, domdommetje geeft het adres aan net tussen twee boerderijen. Moeten we nu de ene of de andere hebben? Huisnummers zijn van onze kant niet te zien. Opgebeld, en ja hoor, we waren er al voorbij gereden. Op de oprit stond al een man te zwaaien.
Keren en terug naar het juiste adres. Daar stond een hele kudde volk paraat, inclusief de aangelijnde hond, een loebas van een beest. Schofthoogte in de orde van de zeventig centimeter.
Even met de mensen gepraat. Mensen zaten er echt mee, met die doodgebeten kat. Wat te doen. Eigenlijk simpel, stel je in de plaats van de eigenaar van de kat. Wat zou je dan willen? De eigenaren van de kat waren niet thuis. Dus, kat ophalen en in een doos doen. Briefje door de deur van wat er gebeurt is en waar ze de kat kunnen ophalen. Anders zou ik ook niet weten. Dat zouden ze dan maar doen. Een van de aanwezige vrouwen ging er gelijk voor zorgen.
Toen moesten we die kolos van een hond de bus in krijgen. Hij wilde niet. Dan wordt het lastig. Eerst lokken met een kluifje. Die hebben we speciaal daarvoor in de bus. Beest was zeer belangstellend, maar de bus in, ho maar.
Toen maar met alleman het beest bij kop en kont gepakt en de bus in gesleurd. Er zat geen kwaad bloed bij, heel lief beest, behalve voor katten. Maar ja, daar hebben wel meer honden last van. Met een riem het dier vastgezet aan de kooi in de bus. De standaard kooi die we in de bus hebben was te klein voor dit bakbeest.
Eenmaal in de bus nog maar een kluifje gegeven voor de goede samenwerking en afscheid genomen van de mensen. Meisje stond er bedremmeld bij. Die had net een lieve loebas van een hond gekregen en toen moest hij al weer weg. Het is niet anders.
Onderweg naar het asiel hoorden we bij elke rotonde of andere scherpe bocht het dier krabbelen. Hij was veel te zenuwachtig om te gaan liggen.
Bij het asiel aangekomen konden we hem in de noodopvang plaatsen. Die hadden ze van het asiel daarvoor al klaargemaakt. De bezetting was op dat moment al naar huis. Het hok in ging prima. Met een beetje sturen liep hij zo de kennel in. Dat had ‘ie vaker meegemaakt en was er helemaal niet schichtig van. Gelukkig maar. Als zo’n kolos wat anders wil dan jij kun je een serieus probleem hebben.
Toen moesten we de bus schoonmaken. Het beest had gedurende de rit flink lopen kwijlen en samen met een ongelooflijke hoeveelheid hondenhaar was de bus wel aan een dweilbeurt toe. Drie keer de dweil erdoor en toen waren we het meeste wel kwijt.

Hond volgt zijn natuur en wordt meteen weer terug gebracht naar het asiel. Tuurlijk....

@HoLaHu: Daar komt 't wel op neer. Baasjes hadden (inside info) duidelijk te verstaan gekregen dat het beest binnen het hek moest blijven (erf was groot zat). Maar toch liet iemand het hek open staan.

@Emmo: Ja, en dan heeft het beest het natuurlijk gedaan...Ik word zó triest van dit soort berichten.

26: Haas zonder leger
26.1: Als een haas….
Net voor de koffie gaat de telefoon. In het stadje aan mijn kant van de grote rivier is een jong konijn door een kat gegrepen. Melder heeft het konijn afgepakt en in een doos gedaan. Of ik eventuele verwondingen wilde bekijken en adviseren of het diertje naar de opvang kon of naar de dierenarts.
Welaan, deze keer had ik geen bijrijder en aan mijn kant van de rivier, dat is toch korter rijden. Ietsje buiten het stadje een klein wijkje van zo’n tien huizen. Een beetje verscholen tussen de boerderijen, daar was het adres. Ik reed er al bijna voorbij omdat ik niet verwachtte dat daar ook nog huizen stonden.
Maar gevonden. Auto neergezet en aangebeld. Man doet open. Doos met konijn staat al in de gang. Ik pak het beestje eruit, inderdaad nog heel erg jong. Een peutertje is ook nieuwsgierig en wil het diertje aaien. “Nee”, zegt papa, “niet aankomen”. Niet dat het kind er benul voor heeft, daarvoor is hij te jong. Maar hij mag wel kijken. Bij dat kijken valt mij de overduidelijke anomalie niet op.
Ik vertel papa nog dat het diertje naar de opvang in de grote stad gaat en dat ze daar zullen beoordelen wat er mee gaat gebeuren. Waarschijnlijk aansterken en daarna vrijlaten. Het is een wild beest.
Ik doe het beestje in de meegebrachte transportkooi. Overeenkomstig de instructies rijd ik naar de opvang in de grote stad. Dat is het aangewezen adres voor dit soort gevallen.
Ik kom daar aan en overhandig de kooi aan één van de helpers. Helper zegt “Maar dat is geen konijn, dat is een haas”! Nou je het zegt, die lange oren waren een overduidelijke indicatie. Oeps.
Met rood aangelopen kaken verdwijn ik met de bus.
Nog even bij het asiel langs om een fles desinfectie te halen en wat vuile handdoeken te ruilen voor schone.

Dan weet je in het vervolg hoe de hazen lopen....

26.2: Lamme achterpoot
In de middag krijg ik weer een melding. “Spoed” staat erbij. Het gaat dit keer om een jong katje dat mogelijk wat mankeert en gevonden is op een bedrijventerrein in hetzelfde stadje als die haas. In dit geval kon de melder er niet bijblijven maar zou het diertje in een doos doen en bij het hek van het terrein zetten. Geen ideale situatie maar je kunt niet alles hebben. Vandaar die “spoed”.
Ik ga aldus met gezwinde spoed richting dat bedrijventerrein. Nou moet je je daar nu ook weer niet teveel van voorstellen. Via de krikkemikken van het stadje kom ik langs een smal kanaal bij de poort van een soortement bouwonderneming. Volgens domdommetje moet ik daar zijn.
Ik gooi de bus aan de kant, daar is nét ruimte voor en ik ben niet de enige die er staat. Als ik uitstap en op het hek toeloop komt een jongeman op me toe. Een kat op de arm. Dat was de melder. Hoewel hij gezegd had niet te kunnen blijven stond hij me toch op te wachten.
De kat in kwestie was een jong beestje van nog geen jaar oud. Een beetje een halfwas. Volgens de melder had ze wat aan de ogen. Ik bekijk die ogen. Onder de ogen heeft ze een vlek zitten. Symmetrisch onder beide ogen. Volgens mij hoort dat, zo is het beest gebakken.
Ook zou ze wat aan de achterpoten hebben. Maar om het beest een stukje te laten proeflopen, zo midden op straat, dat leek me geen goed idee. Sommige katten zijn notoire ontsnappingskunstenaars en als ze er eenmaal van tussen zijn krijg je ze niet meer in de vingers. Het beestje was heel lief en aanhankelijk, kopjes geven, spinnen en alles, maar toch. Er zijn geen verwondingen of wat zichtbaar die een ritje dierenarts zouden verantwoorden, dus naar het asiel. Te jong voor een belbandje plus een mogelijke anomalie aan de achterpoten. Melder zegt dat niet voor niets, en die heeft het beest zien lopen.
Ik doe het beest zonder enige moeite in een transportbox. Voor alle zekerheid nog even kijken of ze gechipt is, maar dat is negatief. Nog even met de melder gepraat. De jongeman smolt helemaal weg voor het beestje. “Misschien dat ik haar nog uit het asiel haal, ‘t is zo’n lief beestje”. Ik vertel waar hij in zo’n geval rekening mee heeft te houden. Beest krijgt een onderzoek, wordt gevaccineerd, gesteriliseerd, krijgt een chip. Moet allemaal betaald worden.
Uiteindelijk neem ik afscheid en ga richting de grote stad, naar het asiel. Kortste weg is langs het kanaaltje over een soortement fietspad waar ze vergeten zijn om er “verboden voor auto’s” neer te hangen. Ik mag er rijden, maar het is wel smalletjes. Via dat jaagpad, daar heeft het alle kenmerken van, kom ik op de ringweg.
Ik ben bij het asiel nog nét op tijd voordat de deur dichtgaat. Een juffertje neemt de kat in ontvangst en ik blijf nog even kletsen met de dame van de receptie. Ik moet toch wachten tot ik de transportbox terugkrijg.
Juffertje komt terug met de lege box. “Beest heeft toch wat aan de achterpoten, daar moet als het even kan zo gauw mogelijk iemand naar kijken”. Receptie begint met rond te bellen wie dat zou kunnen doen en ik trek aan mijn stutten. Mijn taak zit er op.

Krijgen jullie eigenlijk nog ooit een vervolg te horen over de beesten die jullie binnen brengen? Of een dier (opnieuw) in een gezin wordt geplaatst of zo? Of dat een gewond wild dier weer teruggeplaatst is in de vrije natuur?

@HoLaHu: Normaal gesproken horen we niets meer. Van dieren die via het asiel gaan kunnen we natuurlijk op het asiel navragen, maar dat gaat niet vanzelf. Als het naar de opvang gaat kunnen we daar natuurlijk vragen, maar vaak komen er zoveel gevallen binnen dat het een hele klus is te weten te komen van dat ene specifieke dier. Wij zijn niet de enige toeleverancier voor asiel en opvang.

27: Stekeligheden
Naar een onderdeel van de Consumentengids
27.1: Weeskinderen
Vroeg in de middag kreeg ik de eerste melding van de dag. Ik begon me al af te vragen of de telefoon het nog deed. Iemand had in een dorpje nabij de stad een dode egel gevonden met twee jonge egeltjes erbij. Het was in de buurt van de sportvelden net buiten het dorp. Geen adres, maar de melder had, heel netjes, een Speld in Maps opgestuurd met nog een aantal foto’s van de locatie erbij.
Enige minpuntje dat er was, was dat de straatnaamaanduiding van Maps niet klopte. Toen ik de meest nabij gelegen kruising in het Domdommetje plugde gaf die aan dat dit niet mogelijk was. Dan maar een andere kruising, die klopte wel. In zo’n dorp zit je nooit ver mis.
Nog even de melder gebeld dat ik eraan zat te komen. Die zei dat de beestjes redelijk verstopt zaten en dat als ik er niet uitkwam hij wel even langs zou komen. Hij woonde op een minuut lopen. Daar kun je tenminste zaken mee doen. Ook gaf hij aan dat bij zijn ouders in de tuin ook jonge egels zaten. Mogelijk kon moeder-egel de twee wezen adopteren.
Geen idee. Ik kom eerst maar eens kijken en ga dan overleggen met de egel-opvang in de stad. Die weten meer van dat soort dingen dan ik.
In de buurt gekomen genavigeerd op zowel Maps als Domdom, en daarmee werd de hele situatie volkomen duidelijk. Het stratenpatroon was vrij uniek en makkelijk op de kaart te herkennen. Twintig meter voorbij de speld was een inhammetje waar ik de bus kwijt kon.
Vandaar waren de foto’s te herkennen die de melder gestuurd had. Langs de kant van de weg lag een deels begroeide bult met zand. Daar moest het wezen. Ik loop naar de bult en stap er bijna bovenop. Een dode egel met twee jonkies. Opvang gebeld. Hoe groot zijn die beesten? Formaatje middelgrote appel. Hoe groot zijn die andere jongen waar de melder het over had? Geen idee. Als ze ongeveer hetzelfde formaat hebben dan zou het kunnen, die adoptie. Maar dan moeten ze wel met kattenvoer worden bijgevoerd.
Ik bel de melder. Hoe groot zijn die beestjes bij je ouders? Stukkie groter dan bij die dode. Kort en goed, melder trekt een beetje de melk op, is niet zo enthousiast als daarvoor, vooral toen ‘ie hoorde dat er bijgevoerd moest worden. Oké, dan wordt het plan “A”: naar de opvang.
Ik bel de opvang. Leeftijdsverschil is te groot, ik kom naar de opvang met die twee. Goed, maar kom dan maar naar mijn huisadres, dan kan ik ze gelijk te eten geven.
Ik rijd naar het huisadres. Twee kleine meisjes kijken zeer geïnteresseerd naar de bak in mijn handen. “Wat hebt u daar, mijnheer”? “Twee jonge egeltjes, kijk maar”. Bakje open en ik laat het tweetal de egeltjes zien. “Oh, wat lief. Wat gaat u er mee doen”? “Iets verderop woont iemand die voor jonge egeltjes zorgt. Daar breng ik ze heen”.
Man van de opvang staat al klaar met een kartonnen doos met daarin een schoteltje met geprakt kattenvoer. Die zijn verzorgd, ik kan weer naar huis.

Die speldenkussens schijnen ook een zekere populariteit te hebben als huisdier. Maar ik meen dat dat voor de inheemse variant verboden is.
Sowieso staan egels niet meer op de nieuwe lijst van toegestane huisdieren die over dik een jaar van kracht wordt. Des te beter.

Wij treuren intussen nog over het verlies van onze buurtegel. (Buurt-egel. Niet buur-tegel.) Het beestje scharrelde 's avonds graag door de tuinen en deed zich, tot onze grote vreugde, ruimschoots tegoed aan slakken. Vorige week vond ik hem/haar op de hoek van onze straat op het asfalt, in de vorm van een kokosmatje.

@venzje, ik las dus ook buur tegel

@venzje: Als je er oog voor hebt, en als medewerker van de dierenambulance heb ik dat steeds meer, zie je dat soort "kokosmatjes" bedroevend vaak op het asfalt.
Of dat komt omdat er meer egels zijn of vanwege een andere reden, dat weet ik niet.

28: Kinderboerderij
28.1: Twee dode duifjes
Net na de koffie krijg ik de eerste melding van de dag. Midden in de stad, in de voetgangerszone, hadden twee medewerkers van de gemeente twee jonge duiven aangetroffen. Volgens de melding was eentje dood, maar de andere leefde nog. Dode duiven zijn voor de gemeente, maar als er nog leven in zit dan is het voor mij, als medewerker van de dierenambulance.
De beestjes zijn gevonden in de voetgangerszone, maar de gemeentemensen brengen ze naar de oude stadspoort net over de brug. Daar wachten ze op mij.
Als ik de brug over kom met de auto zie ik dat er een verkeer is vanjewelste. Een paar grote vrachtauto’s zijn bezig met de bevoorrading van de winkels en er is geen doorkomen aan, daar bij die poort. Maar er vlak naast is een stoepje tussen wat paaltjes in dat net groot genoeg is voor mijn busje. Ik sta niemand in de weg en ik ben precies op de plek waar ik wezen moet. Alarmlichtjes aan en ik stap uit.
Twee mensen in reflecterende jassen, een man en een vrouw, staan naar mij te kijken. Oftewel zijn dat de mensen die me gebeld hebben, òf het zijn parkeerwachters die niet kunnen wachten tot ze een bon uit kunnen schrijven.
Maar ik heb geluk, het zijn de melders. Ze hebben de vogeltjes, kuikens, nog in de dons, op een stuk karton op een muurtje gelegd. Één van de twee was, zoals ze al hadden doorgegeven, dood. De andere leefde nog maar dat zou niet lang meer duren. Tegenover de melders houd ik het positief. Ik ga de levende naar de opvang brengen en de dode zal ik ook op gepaste wijze verzorgen. Ik zeg maar niet wat de gepaste manier is, dat klinkt vrij cru tegenover mensen die het beste met beesten voorhebben.
Ik leg beide beestjes in een transportkooi op een handdoek en neem afscheid van de melders. Dan bel ik de opvang om te vragen wat ik er mee aanmoet. Eigenlijk weet ik het antwoord al, maar ik wil toch liever de opinie van iemand die er beter mee bekend is. Als het beestje al zo ver heen is, nauwelijks nog als levend te herkennen, al was er nog een rudimentaire ademhaling, dan kan het maar beter afgemaakt worden. Uiteraard doe ik dat niet in het volle zicht, beetje piëteit is wel geboden vind ik.
Onderweg naar huis kom ik door een heel rustige polder, waar ik mezelf moed in kan spreken voor de nodige handelingen. Vanaf de poort is dat nog geen vijf minuten met de auto.
In de polder aangekomen zet ik de kar langs de kant van de weg. Ik maak de kooi open en zie direct dat euthanasie niet meer nodig is. Het beestje is al dood. Als ik het beetpak is het al koud. Snel, binnen die paar minuten. Pak van mijn hart, ik heb dat nog nooit hoeven doen en ik vind het toch een naar idee.
Ik laat beide beestjes achter in het riet. Dat is teruggeven aan de natuur. Dieren die in de natuur doodgaan wacht exact hetzelfde.

@Emmo: theoretisch kun je een bijna-dood kuikentje natuurlijk ook in t riet achterlaten. Maar het was al opgelost…

@allone: Punt is natuurlijk dat je een dier niet onnodig laat lijden.

@Emmo: da's waar, maar ik denk dat het in dit geval weinig verschil zou hebben gemaakt, omdat ze al zo 'ver heen' waren

@allone: Mijn idee

@Emmo: Die nodige handelingen waar je zo tegen op zag...Het beestje de nek omdraaien? Je zult er mij niet over horen, het is het meest humane, het meest vlugge ook. Ik heb het zelf in het verleden ook wel eens gedaan. Ik heb het geleerd van mijn vader. We hadden thuis 200 kippen, dan kom je ook wel eens van die situaties tegen. Niet leuk, wel noodzakelijk.

@HoLaHu: Ik weet dat dit het meest humane en snelle is. Ik heb het alleen nooit hoeven doen. In mijn stukje wereld kwam dat niet voor.